Μια -κυριολεκτικά- σπάνια μετάδοση... (vid)

Δεν έχω σκοπό να ακολουθήσω τα κλισέ περί «σκαπανέων στο μετερίζι μιας δημοσιογραφίας που θα μείνει πιο φτωχή». Ούτε είμαι σε θέση να γράψω αμέτρητες προσωπικές εμπειρίες από τον Φίλιππο Συρίγο. Αυτό θα το κάνουν (αν το κάνουν και αν είναι σε θέση -ψυχολογικά- να το κάνουν...) εκείνοι που συνεργάστηκαν μαζί του, που τον έζησαν από κοντά, που μοιράστηκαν τον καπνό από τα τσιγάρα του. Δεν δούλεψα μαζί του...

Όμως, ήταν δάσκαλός μου! Κυριολεκτικά κι όχι με την έννοια του ανθρώπου που δείχνει το δρόμο με την ποιότητα ή τη δουλειά του. Δάσκαλος σε αίθουσα, σε τάξη, με μαθητές -μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων- που τον κοίταζαν στο στόμα με ανοικτό το στόμα. Μετά σχεδόν δύο δεκαετίες, θυμάμαι εκείνα τα λίγα, δίωρα ή τρίωρα μαθήματα, σαν όνειρο. Τον Φίλιππο Συρίγο μέσα σε ένα σύννεφο από τον καπνό που που ξεφυσούσε από τα ρουθούνια του, να διηγείται ιστορίες που σε βάθος χρόνου αποδείχθηκαν πολύτιμα μαθήματα για όσους από εμάς προσπάθησαν να ακολουθήσουν τα χνάρια του.

Από την περιορισμένης διάρκειας σχέση μαθητή - δασκάλου (καλού μαθητή - απαιτητικού δασκάλου για να την εντοπίσω με επιθετικούς προσδιορισμούς), έχω να θυμάμαι μια ιστορία, η οποία -αν και φαινομενικά ελάσσονος σημασίας- ουσιαστικά χάραξε το δρόμο στην -όποια- δική μου σταδιοδρομία. Αν δεν είχε συμβεί αυτό το περιστατικό τότε, τώρα μπορεί να έκανα άλλη δουλειά, να είχα άλλη πορεία, άλλη ρότα. Ή να ήμουν από εκείνους που δούλεψαν μαζί του. Που δεν έμειναν από την άλλη άκρη του διαχωριστικού τζαμιού στην παλιά «Ελευθεροτυπία», δίπλα στο αθλητικό του τμήμα, σε κάποιο ένθετο για τη ζωή που με οδηγούσε από τότε σε μια άλλη ζωή...

Θα μου επιτρέψετε αυτή τη μικρή, αλλά καθοριστική προσωπική ιστορία, να μην τη μοιραστώ μαζί σας. Κάποια πράγματα στις σχέσεις δασκάλων - μαθητών, καλό είναι να μένουν μεταξύ τους. Έστω, μεταξύ όσων βρεθήκαμε στην ίδια αίθουσα εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα. Γλυκιά ανάμνηση, ένα «μπράβο» κι ένα «αντίο»...

Για να καλύψω το κενό της προηγούμενης αφήγησης και να προσθέσω μια πιο ολοκληρωμένη ιστορία, θα πάω άλλη μια δεκαετία πίσω, στο καλοκαίρι του 1982 και θα θυμηθώ μια από τις πραγματικά σπάνιες μεταδόσεις του. Πάλι θα διευκρινίσω πως αναφέρομαι σε μια κυριολεκτικά σπάνια μετάδοση κι όχι με τη μεταφορική έννοια της «σπάνιας» = ξεχωριστής, εξαιρετικής κτλ μετάδοσης, που έγραψε ιστορία, όπως εκείνες των θριάμβων της Εθνικής μπάσκετ το 1987 και το1989, εκείνες από τις αξέχαστες Πέμπτες με τις πορείες του Άρη στην Ευρώπη πάλι τη δεκαετία του ΄80, ή εκείνες τις απολαυστικές των τελευταίων ετών, όταν έδινε το δικό του, ξεχωριστό χρώμα, με τους σχολιασμούς του σε μεταδόσεις της Ευρωλίγκα.

Η μετάδοση αυτή ήταν σπάνια γιατί ήταν ...ποδοσφαιρική. Ιούνιος 1982, όλο το αθλητικό τμήμα της τότε Ερτ έχει μετακομίσει στην Ισπανία λόγω Μουντιάλ, ενώ στην Ελλάδα, μετά από μια ταραγμένη -λόγω της υπόθεσης «Μπουμπλή»- ποδοσφαιρική σεζόν, αποφασίζεται το πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής να κριθεί σε αγώνα μπαράζ μεταξύ Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού στον Βόλο. Ήταν 29 Ιουνίου 1982 και τα κάστανα ανέλαβε να τα βγάλει από τη φωτιά ο Φίλιππος Συρίγος, μια πενταετία που συνδέσει το όνομά του με το χρυσό Ευρωμπάσκετ και τον «τίμιο γίγαντα» Αργύρη Καμπούρη...

Μέχρι να πάψω να πιστεύω πως όσοι πληρώθηκαν από το μπάσκετ την τελευταία 30ετία, πρέπει εκτός από «Γκαλόσημο» να πληρώνουν και «Συριγόσημο» και μέχρι να ξεχάσω το δέος που ένιωσα όταν τον είδα πρώτη φορά μπροστά μου ως δάσκαλο, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ. Για να μην ξεχνιόμαστε, περισσότερα μπορούμε να πούμε στην ...ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.