Πως φτάσαμε στο Μπλατ-Άουτ!

Στις 20 Οκτωβρίου του 2014 ο Γιώργος Μπαρτζώκας υπέβαλε την παραίτηση του –αναγκαστική το δίχως άλλο- πριν ακόμα συμπληρωθούν 24 ώρες από την ήττα των ερυθρολεύκων στα προημιτελικά του Κυπέλλου μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό.

Αρνούμαι να αναφερθώ -αρνούμαι ακόμα και να επαναφέρω στην μνήμη μου- στα ντροπιαστικά επεισόδια στο πρόσωπο του κόουτς από μερίδα ανεγκέφαλων που προηγήθηκαν της παραίτησης και ουσιαστικά την δρομολόγησαν.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας αποχώρησε με ψηλά το κεφάλι ανεξάρτητα αν κάποιοι επιθυμούσαν την ταπείνωση του, ίδια με αυτή που αισθάνονταν για τον αποκλεισμό από τον αιώνιο αντίπαλο.

Και είχε κάθε λόγο να νοιώθει περήφανος για το έργο του γιατί παρέδιδε μια ομάδα που απέδιδε ποιοτικό μπάσκετ σε ανταγωνιστικό επίπεδο, μια ομάδα πρώτης γραμμής που επί των ημερών είχε κατακτήσει το δεύτερο στη σειρά ευρωπαϊκό της τίτλο!

Βέβαια οι απανταχού γνώστες του αθλήματος χρέωναν την επιτυχία του 2013 στην δυναμική που είχε αποκτήσει ο Ολυμπιακός επί ημερών Ίβκοβιτς απαξιώνοντας στην κυριολεξία την όποια συμβολή του Ελληνα κόουτς.

Τώρα -σύμφωνα πάντα μ’ αυτό το σκεπτικό- γιατί άλλες ομάδες με τον ίδιο προπονητή στον πάγκο και είναι πολλές αυτές δεν κατάφεραν να διατηρήσουν την δυναμική ώστε να επαναλάβουν τον θρίαμβο την επόμενη αγωνιστική περίοδο ή γιατί κάποιες άλλες δεν πέτυχαν ούτε να προκριθούν την επόμενη χρονιά στην τελική τετράδα, είναι κάτι που ευτυχώς δεν προσπάθησαν να μας το εξηγήσουν!

Ευτυχώς και πάλι ευτυχώς γιατί η ποικιλία των επιχειρημάτων στην προκειμένη περίπτωση θα ανάγκαζε τον κάθε λογικό και νοήμονα να ανατρέξει στην ρήση του Λάκη Λαζόπουλου –από τις επιτυχημένες ρήσεις του οφείλω να ομολογήσω- αυτή που λέει: «ότι στην Ελλάδα του σήμερα ακόμη και η σάτιρα οφείλει να έχει μέτρο, αλλά η μα@@κια όχι!»

Θυμάμαι σαν τώρα την αρχική φράση στην δήλωση παραίτησης του που αντικατοπτρίζει το επίπεδο αυτού του προπονητή!

«Είναι κάποιες στιγμές που στη ζωή σου οφείλεις να γίνεσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει»

Κι αυτή η αλλαγή δυστυχώς –για να πάμε και στα δυστυχώς - δεν συντελέστηκε παρόλη την «θυσία» στο πρόσωπο του κόουτς.

Στο πρόσωπο του Μπαρτζώκα χρεώθηκε το γεγονός ότι μπορούσε να κερδίσει τους πάντες εκτός από τον Παναθηναϊκό!

Το αν έπαιζαν μπάσκετ επιπέδου οι ερυθρόλευκοι αλλά και οι προοπτικές εκείνης της ομάδας με τον κόουτς στον πάγκο περνούσαν σε δεύτερη μοίρα από την στιγμή που δεν βοηθούσε με νίκες στην κόντρα που είχε ανοίξει σε όλα τα μέτωπα με τον αιώνιο!

Αυτή ήταν η χρέωση αν δεν θέλουμε να στρουθοκαμηλίζουμε ή να ψάχνουμε αιτίες και αφορμές ακόμα και σκοτεινές κόντρες του κόουτς με πρωτοκλασάτους παίκτες.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έμεινε μόλις δυο αγωνιστικές περιόδους στον Ολυμπιακό, αλλά θα μου πείτε και ο Ίβκοβιτς ο οποίος επίσης είχε κατακτήσει final four τόσες δεν έμεινε;

Σωστό κι αυτό…

Το τέλος εποχής στον πάγκο των ερυθρολεύκων για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο σήμανε μετά τον 5ο τελικό του πρωταθλήματος τον Ιούνιο του 2018.

Ο κόουτς Σφαιρόπουλος ήταν ο τελευταίος με τον οποίο οι ερυθρόλευκοι κατέκτησαν εγχώριους τίτλους, δυο μάλιστα κατά σειρά το 2014-15 και 2015-16, ήταν αυτός που πήγε δυο φορές σε final four και τις δυο στον τελικό αντιμετωπίζοντας μάλιστα τον αντίπαλο στην έδρα του, ήταν ο ρέκορντμαν νικών στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις στην ιστορία της ομάδας!

Παρ’ όλους τους άθλους και τα κατορθώματα επί των ημερών του τελικά και σ’ αυτόν χρεώθηκαν πρωτίστως τα δυο χαμένα πρωταθλήματα από τον Παναθηναϊκό διανθισμένα μάλιστα, με την δικαιολογία-επιχείρημα ότι η ομάδα αποδίδει απαρχαιωμένο μπάσκετ!

Για να μην επαναλάβω την ρήση του Λαζόπουλου και χρεωθώ ότι το πράττω από έλλειψη έμπνευσης, επικαλούμαι την εικόνα την περσινής Μακάμπι με τον Σφαιρόπουλο στον πάγκο, τότε που Ισραηλινοί αναστήθηκαν και από τελευταίοι δεν κατάφεραν στις λεπτομέρειες να περάσουν στην φάση των πλέι οφς!

Γιατί αν περιμένουν μερικοί ακόμα και ο μεγαλύτερος σεφ στον κόσμο να φτιάξει χοιρινό με δαμάσκηνα, έχοντας στην διάθεση του μπάμιες και φακές, τότε μάλλον δεν έχει ιδέα από το άθλημα που παρακολουθεί.

Η Μακάμπι του Σφαιρόπουλου πέρσι πρόλαβε να εντυπωσιάσει, ο Ολυμπιακός του Μπλάτ πρόλαβε να αποκλειστεί από την τελική φάση, με μόλις δυο βαθμούς διαφορά από τους Ισραηλινούς! (30-28/ 15-15/14-16).

Το εντυπωσιακό όμως όλων είναι άλλο.

Ότι οι δυο Ελληνες κόουτς χρεώθηκαν τους χαμένους τίτλους από τον Παναθηναϊκό από μια διοίκηση που στο τέλος παραδέχθηκε ότι αυτόν τον Παναθηναϊκό είναι αδύνατον να τον κερδίσεις, λόγω παρασκηνίου (όπως ισχυρίζονται οι διοικούντες) με αποτέλεσμα η ίδια διοίκηση να αποφασίσει την αποχώρηση της ομάδας από το πρωτάθλημα!

Άρα τζάμπα η θυσία των δυο Ελλήνων κόουτς ή καλύτερα βρείτε το λάθος!

Κι κάπως έτσι φτάσαμε στο Μπλατ-Αουτ στο σημείο μηδέν με την ομάδα αλλά και την διοίκηση στο σκοτάδι.

Αναμενόμενο και το έγραφα από τον Αύγουστο του 2018 μόλις ο Μπλάτ είχε φορέσει την στολή εργασίας.

Πως αν το πρόβλημα είναι πραγματικά το παρασκήνιο και αδυνατείς να παρέμβεις δυναμικά ώστε να δώσεις λύσεις προς όφελος της ομάδας, τότε και ο Πόποβιτς να κάτσει στον πάγκο πάλι μηδέν θα σου βάλουν στον έλεγχο!

Όσο δε για το αγωνιστικό υποστήριζα (με μόνο σύμμαχο τον Νίκο Παπαδογιάννη) πως το υπάρχων ρόστερ στον Ολυμπιακό με τις συγκεκριμένες προσθήκες ξένων παικτών ήταν αδύνατον να ερμηνεύσει το μπάσκετ του Μπλάτ.

Γιατί όποτε έφτασε στην κορυφή ο Αμερικανοισραηλινός κόουτς (βλέπε Μακάμπι) στην περιφέρεια της ομάδας του τα εξάσφαιρα πανάκριβα πιστόλια έπαιρναν φωτιά.

Που να πάει ο Ολυμπιακός με τις απομιμήσεις και τα νεροπίστολα;

Ακόμη και οι Ελληνες παίκτες αξίας (όσοι δεν απαξιώθηκαν ακόμα και ως ρολίστες) είχαν ανάγκη δίπλα τους συναθλητές ανάλογης ποιότητας και αξίας που όμως δεν ήρθαν ποτέ!

Το πρόβλημα στον Ολυμπιακό δεν είναι ο προπονητής, ο βοηθός προπονητή, οι πρωτοκλασάτοι παίκτες που γέρασαν.

Το πρόβλημα είναι ο οργανισμός που λέγεται Ολυμπιακός.

Και το πρόβλημα θα διογκώνεται γιατί δυστυχώς ιστορικά μετά την αποχώρηση του Σφαιρόπουλου οι ερυθρόλευκοι τείνουν να συνηθίζουν με την ιδέα της ήττας.

Τόσο εντός, όσο και εκτός αγωνιστικών χώρων.

Κι’ αυτό είναι το χειρότερο όλων!

Επόμενη μέρα και προοπτικές θα υπάρξουν μόνο αν ο οργανισμός αλλάξει νοοτροπία και ως εκ τούτου στρατηγική.

-Αν αναζητήσει ανοιχτά συμπαίκτες-αρωγούς στην προσπάθεια επίλυσης της οικονομικής δυσπραγίας και στενότητας που ταλανίζουν τον σύλλογο το τελευταίο διάστημα

-Αν οι Αφοί Αγγελόπουλοι κρατώντας την ιδιοκτησία της ΚΑΕ παραδώσουν την διοίκηση σε πρόσωπα που έχουν την γνώση, τον τρόπο και τα μέσα να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση στο παρασκήνιο.

Γιατί μόνο με την επιστροφή στο πρωτάθλημα η ομάδα θα επιστρέψει στις επιτυχίες.

Κι όπως είναι γνωστό οι επιτυχίες θρέφουν τους μεγάλους συλλόγους!

Στην Ευρώπη έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το τοπίο τα περιθώρια για διακρίσεις στενεύουν δραματικά.

Έτσι απαλλαγμένοι από τις εμμονές και τα αδιέξοδα του παρελθόντος ενδεχομένως να επιλέξουν την συνεργασία με κάποιον κόουτς που αδίκησαν ή θυσίασαν στο παρελθόν, δίνοντας κατά κάποιο τρόπο μια δεύτερη ευκαιρία πρώτα στους εαυτούς τους και μετά στον κόουτς, βοηθώντας επιτέλους έμπρακτα να συντελεστεί η αλλαγή που όλοι θέλουν να έρθει!!!