Nα γίνουμε Πόρτο; Ούτε καν Μπράγκα!

    Μιχάλης Τσαμπάς
    Εδώ και πάρα πολλά χρόνια διαβάζοντας εφημερίδες διαφόρων αποχρώσεων ή ακόμη και τις λεγόμενες «αντικειμενικές», με είχε… στοιχειώσει μια φράση: «στόχος είναι να κάνουμε εκείνες τις κινήσεις για να γίνουμε σαν την Πόρτο ή τη Λιόν».

    Ολυμπιακό να ρωτούσες, αυτό θα σου έλεγε. Παναθηναϊκό να ρωτούσες, το ίδιο. ΑΕΚτζή, πάλι για Πόρτο και Λιόν έκανε αναφορά, άσχετα αν εσχάτως ο Χιμένεθ το γύρισε σε… Ντόρτμουντ.

    Τα χρόνια πέρασαν. Πολλά καλοκαίρια μαζί τους. Πολλοί προγραμματισμοί των ομάδων. Ακόμη όμως κοιτάμε στη… γωνία μήπως εμφανιστεί είτε η Πόρτο είτε η Λιόν! Εδώ φυσικά κολλάει το πάντα επίκαιρο «πού πας, ρε Καραμήτρο;».

    Ή για να το παραφράσουμε, πού πας, ρε Έλληνα παράγοντα που… ονειρεύεσαι τέτοια μεγαλεία; Πως άραγε να γίνεις σαν την Πόρτο; Με τις κασέτες; Με τα χρέη σε όποιον μιλάει ελληνικά και… πορτογαλικά; Με τις ανύπαρκτες διοικήσεις; Με τους προπονητές που αλλάζουν κάθε τρίμηνο; Με τις άδειες εξέδρες; Με τα διαλυμένα γήπεδα; Με το μηδαμινό σκάουτινγκ σε ελκυστικές αγορές της Λατινικής Αμερικής; Με τις ακαδημίες που όποτε βγάζουν έναν παίκτη ανά πενταετία γίνεται… εθνική εορτή;

    Πλην της απίστευτης ελαφρότητας με την οποία ο παράγοντας λέει και ο δημοσιογράφος γράφει αυτά τα… ρομαντικά περί Πόρτο, ρεαλιστικά ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί μια ελληνική ομάδα να βαδίσει στα χνάρια των «δράκων»; Κανένας, για να μην ξεγελιόμαστε!

    Για την ακρίβεια, έτσι όπως είναι τα πράγματα στην ελληνική κοινωνία και στο ελληνικό ποδόσφαιρο θέλουμε καμιά… πενηνταριά χρόνια για να «ονειρευτούμε» ότι ίσως… γίνουμε Μπράγκα!