Ο μικρός γιατρός!

Δεν γίνεται όλες οι ιστορίες να είναι ίδιες. Γεμάτες όνειρα για μεγάλη καριέρα, γεμάτες παιδικές εικόνες από κάποιο γήπεδο, γεμάτες ταλέντο, φιλοδοξίες και προπόνηση. Υπάρχουν κι εκείνοι που για αλλού τράβηξαν και αλλού βρέθηκαν. Σαν τον Δημήτρη Μαυροειδή. «Εγώ από μικρός γιατρός ήθελα να γίνω», λέει με ειλικρίνεια, ίσως και με τύψεις που αντί τώρα να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για να θεραπεύει ετέρους, βρέθηκε να τις χρησιμοποιεί για να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στον ίδιο. Η ιατρική ήταν ο στόχος ζωής του Έλληνα σέντερ που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Περιστέρι.

Εκεί έπαιξε και μπάσκετ, περισσότερο λόγω ύψους και γιατί ήταν και λίγο μόδα στη γενιά του. Τα παιδιά του 1985 ήταν πολύ μικρά για να νιώσουν το 1987, όμως και όσα ακολούθησαν το μεγάλο ξέσπασμα στο ελληνικό μπάσκετ, δεν ήταν λίγα για να ωθήσουν πιτσιρίκια στα ανοικτά γήπεδα. Ο Δημήτρης ήταν ένα από αυτά. Διαφορετικός ακόμα και στα είδωλά του. «Ανέκαθεν μου άρεσαν οι εγκεφαλικοί παίκτες. Για παράδειγμα, δεν ήμουν ποτέ φαν του Τζόρνταν, αλλά του Μάτζικ. Δεν τρελαίνομαι με τα καρφώματα του Λεμπρόν, αλλά με τις κινήσεις του Ντάνκαν. Μου άρεσε πολύ ο Ράτζα. Τέτοιοι παίκτες», δηλώνει και το παρουσιαστικό του ακόμα και σήμερα ταιριάζει με την ψυχοσύνθεσή του.

Τα ακραία χτενίσματα, το εκκεντρικό ντύσιμο, τα τατουάζ και η trendy ζωή δεν ήταν ποτέ κάτι που τον συγκινούσε. Ο Μαυροειδής προτιμούσε μια άλλη μόδα που επανέρχεται σιγά-σιγά σε κάποιους τομείς της καθημερινότητας. Νιώθει και είναι ρετρό… «Μπορείτε να το πείτε και έτσι! Έχω παρατηρήσει ότι γενικά μου αρέσουν τα παλιά πράγματα. Αν μου χάριζαν ας πούμε ένα αυτοκίνητο, δεν θα ήθελα να είναι από αυτά τα διαστημικά του 2009, αλλά μια Ford Mustang GT του 1969. Και στη μουσική έτσι είμαι. Μου αρέσουν τα παλιά ροκ κομμάτια, το ίδιο ισχύει και με τα ελληνικά. Και στο ποδόσφαιρο τα ίδια. Όπως και στον κινηματογράφο. Μου αρέσουν οι ηθοποιοί που τώρα είναι εξηντάρηδες ή τα έχουν περάσει κιόλας. Μάλλον έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή».

Στην εποχή του, πάντως, κατάφερε να αριστεύσει. Πώς αλλιώς θα κατόρθωνε να μπει στην ιατρική σχολή και, μάλιστα, να το… παίξει φοιτητής και για μερικά χρόνια; «Ήμουν πολύ καλός μαθητής. Άριστος! Στις Πανελλήνιες Εξετάσεις έπιασα 18,5 μέσον όρο και μόλις το 10% των μορίων προήλθε από την έκτη θέση που είχαμε πάρει με την Εθνική Παίδων στο Ευρωμπάσκετ της Λετονίας. Αυτό συνέβη το 2001. Τα επόμενα χρόνια είχαμε και άλλες διακρίσεις, αλλά ήδη είχα αρχίσει τις σπουδές μου». Οι σπουδές του δεν κράτησαν πολύ. Πέρασε είκοσι μαθήματα και είχε σκοπό να πάρει κάποια στιγμή πτυχία με ειδικότητα ορθοπεδικού. Πού να φανταζόταν τότε, πόσο πολύ θα του χρειάζονταν οι γνώσεις…; Το πρόβλημα με τον Δημήτρη Μαυροειδή ότι ποτέ δε φαντάζεται τι θα επακολουθήσει. Όπως το είπε και χθες… «Ίσως έτσι είναι η μοίρα και γράφονται τέτοιες ιστορίες».

Πρίγκιπας… δύο βραδιών!

Η δική του ιστορία άρχισε να γράφεται όταν ήταν 18 ετών. Άγνωστος ακόμα στο ελληνικό μπάσκετ, γνωστός μόνο στο Περιστέρι κι εκεί σε έναν μικρό κύκλο. Το 2003 το όνομά του δεν υπήρχε καν στα συνολικά στατιστικά του πρωταθλήματος. Στα πλέι οφ εμφανίζεται στο ρόστερ της ομάδας του Αργύρη Πεδουλάκη, που έκανε εκείνα τα χρόνια πράγματα και θαύματα. Στις 19 Ιουνίου του 2003 ξαφνικά ο Δημήτρης Μαυροειδής μπαίνει στο γήπεδο. Και μένει σε αυτό 23 λεπτά! Μέσα στο ΣΕΦ με αντίπαλο τον Ολυμπιακό (σ.σ. με τον Μίλαν Τόμιτς παίκτη), στον μικρό τελικό της Α1. «Οι νεαροί και ειδικά ο Μαυροειδής πάνω στον Τζόνσον έκανε σπουδαία δουλειά», λέει ο Αργύρης Πεδουλάκης μετά το ματς.

Το Περιστέρι κάνει το break και στο επόμενο ματς ο νεαρός είναι και πάλι εκεί. 20 λεπτά η συμμετοχή του αυτή τη φορά και παράσημο οι επιδόσεις του απέναντι στον Ντε Μάρκο Τζόνσον. Είχε και 12 ριμπάουντ, δύο λάθη, δύο ασίστ, δύο μπλοκ και τέσσερις πόντους συνολικά στα δύο ματς, όμως κανέναν δεν ένοιαζαν τα στατιστικά. «Είχα δει τον τρόπο παιχνιδιού του, ήξερα πως θα τον παίξω άμυνα και δεν του επέτρεψα να κάνει το παιχνίδι του. Αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι συγκεντρωμένος μέσα στο ματς. Τα δύο τελευταία παιχνίδια είναι όλη η χρονιά για μένα, γιατί κατάφερα και έπαιξα. Όλη την χρονιά μπορεί να μην είχα χρόνο συμμετοχής, αλλά αυτό το κρίνει μόνο ο κόουτς. Με στιγμάτισε η φετινή σεζόν. Απέκτησα πολλές εμπειρίες. Δεν είμαι, όμως, απόλυτα έτοιμος. Χρειάζομαι δουλειά, κάτι που θα κάνω το καλοκαίρι, για να διεκδικήσω του χρόνου περισσότερη ώρα συμμετοχής».

Έτσι έγινε. Ο χρόνος του αυξήθηκε στα περίπου δέκα λεπτά συμμετοχής στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, όμως δεν έπαιξε καθόλου στα πλέι οφ σε μια σεζόν που δεν είχε την επιτυχία των προηγούμενων για το Περιστέρι. Η πτώση θα ήταν απότομη. Στις 11 Οκτωβρίου του 2004 το Περιστέρι ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την Α1 και ο Δημήτρης Μαυροειδής θα βρεθεί μη έχοντας και άλλη επιλογή μαζί με την ομάδα του στη Β’ Εθνική. Θα μείνει μόλις μια σεζόν πριν έρθει το επόμενο καλοκαίρι η πρόταση του Πανιωνίου. Στην πρώτη του χρονιά θα έχει απογοητευτική παρουσία στο πρωτάθλημα, θα χάσει τα πλέι οφ λόγω τραυματισμού και η χημεία μοιάζει να μην είναι καλή. Στη δεύτερη χρονιά που η ομάδα της Νέας Σμύρνης κάνει εκπληκτική σεζόν, ο Δημήτρης Μαυροειδής μένει στην άκρη του πάγκου στις περισσότερες των περιπτώσεων και ψάχνει τρόπο για επανεκκίνηση.

Το Μαρούσι την προσφέρει. Ο Σούλης Μαρκόπουλος μοιάζει να τον πιστεύει περισσότερο απ’ όσο στον Πανιώνιο και τον ρίχνει στα βαθιά. «Με βοήθησε πολύ ο κόουτς, μου έδωσε ευκαιρίες, έκανα αυτό που μου έλεγε και από ό,τι φάνηκε τον δικαίωσα. Κάνω τη δουλειά μου και θα μπορούσε να την κάνω καλύτερα αν δεν είχα τραυματιστεί στον πρώτο γύρο απέναντι στον Παναθηναϊκό. Έχασα πολύτιμο έδαφος εκεί, αλλά το καλοκαίρι είναι μεγάλο. Έχω πολύ καιρό μπροστά μου για να δουλέψω και πολύ δρόμο για να διανύσω».

Από εκείνο το σημείο είχε μόνο προς το πάνω. Ο Δημήτρης Μαυροειδής ήταν κάθε χρόνο και καλύτερος, όπως και το Μαρούσι. Πρωταγωνιστούσε στην Ελλάδα, έκανε τρελές εμφανίσεις στην Ευρώπη, έκανε τον Πίνι Γκέρσον να ψάχνει τρόπο να τον πάρει στην Μακάμπι, έκανε τον Ρόι Τάρπλεϊ να χάσει ένα ρεκόρ. «Εγώ, πάντως, δεν είχα καταλάβει τίποτε μέχρις που μου το είπαν κάποιοι συμπαίκτες μου στα αποδυτήρια. Δεν είχα ιδέα, αλλά ερχόντουσαν τα παιδιά και μου έλεγαν... «Είδες τι έχεις κάνει; Έχεις παίξει λιγότερο από έντεκα λεπτά και έχεις βγάλει tendex 1.991». Απέναντι στον Πανελλήνιο ο 26χρονος τότε σέντερ θα πετύχαινε 17 πόντους σε δέκα λεπτά και σε συνδυασμό με πέντε ριμπάουντ και δύο κλεψίματα θα έγραφε ιστορία.

«Στην αρχή δυσκολευόμουν να το πιστέψω, αλλά μόλις είδα το φύλλο της στατιστικής πείστηκα. Στο σπίτι μου, όταν μπήκα στον υπολογιστή, διάβασα ότι είχα σπάσει το ρεκόρ του Τάρπλεϊ, που είχε καταγραφεί τον Οκτώβριο του 1992. Σχεδόν 18 χρόνια πίσω, όταν πήγαινα στη δευτέρα δημοτικού». Όταν ονειρευόταν να γίνει γιατρός…

Επιστήμονας στο Μπιλμπάο!

Στην παράλληλη ζωή που πιθανόν να είχε πλάσει στο μυαλό του, τα ταξίδια θα ήταν για τις διαλέξεις που ως σπουδαίος γιατρός θα παρακολουθούσε. Ίσως και να τις έδινε… Το πρώτο μεγάλο ταξίδι στην καριέρα του θα ερχόταν το 2010. Δρομολόγια όπως το Περιστέρι-Νέα Σμύρνη ή Περιστέρι-Μαρούσι ακούγονταν αστεία μπροστά στο Αθήνα-Μπιλμπάο. Ακόμα και σε ώρα αιχμής. Ο Φώτης Κατσικάρης έδωσε την ευκαιρία στον Δημήτρη Μαυροειδή κι εκείνος την άρπαξε.

«Προσωπικά η απόφαση μου ήταν σχετικά εύκολη. Δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος, κάνω εύκολα παρέες, δεν θα είχα πρόβλημα και το ήξερα αυτό. Αν δεν πήγαινα σε μία ομάδα εκ των Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού δεν θα μπορούσα να μείνω, ήθελα να παίξω στην Ευρώπη. Έτσι, είπα στο μάνατζερ μου πως αν δεν πάω στους δύο μεγάλους θέλω να πάω στην Ισπανία». Στο Μπιλμπάο το όνειρο συνεχίστηκε για τον Δημήτρη Μαυροειδή. Μαζί με τον Κώστα Βασιλειάδη και τον Έλληνα τεχνικό θα κάνουν σπουδαία πράγματα στη χώρα των Βάσκων, θα παίξουν Ευρωλίγκα, θα φτάσουν στον τελικό του ισπανικού πρωταθλήματος αποκλείοντας τη Ρεάλ και ο Μαυροειδής θα το πάρει απόφαση… Δε θα γίνει γιατρός!

Μετά από δύο χρόνια στην Ισπανία κι αφού είχε από μικρός πραγματοποιήσει την ονείρωξή του να παίξει στο εν λόγω πρωτάθλημα, ο 27χρονος θα κάνει σκέψεις επαναπατρισμού. Άλλο που δεν ήθελαν οι αιώνιοι… Έπεσαν στη μάχη – όπως και η Μπιλμπάο που του έκανε πρόταση ανανέωσης – και νικητής βγήκε ο Ολυμπιακός. «Αυτή είναι μια από τις πιο σημαντικές και μεγάλες μέρες της ζωής μου. Πήγα σε μια από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και είναι μεγάλη τιμή να έρχομαι στον πρωταθλητή Ευρώπης και Ελλάδας. Ξέρω ότι θα είναι πολύ δύσκολα γιατί οι απαιτήσεις θα είναι ψηλές, αλλά μπορώ να υποσχεθώ ότι θα δουλέψω και θα δώσω ότι έχω και δεν έχω για την ομάδα για να κρατηθούμε εκεί που είμαστε».

Πάνω που αποφάσιζε ότι δε θα ακολουθήσει την ιατρική, οι γνώσεις του θα του φανούν πολύτιμες. Με τον Ολυμπιακό θα προλάβει να παίξει μισή σεζόν. Χωρίς σπουδαία συνεισφορά πλην ενός αγώνα με την Αρμάνι στο Μιλάνο, στον οποίο πέτυχε 13 πόντους σε 21 λεπτά. Τον Ιανουάριο θα νιώσει ενοχλήσει στο γόνατο και μετά από δύο μήνες συντηρητικής αγωγής θα μπει στο χειρουργείο τον Μάρτιο. Θα υποβληθεί σε αρθροσκόπηση και ο προβλεπόμενος χρόνος αποθεραπείας, που ορίζεται σε 1,5 μήνα θα ξεπεραστεί κατά πολύ. Τον Δεκέμβριο του 2013 υποβάλλεται σε δεύτερη επέμβαση και λίγο μετά λύνει κοινή συναινέσει το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό. «Ο τραυματισμός μού στοίχισε και αγωνιστικά και ψυχολογικά. Είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις τους αγώνες και να μην μπορείς να βοηθήσεις. Είναι ένα πολύ άσχημο συναίσθημα. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος αυτή που πέρασα τους προηγούμενους μήνες. Το δύσκολο, βέβαια, δεν είχε να κάνει τόσο με τον τραυματισμό όσο με το ότι έπρεπε να μείνω εκτός γηπέδων για πολύ καιρό. Έκανα την πρώτη εγχείρηση, έκανα και τη δεύτερη όμως δεν μπορούσα να ξαναπατήσω παρκέ. Αυτό με είχε τρελάνει!».

Η μεγάλη επιστροφή!

Η λύση στο πρόβλημά του ήρθε με τα βλαστοκύτταρα. Ο Δημήτρης Μαυροειδής υποβλήθηκε σε μια ειδική θεραπεία με τη βοήθεια του Σταύρου Αλευρογιάννη και κατόρθωσε να ξεπεράσει το πρόβλημα που είχε στον χόνδρο του. «Βρίσκομαι σε μια κατάσταση στην οποία προσπαθώ να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας! Πολλοί ήταν αυτοί που κρίνανε, έλεγαν από εδώ και από κει διάφορα για μένα κατά την περίοδο του τραυματισμού μου, με είχαν ξεγράψει. Περισσότερο σε αυτούς θέλω να αποδείξω ότι κάνανε λάθος και πως εγώ θα παίξω και πάλι μπάσκετ υψηλού επιπέδου όπως πριν και θα είμαι αυτός που ήμουν. Αυτός είναι ο στόχος μου και αυτούς θέλω να διαψεύσω».

Η αποφασιστικότητά του επιβραβεύτηκε. Νωρίτερα απ’ όσο περίμενε και ο ίδιος, αφού δήλωνε ότι χρειάζεται χρόνο για να ξεπεράσει 1,5 χρόνο απραξίας. «Μέσα στο μυαλό μου σίγουρα υπάρχει σαν σκέψη να γυρίσω στο επίπεδο που ήμουν πριν τον τραυματισμό μου, αλλά για αρχή αυτό που με ενδιαφέρει είναι αυτό που σας είπα και πριν, να είμαι υγιής και μέσα από τη δουλειά να φτάσω και πάλι στο υψηλό επίπεδο». Πριν το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό έκανε μια αναδρομή στο αθλητικό παρελθόν του. Σκέφτηκε τη φιλοσοφία του γύρω από το άθλημα που είναι πως αν έχεις εγκεφαλικά καλό επίπεδο, τότε μπορείς να ξεπεράσεις οποιονδήποτε μέσα στο γήπεδο.

Έκανε μια αναδρομή και στο προσωπικό του. Τότε που μάθαινε κρητική λύρα, λόγω καταγωγής, που έπαιζε κιθάρα λόγω ακουσμάτων, που καθόταν και έψαχνε κάθε πιθανή και απίθανη εκτέλεση θρυλικών τραγουδιών. Όπως το «Iron Man» των Black Sabbath… «Είναι το κομμάτι από ακούω πριν από κάθε αγώνα, με φτιάχνει». Now the time is here for Iron Man to spread fear…