Mασάει ο ΛεΜπρόν ανανά;
Σαν σύντομο και έκτακτο δελτίο ειδήσεων…
Βreaking news, κατά πως το λένε και οι γραμματιζούμενοι…
Ξεπούλησαν, λέει, οι παραγωγοί σκόρδου στη Νέα Βύσσα του Εβρου: όχι επειδή στις 25 Μαρτίου αυτά είναι χρειαζούμενα για τη σκορδαλιά που συνοδεύει τον παραδοσιακό μπακαλιάρο, αλλά διότι προστατεύουν τον οργανισμό από τον κορονοϊό!
Στην Κύπρο πάλι, πανηγυρτζήδες νεαροί που βράζει το αίμα τους έγραψαν εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι τους όρους της κανονιστικής συμμόρφωσης και τηρούν απαρεγκλίτως το έθιμο με το άναμμα των λαμπρατζιών. Πλακώνονται κιόλας με τους αστυνομικούς, οι οποίοι προσπαθούν να τους συνετίσουν!
Την ίδια στιγμή η (δική μας αστυνομία) ΕΛΑΣ ανακοίνωσε ότι οι παραβάσεις στην απαγόρευση κυκλοφορίας ξεπέρασαν τις 4.000, ενώ αυτές στη λειτουργία των κάθε λογής καταστημάτων έφτασαν τις 270, που επέσυραν κιόλας 280 συλλήψεις…
Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, η Μαράια τα χώνει στους haters του Γιάννη, που τον κατηγορούν για το σουτ του και την ίδια στιγμή ο ΛεΜπρόν Τζέιμς και ο Στεφ Κάρι τσακώνονται για το αν μασάει η κατσίκα ταραμά…
Λάθος. Τσακώνονται για το αν μασάει ο άνθρωπος ανανά μέσα στην πίτσα (https://www.gazzetta.gr/basketball/nba/article/1459837/lempron-kai-kari-diafonoyn-gia-pigainei-o-ananas-stin-pitsa-vid)!
Ε ρε έννοιες που έχει ο κόσμος!
Βεβαίως όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Ρωμαίοι-και το εμπεδώσαμε για τα καλά εμείς του κλασικού, στο μάθημα των λατινικών- de gustibus et coloribus non est disputandum.
Οπερ μεθερμηνευόμενον (σε ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά), περί ορέξεως κολοκυθόπιτα…
Και κατ’ επέκταση, περί ορέξεως, ανανάς μέσα στην πίτσα!
Μεγάλο ζήτημα, το δίχως άλλο. Μεγάλο και διαχρονικό από τότε που ανακαλύφθηκε η πίτσα: Μεγάλο, διαχρονικό, εφάμιλλο του εάν γυρίζει η γη και του εάν υπάρχει η μετά θάνατον ζωή!
Αλλά, διάβολε, πώς να περάσει η ώρα της ατέρμονης κλεισούρας μέσα στο σπίτι; Πώς να σκοτώσουν τον απροσδόκητο και ανεπιθύμητο ελεύθερο χρόνο τους οι άνθρωποι, πολλώ δε μάλλον αυτοί που δεν έβαζαν τον κ@@@ο τους κάτω;
Πόσες ταινίες να δεις;
Πόσα βιβλία να διαβάσεις;
Πόσο πιο φαγανός και πόσο πιο πιοτής να γίνεις;
Πόσες φορές να βγάλεις βόλτα στον σκύλο;
Πόσα επιτραπέζια παιχνίδια να παίξεις με τα παιδιά;
Πόσες κάλτσες να πετάξεις στο κουρτινόξυλο;
Πόσους τσακωμούς να αντέξεις με τη γυναίκα σου;
Πόσους (αξιοσέβαστους το δίχως άλλο) επιδημιολόγους, ιολόγους, βιολόγους, λοιμωξιολόγους να δεις να παρελαύνουν μέσω του skype στα κανάλια;
Πόσες διατάσεις, κάμψεις και ασκήσεις κοιλιακών να κάνεις και πόσα παιδικά έργα να δεις, ρε Βασίλη Σπανούλη;
Πόσο διαλογισμό στη γιόγκα να αντέξεις, ρε Ιωάννη Παπαπέτρου;
Πόσες ντουλάπες να τακτοποιήσεις, ρε Νίκο Ζήση;
Πόσο Σέρλοκ Χολμς να φας στη μάπα, ρε Λεωνίδα Κασελάκη;
Πόσα ριζότα και χοιρινά λεμονάτα να φτιάξεις, ρε Χρήστε Σαλούστρε;
Πόσο καθιστό βόλεϊ να παίξεις μπροστά σε ένα δίχτυ από φελιζόλ ρε Βαγγέλη Ζιάγκε;
Και πόσες φορές να πας να σκάψεις το αμπέλι και τις ελιές στη Σύρο, ρε Γιώργο Πρίντεζη;
Τις τελευταίες επτά ερωτήσεις δεν τις γράφω στην τύχη; Ετυχε να μιλήσω με όλους αυτούς τις τελευταίες δυο μέρες και τους ρώτησα τι ασυνήθιστο κάνουν τον καιρό της καραντίνας.
Εχει το χάζι της η κλεισούρα στο σπίτι. Ο μπάσταρδος ο κορονοιός δεν το ‘χει, αλλά θα τον παλέψουμε, όπως και όλους τους προηγούμενους εισβολείς της ζωής μας…
Αγάντα μωρέ, που λένε και οι ναυτικοί!
Οντες ελεύθεροι πολιορκημένοι λοιπόν, έγκλειστοι, αμυνόμενοι ώστε να αναχαιτίσουμε τον εχθρό, καθόμαστε στα σπίτια μας και έχει ο Θεός…
Να έχει ο Θεός, να μην έχει ο ιός!
Ποιος το φανταζόταν λοιπόν αυτό που ζούμε και κυρίως αυτό που θα ζήσουμε, όταν επιζήσουμε; Δεν παριστάνω τον μάντη κακών, δεν είμαι, διάβολε, ούτε ο Λαοκόων, ούτε η Κασσάνδρα, ούτε ο Νοστράδαμος, απλώς αναρωτιέμαι πώς θα είναι η ζωή μας εκεί και τότε…
Εκεί και τότε, διότι το εδώ και τώρα το βιώνουμε καθ’ εκάστην: το επέκεινα είναι το άγνωστο., το αδιευκρίνιστο, το μυστηριώδες…
Επαναπροσδιορίζουμε βεβαίως τις σχέσεις μας, αντιλαμβανόμαστε τι εστί ατομική ευθύνη και πώς ορίζεται η συλλογική συνείδηση…
Συμβιβαζόμαστε με έναν διαφορετικό χωροχρόνο, προπονούμαστε στην ολιγάρκεια και ανακαλύπτουμε τις πραγματικές αξίες του ζην…
Ανακαλύπτουμε συν τοις άλλοις καινούργιες η χρησιμοποιούμε άλλες που τις είχαμε στη λήθη, στην αχρησία και πάντως όχι στην καθημερινή ατζέντα μας: η καραντίνα, η διασπορά, η ιχνηλάτηση, ο πολλαπλασιαστής, το πρωτόκολλο!
Μαθαίνουμε να συμβιώνουμε, να συζητούμε, να συγχρωτιζόμαστε εκ του μακρόθεν…
Γινόμαστε, βρε αδερφέ, από μισάνθρωποι φιλάνθρωποι, μα περισσότερο γινόμαστε κανονικοί άνθρωποι!
Ε, όσο ασυνήθιστα και βαρετά (μετά από μερικές μέρες) να καθίστανται όλα αυτά, έχουν το νόημα και την αξία τους!
Για να ξαναβάλω μια πινελιά χιούμορ σε αυτό το σκηνικό του ζόφου, τέτοιες ώρες θυμάμαι κιόλας σαν να την ακούω τώρα την τρομερή ατάκα του Παναγιώτη Φασούλα την παραμονή του ημιτελικού του Mundobasket του 1994 στο Τορόντο με τη Dream Team-2…
Έτρεμε το φυλλοκάρδι μας τότε, αλλά ο «Πάνι» εμφανίστηκε καθησυχαστικός και απλοποίησε τα πράγματα με μια σόκιν, αλλά ταιριαστή στην περίσταση, κουβέντα…
Εάν, δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι, χαλάρωσε κι απόλαυσε το!
