Φταίνε ο Πεδουλάκης και ο Κετσπάγια;

Μία από τις αγαπημένες εκφράσεις του Αργύρη Πεδουλάκη είναι αυτή με τα δύο είδη προπονητών που υπάρχουν: «Αυτοί που απολύθηκαν και αυτοί που θα απολυθούν», έλεγε συχνά – πυκνά ο πρώην πλέον τεχνικός των πρασίνων που δεν ξέφυγε από τη μοίρα και μπήκε τελικά στην κατηγορία αυτών που απολύθηκαν.

Ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού Δημήτρης Γιαννακόπουλος του χρέωσε ότι με το καλύτερο έμψυχο δυναμικό μετά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έχασε με 25 πόντους και με κατεβασμένα τα χέρια από τον Ολυμπιακό και φυσικά τον απομάκρυνε!

Η πραγματικότητα πιστεύω, ότι δεν είναι τόσο το ­– 25, όσο η ομάδα χωρίς κανένα αγωνιστικό προσανατολισμό που παρουσίασε στο ΣΕΦ και αποδείχθηκε εύκολη λεία για τους «ερυθρόλευκους».

Όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν και το θέμα είναι εάν έχει την αποκλειστική ευθύνη για όσα έγιναν στο πρώτο ντέρμπι της χρονιάς; Τα ερωτήματα είναι πολλά και ξεκινούν από το ποιος και με τι κριτήριο επέλεξε το ρόστερ της ομάδας μέχρι το αν ο Παναθηναϊκός έχει έναν ηγέτη, στη μετά Διαμαντίδη εποχή.

Και φυσικά δεν μπαίνω καν στο κεφαλαιώδες ζήτημα - υλικό για ατελείωτες μπασκετοκουβέντες - εάν μπορεί δηλαδή να δημιουργηθεί μία καλή και αξιόμαχη ομάδα μέσα σε μόνο τρεις μήνες, χωρίς να έχει για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια, το φυσικό ηγέτη και τον πιο εμβληματικό της παίκτη, τον Δημήτρη Διαμαντίδη.

Τι περίμεναν δηλαδή οι φίλοι του Παναθηναϊκού; Ότι με 2-3 καλούς Αμερικάνους άλλους τόσους ελπιδοφόρους Ελληνες και με τον Καλάθη να παίρνει περισσότερες μπάλες, θα μπορούσε να καλυφτεί το κενό του «3 D»;

Ο Διαμαντίδης ακόμα και με τον περιορισμένο χρόνο συμμετοχής ή και με τις λίγες προσπάθειες που έπαιρνε στο τέλος της καριέρας του, ήταν πάντα εκεί! Ακόμα και καθισμένος στον πάγκο, γέμιζε με εμπιστοσύνη τους συμπαίκτες του, ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να μπει και να αλλάξει τη ροή του αγώνα. Τώρα, όμως, που δεν υπάρχει ο Διαμαντίδης τι γίνεται;

Αν μη τι άλλο, ο Πεδουλάκης δε φοβήθηκε, παρότι ήξερε ότι θα έχει ζόρια χωρίς τον Καστοριανό παίκτη και δέχθηκε να αναλάβει τον Παναθηναϊκό στη μετά Διαμαντίδη εποχή. Όπως και δέχθηκε την ακόμα πιο δύσκολη αποστολή, να διαδεχθεί τον σπουδαίο Ομπράντοβιτς το καλοκαίρι του 2012, όταν η καρέκλα του προπονητή στο «τριφύλλι» όχι απλώς έκαιγε, αλλά τοποθετημένη πάνω σε ατομική βόμβα!

Και μετά από ένα χρόνο ο Πεδουλάκης πανηγύρισε, τόσο το Κύπελλο, όσο και το πρωτάθλημα, με τις δύο μάλιστα περιβόητες νίκες μέσα στο ΣΕΦ!

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Τιμούρ Κετσπάγια που πλήρωσε τη βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Και σε αυτόν τον αγώνα, δεν ήταν τόσο το 3 – 0 όσο η ευκολία με την οποία υποτάχθηκε η ΑΕΚ στην ανωτερότητα του αντιπάλου της. Το ερώτημα και εδώ παραμένει το ίδιο, εάν ευθύνεται δηλαδή ο Κετσπάγια για το γεγονός ότι έχασε στην έδρα του μόνιμου τα τελευταία χρόνια πρωταθλητή ή για όσα τέλος πάντων, κακώς κείμενα, καταλογίζονται στη φετινή ΑΕΚ

Το αν φταίει ο Γεωργιανός εάν οι δύο πολύπειροι αμυντικοί του, ο Λέσκοτ και ο Τσιγκρίνσκι έπαιξαν σαν πρωτάρηδες στο Καραϊσκάκη, είναι μεγάλο θέμα. Όπως και εάν το πιο βαρύ όνομα στην επίθεση, ο Αλμέιδα αγνοείται ή άλλοι, όπως ο Χριστοδουλόπουλος ή ο Μπακασέτας δεν έχουν προσφέρει τα αναμενόμενα…

Και σε τελική ανάλυση, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, ούτε η ΑΕΚ έχει μείνει εκτός στόχων, καθώς με μόνο δύο βαθμούς διαφορά από τον Ολυμπιακό, μπορεί εύκολα να τον φτάσει και να τον ξεπεράσει!

Οι δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις των προπονητών, δεν είναι φυσικά οι πρώτες, ούτε και οι τελευταίες, που αποδεικνύουν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει υπομονή. Πάντα ο προπονητής είναι το πιο εύκολο και ανώδυνο θύμα…