Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε
Είμαι από αυτούς που δεν πιστεύουν σε νίκες που έρχονται μέσα από την ψυχή, το πάθος, τις φουστανέλες και το «το ήθελαν περισσότερο». Αυτά στο μπάσκετ δεν υπάρχουν κι ο Ολυμπιακός έκανε ό,τι ήθελε τον Παναθηναϊκό χθες στο ΣΕΦ για αγωνιστικούς λόγους. Όπως είχε συμβεί με την αντίθετη πλευρά και στο ΟΑΚΑ.
Ναι, σίγουρα υπήρχε διαφορά στην ψυχολογία των παικτών όσο κυλούσε ο χρόνος αλλά κι αυτό ακόμη προήλθε από τα όσα έκαναν οι παίκτες στο παρκέ.
Αυτό το παρκέ είναι καθρέφτης και χθες δε χωρά αμφιβολία για το ποια ομάδα ήταν καλύτερη.
Όταν «τρως» 20 στο κεφάλι είναι λογικό να μην βγάζεις την ίδια ενέργεια με αυτόν που ρίχνει την 20άρα.
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΟΥ ΜΠΛΑΤ
Ας δούμε λοιπόν μερικά από όσα είχε ετοιμάσει ο Ντέιβιντ Μπλατ στο πλάνο της τακτικής. Σε αυτό το σημείο καλό είναι να κατανοήσουμε πως δεν είμαι προπονητής και προφανώς έχω «πιάσει» ένα πολύ μικρό ποσοστό όσων μπασκετικών λεπτομερειών έγιναν.
Αλλαγή και… παγίδα
Σε όλα τα σκριν στη μπάλα (δηλ. pick ‘n’ roll) ο Μπλατ έπαιξε αλλαγές με αποτέλεσμα ο Μιλουτίνοφ να βγαίνει στον Καλάθη. Ο Σέρβος είχε ανοικτά χέρια ώστε να κρύβει τους διαδρόμους πάσας ή έστω να τους κάνει δυσκολότερους.
Όταν η μπάλα έφτανε στο mismatch κάτω από το καλάθι τότε αμέσως έφευγε παίκτης για παγίδα. Το έκανε και με τη Ρεάλ που αν θυμάστε έλεγα για απαγορευτικό να δίνεις βοήθεια από τη δυνατή πλευρά. Αυτή τη φορά λειτούργησε και οφείλεται σε δύο λόγους.
Πρώτον στις τέλειες περιστροφές με άριστη close out άμυνα από τους υπόλοιπους και στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Παναθηναϊκός στο σουτ. Οι «πράσινοι» είχαν κάποια στιγμή 2/17 τρίποντα.
Επίσης για πρώτη φορά στη φετινή σεζόν χρησιμοποίησαν άριστα τα ομαδικά φάουλ.
Μάντζαρης σε Καλάθη
Εσείς θα πείτε ότι είναι κολλητός μου, εγώ θα γράψω αυτό που είδα. Ο Μπλατ τον ξεκίνησε βασικό με σκοπό όταν δίνει τη μπάλα ο Καλάθης να μην την ξαναπιάνει.
Ο Μάντζαρης δεν είναι πλέον αμυντικός ογκόλιθος στο «1on1», αλλά είναι πολύ καλός στην overplay άμυνα (σ.σ άμυνα σε παίκτη που βρίσκεται σε απόσταση μίας πάσας). Πράγματι όταν έφευγε η μπάλα από τα χέρια του Καλάθη, δύσκολα έφτανε πάλι στα δικά του.
Με εξαίρεση το σκοράρισμα ήταν πάρα πολύ καλός και πολλές φορές δημιούργησε ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα κι έκανε πάσα από μέσα προς τα έξω.
Απαγόρευση σε Παππά να πάει δεξιά
Θυμάμαι όταν μπήκε ο Παππάς, τον μάρκαρε ο Σπανούλης ο οποίος του έδινε απροκάλυπτα τον αριστερό διάδρομο εμποδίζοντας να πάει δεξιά που του αρέσει. Κάποιες φορές ήταν τόσο κάθετα τα σώματά τους που αν πήγαινε ευθεία θα έφτανε στο καλάθι.
Ο γκαρντ του Παναθηναϊκού με Μιλουτίνοφ μέσα δεν τολμούσε να πάρει ότι του έδινε ο αντίπαλος. Όταν βγήκε ο Σέρβος πήγε ευθεία και κέρδισε φάουλ και βολές.
ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ (ΚΥΡΙΩΣ) ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ
Συνεργασίες ψηλών
Πρίντεζης και Μιλουτίνοφ ξεκίνησαν με 3-4 συνεχόμενες μεταξύ τους συνεργασίες. Ο Ρικ Πιτίνο επέλεξε και αυτός αλλαγές, μόνο που ο Πρίντεζης στο low post είναι «μανούλα» στο διάβασμα. Ο Μιλουτίνοφ είναι παικτάρα ολκής και ξέρει να κλειδώνει με το σώμα του τον αντίπαλο κι έτσι το ένα κάρφωμα διαδεχόταν το άλλο.
Το μυστικό στις συνεργασίες των δύο παικτών δεν ήταν μόνο η ικανότητα του Πρίντεζη να πασάρει, αλλά κυρίως ότι ο Σέρβος χρησιμοποιούσε το σώμα του τέλεια για να βρεθεί ακριβώς κάτω από το καλάθι και να καρφώσει. Δεν άφηνε τον αντίπαλο να τον βγάλει πιο μακριά.
Αλλαγή πλάνου και low post
Πρώτη επίθεση στην 2η περίοδο. Low post o Βεζένκοβ τον Μήτογλου. Καλάθι.
Δεύτερη επίθεση. Low post Μάντζαρης τον Λεκαβίτσιους, πάσα έξω. Τρίποντο Στρέλνιεκς.
Ο Μπλατ έβγαλε μία τεράστια ποικιλία στον τρόπο που αγωνίστηκε ο Ολυμπιακός. Μόλις καταλάβαινε ο αντίπαλος τι έκανε, αμέσως διαφοροποιούσε κάποιες επόμενες επιθέσεις.
Ο τεχνικός του Ολυμπιακού λοιπόν νίκησε κατά κράτος τον Ρικ Πιτίνο, αλλά ήταν άνιση η μάχη. Ο coach του Πααναθηναϊκού βρίσκεται ελάχιστες μέρες στην ομάδα και κυρίως δεν έχει τους παίκτες που επιβάλλει η φιλοσοφία του. Θα είναι άδικος όποιος τον κατακρίνει. Όπως είναι και άδικο να διαβάζουμε 100 απόψεις για το «πόσο καλά ξέρω τη φιλοσοφία του Πιτίνο» το φημισμένο press και τα deflections. Όλα αυτά είναι πράγματα με τα οποία ασχολούνται ΟΛΟΙ οι προπονητές τα τελευταία 10 χρόνια σίγουρα.
Δε γίνεται σε 10 μέρες να αλλάξει ριζικά την εικόνα μίας ομάδας. Η νίκη επί της ΤΣΣΚΑ πιστεύω ήταν περισσότερο θέμα ψυχολογίας παρά θέμα… μπάσκετ. Αυτό φάνηκε τουλάχιστον χθες στο ΣΕΦ αφού οι γνωστές παθογένειες των «πράσινων» εμφανίστηκαν ξανά και αναφέρομαι στην επίθεση.
Στατικότητα, ελάχιστη κίνηση, κακά σκριν, αργές πάσες και αστοχία.
Ο Παναθηναϊκός στην πρώτη περίοδο βρήκε δύο εύκολα καλάθια από ένα σύστημα στην επαναφορά κι άλλο ένα από airball του Παππά που έφερε απρόσμενα τη μπάλα στα χέρια του Μήτογλου και σκόραρε.
Κέρδισε τρεις κατοχές γιατί ο Στρέλνιεκς είδε τον Φορτούνη στα court seats και τον μιμήθηκε ντριμπλάροντας με το πόδι και κάνοντας μπρος πίσω.
Η άμυνα του Αντετοκούνμπο στην πρώτη του παρουσία στο παρκέ ήταν πολύ καλή. Εβαζε χέρια στη μπάλα και δυσκόλεψε τρομερά τον Σπανούλη ο οποίος δεν βρήκε ρυθμό λόγω του φόργουορντ των φιλοξενούμενων.
Στη συνέχεια ο Πιτίνο έπαιξε ξανά (το έκανε και με ΤΣΣΚΑ) έχοντας Καλάθη και Λεκαβίτσιους μαζί στο παρκέ. Η άμυνα του έγινε απροσπέλαστη, αλλά η επίθεση είχε κομπλάρει κι έχασε ευκαιρίες να μειώσει στο 26-21.
Τώρα μπορεί κάποιοι να γελάσετε αλλά σε εκείνο το σημείο μπήκε ο Μπόγρης να μαρκάρει τον Παπαγιάννη. Ο σέντερ του Ολυμπιακού έβγαλε δύο σερί άμυνες (κλεψίματα) και ακολούθησαν αιφνιδιασμοί. Μετά ήρθε ένα τρίποντο και… αντίο.
ΜΙΛΟΥΤΙΝΟΦ ΚΑΙ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Για τον Σέρβο τι να πω… Τα είδατε. Πλάκα τους έκανε. Είχε 18 πόντους και 18 ριμπάουντ την ώρα που τα τρία σέντερ του αντίπαλου (Γκιστ, Λάσμε, Παπαγιάννης) είχαν μαζί 12 πόντους και 6 ριμπάουντ.
Ο «Μίλου» πιθανότατα θα μας αποχαιρετήσει το καλοκαίρι για τους Σπερς οπότε ας τον χαρούμε ένα πεντάμηνο ακόμη. Το 41 ranking και το τρίτο βραβείο MVP σε 16 ματς είναι εντυπωσιακό στοιχείο, όπως και ότι τελείωσε το ματς χωρίς να κάνει φάουλ. Εντελώς αντίθετα δηλαδή από όσα βιώνει στο ελληνικό πρωτάθλημα (όχι μόνο κόντρα στον Παναθηναϊκό).
Με εντυπωσίασε ο Παπανικολάου ο οποίος είναι ανεβασμένος εδώ και ένα 20άημερο. Ειδικά στην άμυνα ήταν παντού και έκανε τον Ολυμπιακό να φαίνεται πως έπαιζε με έξι παίκτες στο παρκέ.
Εβγαζε το σώμα του μπροστά από αυτό του επιθετικού στο low post, έσπαγε το σκριν χαμηλώνοντας το κέντρο βάρους, πλάγια βήματα κλείνοντας διαδρόμους, σούταρε χωρίς δεύτερη σκέψη, πήγαινε στο ριμπάουντ κι «έσβησε» τον Παπαπέτρου.
Για αυτό βοήθησε κι ο Παπαπέτρου ο οποίος επηρεάστηκε υπερβολικά στην επιστροφή του στο ΣΕΦ και ήταν αρνητικός.
Το συγκεκριμένο ματς αποτελεί δικαίωση των καλοκαιρινών προτεραιοτήτων των Αγγελόπουλων σε ό,τι αφορά τους παίκτες με τους οποίους έκαναν ραντεβού και τη σειρά με την οποία έγιναν αυτά τα ραντεβού.
Εννοείται και ήθελαν τον Παπαπέτρου. Ασυζητητί. Απλά ήθελαν περισσότερο τον Παπανικολάου.
ΥΓ: Τρία ντέρμπι φέτος και τα τρία έληξαν με σημαντική διαφορά πόντων (η μικρότερη ήταν με 9). Αυτό αποδεικνύει πως κάθε μεταξύ τους αναμέτρηση είναι διαφορετική.
ΥΓ 2: Το τελευταίο σύστημα του Πιτίνο που έβγαλε τον Γκιστ «πάρε βάλε» κι αστόχησε δείχνει την ποιότητά του σαν προπονητή. Φυσικά το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Μπλατ ο οποίος μετά από τάιμ άουτ 8/10 θα βγάλει καθαρή επιλογή.
Ας τους χαρούμε. Ας κερδίσουμε από αυτούς και ας πάψουμε να τους συγκρίνουμε.
ΥΓ 3: Είχε πλάκα γιατί κάποια στιγμή ο Πιτίνο ήθελε να βάλει τον Γκιστ στο παρκέ και δε θυμόταν το όνομά του (είχε κολλήσει) και τον έψαχνε στον πάγκο. Ελα που ο Αμερικανός ήταν όρθιος πίσω από τον πάγκο όπως συνηθίζει και δεν τον έβλεπε στον πάγκο του. Πέρασαν σίγουρα 20’’ μέχρι να τον εντοπίσει.
ΥΓ 4: Η «γκάφα» του ΛεΝτέι με 1.9’’ να μένουν για τη λήξη ήταν το τέλειο μάθημα για αυτόν. Ο Σπανούλης αστοχεί επίτηδες στη βολή για να τρέξει ο χρόνος και να λήξει το ματς και ο ΛεΝτέι πετάει τη μπάλα εκτός παρκέ δίνοντας ευκαιρία για τάιμ άουτ στον Παναθηναϊκό.
ΥΓ 5: Ο Ολυμπιακός βρήκε 23 πόντους από τα επιθετικά του ριμπάουντ.