Ημερολόγιο Καραντίνας 3: Απλοί άνθρωποι

Τα τελευταία άρθρα δεν τα γράφω εγώ! Τα γράφουν οι σκέψεις μου! Κάθε φορά που κάθομαι στο πληκτρολόγιο με σκουντάνε και μου παίρνουν την θέση σχεδόν με το έτσι θέλω!

Έλα κάνε πιο εκεί. Σε ξέρουμε τώρα χρόνια, μου λένε! Δεν είναι ώρα για δεύτερες σκέψεις. Εσύ θα τα φιλτράρεις , θα τα στρογγυλέψεις, θα τα λειάνεις , θα τα μουλιάσεις για ώρες στην σκάφη της «λογικής».

Κι έτσι οι σκέψεις μου, αξιολογούν και ιεραρχούν τα γεγονότα, φτιάχνουν τις φράσεις , διαλέγουν ρήματα , επιβάλλουν συναίσθημα, σημεία στίξης και συντακτικό!

Αυτές κρατάνε το τιμόνι και «πιο μεγάλη νύχτα ξημερώνει».

Το χειμερινό ηλιοστάσιο της ανθρωπότητας φέτος θα κρατήσει μέρες. Κάποιοι μιλάνε για μήνες!

Η πιο μεγάλη νύχτα περιλαμβάνει τις μέρες που ζούμε αλλά και όσες θα ακολουθήσουν όταν με το καλό , το κακό θα έχει λουφάξει στη σπηλιά αφήνοντας σημάδια στο διάβα του ώστε με την πρώτη ευκαιρία να επιστρέψει.

Μετά την επέλαση του αόρατου εχθρού τίποτα δεν θα είναι όπως πρώτα!

Σκύβω και εγώ με την σειρά μου σε ένα επίσης αόρατο γκισέ για να ρωτήσω τι εννοούμε ακριβώς όταν λέμε με σιγουριά πως μετά τις τεκτονικές αλλαγές που προκαλεί η πανδημία ,τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.

Δεν μου απαντά κανείς. Με κοιτάνε σαν να μιλάω μια γλώσσα πρωτάκουστη , άγνωστη , αμάθητη , με κοιτάνε σαν να τους υποχρεώνω να λύσουν το μεγαλύτερο γρίφο!

Ρωτώ γιατί την φράση την έχω ξανακούσει από στόματα πολλών. Με περισπούδαστο ύφος και στόμφο στην έκφραση τους.

Τα ίδια λέγαμε και μετά του Δίδυμους Πύργους μετά τις τυφλές τρομοκρατικές επιθέσεις ανά τον κόσμο , μετά τις βιβλικές καταστροφές σε όλα τα πλάτη κα τα μήκη του πλανήτης εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, μετά τον καταστροφικό πόλεμο εδώ στα πέριξ που είχε σαν αποτέλεσμα τον διαμελισμό της πάλαι ποτέ κραταιής ενιαίας Γιουγκοσλαβίας , μετά από τόσα άλλα αιματηρά, καταστροφικά, πένθιμα!

Για να έχουμε λοιπόν καλό ερώτημα με την φράση αυτή προδικάζουμε την μοίρα μας την σακατεμένη;

Προσπαθούμε να εξοικειωθούμε με τα μύρια δεινά που θα ακολουθήσουν;

Μιλάμε για μοιρολατρική εκτίμηση του μέλλοντος;

Όλα αυτά μαζί! Γιατί δεν το παραδεχόμαστε λοιπόν και προσποιούμαστε ότι τάχα φιλοσοφούμε;

Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο!

Οι επιβάτες που ταξιδεύουν με το πλοίο της ζωής θα χαζεύουν τους λίγους της πρώτης θέσης να απολαμβάνουν τα προνόμια ενώ αυτοί της δεύτερης και τρίτης θέσης θα συνεχίζουν να επιβιώνουν μέσα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια!

Όπως τραγουδούσε στο αξεπέραστο Titanic (1982) o ποιητής-τραγουδοποιός Francesco De Gregori.

La prima classe costa mille lire, la seconda cento

La terza dolore e spavento

E puzza di sudore dal boccaporto e odore di mare morto

Η πρώτη θέση κοστίζει χίλιες λίρες , η δεύτερη εκατό,

Η τρίτη θλίψη και φόβο, ιδρωτίλα από την μπουκαπόρτα και βρώμα από την θάλασσα.

Οι απλοί άνθρωποι , οι ήρωες των ημερών μας θα περάσουν την πόρτα της λήθης σκυφτοί. Κανείς δεν πρόκειται να τους θυμάται, κανείς δεν πρόκειται να σπαταλήσει άλλο πολύτιμο χρόνο γι’ αυτούς.

«Ήταν από την Ελλάδα, είχε μια δίψα για γνώσεις.

Σπούδασε γλυπτική στο Κολέγιο Σαιντ Μάρτινς

Εκεί την πρωτοείδα.

Είπε ότι ο μπαμπάς της είχε πολλά λεφτά

Είπα, "Σ' αυτή τη περίπτωση, θα πιω ένα ρούμι με κόκα-κόλα."

Τώρα με τον φόβο να χειρίζεται τους λεβιέδες του μυαλού μας αποθεώνουμε όλους αυτούς τους απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας και του μόχθου (υποτιμητική λέξη για πολλούς) που όταν επιστρέψουμε στην κανονικότητα θα τους απαξιώνουμε

«Αυτή είπε, "Ωραία." Και μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα, είπε,

"Θέλω να ζήσω σαν τους απλούς ανθρώπους

Θέλω να κάνω ό,τι οι απλοί άνθρωποι

Θέλω να κοιμάμαι με απλούς ανθρώπους

Θέλω να κοιμάμαι με απλούς ανθρώπους σαν εσένα."

Και τί άλλο θα μπορούσα να κάνω;

Είπα, "Α, θα δω τι μπορώ να κάνω."

Όταν ο φόβος πετάξει μακριά θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα του κέρδους , της ελεύθερης αγοράς που κανονίζει τα πάντα με σοφία!

Το περιγράφει εξαιρετικά στη στήλη του στο ΒΗΜΑ ο στιχουργός , όντως πνευματικός άνθρωπος με όλη την σημασία του όρου, ο Οδυσσέας Ιωάννου:

«Τρέχεις με το αυτοκίνητο στην Εθνική. Είναι σχεδόν άδειος ο δρόμος και έχεις ξεπεράσει αρκετά το όριο ταχύτητας. Νιώθεις όμως ασφαλής , όλα βαίνουν καλώς. Ξαφνικά μπροστά σου βλέπεις ασθενοφόρα. Πλησιάζεις και ο δρόμος έχει γεμίσει κομμάτια αυτοκινήτων , γυαλιά, προφυλακτήρες και μια ζακέτα.

Κόβεις να δεις τι έγινε. Δυο αυτοκίνητα σχεδόν διαλυμένα , κάποιοι στην άκρη του δρόμου κλαίνε , διακρίνεις αίματα στην άσφαλτο. Δεν μπορείς να καταλάβεις πως έγινε κάτι τέτοιο σε ένα ανοιχτό δρόμο , αλλά δεν έχει καμία σημασία , έγινε.

Για τα επόμενα πέντε λεπτά-κυριολεκτικά πέντε- οδηγείς φοβισμένος έχοντας κόψει ταχύτητα και οδηγώντας κάτω και από το όριο. Στο έκτο λεπτό έχεις ξεχάσει , η ταχύτητα σου αρχίζει να ανεβαίνει πάλι και ξαναπιάνεις τα προηγούμενα «ρεκόρ» σου.

Αυτό μας συμβαίνει τα τελευταία χρόνια»

Τα κροκοδείλια δάκρυα για τους απλούς ανθρώπους που συνεχίζουν στο μεροδούλι , μεροφάι δεν θα μουσκέψουν ούτε ένα χαρτομάντιλο!

«Την πήγα σ' ένα σουπερμάρκετ

Δεν ξέρω γιατί, αλλά από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω,

Κι έτσι ξέκίνησε από 'κει.

Είπα, "Κάνε ότι δεν έχεις καθόλου λεφτά."

Και αυτή απλά γέλασε και είπε, "Ω, τι αστείος."

Είπα, "Ναι; Λοιπον, δεν βλέπω κανέναν να γελάει εδώ μέσα. Είσαι σίγουρη ότι...

"Θες να ζήσεις σαν τους απλούς ανθρώπους;

Θες να κάνεις ό,τι οι απλοί άνθρωποι;

Θες να κοιμάσαι με απλούς ανθρώπους;

Θες να κοιμάσαι με απλούς ανθρώπους σαν εμένα;"

Αλλά δεν κατάλαβε,

Και απλά χαμογέλασε και κρατούσε το χέρι μου...

Κανείς δεν πρόκειται να σκύψει πάνω στο πρόβλημα των νοσοκομειακών γιατρών εκτός απ’ αυτούς που πάντα το έκαναν κανείς πάνω στο πρόβλημα των νοσηλευτών!

Λοιπόν, νοίκιασε ένα διαμέρισμα πάνω από ένα μαγαζί

Κόψε τα μαλλιά σου και πιάσε μια δουλειά.

Κάπνισε κανά τσιγάρο και παίξε μπιλιάρδο

Προσποιήσου ότι ποτέ δεν πήγες σχολείο.

Αλλά παρ' όλα αυτά, ποτέ δεν θα το κάνεις σωστά

Γιατί όταν θα ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεβάτι σου,

Βλέποντας κατσαρίδες να ανεβαίνουν τον τοίχο,

Αν φώναζες τον μπαμπά σου, θα τα σταματούσε όλα, ναι!

Ποτέ δεν θα ζήσεις σαν τους απλούς ανθρώπους!

Ποτέ δεν θα κάνεις ό,τι οι απλοί άνθρωποι.

Ποτέ δεν θα αποτύχεις όπως οι απλοί άνθρωποι!

Ποτέ δεν θα δεις τη ζωή σου να φεύγει απ' το πλάνο,

Και μετά να χορεύεις και να πίνεις και να πηδιέσαι

Γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις!!

Κανείς δεν θα ασχοληθεί με τους απλούς ανθρώπους που παρά τον φόβο της πανδημίας συνεχίζουν να δουλεύουν στα εργοστάσια , στη βαριά βιομηχανία, στα χωράφια, με τους οδηγούς στα λεωφορεία της πόλης, αυτούς που μεταφέρουν τους εργάτες στις δουλειές τους , με αυτούς στα μεγάλα έργα που συνωστίζονται ώστε να ολοκληρωθούν οι μεγάλοι λεωφόροι του μέλλοντος, με αυτούς στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, με τους ντελιβεράδες , με τους ψιλικατζήδες , με τους μικροέμπορους, με τους υπαλλήλους στα σούπερ μάρκετ, με τους εμπόρους που μετράνε την χασούρα ανάλογα με τις μέρες που μένουν κλειστοί, με τους ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων , με τους υπαλλήλους των κλειστών πολυκαταστημάτων , τους απολυμένους που μέχρι 15 του Μάρτη έφτασαν τις 40.000 και άλλους πολλούς.

Τραγούδησε με τους απλούς ανθρώπους!

Τραγούδησε μαζί, και ίσως να επιβιώσεις.

Γέλα με τους απλούς ανθρώπους...

Γέλα μαζί, ακόμη κι αν γελάνε μαζί σου

και με τα ηλίθια πράγματα που κάνεις

Γιατί πιστεύεις ότι το να είσαι φτωχός είναι γαμάτο.

Σαν ένα σκυλί ξαπλωμένο σε μια γωνιά,

Θα σε δαγκώσουν και ποτέ δεν θα προειδοποιήσουν.

Πρόσεξε!

Θα κόψουν τα μέσα σου στα δύο

Γιατί όλοι μισούν τους τουρίστες,

Ειδικά αυτοί που πιστεύουν ότι όλα είναι για γέλια,

Ναι, και αυτοί οι λεκέδες από σοκολάτα και το λάδι θα φύγουν με το μπάνιο!

Ποτέ δεν θα καταλάβεις

Πώς είναι να ζεις τη ζωή

Χωρίς νόημα ή έλεγχο,

Και χωρίς να έχεις κάπου να πας.

Εκπλήσσεσαι που υπάρχουν,

Και λάμπουν τόσο έντονα καθώς αναρωτιέσαι μόνο γιατί.