EuroBasket U16: O «τρόπος» της Παίδων, η βάση λειτουργίας για όλες τις «μικρές» Εθνικές
Αν ήσασταν από τους τυχερούς που έτυχε να δουν τα δύο φιλικά παιχνίδια επί ισπανικού εδάφους (με απολογισμό μία ήττα στις λεπτομέρειες με 65-69 και μία άνετη επικράτηση με 80-60), τότε οι παρακάτω γραμμές ίσως να μην σας κάνουν και πολύ σοφότερους, όσον αφορά στην δυναμική και την φιλοσοφία πάνω στις οποίες δομήθηκε η ομάδα που μας εκπροσώπησε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων που διεξήχθη στην πρωτεύουσα της Βόρειας Μακεδονίας.
Εκεί που μας χάρισε την καλύτερη εφετινή παρουσία του νεοσύστατου αναπτυξιακού προγράμματος στις διεθνείς διοργανώσεις και σίγουρα την πιο ξεχωριστή μετά την τελευταία μεγάλη επιτυχία που χρονολογείται από το 2017, όταν η Εθνική Νέων αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Εντάξει μπορεί η τελευταία εντύπωση να μην ήταν αυτή που θέλαμε και περιμέναμε και σίγουρα η αγωνιστική εικόνα στα δύο παιχνίδια των μεταλλίων να αδίκησε την συνολική προσπάθεια (4η θέση με ρεκόρ 5-2), ωστόσο, φρονώ ότι δεν πρέπει να μείνουμε σε αυτές τις δύο ήττες (που η αλήθεια είναι ότι φανέρωσαν κάποιες εγγενείς παθογένειες των Ελλήνων παικτών), αλλά να σταθούμε στην υπερπροσπάθεια των παιδιών υπό αντίξοες συνθήκες (πολλοί τραυματισμοί)
αλλά και στον σχεδιασμό του τεχνικού staff.
Κρίμα κι άδικο…
Έκανα αυτή την εισαγωγή γιατί σε εκείνους τους δύο αγώνες με την δευτεραθλήτρια Ευρώπης “φούρια ρόχα” (την οποία, παρεμπιπτόντως, συντρίψαμε με 75-47 στην πρεμιέρα των επίσημων αγώνων), που διεξήχθησαν στην Γκουνταλαχάρα και από τους οποίους απουσίασαν οι τραυματίες τότε Σοϊλεμετζίδης και Αμπόσι, το συγκρότημα του Βαγγέλη Ζιάγκου εξέπεμψε τα πρώτα θετικά μηνύματα.
Αλλά και γιατί, διάολε, είναι «άδικο» στο πλαίσιο της σύγκρισης αυτών των δύο ομάδων, να γυρίζουν στην πατρίδα τους οι Ίβηρες με το αργυρό μετάλλιο στο στήθος κι εμείς να επιστρέφουμε με άδειες τις αποσκευές μας κι ένα μεγάλο «κρίμα» να μας συνοδεύει…
Με απλά λόγια, σε αυτά τα δύο φιλικά τεστ με την Ισπανία, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έδειξε ότι πέραν του ταλέντου, των αθλητικών χαρακτηριστικών και του «μετάλλου» που καθορίζουν τις επιτυχημένες ομαδικές προσπάθειες, φάνηκε να έχει αφομοιώσει σε μεγάλο βαθμό την κατανομή των ρόλων που ήθελε ο 46χρονος έμπειρος τεχνικός.
Όλα όσα συνέβησαν στην πορεία, δηλαδή τα νικηφόρα φιλικά με την Ρουμανία και την Κροατία (είχαν προηγηθεί και δύο εκτός έδρας νίκες επί των Τούρκων) και η μέχρι τα ημιτελικά αψεγάδιαστη πορεία στην τελική φάση των Σκοπίων, ήταν προϊόν της σκληρής δουλειάς και αποτέλεσμα των γερών βάσεων που μπήκαν στην διάρκεια της προετοιμασίας.
Η επίδραση του Ζιάγκου
Επειδή, όμως, δεν μιλάμε για μία επαγγελματική ομάδα, αλλά για ένα γκρουπ μπασκετικά αλλά και ψυχικά προικισμένων 16χρονων παιδιών, το «μυστικό» της επιτυχίας δεν βρίσκεται στις ώρες προπόνησης μέσα στο γήπεδο. Το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχημένης αποστολής που έφερε εις πέρας ο πρώην προπονητής της ΑΕΚ, του Ικάρου Καλλιθέας, της Δόξας Λευκάδας, του Πανιωνίου, του Ρεθύμνου και του Ηρακλή, οφείλεται περισσότερο στην ανθρώπινη προσέγγιση του συνόλου αλλά και του κάθε παίκτη ξεχωριστά.
Από την πρώτη συγκέντρωση της Εθνικής παίδων, ο νυν coach της ουγγρικής Βάσας (αγωνίζεται στην Α2 Κατηγορία της Ουγγαρίας) με την μακρά προϋπηρεσία στις μικρές ηλικίες, χρησιμοποίησε μία διαφορετική «γλώσσα» και πέραν των προσαρμογών που ζήτησε, προσαρμόστηκε κι εκείνος (μαζί με όλους τους συνεργάτες του) σε έναν διαφορετικό κόσμο. Αναγνωρίζοντας ότι η αντιμετώπιση των αθλητών του δεν μπορεί να είναι η ίδια που εφαρμόζει στην σκληρή πραγματικότητα του επαγγελματικού μπάσκετ.
Με αυτόν τον τρόπο, ο ομοσπονδιακός προπονητής κέρδισε τους παίκτες και κατόρθωσε να δημιουργήσει μία ΟΜΑΔΑ, στην οποία όλοι ήθελαν να δώσουν το 101% των δυνατοτήτων τους. Είτε θα έπαιζαν 2 λεπτά, είτε θα ήταν βασικοί! Είτε θα είχαν πολλαπλούς ρόλους σε άμυνα κι επίθεση, είτε απλά θα αποτελούσαν μέρος του rotation και θα είχαν καθαρά συμπληρωματική παρουσία.
Αυτό ήταν το μεγάλο κέρδος του προπονητικού staff! Γιατί όταν εξασφαλίζεις τις αστάθμητες παραμέτρους του αμυντικού πάθους, της αυταπάρνησης και της μαχητικότητας και τις «παντρεύεις» με τα χαρακτηριστικά που παίζουν καθοριστικό ρόλο στο σύγχρονο μπάσκετ (ταλέντο, μέγεθος και αθλητικότητα), τότε πραγματικά διαθέτεις όλα τα εχέγγυα για να παρουσιάσεις μία εξαιρετική εικόνα. Το τελικό αποτέλεσμα θα κριθεί από την διαχείριση, που όταν υπάρχει η εμπειρία και η αποδοχή του συνόλου, τότε μπορεί να κάνει ακόμη και θαύματα!
Δηλαδή όπως ακριβώς στην περίπτωση της Εθνικής παίδων. Μίας ομάδας που στάθηκε άτυχη, χάνοντας μόλις στο δεύτερο παιχνίδι της τον καλύτερό της point guard (Λιοτόπουλος) και στον πρώτο νοκ-άουτ αγώνα, είδε τον πιο αθλητικό και εκρηκτικό παίκτη (Αμπόσι) να αποχωρεί με διάστρεμμα.
Μίας ομάδας που στον προημιτελικό με το Ισραήλ, δεν πανικοβλήθηκε όταν (για πρώτη φορά στο τουρνουά) χρειάστηκε να ανατρέψει μία διόλου ευκαταφρόνητη εις βάρος της διαφορά (-14 στο 22’) και μετέτρεψε σε κίνητρο το πρώτο σοβαρό πρόβλημα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει.
Μίας ομάδας που πήγαινε σε όλα τα επιθετικά ριμπάουντ και «έτρωγε τα σωθικά» των αντιπάλων με την ασφυκτική πίεση! Όχι κατά βάση για να καταστρέψει το παιχνίδι τους με τα λάθη (μ.ο. 20,8 ανά παιχνίδι), αλλά για να διπλασιάσει τις κατοχές, να πετύχει εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό και να αξιοποιήσει στο έπακρο τα πλεονεκτήματά της.
Η καλύτερη άμυνα του τουρνουά (μ.ο. 58,7π.), η πρωτιά στα σουτ εντός πεδιάς (43,0%) και η διάκριση σε όλες τις αμυντικές κατηγορίες (3η στα κλεψίματα, 4η στα ριμπάουντ και 5η στα κοψίματα) μαρτυρούν ότι η δουλειά που έγινε ότι ήταν κάτι περισσότερο από επιτυχημένη.
Από την άποψη ότι και χαμηλότερο μέγεθος (ειδικότερα στα guard) είχαμε αλλά και λιγότερη αθλητικότητα από τις υπόλοιπες ομάδες που ξεχώρισαν. Ήμασταν όμως, ΟΜΑΔΑ με κεφαλαία γράμματα και παρ’ ότι στην διάθεσή του είχε δύο πραγματικά πολύ ταλαντούχους παίκτες με σπουδαία προοπτική (Αβδάλας και Λιοτόπουλος), ο Βαγγέλης Ζιάγκος δεν μπήκε στη λογική να την «χτίσει» αποκλειστικά πάνω τους.
Αντιθέτως, βασίστηκε σε μεγάλο rotation παίρνοντας πράγματα από όλους σχεδόν τους παίκτες της, χωρίς να λειτουργήσει με την λογική των μπασκετικά πατρίκιων και πληβείων. Ανεξαρτήτως της τελικής κατάταξης (4η θέση), του «αδειάσματος» και της κακής εικόνας των συνολικά 57 λαθών στα δύο τελευταία ματς και εν τέλει της απουσίας από το βάθρο, η αποστολή εξετελέσθη και με το παραπάνω.
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός και οι συνεργάτες του προετοίμασαν με τον καλύτερο τρόπο μία πλούσια μαγιά παικτών του 2006, που μαζί με τους γεννηθέντες το 2005 (Σαμοντούροβ και σία), θα συγκροτήσουν ένα πολλά υποσχόμενο σύνολο για το επόμενο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων (2023).
Πολλά παιδιά με προοπτική
Αν πρέπει να χαιρόμαστε για κάτι, είναι το ότι μέσα από την ομαδική λειτουργία 12 παικτών που αφομοίωσαν πολύ αποτελεσματικά τους ρόλους τους, ο πιο ταλαντούχος απ’ αυτούς (Νεοκλής Αβδάλας), στο τουρνουά που ολοκληρώθηκε, άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο ουσιαστικός, να κάνει σωστότερη χρήση των σπουδαίων ικανοτήτων του (decision making) και να περιορίζει την υπερβολή και την κατάχρηση (με εξαίρεση τα δύο τελευταία ματς που χάθηκε μέσα στην συνολική καθίζηση) που τον χαρακτήριζε με την μπάλα στα χέρια.
Ο 16χρονος διεθνής forward του Παναθηναϊκού ήταν πρώτος σκόρερ της ελληνικής ομάδας (μ.ο. 14,7π., 4,1ρ., 2,0ασ. & 1,9κλ. με 56,4% διπ.), επελέγη στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης και μαζί με τον άτυχο, αλλά συγκινητικό Λευτέρη Λιοτόπουλο (μ.ο. 4,8π. & 2,7ρ.) της ΔΕΚΑ, αποτελούν τις μεγαλύτερες ελπίδες αυτής της φουρνιάς.
Από ‘κει και πέρα, από πλευράς προσόντων ξεχωρίζει ο Φίλιππος Τσαχτσίρας του Άρη (μ.ο. 10,0π. & 7,3ρ. με 54,5% διπ.) που με ύψος 2,04, μπορεί να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο “4άρι” με σουτ. Σοβαρή προοπτική λόγω μεγέθους και αθλητικών χαρακτηριστικών έχουν ο Βενιαμίν Αμπόσι (1,97), ο Στέφανος Σπάρταλης (2,04) του Ολυμπιακού και ο Αναστάσιος Ροζακέας (2,00) του Φιλαθλητικού, ενώ ιδιαίτερης μνείας αξίζει και ο Αντρέας Πατρίκης της ακαδημίας ΔΕΚΑ.
Ο γιος του παλιού παίκτη της μεγάλης ομάδας των Αμπελοκήπων, Κώστα Πατρίκη, είναι ένας undersized ψηλός (1,98) για την συγκεκριμένη ηλικία, που όμως, εντυπωσίασε (μ.ο. 6,6π., 7,4ρ. & 1,1κλ. με 57,6% διπ.) με τον συνδυασμό τεχνικής κατάρτισης και φυσικής δύναμης, με την έφεση στο ριμπάουντ και την πάσα, με το παιχνίδι με πλάτη και με το μπασκετικό του IQ, θυμίζοντάς μας μία έκδοση παίκτη που παραπέμπει στο στυλ του Κάιλ Χάινς.
Δεν ξεγράφουμε κανένα από τα υπόλοιπα παιδιά (Μαραγκουδάκης, Σοϊλεμετζίδης, Κομνιανίδης, Επαμεινώνδας, Χαβουτσάς). Όλοι τους, άλλωστε, είχαν το δικό τους σημαντικό μερίδιο στην επιτυχία της ομάδας.
Ειδικότερα οι τρεις πρώτοι που τράβηξαν το κουπί στις θέσεις “1” και “2”, μετά τον τραυματισμό του Λιοτόπουλου. Απλά στο σύγχρονο μπάσκετ και στο υψηλότερο επίπεδο, η έλλειψη μεγέθους στα guards (φάνηκε πολύ στον ημιτελικό με την Λιθουανία και στον μικρό τελικό με την Γαλλία) αποτελεί ένα μεγάλο μειονέκτημα που καλούνται να καλύψουν. Άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο...