Το '87, η «ζούγκλα» και ο πιο «ευτυχισμένος άνθρωπος»!
Το μικρόβιο του μπάσκετ το είχα κολλήσει σχεδόν 3 χρόνια πριν. Τον Σεπτέμβριο 1984, ως μαθητής της 4ης δημοτικού και λάτρης των αθλητικών, είχα παρακολουθήσει από την τηλεόραση τα παιχνίδια της Εθνικής ομάδας στην προκριματική φάση (challenge round) του Ελσίνκι, για το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που έγινε το καλοκαίρι του '85 στη Γερμανία. Τότε, η Ελλάδα είχε χάσει την πρόκριση από την Βουλγαρία και την Πολωνία και όταν έφτασε η ώρα για τους επίσημους αγώνες, κάθισα με περιέργεια να δω πόσο απέχουμε από τις 12 ομάδες που συμμετείχαν στην τελική φάση της διοργάνωσης, η οποία ολοκληρώθηκε με θρίαμβο της Σοβιετικής Ένωσης επί της Τσεχοσλοβακίας!
Σ' αυτό το τουρνουά, ερωτεύτηκα το μπάσκετ και ό,τιδήποτε γύρω απ' αυτό! Άρχισα να αποστηθίζω τους μεγάλους (αλλά και όχι μόνο) παίκτες της εποχής (Πέτροβιτς, Σαμπόνις, Κουρτινάϊτις, Βάλτερς, Κρόπιλακ, Μπράμπενετς κ.α.) μαγνητοφωνούσα τον εαυτό μου να κάνει μεταδόσεις, χρησιμοποιώντας τις επικές ατάκες του αείμνηστου τηλεσχολιαστή, Φίλιππου Συρίγου και φυσικά, εγκατέλειψα τις ποδοσφαιρικές αλάνες και γράφτηκα στις ακαδημίες του Αθλητικού Ομίλου Παλαιού Φαλήρου (ΑΟΠΦ), επιθυμώντας να μάθω τα βασικά του αθλήματος και να εξασκήσω ένα σπορ, που ένιωθα ότι μου ταίριαζε και που ακόμη, δεν ήταν δα και τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα.
Κάπως έτσι και ίσως κι ακόμη πιο πωρωμένο, λόγω της παρθενικής εμφάνισης της Εθνικής ομάδας στο Μουντομπάσκετ του 1986 (10η θέση), με βρήκε η τούρλα του '87! Πριν καν αρχίσουν οι αγώνες, είχα μάθει απ' έξω τις δωδεκάδες όλων των ομάδων που θα έπαιρναν μέρος στην διοργάνωση, είχα παρακολουθήσει από κοντά και τα τρία ματς του τουρνουά «Ακρόπολις» και μετρούσα ανάποδα τις μέρες για το πρώτο τζάμπολ των αγώνων. Τότε η ΕΡΤ έδειχνε όλους τους αγώνες και με δεδομένο ότι είχα μόλις τελειώσει την 1η Γυμνασίου και δεν είχα υποχρεώσεις, ήμουν όλη την ημέρα κολλημένος στο γυαλί με σημειώσεις και στατιστικά και μετά τις τρεις πρώτες αγωνιστικές της 1η φάσης, θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει αναλύσεις συγκρίνοντας την Ελλάδα με τις λοιπές μεγάλες δυνάμεις και να προσπαθεί να προβλέψει αν κι εφόσον μπορεί να διεκδικήσει μία όποια διάκριση.
Ο θρίαμβος επί των αδελφών Πέτροβιτς και της παρέας τους στον ημιτελικό και φυσικά το έπος του τελικού, ήταν αναμφίβολα το πιο διδακτικό διήμερο της παιδικής μου ηλικίας! Οι δύο διαδοχικές νίκες του Δαυίδ επί των δύο Γολιάθ, δεν ήταν απλά ότι ξεσήκωσαν έναν ολόκληρο λαό που έως τότε, ήξερε ότι ήταν εκ των τελευταίων τροχών της αμάξης παντού. Για τους απανταχού συνομηλίκους μου στην Ελλάδα, σήμαιναν πολλά περισσότερα και είχαν να κάνουν με την επικράτηση του αδύναμου επί του πανίσχυρου, η οποία τελικά, δεν συμβαίνει μόνο στους μύθους που μας διάβαζαν και μας εξιστορούσαν τα παλιά χρόνια οι γονείς, οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας, αλλά εν προκειμένω αποτελούν μία ζωντανή πραγματικότητα!
Η επιτυχία του Ευρωμπάσκετ του '87 ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο, που έκανε τον Έλληνα να πιστέψει στην πρόοδο και την ανέλιξή του. Ο κοντός (Γκάλης), ο λεοντόκαρδος (Γιαννάκης), ο ταλαντούχος χοντρός (Φάνης), ο οικοδόμος (Καμπούρης), ο ψηλός με την καμπούρα (Φασούλας) και τα υπόλοιπα παιδιά, υπό την καθοδήγηση ενός πράου ανθρώπου (Πολίτης) που φαινόταν ότι σαν ήρεμη δύναμη, ενσάρκωσαν μία ιστορία, σύμφωνα με την οποία, τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, όταν υπάρχει θέληση, πίστη, αφοσίωση, όραμα κι όλα αυτά συνδυάζονται με μεράκι, ταλέντο και δουλειά. Τα περισσότερα παιδιά της εποχής, κάτι πήραν από απ' αυτό θεόσταλτο δώρο που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του ελληνικού αθλητισμού κι έδωσε το ιδανικό παράδειγμα για τον υπαρκτό δρόμο που οδηγεί στην διεκδίκηση των στόχων.