Παναθηναϊκός: Ήθελές τα κι έπαθές τα...
Στο ίδιο έργο θεατές» ήταν το παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο Βελιγράδι. Η εξήγηση είναι μία και απλή: ΔΕΝ διέφερε και πολύ από τις περισσότερες ήττες του. Δηλαδή αν κάποιος δεν είχε την ευκαιρία να δει την αναμέτρηση με τον Ερυθρό Αστέρα, ε, δεν θα έχασε και πολλά πράγματα αν είχε παρακολουθήσει το ματς στο Τελ Αβίβ.
Κάντε ένα copy-paste και απλά αλλάξετε τις κίτρινες φανέλες της Μακάμπι με τις κόκκινες του Ερυθρού Αστέρα και αντίστοιχα στη θέση του Νέντοβιτς, βάλτε τον Παπαπέτρου. Και ιδού το ματς στο «Aleksandar Nikolic Hall».
Για άλλη μία φορά άφησε ένα ολόκληρο ημίχρονο να πάει χαμένο. Για άλλη μία φορά αναλώθηκε σε παιδαριώδη λάθη. Για άλλη μία φορά δεν εκμεταλλεύτηκε τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Για άλλη μία φορά άργησε να ξυπνήσει. Για άλλη μία φορά περίμενε τα πάντα από έναν παίκτη. Για άλλη μία φορά το hero ball δεν αποδείχθηκε αρκετό. Για άλλη μία φορά αδίκησε τον εαυτό του. Και όσο συνεχίζει να το κάνει και όσο συνεχίζει να τον αδικεί, το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο και... απαράλλακτο.
Αν έχει δυνατότητες βάσει ρόστερ; Φυσικά και έχει. Και σίγουρα η βαθμολογική θέση του Παναθηναϊκού με τη λήξη του πρώτου γύρου στην Εuroleague έχοντας το «φτωχό» ρεκόρ του 5-11 (αν και χρωστάει ένα ματς στην Αγία Πετρούπολη προκειμένου να συμπληρώσει 17 παιχνίδια) ενδεχομένως να μην αποτυπώνει την προσπάθεια που έχει γίνει από το ξεκίνημα της σεζόν. Παρόλα αυτά, έχω γράψει πολλές φορές ότι «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση». Όσο κλισέ και αν είναι, άλλο τόσο ανταποκρίνεται στην φετινή ομάδα.
Δόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ
Δόκτορ Τζέκιλ στα πρώτα ημίχρονα, Μίστερ Χάιντ στα δεύτερα. Όμως δεν γίνεται δουλειά έτσι. Και μπορεί να λένε εντός των «πράσινων» τειχών ότι «θα μάθουμε από τα λάθη μας» ύστερα από κάθε ήττα, αλλά μέχρι στιγμής, δυστυχώς, αλλά δεν το βλέπουμε. Και είναι πολύ χειρότερο να κάνει κάποια ομάδα τα ίδια λάθη σε όλα τα παιχνίδια. Γιατί αν έκανε διαφορετικά λάθη, αυτό θα σήμαινε ότι θα είχε προχωρήσει μπροστά, θα είχε εξελιχθεί, θα είχε βελτιωθεί και θα έπρεπε να διορθώσει διαφορετικού είδους κακώς κείμενα τα οποία θα έβρισκε -ενδεχομένως- μπροστά της.
Φέτος ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια. Και «πληγώνουν» πολύ περισσότερο τον Παναθηναϊκό όταν γίνονται απέναντι σε ομάδες που (θεωρητικά πάντα) «τις έχει» και βρίσκονται στην ίδια ταχύτητα (ίσως και χαμηλότερη ο Ερυθρός Αστέρας σε αυτό το παιχνίδι λόγω των πολλών απουσιών του) μαζί του. Μέχρι στιγμής έχει δώσει 16 παιχνίδια. Από αυτά τα ματς, στα 6 υπήρχε το «πρέπει». Και αναφέρομαι στα ματς με Βιλερμπάν (εκτός), Ερυθρό Αστέρα (εκτός), Ζάλγκρις (εντός), Μπάγερν (εντός), Άλμπα (εντός) και Ολυμπιακό λόγω της ιδιαιτερότητας που υπάρχει πάντα σε αυτά τα παιχνίδια (εντός). Απολογισμός; 2 νίκες και 4 ήττες.
Έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι όποτε μπαίνει το «πρέπει» και αρχίζει να βαραίνει τις πλάτες του «τριφυλλιού», αυτό το ανταγωνιστικό πνεύμα και η μαχητικότητα που έχει βγάλει απέναντι σε ομάδες με τεράστια μπάτζετ όπως η Ρεάλ, η Εφές, η ΤΣΣΚΑ, η Αρμάνι, η Χίμκι, η Φενέρ, η Μπαρτσελόνα, η Μακάμπι (αν και καθυστερημένα όπως και στο Βελιγράδι) πάει... περίπατο. Χίλιες φορές να έκανε ο Παναθηναϊκός ένα κακό ματς με τη Ρεάλ ή την Μπαρτσελόνα, αλλά να ήταν συνεπής και να είχε κάνει το 6/6 με αυτές τις ομάδες, παρά αυτές τις μεταβολές και τα τεράστια σκαμπανεβάσματα από παιχνίδι σε παιχνίδι.
Σαν να «κατεβαίνει» στο παρκέ... άλλη ομάδα. Οπότε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι το πρόβλημα ίσως να μην είναι τόσο αγωνιστικό, όσο νοοτροπίας και τρόπου με τον οποίο μπαίνει η ομάδα στα ματς. Αντί να «δαγκώνει σίδερα» από το πρώτο λεπτό, φτάνει στο σημείο να κυνηγάει το σκορ και να προσπαθεί να κάνει την αντεπίθεση έχοντας πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων το μισό ματς. Ε, δεν γίνεται δουλειά έτσι. Τα θέλουν και τα παθαίνουν στην τελική.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να αποκτήσει σταθερότητα. Οφείλει να το κάνει. Όχι πλέον για βαθμολογικούς λόγους (γιατί θεωρώ ότι... πάει το πουλάκι της οκτάδας, πέταξε μακριά πια) αλλά για τους ίδιους τους, τους εαυτούς. Να βγάλουν οι παίκτες τον εγωισμό τους σε αυτά τα ματς τα οποία ΜΠΟΡΟΥΝ να νικήσουν. Και στην τελική σιγά το μεγαθήριο τον Ερυθρό Αστέρα. Ακόμη και αν έπαιζε ο Λόιντ. Πολλώ δε μάλλον τώρα που έλειπε η μισή ομάδα.
Ο Γιώργος Βόβορας και οι παίκτες του πρέπει να καθίσουν κάτω και να βάλουν τα πράγματα σε μια σειρά ενόψει του β' γύρου. Όχι τίποτε άλλο, δηλαδή, αλλά οι πράσινοι» βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της χειρότερης σεζόν της ιστορίας τους. Και όσο μεταβατική και αν είναι η σεζόν, όσο δύσκολη και αν είναι η χρονιά, ναι μεν θα υπάρξουν άσχημες και δύσκολες στιγμές, αλλά δεν πρέπει η ήττα να φτάσει στο σημείο να γίνει... συνήθεια.
Μερικά πράγματα που θέλω να υπογραμμίσω από το ματς στο Βελιγράδι:
- Πάλι άμυνα παιδικής χαράς στην περιφέρεια. Δέχθηκε ο Παναθηναϊκός 10 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο και αν δεν κάνω λάθος ήταν όλα ελεύθερα.
- 60,7% στα δίποντα με 17/28 και μόλις 27,6% στα τρίποντα με 8/29. Όμως εκεί. Τρίποντο και άγιος ο Θεός. Παρά την αστοχία. Να τα έβαζαν όπως απέναντι στην Άλμπα, να πω εντάξει. Όμως...
- Ο Παπαπέτρου πέτυχε τους 14 από τους τελευταίους 16 πόντους του Παναθηναϊκού στην τελευταία περίοδο. Χρειαζόταν ένα στήριγμα.
- Αρνητικός ο Μπέντιλ. Χανόταν στην άμυνα. Αλλού πάταγε, αλλού βρισκόταν και μέχρι να καταλάβει που... πάταγε και που βρισκόταν, έπαιρνε τη μπάλα για επαναφορά μετά από καλάθι του Ερυθρού Αστέρα.
- 57 σουτ εντός παιδιάς ο Παναθηναϊκός και μόλις 3 από αυτά ο Παπαγιάννης. Συγκεκριμένα τροφοδοτήθηκε από τους συμπαίκτες του δύο φορές, αφού η μία του προσπάθεια ήταν ύστερα από επιθετικό ριμπάουντ. Έπρεπε να πάρει περισσότερες μπάλες.
- Από τη στιγμή ήταν δεδομένο ότι η μπάλα θα πήγαινε στα χέρια του Νέντοβιτς στην τελευταία επίθεση, όπως δεδομένο ήταν ότι όλος ο Αστέρας θα έπεφτε πάνω του, θεωρώ ότι ίσως να έπρεπε να ήταν ο Παπαγιάννης στο παρκέ. Απλά υπενθυμίζω τη φάση στο Αρμάνι-Παναθηναϊκός και πώς ο Σέρβος εκμεταλλεύτηκε τον διεθνή σέντερ όταν όλοι οι παίκτες της ιταλικής ομάδας έσπευσαν να τον σταματήσουν.
- Να έχεις κάνει τόσο μεγάλη αμυντική προσπάθεια στην 3η περίοδο και να μην μπορείς να την εξαργυρώσεις στην επίθεση. Ίσως το ματς να χάθηκε εκεί. Και ενδεχομένως όχι στο πρώτο ημίχρονο.
- Κακό παιχνίδι και από τον Σαντ-Ρος. Ο Μακ ξεκίνησε καλά στο πρώτο πεντάλεπτο όμως μετά εξαφανίστηκε. Έχασε και την αυτοπεποίθησή του μετά από κάποια λάθη. Μέσα σ' όλα κρατήστε ότι τα άλλα δύο γκαρντ (Μποχωρίδης, Φόστερ) αγωνίστηκαν 5:41 στο σύνολο. Ο Αμερικανός ναι μεν δεν διανύει καλή περίοδο, αλλά μήπως έπρεπε να δοκιμαστεί λίγο περισσότερο; Ειδικά στην 3η περίοδο όπου η ομάδα είχε «κολλήσει» και δεν σημείωνε πόντο ούτε με αίτηση;
ΥΓ: Έξι ματς έχει να δώσει ο Παναθηναϊκός τον Ιανουάριο στην EuroLeague, εκ των οποίων τα τέσσερα στο ΟΑΚΑ. Αν δεν και είναι τώρα η ώρα για το μεγάλο restart (τουλάχιστον όσον αφορά ένα σταθερά καλό και ανταγωνιστικό αγωνιστικό πρόσωπο), τότε πότε θα είναι;
ΥΓ2: Ναι, συμφωνώ ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει στόχο στην φετινή EuroLeague, συμφωνώ ότι δεν ακούστηκε ποτέ η λέξη «playoffs» από κάποιον εντός των τειχών της ομάδας, αλλά όταν βλέπεις το «τριφύλλι» στην προτελευταία θέση με 5-11, δεν είναι και ό,τι καλύτερο.
ΥΓ3: Στo ματς βρέθηκαν 200 άτομα, όσα προβλέπονται δηλαδή να είναι σ' ένα ματς της EuroLeague συμπεριλαμβανομένων και των εργαζομένων στο γήπεδο, αλλά με τη μόνη διαφορά ότι... έκαναν κανονική εξέδρα με φωνές και συνθήματα.