Μεγάλη η διαφορά ποιότητας

Η ελπίδα που άφησε η εικόνα του πρώτου αγώνα μετατράπηκε σε εφιάλτη και ο Παναθηναϊκός καλείται να κάνει ό,τι δεν έχει κάνει καμία άλλη ομάδα στην Ευρωλίγκα για να πάρει το εισιτήριο στο φάιναλ φορ.

Η «βαριά» ήττα στη Μόσχα ήρθε απόλυτα φυσιολογικά βάσει της εικόνας του παιχνιδιού, το 2-0 πολύ δύσκολα ανατρέπεται, αλλά αυτό που ενόχλησε περισσότερο είναι η εικόνα που παρουσίασαν οι «πράσινοι» 48 ώρες, μετά την πολύ καλή εμφάνιση του πρώτου παιχνιδιού. Ηταν η απόδειξη πως η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε στο πρώτο ματς, όταν ο Παναθηναϊκός έβαλε τα χέρια του κι έβγαλε τα μάτια του, χάνοντας ένα δικό του παιχνίδι από επιπολαιότητα.

Η αλήθεια είναι,κι αυτό το γνωρίζαμε εξ αρχής, πως η διαφορά δυναμικότητας του Παναθηναϊκού με την ΤΣΣΚΑ είναι μεγάλη. Μπορεί σε επίπεδο εμπειριών,παραστάσεων, προσωπικότητας οι δύο ομάδες να έχουν παράλληλη πορεία, αλλά σε επίπεδο ταλέντου, λύσεων και επιλογών, οι Ρώσοι είναι σαφώς ανώτεροι. Οποιος περίμενε το δεύτερο παιχνίδι για να το κρίνει, προφανώς δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Ναι μεν η ΤΣΣΚΑ ταιριάζει περισσότερο απ' ό,τι ταίριαζε η Ρεάλ, αλλά και πάλι η διαφορά ποιότητας είναι εμφανής.

Το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό είναι αυτό που λέμε «θέλει, αλλά δεν μπορεί». Σαφώς κι έχει αναλύσει την ΤΣΣΚΑ, ξέρει τι πρέπει να κάνει μέσα στο παρκέ, αλλά με το υλικό που διαθέτει κάποια πράγματα μπορεί να τα εφαρμόσει και κάποια άλλα όχι.

Για παράδειγμα, επιβεβαιώνοντας πως διαθέτει την καλύτερη άμυνα στην Ευρώπη, κατάφερε σε δύο ματς να κατεβάσει την παραγωγικότητα των Ρώσων στους 77 πόντους, την στιγμή που στο Τοπ-16 πετύχαιναν 83. Δεύτερον, περιόρισε τη φροντ λάιν της ΤΣΣΚΑ και επί της ουσίας χάλασε τη μανέστρα του Μεσίνα που είχε συνηθίσει να βλέπει την ομάδα του να είναι η πιο αποτελεσματική στην Ευρωλίγκα, ανάλογα με τις κατοχές της μπάλας.

Ομως, τα παραπάνω δεν είναι αρκετά για να νικήσεις, όταν έχεις απέναντί σου την ΤΣΣΚΑ. Καταλαβαίνω, αλλά δεν αποδέχομαι το επιχείρημα «ήμασταν άστοχοι, δεν μπήκαν τα σουτ», καθώς σ' αυτή τη φράση περικλείεται και το νόημα της διαφοράς ποιότητας που ανέφερα παραπάνω.

Οταν μια ομάδα «ζει και αναπνέει» από τα σουτ τότε μοιραία θα έχει μειονέκτημα, όταν φτάνει σ αυτό το επίπεδο. Ο Παναθηναϊκός και η ΤΣΣΚΑ έχουν μια ουσιαστική διαφορά: Οι Ρώσοι έχουν την πολυτέλεια να σκεφτούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στην επίθεσή τους, ο Παναθηναϊκός μόνο έναν, το σουτ από μακριά...

Καλώς ή κακώς έτσι «χτίστηκε» η ομάδα το περασμένο καλοκαίρι κι όσες προσπάθειες κι αν κάνει ο Αλβέρτης για να βελτιώσει την παραγωγικότητα της ομάδας, είναι δύσκολο να παρουσιάσει μεγάλη αλλαγή με τα συγκεκριμένα υλικά που έχει στα χέρια του. Οταν δεν διαθέτεις παιχνίδι με «πλάτη» κι όταν τα βασικά σου γκαρντ (Διαμαντίδης, Ούκιτς, Κάρι) δεν μπορούν να τρέξουν, τότε προσπαθείς να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα με αλχημείες.

Kάνεις τον σταυρό σου να βρεις τον αντίπαλο στην κακή του μέρα, ελπίζεις πως θα έχεις ποσοστό 35% - 40% από τα 6,75μ, αλλά όταν τίποτα απ' αυτά δεν συμβαίνει, τότε δεν μπορείς να έχεις τύχη, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει μεγαλύτερο και ποιοτικότερο ρόστερ.

Πλέον, ο Παναθηναϊκός δεν έχει να κάνει τίποτα περισσότερο από το να παλέψει με ρεαλισμό και αντιλαμβανόμενος τα δεδομένα. Αυτή την στιγμή βρίσκεται με ενάμιση πόδι εκτός φάιναλ φορ, αλλά αυτό δεν του στερεί το δικαίωμα να διεκδικήσει ό,τι καλύτερο μπορεί, αρχής γενομένης από το παιχνίδι της Δευτέρας...

Υ.Γ.: Ελλάδα είμαστε, Ελληνες είμαστε και δεν θα αργήσει (δυστυχώς) η ώρα που θα αρχίσουμε να διαβάζουμε απαξιωτικά σχόλια και για τον Διαμαντίδη. Οσοι είναι έτοιμοι να το πράξουν, απλά να σκεφτούν τι χαρές τους έχει χαρίσει ο συγκεκριμένος άνθρωπος όλα αυτά χρόνια. Και προσοχή, δεν αναφέρομαι σε σχόλια που περιλαμβάνουν κριτική, αυτή άλλωστε είναι καλοδεχούμενη και απόλυτα σεβαστή, αλλά για την γνωστή απαξίωση των εκαστοτε οπαδών - προπονητών.