Η Αλίκη «δόλωμα», ο Φίνος «στα κάγκελα»… (pics & vids)
To 1964 ο πρώτος κύκλος συνεργασίας της Αλίκης Βουγιουκλάκη με την Finos Film είχε ολοκληρωθεί και ήδη η ελληνίδα πρωταγωνίστρια είχε ξεκινήσει γυρίσματα με άλλη εταιρεία παραγωγής, την Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης, με την οποία εκείνη την περίοδο γύριζε την «Σωφερίνα». Ωστόσο, εξαιτίας ενός όρου στο συμβόλαιό της, δεν μπορούσε να αποδεσμευτεί άμεσα από την εταιρεία του Φίνου εάν δεν γύριζε μια ακόμα ταινία.
Όπως και έγινε. Η ταινία αυτή ήταν «Το δόλωμα» και βγήκε στους κινηματογράφους την ίδια εβδομάδα με την «Σωφερίνα», στις 28 Οκτωβρίου του 1964. Ο σκληρός ανταγωνισμός με τον...εαυτό της, δεν εμπόδισε την Βουγιουκλάκη να δει το «Δόλωμα» ψηλά σε εισπράξεις. Η ταινία έκοψε 557.302 εισιτήρια κατά την πρώτη της προβολή στους κινηματογράφους της Αθήνας και του Πειραιά και βρέθηκε στην 2η θέση ανάμεσα στις 93 ελληνικές ταινίες της περιόδου εκείνης. Μάλιστα η ταινία έκανε και διεθνή πορεία, αφού προβλήθηκε σε επιλεγμένες αγορές του εξωτερικού με τους αγγλικούς τίτλους «The bait και Ace of spades». Το 1969 δε, η Βουγιουκλάκη επέστρεψε στην Finos Film.
Ταινία... «ακατάλληλη δια ανηλίκους»
Η ταινία αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα, με το σημαντικότερο το γεγονός ότι παραλίγο να ξεκινήσει την πορεία της...ως ακατάλληλη, μόνο και μόνο επειδή το σενάριό της θεωρούνταν προχωρημένο για τα ήθη της εποχής εκείνης. Εμπνευστής του ο Αλέκος Σακελλάριος, ο οποίος ήταν και ο σκηνοθέτης. Και ποια ήταν...η πρόκληση; Ότι το σενάριο περιέγραφε σκηνές από τη ζωή της Τρούμπας και των εκδιδόμενων γυναικών. Σήμερα ακούγεται υπερβολικό και αστείο, ωστόσο τη δεκαετία του 1960 η ελληνική κοινωνία είχε να αντιμετωπίσει ακόμα πολλά θέματα συντηρητισμού και η πορνεία ήταν ένα από αυτά. Έστω και αν ο Σακελλάριος το άγγιξε επιφανειακά και ανάλαφρα. Ποια ήταν όμως η υπόθεση που ξεσήκωσε τόσο θόρυβο;
Ο Μπάμπης Βαλέρης (Αλέκος Αλεξανδράκης) και ο συνεργάτης του Μάνθος (Ντίνος Ηλιόπουλος) ηγούνται μιας σπείρας απατεώνων, οι οποίοι ειδικεύονται σε χαρτοπαικτικές απάτες. Χρειάζονται στις δραστηριότητές τους μία ωραία γυναίκα ως δόλωμα, έτσι ώστε να προσελκύουν ευκολότερα τα θύματά τους. Γι' αυτό, ο Μπάμπης επισκέπτεται ένα καμπαρέ της Τρούμπας στο οποίο ξεχωρίζει την Καίτη (Αλίκη Βουγιουκλάκη) και της προτείνει να συνεργαστούν. Εκείνη δέχεται, και έτσι ακολουθεί μια περίοδος εκπαίδευσης ώστε να αποκτήσει τρόπους και συμπεριφορά αριστοκράτισσας. Κάποια στιγμή, η εκπαίδευση ολοκληρώνεται και η επιχείρηση στήνεται στην Ρόδο. Τα πρώτα αποτελέσματα είναι καλά, αλλά τα πάντα ανατρέπονται μόλις αποκαλύπτεται η απάτη. Ο Μπάμπης και ο Μάνθος θα μπουν φυλακή, αλλά η Καίτη θα αφεθεί ελεύθερη, υποτίθεται επειδή δεν γνώριζε. Εδώ βέβαια υπάρχει κενό στο σενάριο, αφού η εξέλιξη της ταινίας δεν δικαιολογεί το γεγονός ότι η Καίτη αφήνεται ελεύθερη, ωστόσο ο Σακελλάριος υπηρετεί τη θέληση του κοινού, που πάντα επιζητεί ένα καλό τέλος.
Η Αλίκη… στον στύλο
Η ίδια η Αλίκη Βουγιουκλάκη, πολλά χρόνια αργότερα είπε ότι στο «Δόλωμα» ήταν ομορφότερη από ποτέ. Η ταινία ξεχώρισε όχι μόνο για τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, αλλά και για την καταπληκτική της φωτογραφία, αφού γυρίστηκε εξ΄ ολοκλήρου στη Ρόδο, με την κάμερα να «ταξιδεύει» σε υπέροχα τοπία του μαγευτικού αυτού νησιού. Πολλοί είπαν ότι στην ταινία αυτή η Βουγιουκλάκη προσπάθησε να μιμηθεί την Μέρλιν Μονρόε, ειδικά στις σκηνές του καμπαρέ, όταν χόρευε γύρω από ένα στύλο, στα πρότυπα αντίστοιχου χορού της Μονρόε στην ταινία «’Ελα να αγαπηθούμε», όταν και ερμήνευσε το περίφημο «My heart belongs to Daddy».
Η ιστορία λέει ότι η ιδέα για τη συγκεκριμένη σκηνή στο «Δόλωμα» ήταν της ίδιας της Αλίκης. Ιδιαίτερη συμβολή στην επιτυχία της είχε πάντως τόσο η εξαιρετική – και πάλι! – μουσική του Κώστα Καπνίση, όσο και τα τραγούδια που ακούγονται σε αυτή όπως το «Μου αρέσουνε τ’ αγόρια» και το «Αστο το χεράκι σου», τα οποία ερμήνευσε η Βουγιουκλάκη, σε στίχους του Αλέκου Σακελλάριου. Ακούγονται ακόμα το «Μπουζουκάκι μου», το οποίο ερμηνεύει η Κλειώ Δενάρδου, αλλά και το «Τσιν Τσιν», με το Τρίο Ατενέ. Οι χορογραφίες ήταν του Βαγγέλη Σειληνού.
Τα άστρο του Βουλγαρίδη ανατέλλει…
Θα ήταν άδικο να μην γίνει μνεία και στους άλλους πρωταγωνιστές, όπως ήταν οι Αλέκος Αλεξανδράκης, Βαγγέλης Βουλγαρίδης, Ανδρέας Μπάρκουλης, Ντίνος Ηλιόπουλος. Και αν για τον Αλεξανδράκη η απόδοση ενός διαφορετικού ρόλου, όπως του χαρτοκλέφτη, δεν ήταν έκπληξη, για τον Βουλγαρίδη τα πράγματα ήταν διαφορετικά, Η συνεργασία του με την Βουγιουκλάκη αποδεικνύεται καταλυτική.
Είναι η εποχή που ο Βουλγαρίδης γίνεται ευρύτερα αγαπητός στο σινεφίλ κοινό, δημιουργώντας προσδοκίες που επιβεβαίωσε αρκετές φορές στη συνέχεια. Όσον αφορά στον Μπάρκουλη, η ταινία σηματοδοτεί ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα του, αυτό του ρολίστα δεύτερων μεν ρόλων, ιδιαίτερα χαρακτηριστικών δε. Το καστ αποτελούσαν και άλλα σημαντικά ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου: Περικλής Χριστοφορίδης, Βαγγέλης Καζάν, Νίκος Φέρμας, Δημήτρης Νικολαϊδης, Αθηνόδωρος Προύσαλης, ‘Αγγελος Μαυρόπουλος, Άγγελος Αντωνόπουλος και πολλοί άλλοι.
Όταν η Αλίκη έκλαψε… στ’ αλήθεια!
Ένα ενδιαφέρον γεγονός που συνέβη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων περιέγραψε ο ίδιος ο Σακελλάριος στο βιβλίο του «Λες και ήταν χθες» (Εκδόσεις Σμυρινιωτάκης, Γ’ Έκδοση): «Ήτανε να κινηματογραφήσουμε μια σκηνή, πολύ κουραστική για την πρωταγωνίστρια, στη γραφική ροδίτικη τοποθεσία, την Καλλιθέα. Η Αλίκη θα 'ρχότανε τρέχοντας από το βάθος ενός ανθοστόλιστου διαδρόμου —ο περίφημος διάδρομος με τα ψηφιδωτά και τις βουκαμβίλιες της Καλλιθέας- και θα έπεφτε με δάκρυα και αναφιλητά στην αγκαλιά του Βουλγαρίδη. Ετοιμαστήκανε όλα, οι μηχανές, οι προβολείς, τα μικρόφωνα και το γύρισμα άρχισε:
— Μοτέρ...
Τρέχει - τρέχει η Βουγιουκλάκη και φτάνει με τα δάκρυα στα μάτια ως την αγκαλιά του Βουλγαρίδη. Κι όταν λέμε δάκρυα, δάκρυα. Η Αλίκη δε δεχότανε να της βάλουνε σταγόνες από νερό, όπως γίνεται συνήθως, σ' αυτές τις περιπτώσεις. Έκλαιγε πραγματικά. Τα δάκρυα τα είχε στο τσεπάκι της. Η σκηνή, όμως, δεν πέτυχε. Η Αλίκη ήρθε λίγο δεξιότερα απ' ό,τι έπρεπε νά 'ρθει κι ο Καβουκίδης, που ήτανε και διευθυντής φωτογραφίας και κάμεραμαν, δεν πρόλαβε να κάνει σωστά το πανοραμίκ.
— Αλίκη μου, η σκηνή πρέπει να ξαναγυριστεί.
— Γιατί;
— Ήρθες πολύ δεξιά.
Σκύλος, όπως πάντα, στη δουλειά της, η Αλίκη, δεν είχε καμιά αντίρρηση.
— Να την ξαναγυρίσουμε!
— Και τι θα γίνει, με τα κλάματα;
— Τι θα γίνει δηλαδή;
— Θα κλάψεις πάλι;
— Και βέβαια, θα κλάψω!
Ξαναστηθήκανε οι μηχανές, άρχισε ξανά την τρεχάλα η Αλίκη, έφτασε κλαμένη στην αγκαλιά του Βουλγαρίδη, αλλά η σκηνή χάλασε και πάλι. Απάνω στο πιο τρυφερό σημείο του εναγκαλισμού της κλαμένης πρωταγωνίστριας με το συγκινημένο πρωταγωνιστή, ακούστηκε από μακριά το παραπονεμένο γκάρισμα ενός γαϊδάρου:
— Στοπ !...
Και το γύρισμα της σκηνής ξανάρχισε πάλι κι η Αλίκη έφτασε και πάλι κλαμένη, αλλά η σκηνή και πάλι δεν πέτυχε. Να μη σας τα πολυλογώ, έξι φορές έγινε αυτή η σκηνή κι η Αλίκη έτρεξε περισσότερα μέτρα, απ' όσα έτρεξε ο Τζωρτζής στους Ευρωπαϊκούς αγώνες. Την τελευταία φορά, τέλος πάντων, όλα πήγανε καλά. Η σκηνή πέτυχε. Δόξα σοι ο Θεός! Ανάψαμε τσιγάρο κι αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την επόμενη σκηνή. Και τότε ήταν, που ήρθε τρομερά στενοχωρημένος ο Καβουκίδης και μου ψιθύρισε στ' αυτί:
— Η σκηνή τελικά πρέπει να ξαναγυριστεί.
— Γιατί;
— Είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φιλμ στη μηχανή!...
Όταν το έμαθε αυτό η Αλίκη, άρχισε πάλι να κλαίει. Αυτή τη φορά, όμως, εκτός σεναρίου!».
Ζυμαρικά Μάκβελ, 81 χρόνια ιστορίας, 8 δεκαετίες γεύσης και καινοτομίας!
