Οι Θρύλοι δεν τελειώνουν στα χειρουργεία
Η περίπτωση του Βασίλη Σπανούλη και ως αθλητή και ως ανθρώπου είναι σπάνιο case study γιατί πραγματικά μοιάζει κάθε κύτταρό του να είναι πορτοκαλί και να ασχολείται με το μπάσκετ. Εδώ και αρκετές ημέρες δυστυχώς για τους πιο ανεπιθυμήτους και άσχετους λόγους ασχολούμαστε με την αποκωδικοποίηση της Mamba Mentality, είτε ασχολούμαστε με τα σπορ είτε την εξετάζουμε ως μοντέλο προόδου για ό,τι κάνουμε επαγγελματικά. Η απώλεια του Kobe, της κορούλας του και 9 συνολικά ανθρώπων στο καταραμένο ελικόπτερο φώτισε πάλι τη ζωή ενός αιώνιου παιδιού κολημμένου με το μπάσκετ.
Η Spanoulis Mentality είναι λιγότερο glamorous φυσικά σε σχέση με του Kobe αλλά και πιο σαφής ως λακωνική. «Θέλω να παίζω μπάσκετ». Τόσο εκνευριστικά απλή. Δεν βλέπω πουθενά προτεταγμένη την ανάγκη για την “by all means” νίκη ή αποδοχή. Σε όλη του την καριέρα δεν πήρε πάντα τις πιο safe αποφάσεις, ούτε πήγε ντουγρού πάνω σε τίτλους προδιαγεγραμένους. Πρώτο του μέλημα να παίζει όσο το δυνατόν περισσότερο, να μη μοιράζεται εύκολα το χρόνο, πρώτη του επιθυμία να εξαρτάται όσο περισσότερο γίνεται η ομάδα του από αυτόν. Άλλοι το λένε εγωισμό, άλλοι καρδιά του Πρωταθλητή, τελικά είναι απλά η Spanoulis Mentality. Δε νομίζω ότι κακοπέρασαν οι ομάδες που τον επέλεξαν με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά του.
Τις προάλλες έγραφα για την επιστροφή του Νίκου Ζήση και την ανάγκη να κρατηθεί από τη Διοίκηση της ΑΕΚ και του ελληνικού μπάσκετ κοντά στο άθλημα μετά το τέλος της καριέρας του. Θεωρώ αυτονόητο ότι η ζωή του Βασίλη Σπανούλη θα περιλαμβάνει μπάσκετ και μετά τα 40 του ηλικία που προβλέπω ότι θα σταματήσει. Αλίμονο αν ο μεγαλύτερος Έλληνας παίκτης μετά τον Νίκο Γκάλη ακολουθήσει την αποστασιοποίηση του gangster. Σε όσους λένε ότι ένας τόσο μεγάλος αθλητής δεν μπορεί να επηρεάσει το παιχνίδι απ’ έξω, απαντώ απλά Σάρας Γιασκεβίτσιους. Όχι απαραίτητα προπονητικά, υπάρχουν κι άλλα πόστα.
Μέχρι τότε όμως συνηθίστε την ιδέα ότι ο Σπανούλης θα καταβάλει κάθε ανθρωπίνως δυνατή προσπάθεια να επανέλθει. Όχι για να περιφέρεται στα γήπεδα και να αποθεώνεται, έτσι κι αλλιώς τέτοια μεγαλεία ψυχής δεν τα συνηθίζουμε στον νεοελληνικό πολιτισμό, θα επιστρέψει για νίκες και τίτλους. Εδώ έρχεται η στιγμή που μάλλον είμαι πολύ soft Παναθηναικός. Πολύ θα ήθελα τον Βασίλη Σπανούλη να σηκώνει έναν ακόμα τίτλο. Θα είναι μια ωραία αθλητική ιστορία με happy end, με θρυλικό φινάλε. Θα είναι τιμή οποιασδήποτε ομάδας και οποιουδήποτε αθλητή βρεθεί συμπρωταγωνιστής του Μπίλυ σε ένα τέτοιο φινάλε. Ελπίζω η διοίκηση του Ολυμπιακού να μπορεί να του προσφέρει μια τέτοια ευκαιρία.
Την ώρα που πολλοί νεαροί αθλητές τραυματίζονται και ψάχνουν ένα κουράγιο για να ξαναανέβουν το βουνό της προσπάθειας και της προπόνησης, το παράδειγμα του Βασίλη Σπανούλη είναι σαν φάρος για το προς τα που πρέπει να πάνε. Ο πολύ άτυχος Βασίλης Χαραλαμπόπουλος θα ήταν ευχής έργον να μπορέσει να δουλέψει πλάι στον Kill Bill και να «ατσαλωθεί» μέσα από τη διαδικασία του «κάθε μέρα – κάθε στιγμή μπάσκετ» Λαρισαίου star.
Αναγκάζομαι στο κλείσιμο να κάνω ένα πικρό σχόλιο πάνω σε όσα έχω κατά καιρούς διαβάσει ή ακούσει για τον Σπανούλη και για τους αθλητές γενικότερα.
Παλιότερα έγραψα ένα κείμενο με τίτλο, «Αυτά τα κωλόπαιδα οι αθλητές»:
“Κατά βάθος τους αθλητές σπανίως τους αγαπάμε. Τους θαυμάζουμε, τους χειροκροτάμε, τους αποθεώνουμε, τους γιουχάρουμε, τους βρίζουμε, τους καταδικάζουμε γιατί κατά βάθος πάνω απ’ όλα, τους ζηλεύουμε. Δεν τους αγαπάμε. Ζηλεύουμε που έκαναν καθημερινότητα αυτό που παρακολουθώντας το, μάς κάνει να ξεφεύγουμε δυο ώρες από τη δική μας μίζερη καθημερινότητα. Ζηλεύουμε την εμφάνισή τους, τα λεφτά τους, τις γυναίκες τους, τα σπίτια τους, τα αυτοκίνητά τους αλλά καθόλου δε ζηλεύουμε τον κόπο τους, τους τραυματισμούς τους, τα παυσίπονα, τη ρουτίνα τους, όλη τη λάντζα της δουλειάς τους πριν γίνουν τα δέκα – δώδεκα παιδιά που στέκονται στο κέντρο ενός γηπέδου, ήρωες μεταξύ χιλιάδων να τους χειροκροτούν.”
Μετά από τόσα χειρουργεία, τόσες αποθεραπείες, τόσα φάρμακα, τόση προπόνηση, τόση προσπάθεια, αν μας κρύψουν τα στατιστικά που τον φέρνουν σχεδόν παντού πρώτο, χρειάζεται ακόμα να μας εξηγήσει κάποιος, γιατί ο Σπανούλης είναι μια πολύ special περίπτωση ή το καταλάβαμε επιτέλους; Για την αγάπη του παιχνιδιού φίλε. Τα λεφτά, οι τίτλοι, η δόξα ακολουθούν. Πρώτο κίνητρο πάνω απ’ όλα, η αγάπη για το παιχνίδι. Αλήθεια εσύ έχεις αγαπήσει κάτι τόσο πολύ εμπράκτως, για να αξίζεις μια διάκριση;