Ο "Kill Bill", o «πράσινος» σχεδιασμός και το... «Έβερεστ» του Μπάνκι!

Συμπληρώσαμε ήδη δύο εβδομάδες από το τέλος του πρωταθλήματος ή από την «επίσημη» έναρξη της μετεγγραφικής περιόδου (διαλέγετε και παίρνετε) και η ανανέωση του Νικ Καλάθη και το “deal” με Λάσμε, η συμφωνία με τον Ντέϊβιντ Μπλατ και η παραμονή του Σπανούλη, καθώς και η επιλογή του Λούκα Μπάνκι, αποτελούν στοιχεία που μας δίνουν αρκετή «τροφή» για μία πρώτη συζήτηση σχετικά με την κατεύθυνση που βαδίζουν ενόψει της νέας σεζόν, οι τρεις μεγάλες ομάδες της Αθήνας.

Ο Παπαπέτρου και οι πιο προσεκτικές επιλογές του «τριφυλλιού»

Είναι φανερό, ότι μετά την δέσμευση ενός ποσού της τάξεως των 2 και πλέον εκατομμυρίων Ευρώ από το budget της νέας σεζόν για τον Καλάθη (συμφώνησε έναντι 6,5 εκ. Ευρώ για 3 χρόνια), ο Παναθηναϊκός κοιτάει πλέον να πλαισιώσει τον κορμό του με παίκτες που, μέσα από την λειτουργία της ομάδας, θα αποδειχθούν εξίσου αποτελεσματικοί με τους εκείνους που ήδη αποχώρησαν (Ρίβερς, Σίνγκλετον, Γκέϊμπριελ) ή πρόκειται οριστικά να αποχωρήσουν (Τζέϊμς).

Κοινώς, άλλα συμβόλαια της τάξεως άνω του εκατομμυρίου Ευρώ ετησίως, για ξένο παίκτη, δύσκολα θα δούμε στο μισθολόγιο της εφετινής ομάδας, εκτός βέβαια και προκύψει κάποια εξαιρετική περίπτωση. Άλλωστε, η οικογένεια Γιαννακόπουλου έχει συνηθίσει τους φίλους του «τριφυλλιού» σε αρκετές «υπερβάσεις», αλλά τουλάχιστον για την ώρα, αυτό το σενάριο δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες.

Σ' αυτή τη λογική, λοιπόν, ο Πασκουάλ, που ζήτησε την παραμονή των Ντένμον, Λεκαβίτσιους και Βουγιούκα και αναμένεται να αξιοποιήσει περισσότερο τον Μήτογλου, άναψε το «πράσινο φως» για την επιστροφή του Στέφαν Λάσμε, αφού πρώτα επιβεβαίωσε από πολλές πλευρές, την αγωνιστική κατάσταση του Γκαμπονέζου σέντερ στην διάρκεια της περυσινής σεζόν στην Ούνικς Καζάν.

Στην ομάδα επικρατεί η άποψη ότι ο Νίκος Παππάς αξίζει και πρέπει να μείνει, ενώ το ξαφνικό καλοκαιρινό «φλερτ» με τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη θα επανεξεταστεί, αν κι εφόσον κλείσει θετικά η υπόθεση του 28χρονου έμπειρου guard. Οι πρωταθλητές θα κινηθούν για έναν Αμερικανό ψηλό για τον ρόλο του βασικού «4αριού» και για δύο ακόμη παίκτες, οι οποίοι θα εξαρτηθούν από την έκβασης της υπόθεσης Παπαπέτρου.

Αν το θέμα του Ιωάννη κλείσει θετικά για τους «πράσινους» τότε, με Παπαπέτρου, Αντετοκούνμπο και Λοτζέσκι (ως ενδιάμεσο σε "2" και "3") ο Παναθηναϊκός θα είναι πλήρης στη θέση του small forward και ίσως κυνηγήσει έναν ακόμη σούτινγκ-γκαρντ (Κόπονεν, Τζάνινγκ ή Λαρεντζάκη για την προοπτική της ελληνοποίησης).

Η ρεαλιστική ανάγνωση της υπόθεσης Σπανούλη!

Πριν από δύο καλοκαίρια, το προηγούμενο ραντεβού των ιδιοκτητών του Ολυμπιακού με τον φυσικό ηγέτη της ομάδας είχε μικρότερη διάρκεια, με αποτέλεσμα να διαφανεί ότι η συμφωνία των δύο πλευρών είχε επέλθει πολύ πιο γρήγορα, έστω κι αν ο “Kill Bill”, προερχόταν από την πιο επική εμφάνιση της καριέρας του σε τελικούς playoffs.

Ίσως γι' αυτό, λοιπόν, οι τουλάχιστον τρεις ώρες που συμπλήρωσε στα γραφεία της Arcadia και το σχετικά «στραβωμένο» ύφος που είχε στις δηλώσεις του, να ξένισαν πολλούς σχετικά με το πως κύλησε η συζήτηση με τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο και για το πόσο «εύκολα» οι δύο πλευρές ξαναβρήκαν κοινό σημείο επαφής.

Στην πραγματικότητα, όμως, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι, πολύ απλά, γιατί μετά από 8 χρόνια άκρως επιτυχημένης συνεργασίας και αμοιβαίας εκτίμησης μεταξύ των δύο πλευρών, από τη στιγμή που ο Σπανούλης νιώθει γερός και ικανός να προσφέρει, ουσιαστικά δεν υπήρχε σχεδόν καμία περίπτωση να χαλάσει το κλίμα και να προκύψει ασυμφωνία.

Απλά η συζήτηση τράβηξε γιατί περιελάμβανε απολογισμό, αποτίμηση, ανάλυση των προβλημάτων και φυσικά κουβέντα για τον σχεδιασμό της ομάδας στη νέα σεζόν, από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός, μετά από 4 χρόνια, αποφάσισε να αλλάξει προπονητή, αποχαιρετώντας τον Γιάννη Σφαιρόπουλο και προσλαμβάνοντας τον Ντέϊβιντ Μπλατ, που είχε μιλήσει μαζί του.

Η ουσία, κατά την ταπεινή μου άποψη έγκειται σε δύο σημεία: Πρώτον, στο ότι ο Σπανούλης δέχτηκε να ανανεώσει το συμβόλαιό του για έναν χρόνο (χωρίς να το ξέρω, «οσμίζομαι» ότι το ζήτησε ο ίδιος) με χρήματα, που κάποιες πληροφορίες αναφέρουν ότι είναι πολύ λιγότερα απ' όσα θα περίμεναν και οι πιο μυημένοι στο «ερυθρόλευκο» ρεπορτάζ. Μ' αυτή του την κίνηση, έδειξε ότι βάζει πλάτη στην προσπάθεια της ομάδας να επανέλθει στην κορυφή, αποδεχόμενος μία διόλου ευκαταφρόνητη μείωση, η οποία αυτομάτως, αυξάνει τα διαθέσιμα χρήματα για free agents και διευκολύνει την μετεγγραφική κινητικότητα του συλλόγου.

Δεύτερον, η ατάκα του «του χρόνου εδώ θα είμαστε, να τα ξαναπούμε!», καταδεικνύει πίστη στις δυνατότητές του και στο πλάνο που έχει καταστρώσει η ομάδα, για να επιστρέψει στον δρόμο των επιτυχιών, παρ'ότι σε περίπτωση νέας αποτυχίας, ελλοχεύει ο κίνδυνος να σηκώσει ο ίδιος το βάρος της και η μερίδα του κόσμου που του «χρεώνει» ότι κάνει κουμάντο στην ομάδα, να του ρίξει όλο το φταίξιμο.

Το γεγονός ότι ο Βασίλης πέρα από απίστευτος δουλευταράς, ταλαντούχος αλλά και λάτρης του αθλήματος, είναι ταυτόχρονα και ένας πολύ ευφυής αθλητής, σε συνδυασμό με την επιθυμία να παίξει ακόμη κάποια χρόνια σε υψηλό επίπεδο, συνηγορούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Ότι σαφώς και καταλαβαίνει ότι πλέον πρέπει να παίζει λιγότερο, πολύ απλά γιατί μόνο έτσι θα είναι περισσότερο αποτελεσματικός, θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια στις ειδικές καταστάσεις που θα κληθεί να διαχειριστεί και αυτό ταυτόχρονα, θα είναι και προς όφελος του συνόλου. Τον χρόνο άλλωστε, δεν τον νίκησε ποτέ κανείς...

Ο Μπάνκι ανέλαβε την πιο δύσκολη δουλειά!

Στην περίπτωση του «γάμου» της ΑΕΚ με τον 52χρονο Ιταλό έμπειρο τεχνικό από το Γκροσέτο, πολλοί έσπευσαν - και δικαίως - να χειροκροτήσουν την επιλογή του Μάκη Αγγελόπουλου και να εκφράσουν τον ενθουσιασμό για τη νέα εποχή στην οποία μπαίνει η ομάδα, δίνοντας τα ηνία της σε έναν προπονητή με ευρωπαϊκή φιλοσοφία και σημαντικές περγαμηνές.

Ωστόσο, το εγχείρημα θέλει μεγάλη στήριξη από την διοίκηση (θα την έχει) αλλά κυρίως από τον φίλαθλο κόσμο της «Ένωσης», που καλείται να αλλάξει γρήγορα νοοτροπία και μέσα σε ένα καλοκαίρι, να συνειδητοποιήσει ότι η νέα ΑΕΚ θα μπει σε μία φάση μεταβατικής περιόδου, θα δώσει χρόνο σε αρκετά νέα παιδιά (επιθυμία της διοίκησης) και παράλληλα θα έχει έναν Ιταλό coach, που θα δουλέψει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και εύλογα θα χρειαστεί ένα διάστημα προσαρμογής για τα δικά του πατήματα.

Συν τοις άλλοις, το γεγονός ότι οι φίλαθλοι της ομάδας έχουν ακόμη νωπές τις μνήμες από τα δύο τρόπαια (τα πρώτα μετά από 16 χρόνια) της περασμένης χρονιάς, σε συνδυασμό με το πιο μαζεμένο budget λόγω και των επενδύσεων που θα προκύψουν για την υπόθεση του γηπέδου, αυξάνουν κατακόρυφα τον βαθμό δυσκολίας της δουλειάς που ανέλαβε ο Λούκα Μπάνκι.

Ευχής έργον, λοιπόν, είναι να υπάρξει υπομονή, πίστωση χρόνου και να «διαγραφούν» από τον «εγκέφαλο» τυχόν προσδοκίες επανάληψης του περυσινού θαύματος, κατάκτησης τίτλων ή μείωσης της «ψαλίδας» με τους «αιώνιους». Η ΑΕΚ έχει πολύ δρόμο να διανύσει και πολλά λίτρα ιδρώτα να χύσει, για να κοιτάει με το «καλημέρα» τη σεζόν το αποτέλεσμα, από Τρίτη σε Σάββατο και από Κυριακή σε Τετάρτη.

Όταν οι παλιές καλές παρέες κάνουν τη διαφορά!

Τον περασμένο Νοέμβριο, όταν η Εθνική ομάδα ρίχτηκε - χωρίς μεγάλες φανφάρες αλλά και την βασική της σύνθεση - στην μάχη των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ειδικότερα μετά το «θρίλερ» του Λέστερ και τη νίκη με 95-92 επί της Μεγάλης Βρετανίας στην παράταση, ουδείς περίμενε ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, θα παρουσίαζε - σταδιακά - τόσο μεγάλη βελτίωση από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Θέλετε η απουσία των πρωτοκλασσάτων παικτών της Euroleague (με κάποιες μικρές εξαιρέσεις από τους διεθνείς του Παναθηναϊκού), θέλετε η έλλειψη εμπειριών και παραστάσεων σ' αυτό το επίπεδο των υπολοίπων, θέλετε το πρόσωπο του όχι τόσο εμπορικού προπονητή (υπό την έννοια ότι δεν ανήκει στο υποτιθέμενο star-system του ελληνικού μπάσκετ), οι προσδοκίες ακόμη και των πιο μπασκετικών απείχαν παρασάγγες απ' όσα είδαμε από την επίσημη αγαπημένη σε όλη την διαδρομή της 1ης φάσης.

Δεν στέκομαι τόσο στο 6/6 και στο αήττητο το οποίο μεταφέρουμε στην 2η φάση (εμείς κι άλλες 4 χώρες), το οποίο εν πολλοίς μας φέρνει ήδη, με το ενάμιση πόδι στην τελική φάση της Κίνας, όσο στην αγωνιστική εικόνα, την διάθεση, το κέφι, το θέαμα αλλά και το σύστημα μέσα από το οποίο ξεπετάχθηκαν παίκτες, τους οποίους καλά-καλά δεν εκτιμούσαμε όσο θα έπρεπε, είτε επειδή δεν έπαιζαν πολύ στις ομάδες τους (Μήτογλου κατά κύριο λόγο και πολύ λιγότερο ο Λαρεντζάκης), είτε επειδή αγωνίζονταν στην 2η ή την 3η ταχύτητα της Basket League (Μαργαρίτης, Μποχωρίδης, Γιαννόπουλος, Γκίκας) και δεν «εισέπρατταν» την δημοσιότητα που τους αναλογούσε.

Μεγάλο μερίδιο στο σημαντικό αυτό επίτευγμα που κράτησε ζωντανά τα «κύτταρα» της Εθνικής ομάδας σε μία δύσκολη περίοδο, ανήκει στον ομοσπονδιακό τεχνικό, Θανάση Σκουρτόπουλο, σε επίπεδο διαχείρισης προσώπων και αγωνιστικής προετοιμασίας, στον team manager Κώστα Κότση, που κάνει εξαιρετική δουλειά ως συνδετικός κρίκος των παικτών με το προπονητικό επιτελείο και φυσικά στον αρχηγό Γιάννη Μπουρούση, που ταξίδεψε δύο φορές από την Κίνα για να παίξει και με την συνολική παρουσία του στα απδυτήρια, το γήπεδο και το ξενοδοχείο, έδωσε το καλό παράδειγμα και ενέπνευσε τους νεότερους.

Οι τρεις τους γνωρίζονται από παλιά, από την εποχή που ανήκαν στο δυναμικό της ΑΕΚ. Μήπως τελικά, οι καλοί φίλοι, μπορούν να συνυπάρξουν καλύτερα και να συνυπογράψουν μία επιτυχημένη πορεία;

Όταν το NBA2K12 ήταν η μοναδική πολυτέλεια του Γιάννη...

Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ τη σκέψη και την εικόνα που μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό, βλέποντας τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να παρουσιάζει το εξώφυλλο της νέας έκδοσης του NBA2K19, στο ξενοδοχείο Hilton, παρουσία δεκάδων ξένων απεσταλμένων δημοσιογράφων απ' όλον τον κόσμο.

Ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του 2013, όταν ο 18χρονος τότε ψιλόλιγνος πιτσιρικάς με υποδέχτηκε - με το χαμόγελο στα χείλη - στο σπίτι του στου Ζωγράφου, για μία συνέντευξη με αφορμή την απόκτηση του ελληνικού διαβατηρίου. Μπαίνοντας στο φτωχικό της οικογένειας Αντετοκούνμπο, ο Γιάννης, ο Κώστας και ο Άλεξ ήταν απορροφημένοι με το NBA2K12 τότε, που τους είχε κάνει κάποιος δώρο και η αγάπη τους για το άθλημα, ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

Άραγε πως να αισθάνεται πλέον αυτό το παιδί, που πέντε μόλις χρόνια αργότερα, ένα από τα πιο εμπορικά video games παγκοσμίως (και αγαπημένο του), επιλέγει τον ίδιο για να γίνει ο πρώτος μη Αμερικανός μπασκετμπολίστας που κοσμεί το εξώφυλλο της νέας ετήσιας έκδοσής του, διοργανώνει την παρουσίαση στην χώρα του με ζωντανή σύνδεση σε όλον τον κόσμο και ακούει την μητέρα του να κάνει την αφήγηση στο promo video;

Δεν ξέρω ποια ήταν η συμμετοχή του στον σχεδιασμό του εξωφύλλου αλλά η εικόνα του πραγματικά προκαλεί ανατριχίλα και ισοδυναμεί με περισσότερες από χίλιες λέξεις γεμάτες... Ελλάδα! Σεπόλια, Αθήνα, Γνήσιος, Ελλάς, είναι μερικές απ' αυτές που θα μπουν σε εκατοντάδες εκατομμύρια σπίτια σε όλο τον κόσμο και αποδεικνύουν περίτρανα - παρά τις όποιες αντίθετες αιτιάσεις - ότι ο Γιάννης είναι μακράν του δεύτερου, ο μεγαλύτερος πρεσβευτής της Ελλάδας, παγκοσμίως...