Γράφει ο Γιώργος Μαυρωτάς

Στα λόγια του Θοδωρή Ιακωβίδη μετά την τελευταία προσπάθειά του, αναγνώρισα πολλά πράγματα και από τη δική μου καριέρα, ίσως όχι τόσο «ωμά». Και το πόλο όμως, στα «πέτρινα χρόνια» που το έζησα, ήταν ένα ερασιτεχνικό άθλημα και οι συνθήκες που δουλεύαμε ήταν σαφώς ελλιπείς σε σχέση με αυτά που είχαν οι αντίπαλοί μας. Είχαμε όμως κάποιες σταθερές στις οποίες μπορούσαμε να ακουμπάμε, σταθερές που δεν τις έχουν οι σημερινοί πρωταθλητές των ερασιτεχνικών αθλημάτων.

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια μετά την κρίση ο αθλητισμός έχει χάσει έδαφος σε ότι αφορά στα «κεκτημένα» που είχε. Οι πόροι για τον αθλητισμό μειώθηκαν δραματικά, προνόμια καταργήθηκαν (π.χ. ένοπλες δυνάμεις και σώματα ασφαλείας για διακεκριμένους αθλητές) ή περιορίσθηκαν (μοριοδότηση για τις σχολές). Η επαναφορά κινήτρων για να κάνει κάποιος υψηλό αθλητισμό πρέπει να επανέλθει στο προσκήνιο και ίσως το ξέσπασμα του Θοδωρή να είναι μια καλή αφορμή να ξανανοίξει η συζήτηση.

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο ρόλος της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού δεν είναι να βρίσκει χορηγούς στους αθλητές. Ο ρόλο της είναι να κάνει θεσμικές παρεμβάσεις ώστε να αναβαθμίζει τη θέση των αθλητών στο αθλητικό γίγνεσθαι. Αυτό έχει γίνει από το 2019 με τη νομοθετική παρέμβαση για συμμετοχή αθλητών στα ΔΣ των ομοσπονδιών, τη δυνατότητα οι αθλητές να είναι και προπονητές σε ακαδημίες (αν έχουν τα κατάλληλα προσόντα), να μπορούν να συνδυάσουν αθλητισμό και σπουδές (dual career) διπλασιάζοντας τον χρόνο φοίτησης στα Πανεπιστήμια, και τέλος βρίσκοντας πηγές χρηματοδότησης για τις εθνικές ομάδες και τα σωματεία από τη φορολογία των κερδών του στοιχήματος.

Για να βάλουμε μάλιστα τα πράγματα στη θέση τους, η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού έχει συγκεκριμένους πόρους από τον τακτικό προϋπολογισμό για να μοιράσει στις Ομοσπονδίες. Και το κάνει πλέον με διαφανή και αντικειμενικό τρόπο (σύστημα ΧΙΛΩΝ με μετρήσιμα κριτήρια). Από κει και πέρα η κάθε Ομοσπονδία κατανέμει την επιχορήγησή της για την ανάπτυξη του αθλήματος, τις εθνικές ομάδες τα διοικητικά κόστη κλπ. Επειδή τα περίπου 18εκ που δίνονται έτσι στις ομοσπονδίες δεν επαρκούν, από φέτος, με κυβερνητική πρωτοβουλία ένα ποσοστό από τα χρήματα της φορολογίας των κερδών του στοιχήματος θα πηγαίνουν στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και πιο συγκεκριμένα το 30% αυτών στις εθνικές ομάδες (έως 15 εκ.). Τα χρήματα αυτά θα δώσουν μια ανάσα στον πολλαπλώς πληττόμενο (και από την πανδημία) ερασιτεχνικό αθλητισμό αλλά ειδικότερα και στις εθνικές ομάδες.

Και θα κλείσω αφηγούμενος μια ιστορία που δείχνει εν πολλοίς το όψιμο ενδιαφέρον κάποιων για τους πρωταθλητές μας: Τον Φεβρουάριο πήγα στο αεροδρόμιο να υποδεχτώ την εθνική πόλο που είχε πάρει το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Εκεί είδα κόσμο, κανάλια και δημοσιογράφους να περιμένουν και αναθάρρησα. «Μπράβο απήχηση η πρόκριση…» σκέφτηκα με μια δόση υπερηφάνειας. Ξαφνικά, βγήκαν από τις αφίξεις δύο παίκτες που είχαν αποχωρήσει από ένα τηλεοπτικό σόου και όλο το πλήθος τους ακολούθησε έξω αλαλάζοντας, με τα φλας να αστράφτουν και τους κάμερα-μεν να τους κυνηγάνε. Μετά από λίγο ήρθε και η εθνική πόλο και είχαν μείνει δυο φωτογράφοι, τρεις δημοσιογράφοι και οι συγγενείς…

Ας κοιταχτούμε λοιπόν ως κοινωνία στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε αν τελικά μας ενδιαφέρει να ανεβάσουμε τον αθλητισμό λίγο ψηλότερα (από τις υποδομές ως τις εθνικές ομάδες) και τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας, ώστε ξεσπάσματα σαν και αυτό του Θοδωρή, πέρα από γερό σκούντημα, να αποτελέσουν ανάμνηση. Ο ρόλος της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού ναι, είναι σημαντικός, αλλά από μόνη της δεν φτάνει.

ΥΓ: Προς Θοδωρή Ιακωβίδη: Στο Παρίσι το 2024 θα είσαι 33 χρονών. Όσο ήμουν κι εγώ στην τελευταία μου Ολυμπιάδα στο Σύδνεϋ, όσο περίπου ήταν και ο Πύρρος στην Αθήνα. Ξέρεις ότι ο δρόμος δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά σου λέω ότι σίγουρα δεν θα έχει πολλά από τα εμπόδια που βρήκες. Όταν φύγει η ένταση και η συναισθηματική φόρτιση, ελπίζω να το ξανασκεφτείς και να τα πούμε…