Από το «θα μας διαβάσει τόσος κόσμος» στο «μας διαβάζει όλη η Ελλάδα», 12 χρόνια δρόμος!
To gazzetta.gr σβήνει το 12ο κεράκι της πιο γλυκιάς τούρτας στην ενημέρωση και ο Μιχάλης Τσαμπάς με την «μηχανή του χρόνου»... ταξιδεύει στο 2008!
Το ξυπνητήρι έβγαλε... ξεκούραστο μεροκάματο εκείνο το πρωινό της Δευτέρας. 2 Ιουνίου έγραφε το ημερολόγιο. Του Αγίου Νικηφόρου του ομολογητή. Δεν είχα δα και τόσους «Νικηφόρους» να πάρω για «χρόνια πολλά» ώστε να ξυπνήσω από τα άγρια χαράματα για να τους προλάβω όλους. Άλλος ήταν ο λόγος που δεν περίμενα τον ενοχλητικό ήχο του ρολογιού για να με σηκώσει από το κρεβάτι.
Άλλωστε όλο το βράδυ το μάτι δεν έκλεινε. Όπως στα μαθητικά τα χρόνια που φοβόμουν μην με πάρει ο ύπνος και χάσω την εκδρομή ή αργότερα όταν ο ίδιος φόβος αφορούσε την αναχώρηση κάποιου πλοίου από το λιμάνι του Πειραιά που θα με άφηνε με το... εισιτήριο στο χέρι.
Στο γραφείο από νωρίς. Χωρίς μάσκες. Χωρίς αντισηπτικά. Χωρίς αποστάσεις. Ο φόβος εκείνης της Δευτέρας ήταν αν όλα θα πάνε καλά στο «μαιευτήριο της Κατεχάκη». Εκείνο το κάτι νέο που περιμέναμε να γεννηθεί με αγωνία. Η αβεβαιότητα στο φουλ. «Παιδιά των εφημερίδων» οι περισσότεροι, πρωτομπλέκαμε με ίντερνετ, δίκτυα, διαχείριση κι άλλες «στο περίπου» άγνωστες λέξεις.
Ακόμη και το όνομα μας... ξένιζε. Ακου εκεί gazzetta; Μόνο ο Παλλαντζάς ήξερε από εκείνο το ρόστερ κάτι ιταλικά. Θα το καταλάβει ο κόσμος; Θα το αγκαλιάσει ο φίλαθλος που είχε συνηθίσει-μπουχτίσει από τα «σπορ-τάδε» της εποχής;
Δεν ήταν όμως καιρός για βήματα προς τα πίσω. Ούτε για άλλη καθυστέρηση, ούτε για δεύτερες σκέψεις. Μερικές ημέρες μετά ακολουθούσε Euro2008 και μερικές εβδομάδες μετά Ολυμπιακοί Αγώνες. Στα βαθιά με το καλημέρα. Εκεί ήταν ο χώρος, εκεί και ο χρόνος.
Το περιμέναμε άλλωστε μέρες, εβδομάδες, μήνες. Τα «δοκιμαστικά» των ημερών έστελναν ένα θετικό μήνυμα πως «όλα καλά θα πάνε», αλλά άλλο τα σωστά και τα λάθη να τα βλέπουμε μεταξύ μας και άλλο να τα βλέπει «τόσος κόσμος».
Ναι, σήμερα 12 χρόνια μετά, την επιτυχία μας «την διαβάζει όλη η Ελλάδα» και με την μαλακία μας «γελάει όλη η Ελλάδα», αλλά εκείνη την Δευτέρα που... λύσαμε και ξεκινήσαμε δεν είχαμε τόσο θράσος για να λέμε «όλη η Ελλάδα».
Το «τόσος κόσμος» φάνταζε σαφώς πιο γήινος και εφικτός ως στόχος. Κεραμίδι να βάλουμε από κάτω το κεφάλι μας ήταν το ζητούμενο αρχικά και στην πορεία θα χτίζονταν και τα άλλα δωμάτια της... χλιδής. Όχι εύκολα. Όχι ξεκούραστα. Με δουλειά, με φαντασία, με ιδέες, με κόπο, με γκρίνια, με ξενύχτια, με όρεξη, με στήριξη. Κάπως έτσι άλλωστε από το «δυάρι» της Κατεχάκη φτάσαμε στο «αεροδρόμιο» της Μεσογείων.
Δεν έτυχε. Πέτυχε που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση.
Η 2η μέρα του Ιουνίου πάντα είναι ξεχωριστή για το gazzetta και για τα μέλη του. Τους παλιούς, τους νέους, όλους όσοι ήρθαν στην πορεία και στέριωσαν σε αυτό. Είτε βρίσκεσαι στο gazzetta «από τα μπετά» (αγαπημένο κλισέ εντός της αιθούσης), είτε είσαι σε αυτό λίγους μήνες δεν αργείς να το αγαπήσεις, να «κολλήσεις» μαζί του και να το αποκαλείς δεύτερο σπίτι σου!
Πρόσφατο είναι άλλωστε το παράδειγμα όταν λόγω covid-19 κλειστήκαμε στα κανονικά μας σπίτια, βρίσκαμε συνεχώς, όχι μόνο για λόγους δουλειάς, τρόπους επικοινωνίας έτσι ώστε ο καθημερινός χαβαλές του γραφείου να μην χαθεί ανάμεσα στις μάσκες και τα αντισηπτικά.
Τα χρόνια περνούσαν. Το gazzetta μεγάλωνε. Kαι μεγάλωνε... και μεγάλωνε. Σε αριθμούς, σε προσωπικό, σε ονόματα, σε αξιοπιστία, σε δυναμική, σε όλα του. Έγινε μαγαζί γωνία, έγινε όνομα-πρότυπο στην δημοσιογραφική πιάτσα, έγινε ένας χώρος που στα χρόνια της κρίσης άντεξε, που αξιοποιούσε τις ευκαιρίες, που έκανε τους ανθρώπους του να νιώθουν σιγουριά μέσα σε αυτό.
Μαζί με το gazzetta μεγαλώσαμε κι όλοι εμείς. Όχι μόνο ηλικιακά. Μεγαλώσαμε και τις οικογένειές μας. Κάποιοι ήρθαν... παιδάκια και έχουν παιδιά. Αν σοβάρεψαν με τον ρόλο του πατέρα; Όρκο δεν παίρνουμε. Άλλωστε το «κλίμα» είναι το Νο1 που θα σου απαντήσουν οι περισσότεροι στην ερώτηση «ποιο είναι το πρώτο πράγμα που γουστάρεις στο gazzetta;».
Τι είπατε; «Έλα ρε μεγάλε όλα ρόδινα είναι εκεί;». Όχι βέβαια. Πως θα μπορούσε άλλωστε σε μια ντουζίνα χρόνια, μια μηχανή που δουλεύει 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες την βδομάδα, 365 μέρες τον χρόνο να μην έχει και τα... θέματά της; Μικρά ή μεγάλα. Σοβαρά ή της πλάκας. Τα είχαμε και μεις.
Άλλα τα αντιμετωπίσαμε και άλλα όχι. Άλλα τα ξεπεράσαμε ανώδυνα και άλλα όχι. Άλλα τα ξεχάσαμε ήδη και άλλα μας άφησαν σημάδια. Μικρά, μεγάλα, δεν έχει σημασία. Μέσα σε όλη αυτή την διαδρομή των 12 ετών δεκάδες πρόσωπα ήρθαν και δεκάδες έφυγαν. Φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι.
Αυτοί που άξιζαν τους, έστω κι αν δεν τους βλέπουμε στα γραφεία τριγύρω μας, τους έχουμε και σήμερα στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας. Αυτοί που άξιζαν συχνά-πυκνά στις ώρες του «καφενείου» συνεχίζουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις αναφορές μας. Αυτοί που δεν άξιζαν, ευτυχώς και λίγο έμειναν μαζί μας και γρήγορα ξεχάστηκαν.
Μια μικρογραφία της «έξω ζωής» είναι και όλα αυτά που ζούμε μέσα στο gazzetta. Φτιάξαμε δυνατές φιλίες, αναπτύξαμε σχέσεις σεβασμού και εκτίμησης και κακά τα ψέματα ώρες-ώρες μας... χτυπάει την πόρτα κι ένα είδος «ιδρυματισμού». Τα είπαμε και πριν. Δεύτερο σπίτι.
12 χρόνια είναι αυτά. Με την ευχή να γίνουν και 20 και 30 και... 100.
Ε, Τομ;
