Βασίλη... το βιβλίο σου

Ο φετινός Άρης μπορεί να παρομοιαστεί μ' ένα καράβι το οποίο λίγο μετά το απόπλους έχασε τον προορισμό του και λόγω της εσωτερικής ανασφάλειας είδε μερικούς ναύτες του να πηδούν στη θάλασσα. Ένα καράβι που “μαστιγώθηκε” από τα κύματα της αμφισβήτησης και της δύσκολης καθημερινότητας αλλά στο τέλος άραξε στο λιμάνι που υπέδειξε ο καπετάνιος του, ο Δημήτρης Πρίφτης. Ένα καράβι που σήμερα δείχνει αλλοιωμένο από την αλμύρα της θάλασσας, με εμφανείς ρωγμές και είναι αναγκαίο να επισκευαστεί, να βαφτεί με φρέσκια μπογιά για να ξαναβγεί στα ανοιχτά. Και κυρίως, να επιλέξει προορισμό. Γιατί καλό είναι το ταξίδι, αλλά αν δεν υπάρχει ξεκάθαρη κατεύθυνση είναι καταδικασμένο να βυθιστεί.

Σκωτία - Αγγλία με επιστροφή, αν ο Κέιν ανοίξει το σκορ (21+).

Η φετινή χρονιά ήταν τρελή για τον Άρη διότι ακόμη και οι ίδιοι οι συγγραφείς της ιστορίας δεν ήξεραν τι να γράψουν, τι να περιμένουν, τι τους επιφύλασσε το επόμενο λεπτό. Ήταν απόρρητη γιατί τα οικονομικά προβλήματα – παρότι εγκαταστάθηκαν στη σκέψη όλων – δεν εκφράστηκαν ποτέ σε δημόσια συζήτηση από αυτούς που έχουν να λαμβάνουν και κυρίως, ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν ως δικαιολογία. Στο παιχνιδάκι της απόδοσης ευθυνών που συνήθως παίζεται σε ομάδες που πήραν λάθος κατεύθυνση, είναι το πλέον συνηθισμένο φαινόμενο. Λόγω εμπιστοσύνης και χαρακτήρα, στον Άρη δεν έγινε.

Η φετινή χρονιά πράγματι εμπεριέχει πλούσια ύλη και μπορεί να χαρακτηριστεί οδηγός για την αποφυγή καταστάσεων στο μέλλον. Αυτήν την ύλη αναζήτησε το gazzetta.gr από τον Βασίλη Ξανθόπουλο ο οποίος έχει την εμπειρία και μετά από δύο χρόνια στον Άρη, αντιλαμβάνεται τι έφταιξε, αλλά και τι έπαιξε ρόλο στο τέλος όπου μετά την... καταδίκη ήρθε η εξιλέωση.

Πώς θα χαρακτήριζες τη χρονιά. Πετυχημένη ή αποτυχημένη;

«Στο ξεκίνημα της χρονιάς είχαμε υψηλές προσδοκίες λόγω της αύξησης του μπάτζετ αλλά και της δικής μας αίσθησης ότι θα πάμε καλύτερα από πέρυσι. Είναι αλήθεια ότι η ομάδα είχε περισσότερο ταλέντο αλλά υστερούσαμε σε άλλα κομμάτια. Κυρίως στην ψυχική δύναμη συν του ότι δεν αποκτήσαμε χημεία εντός παρκέ. Οι σχέσεις μεταξύ των παικτών ήταν εξαιρετικές αλλά δεν βρήκαμε χημεία. Αυτό είναι το ένα κομμάτι. Το άλλο είναι το πώς τελείωσε η χρονιά. Πιστεύω ότι το πρόσημο είναι θετικό γιατί πρέπει να συνυπολογίσουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε στη διάρκεια της και ειδικά στο τέλος της».

Θεωρείς ότι η ομάδα δεν είχε χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα διέθετε η περσινή;

«Ναι. Το σήμα κατατεθέν της περσινής ομάδας ήταν η μαχητικότητα. Φέτος βγάλαμε αυτό το στοιχείο στο τέλος της χρονιάς, αλλά δεν το είχαμε στην αρχή. Έπαιξαν ρόλο και οι τραυματισμοί. Σε γενικές γραμμές αν το ταλέντο που υπήρχε συνδυαζόταν με τη μαχητικότητα πιστεύω ότι θα κάναμε περισσότερα πράγματα και σίγουρα θα είχαμε καλύτερη πορεία στην Ευρώπη».

Η κατάσταση «στράβωσε” από την αρχή. Εκφράστηκε αμφιβολία για το επίπεδο συνοχής της ομάδας. Έπαιξαν ρόλο τα πρώτα αποτελέσματα;

«Τεράστιο και κυρίως το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στο Παλέ. Πρόσεξε, όταν έχεις κερδίσει και τα δύο παιχνίδια της περσινής χρονιάς και στα χαρτιά έχεις καλύτερη ομάδα – αν και για μένα μπάσκετ δεν παίζουν τα λεφτά – όλος ο κόσμος περιμένει ότι θα κερδίσεις. Παρόλο αυτά ήρθε η ήττα η οποία έκανε μεγάλο κακό στην ομάδα. Εκφράστηκε έντονη αρνητική κριτική, ο κόσμος ναι μεν ήταν κοντά αλλά αντιλαμβανόσουν τη δυσαρέσκειά του. Δηλαδή, αν έκανες ένα λάθος άκουγες αυτόν τον περίεργο ήχο της μουρμούρας. Βέβαια, εμείς οφείλαμε να διαχειριστούμε καλύτερα την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί. Κάποια στιγμή βρήκαμε τα πατήματά μας αλλά μετά προέκυψαν οι σοβαροί τραυματισμοί και εξωγηπεδικά ζητήματα».

«Ενθουσιάστηκα όταν άκουσα για τον Σανικίντζε»

Η πιθανότερη εξέλιξη του Βασίλη Ξανθόπουλου – αφού αποφασίσει να σταματήσει το μπάσκετ – είναι να τον δούμε στην άκρη ενός πάγκου. Προσέξτε, δεν είναι απόφαση, αλλά επιθυμία. Η αλήθεια είναι ότι δουλειές που κάνουν οι προπονητές, κάνει και ο ίδιος σχεδόν σε καθημερινή βάση. Συνηθίζει να... σκαουτάρει τους παίκτες. Όταν λοιπόν ο Πρίφτης βρέθηκε ενώπιον ενός διλήμματος για την τελευταία επιλογή του καλοκαιριού και είχε να επιλέξει μεταξύ τριών παικτών, ο Ξανθόπουλος ήταν υπέρ του Σανικίντζε. Είχε την αίσθηση ότι ο Γεωργιανός ήταν το κομμάτι που έλειπε από το παζλ του Άρη. Γι' αυτόν τον λόγο, κόντεψε να βάλει τα κλάματα – με ανοιχτές τις κάμερες – όταν ο «Βίκα» διέλυσε το γόνατό του.

Πόσο επηρέασε ο τραυματισμός του Σανικίντζε την ψυχική ηρεμία σας αλλά και τις συνεργασίες εντός της ομάδας; Όταν ήρθε διαπιστώσαμε τη θετική αύρα, μια σιγουριά για το μέλλον. Μετά τον τραυματισμό του, δώσατε την εντύπωση ότι πάθατε νευρικό κλονισμό.

«Όταν έμαθα για το ενδεχόμενο απόκτησης του Σανικίντζε ένιωσα ότι ήταν ο ιδανικός άνθρωπος γι΄αυτόν τον ρόλο. Τον γνώριζα καλά ως αντίπαλο, ήξερα το ποιόν του, μου είχε μιλήσει και ο Κώστας Καϊμακόγλου γι'αυτόν. Πραγματικά είχα ενθουσιαστεί γιατί ήξερα ότι θα ταιριάξει στην ομάδα. Δεν θέλω να κάνω προφητείες αλλά σίγουρα πολλά θα εξελίσσονταν διαφορετικά αν δεν τραυματιζόταν ο Βίκα. Ήταν όμως και η σοβαρότητα του τραυματισμού. Υπήρχε και η εικόνα της ομάδας στους φιλικούς αγώνες. Ξέραμε ότι δεν ήμασταν καλά αλλά μέσα μας νιώθαμε ότι θα στρώσουμε. Όταν ήρθε ο Σανικίντζε νιώσαμε ότι το παζλ έχει ολοκληρωθεί. Καταλάβαμε πόσο σημαντικός παίκτης είναι για την ομάδα. Ψυχικά... πέσαμε πολύ μετά τον τραυματισμό του».

Επειδή έγινε πολύ συζήτηση για τους Αμερικάνους. Πιστεύεις ότι δεν ταίριαξαν στη μενταλιτέ της ομάδας;

«Όταν μίλησα για πολύ ταλέντο αναφερόμουν στους Αμερικάνους γιατί τα παιδιά είναι προικισμένα. Νομίζω όμως ότι στην αρχή δεν κατάλαβαν σε ποια ομάδα είχαν έρθει, τις απαιτήσεις, την πίεση, την κριτική που θα ασκηθεί αν δεν πάνε καλά τα πράγματα τόσο από εσάς τους δημοσιογράφους όσο και από τους φιλάθλους. Εδώ πέρυσι και μετά από κάποια παιχνίδια ασκήθηκε πολύ έντονη κριτική σε μια χρονιά η οποία ομολογουμένως ήταν καλή. Φέτος από νωρίς εκφράστηκε η δυσαρέσκεια».

Μήπως έλειπαν οι ηγέτες; Με δεδομένο ότι οι Έλληνες παίκτες του Άρη δεν εντάσσονται στην κατηγορία των πρωτοκλασάτων, μήπως οι Αμερικανοί δεν είχαν την ψυχική δύναμη να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο;

«Για τους Έλληνες, θα μας χαρακτήριζα ρολίστες πολυτελείας. Καταρχήν, φάνηκε ότι η ομάδα περίμενε από τους Αμερικανούς να ηγηθούν στο σκοράρισμα. Σε μια ομάδα ένας ηγέτης μπορεί να κάνει άλλα πράγματα. Να την κρατήσει σε μια δύσκολη στιγμή στα αποδυτήρια ή στο παιχνίδι. Νομίζω ότι δεν υπήρχε η ψυχική δύναμη για τη διαχείριση ενός διαφορετικού στιλ μπάσκετ. Εννοώ ότι, ο Μαρμπλ είναι παίκτης με μεγάλο ταλέντο αλλά δεν είχε παίξει στην Ευρώπη. Ο Κάμινγκς ομοίως, ασχέτως του ότι εξελίχθηκε ο ηγέτης της ομάδας. Μπάκνερ και Τζένκινς είχαν συνηθίσει σε διαφορετικούς ρόλους κι έπαιξαν σε ομάδα στην Τουρκία η οποία υποβιβάστηκε. Θέλω να πω ότι δεν ήταν μαθημένοι στην πίεση, στο «πρέπει» που υπάρχει. Αντιθέτως, ο Σανικίντζε είχε αυτό το «πρέπει», ήξερε καλά τις απαιτήσεις».

«Είχαμε σταμπάρει τον ΠΑΟΚ»

Και πάμε στα πλέι οφ που αποτελούν ένα ξεχωριστό μεγάλο κεφάλαιο στο... βιβλίο του Ξανθόπουλου. Ο Άρης πήγε να παίξει με μαζεμένα πανιά, με λίγους ναύτες και με μια φουρτούνα να είναι ορατή από μικρή απόσταση. Βλέπετε ήταν ευδιάκριτο ότι τα παραδοσιακά ντέρμπι ερχόντουσαν και οι «κίτρινοι» είχαν στην πλάτη τους τις δύο ήττες από τον ΠΑΟΚ στην κανονική διάρκεια. Κι εκεί φρόντισαν να δικαιωθούν ή μάλλον να εξιλεωθούν.

Η πρόκριση επί του ΠΑΟΚ στα πλέι οφ ήταν μια μορφή εξιλέωσης;

«Η αλήθεια είναι ότι είχαμε σταμπάρει αυτά τα παιχνίδια. Μετά την ήττα από το Λαύριο, η ομάδα ήταν συντετριμμένη. Είπαμε ότι έπρεπε να κερδίσουμε πάση θυσία την ΑΕΚ – η οποία ερχόταν πλήρης και δίχως άγχος – και ότι θα σκυλιάσουμε. Στα πλέι οφ, θέλαμε να παίξουμε με τον ΠΑΟΚ. Στη σειρά του ΠΑΟΚ με το Λαύριο θέλαμε να προκριθεί ο ΠΑΟΚ για να παίξουμε μαζί του και να γυρίσουμε το κλίμα μετά τις ήττες στην κανονική διάρκεια».

Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που θα ήθελες να ξαναπαίξεις;

«Σίγουρα με τον ΠΑΟΚ στον πρώτο γύρο του Πρωταθλήματος και εξήγησα τους λόγους. Πιστεύω ότι αν κερδίζαμε εκείνο το παιχνίδι πολλά πράγματα θα είχαν διαφορετική εξέλιξη. Βέβαια με τον ΠΑΟΚ προσπαθήσαμε αλλά δεν βάλαμε τα σουτ. Αντιθέτως, με τη Βιλερμπάν κάναμε ίσως τα δύο χειρότερα δεκάλεπτα της χρονιάς».

Περίμενα να μου αναφέρεις τον τελικό του Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό.

«Όταν παίξαμε στον τελικό, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν στην καλύτερή του κατάσταση αλλά κι εμείς ξέραμε ότι για να κερδίσουμε θα έπρεπε να βάλουμε όλα τα σουτ. Κυνηγήσαμε το παιχνίδι, πιστέψαμε στην κατάκτηση του Κυπέλλου αλλά αντέξαμε μέχρι το 36-37 κι αυτό αφήνει πικρή γεύση».

«Αδικήθηκε ο άνθρωπος Πρίφτης»

Η φετινή χρονιά του Άρη μπορεί να αποτυπωθεί μέσα από 10-12 εικόνες. Γιατί θα αναδείξουν την αρχική απογοήτευση σε βαθμό απελπισίας, την προσωρινή ελπίδα του Δεκέμβρη όπου η ομάδα κέρδισε όλα τα παιχνίδια, την αμφιβολία για το μέλλον μετά τις αποχωρήσεις παικτών, αλλά και την... τσατίλα στα πλέι οφ του Πρωταθλήματος όπου οι παίκτες έπαιξαν έχοντας στο μυαλό τους την εικόνα του προπονητή τους.

Τι άλλαξε στο τέλος του Πρωταθλήματος και ο Άρης παρουσίασε διαφορετική εικόνα;

«Νομίζω ότι όλες οι έντονες στιγμές που ζήσαμε στη διάρκεια της χρονιάς έκανε πιο έντονο το δέσιμο. Η κριτική και οι δυσκολίες μας πείσμωσαν με κοινό παρονομαστή τον προπονητή».

Στα πλέι οφ παίξατε για τον Πρίφτη; Φάνηκε να το θέλατε περισσότερο λόγω του προπονητή.

«Παίξαμε και για τον κόουτς αλλά και για πολλούς λόγους. Για όλ' αυτά που είχε περάσει, την έντονη κριτική που δεχόταν. Ο προπονητής είναι το εύκολο θύμα. Νομίζω ότι ο κόουτς είχε αναλάβει τις ευθύνες του, παραδέχθηκε τα λάθη του κι αυτό ήταν προς τιμήν του. Κράτησε ενωμένη την ομάδα γιατί βοήθησε κι αυτός στο συγκεκριμένο κομμάτι. Υπάρχει κάτι ακόμη το οποίο δεν σημειώνεται. Στους τελευταίους δύο μήνες είχαμε τουλάχιστον δύο κενά 15ήμερα. Δεν ξέρω πόσες ομάδες θα έκαναν το επίπεδο προπόνησης που κάναμε εμείς αυτό το διάστημα».

Θεωρείς ότι αδικήθηκε ο Πρίφτης τόσο από την ίδια την ομάδα όσο και από την κριτική;

«Για μένα, η κριτική είναι φυσιολογική. Το θέμα είναι ότι αδικήθηκε σχετικά με το ποιος είναι ο Πρίφτης. Μετά από δύο εξαιρετικές χρονιές στον Άρη, δεν μπορείς ξαφνικά να τον απομυθοποιείς. Ναι, έγιναν λάθος επιλογές αλλά δεν γίνεται ξαφνικά να γκρεμίζεται ό,τι έχει φτιάξει. Υπήρχε έντονη δυσαρέσκεια για τον Πρίφτη κι όταν διαπίστωσε ότι κάτι αντίστοιχο ισχύει και για μας, βγήκε μπροστά για να μας προστατεύσει».

Υπήρξαν στιγμές κατά τις οποίες έδειξε ότι ούτε ο ίδιος (σ. σ. ο Πρίφτης) πίστευε στην ομάδα. Έχει πει ότι ακόμη και ο ίδιος δεν ήξερε τι να περιμένει από την ομάδα.

«Αυτό ισχύει για όλους. Η ομάδα είχε ταλέντο αλλά ήταν τόσο ασταθής λόγω των όσων ανέφερα νωρίτερα που θα μπορούσε να κερδίσει τον Παναθηναϊκό αλλα να χάσει από τα Τρίκαλα όπως και το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ ο οποίος δεν έβαλε τρίποντο. Κι εμείς δεν ήμασταν σίγουροι γι' αυτό που βγάζαμε στο παιχνίδι».

«Για μας ο Λάσκαρης ήταν εγγύηση, αλλά θέλαμε να το μάθουμε από τον ίδιο»

Στην εισαγωγή σημειώσαμε τη στάση που κράτησαν οι παίκτες στη διάρκεια της χρονιάς. Άλλοι στις θέσεις τους μπορεί να διαφήμιζαν το πρόβλημα, αυτοί το κρατούσαν εντός των... τειχών των αποδυτηρίων.

Αναφέρθηκες στις δυσκολίες και φαντάζομαι εννοείς τις πληρωμές. Ένιωσες ότι εγκαταστάθηκε ανασφάλεια εντός των αποδυτηρίων;

«Θα έλεγα αμφιβολία. Από τον Φεβρουάριο και μετά. Θεωρώ όμως ότι όλοι με τη συμπεριφορά μας λειτουργήσαμε με τρόπο ώστε να μην βγαίνει το παραμικρό στο παρκέ. Όταν μπαίναμε στο γήπεδο ξεχνούσαμε τα πάντα . Λέγαμε και συνεχίζουμε να λέμε ότι υπάρχουν συμβόλαια και στο τέλος θα πληρωθούν».

Σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδου σας είχε εξηγήσει σχετικά ο Νίκος Λάσκαρης. Η αντίδρασή σας ήταν προϊόν της εμπιστοσύνης σας στο πρόσωπό του;

«Καταρχάς είναι αναγκαίο να σημειώσω το επίπεδο των σχέσεων. Θέλω να πω ότι οι σχέσεις είτε του Μάνου Λάσκαρη, είτε του Νίκου Λάσκαρη είτε της κυρίας Τζώρτζιας με τους παίκτες δεν ήταν ποτέ μια σχέση... αφεντικού υπαλλήλου. Πάντα ήταν φιλική κι αυτήν την σχέση έχτισαν οι ιδιοκτήτες. Επειδή εμείς μάθαμε το πρόβλημα που προέκυψε ακούγοντας το τι έλεγε ο καθένας δεξιά κι αριστερά, θεωρώ ότι όλα θα ήταν διαφορετικά αν ερχόταν ο ίδιος από την πρώτη στιγμή και μας έλεγε τι ακριβώς συμβαίνει. Γιατί για μας και κρίνοντας από την περσινή χρονιά, ο άνθρωπος ήταν εγγύηση. Αν δηλαδή μας έλεγε ότι ξέρετε, δεν θα πληρωθείτε για τους επόμενους 2-3 μήνες θα ήταν κατανοητό από την πλευρά μας. Νομίζω ότι θα έπρεπε να μας μιλήσει νωρίτερα».

Το πούλμαν, ο ξεχωριστός Βασίλης και το μήνυμα

Ο Βασίλης Ξανθόπουλος θεωρεί ότι δύσκολα θα συναντήσεις έναν αθλητή ο οποίος δεν θα είναι προληπτικός. Ο ίδιος πιστεύει στο μάτι γι' αυτό και στον επίλογο της συζήτησης είπε... «κάποιος μας γκαντέμιασε. Δεν ήταν μόνο ο αριθμός των τραυματισμών αλλά και η σοβαρότητά τους. Είναι αυτό που λέμε... κακοί τραυματισμοί».

Στο βιβλίο του, ενδεχομένως να γράψει και για έναν συμπαίκτη του ο οποίος – κατά την επιβίβαση της ομάδας στο πούλμαν για το οδικό ταξίδι προς Αθήνα – είχε πει... «παιδιά είμαι ψόφιος και θα κοιμηθώ», αλλά ο μπαγάσας δεν έβαλε γλώσσα μέσα και μιλούσε επί επτά και πλέον ώρες. Γιατί αυτή είναι η διάρκεια ενός οδικού ταξιδιού. Κι αυτή η επιλογή της ιδιοκτησίας όχι μόνο προκάλεσε συζήτηση αλλά ακόμη και έκτακτη παρουσία του Νίκου Λάσκαρη μετά τον εντός έδρας αγώνα με την ΑΕΚ τον περασμένο Απρίλη. Ο έμπειρος γκαρντ εξήγησε τις ιδιαιτερότητες ενός οδικού ταξιδιού. «Το να ταξιδεύεις με πούλμαν δεν είναι και το πιο ωραίο πράγμα. Πρόσεξε, όταν ήμουν στην Ισπανία πηγαίναμε με αεροπλάνο και γυρνούσαμε με πούλμαν έχοντας όμως έναν αγώνα την εβδομάδα. Το πούλμαν δεν είναι τόσο άνετο ειδικά όταν κάνεις πολλά ταξίδια σε μικρό διάστημα. Άλλο να ταξιδεύεις με πούλμαν με έναν αγώνα την εβδομάδα κι άλλο όταν υπάρχουν παιχνίδια υψηλών απαιτήσεων ανά τρεις-τέσσερις ημέρες όπου πρέπει να κάνεις αποθεραπεία και γενικά την προετοιμασία σου. Οδικό ταξίδι σημαίνει ότι είσαι για τουλάχιστον επτά ώρα καθισμένος σε μια θέση. Είναι αλήθεια ότι υπήρξε δυσαρέσκεια στην ομάδα αλλά από τη στιγμή που ήταν απόφαση της ομάδας ήμασταν υποχρεωμένοι να τη σεβαστούμε», είπε ο ίδιος.

Από την άλλη πλευρά, αυτά τα ταξίδια έφεραν ακόμη πιο κοντά τους χαρακτήρες. Καλλιέργησαν το πείσμα. Καθώς κλείνει ένας κύκλος, ο Ξανθόπουλος ένιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει πολύ κόσμο. «Είμαι χαρούμενος που τελείωσε η χρονιά με αυτούς που θα έπρεπε να τελειώσει και αναφέρομαι στον Βασίλη Βουρτζούμη ο οποίος ήταν κοντά μας παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τον Γιάννη τον Νικητάκη, το Χάρη Γλάρο, τον γιατρό μας τον κύριο Κουκουλιά και όλο το επιτελείο γι' αυτά τα δύο χρόνια που έζησα με την ομάδα».

Τα περί κλεισίματος ενός κύκλου – όπως έγραψε και ο ίδιος στον λογαριασμό του στο instagram – μάλλον παρεξηγήθηκαν διότι αρκετοί εκτίμησαν ότι κατ' αυτόν τον τρόπο ανακοίνωσε ότι ολοκληρώθηκε η καριέρα του στον Άρη. Η αλήθεια είναι διαφορετική και όπως σημείωσε ο ίδιος, περιμένει. «Δεν ξέρω. Είναι κάτι που θα δούμε. Να δούμε τι θέλει η ομάδα, ποιος θα είναι ο προπονητής. Σίγουρα έκλεισε ένας κύκλος που είχε ξεκινήσει με συγκεκριμένες συνθήκες. Και είμαι πολύ χαρούμενος που έζησα αυτά τα δύο χρόνια στην ομάδα και θα περιμένω», είπε ελπίζοντας ότι δεν θα ξεφύγει από το συνηθισμένο... happy end στην τελευταία σελίδα του βιβλίου.