Οι Σέλτικς από τα... παλιά και το "merci Tony"!
Προκριματικά Euro με Novi Specials & ενισχυμένες αποδόσεις
Πλησιάζοντας στην συμπλήρωση ενός μηνός από το πρώτο τζάμπολ (22/10) του εφετινού πρωταθλήματος, νομίζω ότι καμία «ιστορία» όσο αυτή που γράφεται, μέχρι στιγμής, από την παρέα της Βοστώνης, δεν προκαλεί μεγαλύτερο θαυμασμό αλλά και τόσο μεγάλη ίντριγκα, υπό την έννοια ότι ελάχιστοι περίμεναν τόσους δυνατούς και συνεπείς τους Σέλτικς.
Για τα αγωνιστικά τους κατορθώματα πάντα και φυσικά για το πόσο μπορούν να αντέξουν σ' αυτό τον ρυθμό και μ' αυτή την συνέπεια, τώρα που ο Γκόρντον Χέϊγουορντ (στην μπασκετική έκρηξη του οποίου, στηρίχτηκε αρχικά η μεγάλη διαφορά που έκαναν στο παρκέ) βρέθηκε για μία ακόμη αντιμέτωπος με το νυστέρι (χειρουργήθηκε στο χέρι).
Κι όλα αυτά, μετά από ένα καλοκαίρι που η ομάδα του Μπραντ Στίβενς έχασε τους δύο, κατά γενική ομολογία, καλύτερους παίκτες της (Ίρβινγκ και Χόρφορντ) και ο 43χρονος προπονητής αποφάσισε να χτίσει την ομάδα γύρω από τον Χέιγουορντ και τον Κέμπα Ουόκερ και να δώσει ακόμη πιο πρωταγωνιστικό ρόλο στους Τέιτουμ και Μπράουν.
Η αρχή και η ήττα της πρεμιέρας στην Φιλαντέλφια, μπορεί να μην προοιώνιζε τίποτε απ' όσα επρόκειτο να συμβούν από τις 17 Οκτωβρίου μέχρι και σήμερα, η συνέχεια όμως, έδειξε ότι η νέα έκδοση των Κελτών αποτελούνταν από ένα γκρουπ πεινασμένων παικτών, που από παιχνίδι σε παιχνίδι μοιάζουν να δίνουν συνεχώς απαντήσεις. Πρώτα στους εαυτούς τους και εν συνεχεία σε όσους δεν τους πίστεψαν και δεν τους πήραν ποτέ σοβαρά.
Τι έχει γίνει από τότε μέχρι σήμερα; Με τον πρώην «μορμόνο» και απόφοιτο του Μπάτλερ, σε οργιώδες ξεκίνημα (μ.ο. 20,3π., 7,0ρ. & 4,8ασ. με 62,5% σουτ & 83,3% βολ.) και τον αρκετά υποτιμημένο Κέμπα (μ.ο. 24,5π., 5,1ρ. & 4,6ασ.) να μπαίνει μια χαρά στα παπούτσια του Καϊρί, οι Σέλτικς τρέχουν ένα σερί 10/10, μετά την ήττα από τους Σίξερς, με την ανατροπή (από το -19) επί των Μπακς, τη νίκη (112-106) επί των πρωταθλητών Ράπτορς και τον θρίαμβο (135-115) μέσα στο Σαν Αντόνιο, να είναι τα αποτελέσματα που προκάλεσαν τον μεγαλύτερο θόρυβο έως τώρα.
Σε μία τάξη μεγέθους 11 αγώνων, η ομάδα της Βοστώνης πραγματοποιεί το καλύτερο ξεκίνημα στην θητεία του Στίβενς στον πάγκο της (από το 2013 κι εντεύθεν), ενώ οι 10 συνεχόμενες νίκες που μετράει (πρώτη στην Ανατολή αλλά και σ' ολόκληρο το ΝΒΑ με ρεκόρ 10-1), της δίνουν την ευκαιρία να «κυνηγήσει» την καλύτερη επίδοσή της καριέρας του γεννημένου στην "Hoosierland", που είναι το 16/16 από την σεζόν 2017-2018.
Το που μπορούν να φτάσουν και το πόσο θα αντέξουν σ' αυτόν τον ρυθμό οι Κέλτες, θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από το πόσο μεγάλη θα είναι η στήριξη που θα έχουν από το δίδυμο Τέϊτουμ και Μπράουν, που αποτελούν μέλη της νέας γενιάς των superstars στο ΝΒΑ και μέχρι τώρα έχουν βάλει μεγάλη πλάτη. Ο "ex Blue Devil" (μ.ο. 20,2π. & 7,3ρ.) δείχνει μεγάλη σταθερότητα κι έχει πέσει μόνο σε δύο ματς κάτω από τους 19 πόντους και τα 7 ριμπάουντ, ενώ ο πρώην του κολεγίου της Καλιφόρνια, ανεβάζει συνεχώς τα νούμερά του (μ.ο. 20,4π. & 7,0ρ.), αξιοποιώντας τον μεγαλύτερο χρόνο που παίρνει ελλείψει του τραυματία Χέϊγουορντ. Η 7η θέση σε άμυνα (μ.ο. 106,3π.) κι επίθεση (μ.ο. 115,1π.), αποτελούν τις καλύτερες εγγυήσεις ότι η μέχρι τώρα πορεία τους, δεν αποτελεί πυροτέχνημα.
Η ενεργοποίηση του Ένες Κάντερ θα βοηθήσει σε ριμπάουντ και σκοράρισμα μέσα στο ζωγραφιστό κι αν ο Τάκο Φολ (έχει παίξει μόλις 4 λεπτά) και ο Κάρσεν Έντουαρντς (μιλάμε για "μπόμπερ" από τους λίγους), βρουν έναν σταθερό ρόλο στο rotation, τότε νομίζω ότι συνολικό αποτέλεσμα θα γίνει και ακόμη πιο ελκυστικό. Το πλεονέκτημα της έδρας στον 1ο γύρο μοιάζει ασφαλές και πλέον μένει να δούμε κατά πόσο θα μπορέσουν να απειλήσουν το Μιλγουόκι και τη Φιλαντέλφια.
O μοναδικός Ευρωπαίος point-guard που βγήκε MVP στους τελικούς!
H ιστορία είναι πραγματική και κρατάει από το καλοκαίρι του 2001. Ο general manager των Σπερς, Αρ Σι Μπιούφορντ έχει «ζαλίσει» τον προπονητή της ομάδας, Γκρεγκ Πόποβιτς με τον νέο μπασκετικό του «έρωτα», που δεν ήταν άλλος από έναν βραχύσωμο Γάλλο point-guard. Ο "Pop" που τότε, δεν είχε ιδέα ποιος είναι ο Πάρκερ, δίνει το παρών στο work-out, αλλά ο Τόνι έχει πολύ άγχος και δεν δείχνει τα στοιχεία για τα οποία φημιζόταν. Ο «στρατηγός» των «σπιρουνιών», λοιπόν, παίρνει στο ψιλό τον στενό του συνεργάτη του κι εκείνος δεν διστάζει να του βάλει στοίχημα ένα τραπέζι με καλό κρασί (αυτό κι αν έπαιξε τον ρόλο του), αν δεν ανάψει το «πράσινο» φως για τον παίκτη που είχε ξεχωρίσει! Αρκεί να του έδινε την ευκαιρία για ένα δεύτερο work-out...
Κάπως έτσι επελέγη ο "TP" από το Σαν Αντόνιο στο νο28 του ντραφτ το καλοκαίρι του 2001. Ο Πόποβιτς έχασε το στοίχημα, ο Πάρκερ πέρασε το κατώφλι του ΝΒΑ και το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, μόλις μετά από πέντε παιχνίδια στην κανονική περίοδο, του ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει βασικός. Έκτοτε, πέρασαν μόλις 60 ματς σε 17 χρόνια (από τα συνολικά 1424 στα οποία φόρεσε τη φανέλα με το νο9), που ο κορυφαίος Γάλλος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών δεν βρέθηκε στην βασική πεντάδα των Σπερς.
Η τελετή απόσυρσης της τιμημένης φανέλας του, την περασμένη Δευτέρα (11/11), δεν αποκλείεται να σήμανε οριστικά το τέλος εποχής των κραταιών «σπιρουνιών» (όλως τυχαίως από εκείνη τη μέρα μετρούν τέσσερις σερί ήττες), που κατέκτησαν πέντε πρωταθλήματα μέσα διάστημα 15 ετών (από το 1999 έως το 2014). Μίας εποχής που θα μείνει στην ιστορία για το πιο ευρωπαϊκό στυλ μπάσκετ που έπαιξε ποτέ κάποια ομάδα του ΝΒΑ, αλλά και για τις αρχές και το οικογενειακό κλίμα που «έχτισε» ο "Pop" σε μία από τις πλέον ισπανόφωνες πόλεις του Τέξας. Το «πάντρεμα» του Τιμ Ντάνκαν με τον Ντέϊβιντ Ρόμπινσον, η εμπιστοσύνη στον αμούστακο Πάρκερ (19 ετών ήταν όταν έγινε starting point-guard), η «στρατολόγηση» του Μάνου Τζινόμπιλι, η ανάπτυξη του Καουάϊ Λέοναρντ (άσχετα αν αυτός δεν κατάφερε ποτέ να «κολλήσει» με την παρέα) και η αξιοποίηση αρκετών μη Αμερικανών παικτών, που στην πορεία «ρίζωσαν» στο Σαν Αντόνιο, συνεχίζοντας εκεί τις ζωές τους μετά το μπάσκετ, αποδεικνύουν το λόγου το αληθές.
Ο Tony, βέβαια, έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, πολύ απλά γιατί έδειξε τον δρόμο στους υπόλοιπους Ευρωπαίους point-guards. Ολοκλήρωσε την μυθική του καριέρα με τέσσερα δαχτυλίδια πρωταθλητή, έξι συμμετοχές σε All-Star Game και όντας τρεις φορές μέλος της 2ης καλύτερης πεντάδας στο ΝΒΑ και φυσικά, έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος παίκτης και ο δεύτερος ξένος (είχε προηγηθεί δύο φορές ο Ολάζουον) στην ιστορία του κορυφαίου πρωταθλήματος, που βραβεύτηκε με το αγαλματίδιο των τελικών (2007). Πάνω απ' όλα, όμως, ο Πάρκερ θα μείνει για πάντα στις καρδιές των απανταχού μπασκετόφιλων για την χορευτική ταχύτητα των κινήσεών του, το χαμόγελο με το οποίο επέβαλε την τελειότητά του και τον σεβασμό που έδειχνε και εξέπεμπε. Το καλό για όλους μας είναι ότι μία τέτοια προσωπικότητα σαν τον "TePe", θα παραμείνει στην οικογένεια του ευρωπαϊκού μπάσκετ, έχοντας αποφασίσει να ανταποδώσει όλα όσα του έδωσε η πορτοκαλί μπάλα και να συνεισφέρει μέσω της Βιλερμπάν (ιδιοκτήτης) στην ανάπτυξη του αθλήματος στην πατρίδα του. Mille mercis Tony!