Οι πρόσφυγες του Μιλγούοκι και ο Αντετοκούνμπο που μπορεί να τους δώσει προοπτική!

Πλέον, το μπάσκετ και οι Μπακς έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά των κατοίκων του Μιλγουόκι. Παντού στους δρόμους υπάρχουν banner και το «Fear The Deer» είναι πλέον το σύνθημα που ενώνει όλη την πόλη. Έχει περάσει περίπου μια δεκαετία από τότε που ο ρούκι Μπράντον Τζένινγκς οδήγησε μια κυρίως αμυντική ομάδα σε επτά παιχνίδια στον πρώτο γύρο των playoffs εναντίον των Χοκς και με αυτόν τον τρόπο ξύπνησε κάπως ο κόσμος.

Αυτό ήταν μόνο η προειδοποιητική βολή και ήρθε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο το 2013 για να αλλάξουν όλα. Στα 24 του οδηγεί την ομάδα του στην κορυφή, είναι υποψήφιος για MVP, θεωρείται φυσικά ένας εκ των κορυφαίων της λίγκας και φυσικά είναι ο ηγέτης του Μιλγουόκι.

Είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας τα τελευταία 40 χρόνια και το όνομα του μπορεί να μπει δίπλα μόνο σε εκείνο του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Το Μιλγούκι επέστρεψε στους Τελικούς της Ανατολής μετά από 18 χρόνια απουσίας και είναι φαβορί για να πάει στους Τελικούς του ΝΒΑ μετά από 45 χρόνια. Η πρόκληση είναι τεράστια και το άμεσο μέλλον φαντάζει λαμπρό.

Μια τέτοια επιτυχία έχει απήχηση και στην πόλη και το Μιλγούκι έχει πλέον νέα πνοή. Υπάρχουν banner με την επιγραφή, «Go Bucks», μπαίνεις σε μαγαζιά για να φας και βλέπεις να έχουν κρεμασμένες φανέλες του Γιάννη Αντετοκούνμπο και όλη η πόλη ζει στον ενθουσιασμό.

«Πολλοί λένε ότι μπορώ να γίνει το πρόσωπο της λίγκας», είχε δηλώσει ο Γιάννης, «αλλά αν δεν μπορώ να είμαι το πρόσωπο με το να είμαι ο εαυτός μου, δεν θέλω να είμαι». Αυτή η φράση του Γιάννη δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την συμπεριφορά του μέσα στο παρκέ. Αυτά που κάνει είναι υπέραρκετα για να τον κάνουν το πρόσωπο της λίγκας.

Η σελίδα «theringer» έχει κάνει αυτό το αφιέρωμα στον Γιάννη και την επιρροή που μπορεί να έχει ένας κορυφαίος αθλητής στο ΝΒΑ, που όμως είναι Έλληνας με γονείς και ρίζες από την Νιγηρία.

Μετά το Game 5 με τους Σέλτικς ο «Greek Freak» τόνισε ότι δεν έχει δει τον κόσμο στο Μιλγουόκι πιο ενθουσιασμένο με το μπάσκετ. Ο Αντετοκούνμπο εκπροσωπεί την πόλη, που νιώθει ότι μπορεί να φτάσει σε κάτι σπουδαίο. Αλλά πως έφτασε ο Γιάννης να είναι ένα τέτοιο σύμβολο για το Μιλγούοκι, χωρίς καμία από τις δύο πλευρές να το έχει φανταστεί.

Η ιστορία της ζωής του Αντετοκούνμπο είναι γνωστή πλέον, αλλά πάντα εντυπωσιάζει ένα ταξίδι τόσο ξεχωριστό. Από τους δρόμους και τις δυσκολίες της Ελλάδας, με μοναδικό όπλο το ταλέντο ο Γιάννης έφτασε στο παγωμένο Μιλγούοκι και η μοίρα και των δύο πλευρών άλλαξε. Βρήκε ένα σπίτι στο Μιλγουόκι και το ρεπορτάζ ψάχνει να βρει πως και άλλοι πρόσφυγες θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο.

Η μη κερδοσκοπική οργάνωση «Burmese Rohingya Community of Winsconsin» είναι εκείνη που βοηθά μετανάστες να προσαρμοστούν στον τρόπο ζωής των Αμερικάνων. Πάνω από 2000 πρόσφυγες βρίσκονται στο Μιλγουόκι.

Οι άντρες δουλεύουν πολύωρες βάρδιες σε εργοστάσια και η ζωή όλων είναι εξαιρετικά δύσκολη, όπως των περισσότερων προσφύγων σε όλο τον κόσμο. Οι διαδικασίες για να μπουν σε ένα σύστημα εκπαίδευσης μπορούν να κρατήσουν μέχρι και 20 χρόνια ενώ σύμφωνα με έρευνες μόλις το 1% των προσφύγων σε όλο τον πλανήτη μπορούν να φτιάξουν μια νέα ζωή, σε μια νέα χώρα.

«Η διαδικασία είναι δύσκολη», παραδέχεται ο Κασίμ (πρόσφυγας από το Μιανμάρ), «όσοι έρχονται στην Αμερική δυσκολεύονται γιατί δεν ξέρουν την γλώσσα και επίσης είναι δύσκολο ένας άνθρωπος να πηγαίνει από τόσο υποβαθμισμένες χώρες σε μία υπερδύναμη. Υπάρχει κενό. 'Βομβαρδίζονται' από ένα εκατομμύριο πράγματα και πρέπει να προσπαθήσουν να προσαρμοστούν σε... Αμερικάνικα πράγματα. Και είναι πολλά. Όταν προέρχεσαι από ένα καμπ προσφύγων, έχοντας... τίποτα και τώρα έχουν ένα διαμέρισμα. Οπότε το καθαρίζεις; τι είναι ΟΚ; είναι τα έντομα OK; είναι τα ποντίκια OK; Δεν έχεις καμία επιλογή ότι είσαι σε ένα καμπ προσφύγων».

Το πρόβλημα γίνεται ακόμα χειρότερο όταν οι άνθρωποι αυτοί δεν ξέρουν κανένα αλφάβητο και μιλούν μια καθαρά θεωρητική γλώσσα.

Ο δημοσιογράφος αποφασίζει να μιλήσει στον Κασίμ για τον Γιάννη. «Ζει εδώ; Είναι από εδώ ή ήρθε με τους γονείς του», η ιστορία του από την Ελλάδα και το «κυνήγι» του από το κράτος κάνει τον άνθρωπο να αντιδράσει: «Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω. Σε μερικά μέρη του κόσμου η ανθρωπιά είναι σε χαμηλό επίπεδο και αν συστηθείς δεν σε πιστεύουν. Θέλουν χαρτιά, μόνο τότε σε πιστεύουν».

Οι πρόσφυγες στο Μιλγούοκι προσπαθούν να κάνουν μια νέα αρχή. Να δημιουργήσουν επιλογές. Οι δυσκολίες είναι αυτές που αντιμετωπίζουν όλοι οι πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο. Οι μισθοί σε όσους τους προσλαμβάνουν είναι πολύ χαμηλοί και οι συνθήκες άθλιες. Δεν έχουν χρόνο να απολαύσουν σπορ και σκοπός τους είναι να επιβιώσουν.

«Κάθε πρόσφυγας είναι ανθεκτικός. Δεν θα το πιστεύετε. Ρωτάς ένα παιδί που έχει χάσει τα πάντα στην ζωή, 'πως είσαι;' και σου λέει, 'Δόξα τω Θεώ είμαι καλύτερα από άλλους ανθρώπους. Δεν έχασα ένα χέρι ή ένα μάτι'. Είναι 10 χρονών, έχασε την μητέρα του και τον αδελφό του και τον πατέρα του και την μητέρα του και όλους. Οπότε μπορείς να νικήσεις αυτούς τους ανθρώπους; Θα σε μάθουν να είσαι δυνατός και να προχωράς μπροστά και ακόμα πιο μπροστά όλη την ώρα».

Η οικογένεια γίνεται το όπλο που τους κρατά. Τους βοηθάει να μένουν ενωμένοι και να παλεύουν ενάντια στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Οι δηλώσεις και του Γιάννη δείχνουν ότι όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα και αν αλλάξουν η ψυχή δεν αλλάζει εύκολα. «Σκέφτομαι που ήμουν πριν από τέσσερα χρόνια, στους δρόμους και που είμαι σήμερα, ικανός να φροντίσω τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και τα εγγόνια τους. Δεν το λέω με άσχημο τρόπο ή με ασέβεια. Αλλά είναι τρελό δεν είναι;», είχε πει το 2017 στο Sports Illustrated.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πριν από 6 χρόνια άλλαξε την ζωή του για πάντα και έγινε θέλοντας και μη ένα παράδειγμα για όλους όσους ψάχνουν μια ελπίδα στην ζωή.

«Αν ερχόταν ο Γιάννης να πει ένα γεια σε αυτούς τους πρόσφυγες, θα σήμαινε τα πάντα. Τον αγαπώ. Τα παιδιά μου τον λατρεύουν. Πάμε σε παιχνίδια των Μπακς, έχουμε καλές θέσεις. Αλλά δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες μπορούν να τον δουν γιατί δεν έχουν χρόνο και δεν έχουν χρήματα. Και νομίζω ότι το να συνδέσεις έναν πρόσφυγα με τους πρόσφυγες αυτό θα μιλήσει στους Αμερικάνους και θα τους ξεκαθαρίσει ότι μαζί είμαστε πιο δυνατοί, όλοι ενωμένοι», αναφέρει ο Νασέφ, ένας κάτοικος του Μιλγουόκι, φυσικός, που βρέθηκε στην Αμερική από την Συρία το 1992 και έχει περάσει την ζωή του βοηθώντας εθελοντικά τους πρόσφυγες.

Όλοι οι άνθρωποι μαζί ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε θαύματα και ο Γιάννης είναι η απόδειξη ότι θαύματα συμβαίνουν.