«Πόσο ήρθε ο Παναθηναϊκός;»
H πρώτη φράση που μου είπε ποτέ ο Γιάννης Κούτρας ήταν: «Πόσο ήρθε ο Παναθηναϊκός;»
Από τη σκηνή. Την ώρα που τραγουδούσε το Κούρο Σίβο.
Πίσω του, ο ντράμερ, και παλιός του φίλος, Μάνος Νεόφυτος, έπαιζε τα τύμπανά του και ταυτόχρονα διάβαζε –αραδιασμένο στο πάτωμα- το περιοδικό All Star Basket.
Νόμιζα ότι ο Κούτρας εννοούσε το ποδόσφαιρο. Δεν τον ήξερα καλά. «Δεν ασχολούμαι, δεν έχω ιδέα ρε Γιάννη». «Μα, πώς δεν ασχολείσαι; Μπασκετικός δεν είσαι; Στις 7 παίζαμε με τον Πανελλήνιο».
Όπως είπε κάποιος, κάπου, κάποτε, αυτό ήταν το ξεκίνημα μίας υπέροχης φιλίας…
Ο Γιάννης Κούτρας και ο Θάνος Μικρούτσικος είναι αρρωστάκια με το μπάσκετ. Το ίδιο και ο Μίλτος Πασχαλίδης, που μάλιστα έπαιζε στους Αμπελοκήπους του παλιού, καλού καιρού.
Οι άλλοι δύο είναι Παναθηναϊκοί, ο Μιλτιάδης ΑΕΚ. Δεν έχει σημασία.
Ο μακαρίτης Συρίγος τους λάτρευε και τους τρεις. Τους φέραμε στην Super Euroleague, σε διαδοχικές εβδομάδες, όταν δούλευα στη Nova. Tα είπαν μια χαρά. Τραγούδησαν κιόλας. Ηταν οι πιο απολαυστικές εκπομπές της τριετίας.
Χθες, στον «Ιανό», o Κούτρας, κατά την ταπεινή γνώμη μου κορυφαίος Ελληνας τραγουδιστής –αν και η καριέρα του δεν είναι πιστός καθρέφτης των ικανοτήτων του, άλλη ιστορία αυτή- , ανέβηκε στη σκηνή με μπλουζάκι της Nike, μπασκετικό καρτούν από το ΝΒΑ.
«Αφού είπαμε να μη δίνεις παραστάσεις όταν έχει μπάσκετ». «Δεν πειράζει μωρέ, βάλε το κομπιούτερ και θα κρυφοκοιτάζω στα διαλείμματα. Καλά, πώς έγινε κι έχασε η Ρεάλ από τους Ρώσους;»
Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν το είδα το ματς με τη Μπάγερν. Κρυφοκοίταζα το κομπιούτερ. Η μουσική είναι σημαντικότερη από τη μπάλα.
Αλλωστε, ήμουν βέβαιος για τη νίκη των «πρασίνων», παρά την απουσία του Μπατίστα. Περισσότερο ίσως κι από την εποχή του Ομπράντοβιτς, ο σημερινός Παναθηναϊκός είναι ομάδα του προπονητή.
Περισσότερο κι από την εποχή του Πεδουλάκη και του Αλβέρτη, ο Διαμαντίδης θυμίζει την εποχή του Ομπράντοβιτς. Το ίδιο και ο Φώτσης. Ο Γιάνκοβιτς και ο Παππάς έγιναν μέσα σε μερικούς μήνες, από «ταλέντα», μπασκετμπολίστες.
Ο Μαυροκεφαλίδης παρουσιάζει ξαφνικά αυτό που ονειρεύονταν όσοι προπονητές είδαν στο πρόσωπό του κάτι ξεχωριστό. Αν ήταν στο Μουντομπάσκετ και έπαιζε όπως παίζει αυτές τις μέρες, θα είχαμε νικήσει τους Σέρβους.
Ο Παναθηναϊκός του φθινοπώρου ξεπέρασε άθε προσδοκία και γελοιοποίησε τα δυσοίωνα προγνωστικά της εκκίνησης. Απέκλεισε τον Ολυμπιακό από το Κύπελλο Ελλάδας, εξασφάλισε την πρόκρισή του στο Top-16 τρεις αγωνιστικές πριν το νήμα, διεκδικεί κάτι (πολύ) καλύτερο από την 4η θέση του Ομίλου και έχει μπροστά του τέσσερις γεμάτες εβδομάδες για να προετοιμάσει το επόμενο «αιώνιο» ντέρμπι.
Nαι, και τον ημιτελικό του Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ. Ματς τίτλου είναι αυτό.
Τώρα που λιγόστεψαν οι τραυματισμοί, είναι ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς αυτός που γελάει και όχι οι επικριτές του. Η φυσική κατάσταση της ομάδας –λέγε με Διαμαντίδη- γίνεται βρόγχος στον λαιμό των αντιπάλων του.
Η Μπαρτσελόνα έσκασε από την κούραση στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί το +9 του α' ημιχρόνου. Η Μπάγερν βάρεσε διάλυση στο δεύτερο, όπως και η Φενέρ και η Αρμάνι. Ο Ολυμπιακός έχασε με ανατροπή στο ΟΑΚΑ.
Ο Φώτης Κατσικάρης επισήμανε τις προάλλες ότι ο Ιβάνοβιτς μαλάκωσε τις παροιμιωδώς σκληρές μεθόδους του. Τόσο το καλύτερο για τον ίδιο και για τον Παναθηναϊκό. Για το μπάσκετ που διδάσκει ουδέποτε υπήρξε αμφισβήτηση.
Αυτά σκεφτόμουν όσο κρυφοκοίταζα το κομπιούτερ.
Ποιος θα ποντάριζε στο 12-2 του Παναθηναϊκού όταν έγινε το πρώτο τζάμπολ της σεζόν; Ούτε οι ίδιοι οι παίκτες του. Μόνο οι ρομαντικότεροι των οπαδών του. Αυτοί που διαβάζουν περιοδικά για το μπάσκετ στη σκηνή του «Σταυρού του Νότου» και του «Passport» (όπου παίζει απόψε ο Νεόφυτος, στα νώτα του Π.Κατσιμίχα).
Διάλειμμα, χθες το βράδυ στον «Ιανό». Μία αλαφιασμένη ανάσα στον ώμο μου, καθώς μελετούσα τη στατιστική του αγώνα. Και μία καλλίφωνη απορία.
«Πόσο ήρθε ο Παναθηναϊκός;»
ΥΓ: Ματαιοπονούν όσοι αναγνώστες προσπαθούν να ανεβάσουν σχόλια για χουλιγκανισμό, δολοφονίες, Μάρκο Ιβκοβιτς, Φιλόπουλο, εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου κ.ο.κ. Θα διαγραφούν όλα, όπως σβήστηκαν ήδη τα ουκ ολίγα που είχαν γραφτεί νωρίτερα. Βλέπω ότι δικαιώνονται απόλυτα και μέχρι κεραίας όσα έγραφα στην αρχή της εβδομάδας και δεν χαίρομαι καθόλου. Να πάτε να λερώσετε κάπου αλλού.