Ημερολόγιο καραντίνας 1
Σκαρφαλώνω στην βιβλιοθήκη να βρω βιβλία, τρυπώνω στην σιντιέρα να κατεβάσω μουσικές!
Ανακαλύπτω επιτέλους τον ελεύθερο χρόνο που μου στέρησαν! Έτσι και μόνο έτσι θα αποκτήσει νόημα ο αυτοπεριορισμός μου στο σπίτι.
Μένουμε σπίτι! Αφού τόσα χρόνια δεν το έχουμε καταφέρει μόνοι μας έπρεπε κι αυτό να μας το επιβάλλουν οι συνθήκες.
Ο ελεύθερος χρόνος που τόσο αναζητούσα. Για το παιδί μου , την γυναίκα μου για την αγωγή της ψυχής μου.
Μου τον στέρησαν η καριέρα , αυτή η ύπουλη ασθένεια που κυκλοφορεί στο αίμα μας μολύνοντας τον οργανισμό μας, οι επαγγελματικές υποχρεώσεις, τα αφεντικά σε όλα τα πόστα , η ανασφάλεια μη μείνεις πίσω , το αγωνιστικό καλεντάρι που πλέον ποτέ δεν σταματά! Ακόμα και τους θερινούς μήνες έχεις κάτι να παρακολουθήσεις , ένα τουλάχιστον σημαντικό γεγονός να καλύψεις.
Πότε Ολυμπιακούς αγώνες, πότε πανευρωπαϊκό ποδοσφαίρου, πανευρωπαϊκό μπάσκετ , παγκόσμιο μπάσκετ, Μουντιάλ, προκριματικά Τσάμπιονς Λίγκ, πρώτη φάση, δεύτερη φάση, τρίτη φάση… αφασία!!!
Αφασία πνευματική, πολιτιστική!
Ανοίγω τα βιβλία που τόσο καιρό συσσωρεύω στα ράφια, χώνω την μούρη μου στις σελίδες να μυρίσω το άρωμα τους. Σνιφάρω γνώση και σοφία που τόσο μου λείπουν!!!
Βάζω το cd να παίζει και οι νότες που με τυλίγουν , με καθιστούν αυτόματα άτρωτο απέναντι σε οποιονδήποτε ιό και πανδημία.
Ο ελεύθερος χρόνος! Δικαίωμα και κατάκτηση του σύγχρονου ανθρώπου!
Αμ δε! Μοιάζει σαν το πιο σύντομο ανέκδοτο στην εποχή που ζούμε.
Έπρεπε να μας κυκλώσει ο κορωνοιός για να το αντιληφθούμε βαθιά!
Ο ελεύθερος χρόνος είναι μια πολυτέλεια για τους πολλούς και ο επίγειος παράδεισος για τους λίγους που τον έχουν αποκτήσει με τον κόπο των πολλών.
Αυτό συνειδητοποιώ όσο περπατώ στο τεντωμένο σχοινί της ζωής.
Θυμάμαι χρόνια πριν να μας λένε:
Όσο προοδεύει ο άνθρωπος , όσο εξελίσσεται η τεχνολογία , τόσο περισσότερο χρόνο θα έχουμε όλοι μας να απολαμβάνουμε τα αγαθά μας!!!
Δεν έγινε…
Όσο προοδεύει ο άνθρωπος και εξελίσσεται η τεχνολογία θα έχουμε καλύτερα νοσοκομεία για όλους!
Δεν έχουμε…
Θα βγαίνουμε πιο γρήγορα στην σύνταξη.
Δεν βγαίνουμε… μεροδούλι , μεροφάι μέχρι τα εβδομήντα και αν…
Θα έχουμε φάρμακα και ασφάλεια για όλους!
Δεν έχουμε…
Θα έχουμε νικήσει όλες τις ασθένειες!
Μας νίκησαν κατά κράτος όλες! Θερίζουν οι καρκίνοι, τα εγκεφαλικά , τα καρδιακά!
Έτος 2020 και η ανθρωπότητα τρέμει απροστάτευτη στο σουλάτσο μιας πανδημίας που βγήκε παγανιά να μαζέψει ψυχές!
Διαβάζω στο ΒΗΜΑ την καθηγήτρια Επιδημιολογίας του ΕΚΠΑ κ.Αθηνά Λινού να δηλώνει πως:
« σε μια εξελιγμένη επιστήμη και σε μια επιδημία παλαιού τύπου το καλό είναι ότι ξέρουμε περισσότερα πράματα για τον τρόπο μετάδοσης που παλιότερα δεν γνώριζαν και πως έχουμε λίγο καλύτερη –κάτι που είναι καλό και κακό-επικοινωνία μέσω μίντια να περάσουμε το μήνυμα και ακόμα πως έχουν περάσει 30-40 χρόνια από την προηγούμενη μεγάλη επιδημία και 100 από την μεγάλη επιδημία της ισπανικής γρίπης»!
Αξιότιμη κυρία Λινού μου 100 χρόνια, ένας αιώνας για την επιστήμη και την τεχνολογία είναι πολύς χρόνος!
Το θέμα είναι αμφότερες ποιος τις ελέγχει ποιος τις διαχειρίζεται και τις χειραγωγεί.
Όσο για τα μίντια ούτε λόγος. Την απάντηση την ξέρουμε όλοι μας και εσείς κυρία Λινού!
Ο κοσμάκης αποσύρθηκε στα σπίτια του γιατί πραγματικά νοιώθει φοβισμένος κι απροστάτευτος.
Φοβάται για την ζωή του, για την ζωή των παιδιών του αλλά και των γονιών του , όλοι απ’ αυτούς κάποιας ηλικίας . όλοι τους στην κατηγορία ατόμων υψηλού κινδύνου!
«Η αιώνια ιστορία της φτωχής ανθρώπινης καρδιάς που είναι επίσης γεμάτη από τραγωδίες και σπαραγμούς που κανένας ιστορικός δεν πρόκειται να διαιωνίσει», όπως περιγράφει ο Στρατής Μυριβήλης στο «Μυθιστόρημα των Τεσσάρων»
Την ανθρώπινη καρδιά δεν την έπεισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ούτε οι σοβαροφάνειες των πρωινάδικων!
Όταν 365 μέρες τον χρόνο ασχολείσαι με το μπούστο, το πισινό, τα διαζύγια ή τις ερωτικές επιδόσεις του κάθε υπερεκτιμημένου τυχάρπαστου πώς να πείσεις και τον πιο αφελή για θέματα που άπτονται της δημόσιας υγείας;
Ακόμα κι αυτοί οι ελληναράδες , που δεν είναι μόνο ελληναράδες, σε κάθε πλάτος και μήκος του πλανήτη ανθίζουν ανάλογες φυλές, με τα ηχοσυστήματα στις παραλίες τους φραπέδες και τα αντιβάριους κοκτέϊλ αυτό τον τρόπο βρήκαν για να ξορκίσουν το κακό!
Δεν ξέρουν κι άλλον!
Κανένας μας δεν γεννιέται υπεύθυνος πολίτης! Όλοι μας εκπαιδευόμαστε!
Όταν λοιπόν όλος αυτός ο συρφετός εκπαιδεύτηκε συστηματικά και μεθοδικά με την νοοτροπία του «εμπρός εμείς και δεν γ@μείς , πως θέλουμε την κρίσιμη στιγμή να αποκτήσει το αίσθημα της ατομικής ευθύνης και απέναντι σε ποιους;
Παίρνω το λουρί και μαγκώνω το κλείστρο στον χαλκά από το περιλαίμιο του σκύλου. Μόνοι μας στον δρόμο κατηφορίζουμε προς την θάλασσα. Ο βοριάς ξεστομίζει φράσεις γεμάτες ψύχρα.
Στα μπαλκόνια έχει βγει κόσμος για να χειροκροτήσει τους γιατρούς κα τους νοσηλευτές.
Σκέφτομαι πως αν όλοι αυτοί είχαν βγει στους δρόμους έστω και μια φορά να διαδηλώσουν μαζί με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό των κρατικών νοσοκομείων σίγουρα δεν θα είχαμε φτάσει σ’ αυτό το χάλι!
Αν συμπαραστεκόταν στον αγώνα που δίνουν εδώ και χρόνια, για την περικοπή των δαπανών για την έλλειψη κονδυλίων , για τις σοβαρές ελλείψεις στον εξοπλισμό αλλά και σε ανθρώπινο δυναμικό σίγουρα τα κρατικά νοσοκομεία δεν θα παρουσίαζαν αυτή την εικόνα διάλυσης.
Τώρα που ανακαλύψαμε ότι στα ιδιωτικά θεραπευτήρια μια εξέταση φαρυγγικού επιχρίσματος κοστίζει 150 ευρώ οι εργαζόμενοι χωρίς ωράριο και υπερωρίες στις μονάδες Πρωτοβάθμιας Υγείας αποδείχθηκαν ήρωες πρώτης γραμμής!!!
Μέχρι σήμερα πιπιλίζαμε μόνο την καραμέλα για το φακελάκι.
Όλοι αυτοί που φώναζαν αγανακτισμένοι-γεμίσαμε από εποχικούς αγανακτισμένους- να δοθούν όλα στους ιδιώτες τώρα, με την ανάσα του κινδύνου στο σβέρκο τους , συνειδητοποιούν ότι τα ιδιωτικά θεραπευτήρια δεν είναι για όλους!
Κοιτάζω το ρολόι. Μια ώρα πίσω σκέφτομαι άρα θα έχει κλείσει το φαρμακείο και θα γυρίζει σπίτι.
Του τηλεφωνώ. Στο δεύτερο χτύπημα μου απαντά
-Pronto!
-Come pronto?
-Pronto Soccorso (μτφ Πρώτες Βοήθειες) , μου ανταπαντά και ξεσπά σε γέλια.
Ο ίδιος και απαράλλακτος Μαξ! Από τις 8 το πρωί ως τις 9 το βράδυ στο φαρμακείο χωρίς να χάσει το κέφι του.
Δεν έχουμε άλλο τρόπο να αμυνθούμε μου λέει. Έλα τώρα στην Ιταλία που είναι όλα φτηνά!!! Έλα να την δεις χωρίς τουρίστες, χωρίς ανθρώπους! Αιώνια πόλη , μόνη και έρημη.
Κάτι σαν το σκηνικό που έστησε ο Νάνι Μορέτι στο «Αγαπημένο μου Ημερολόγιο» αλλά στο πιο καταθλιπτικό. Τότε που τον δεκαπενταύγουστο σουλατσάριζε χορεύοντας πάνω στην βέσπα του στις έρημες γειτονιές της Ρώμης!
Έλα από την Κέρκυρα. Κάποιος θα σε περάσει απέναντι στο Μπρίντιζι. Όλο και κάποιοι θα κάνουν αυτή την δουλειά τώρα που υπάρχει απαγόρευση!
Έλα να δεις την αγαπημένη σου πλατεία την Φαρνέζε να μαραζώνει από την μοναξιά!
Την Φαρνέζε διάβολε! Αυτή που επέλεξε από όλες τις πλατείες της Ρώμης ο Φελίνι στην τελευταία του σκηνή στο αριστούργημα ROMA!
Έλα και αν σε πάρει από κάτω , κάτι θα βρω στο φαρμακείο να σε βολέψω!
Έτος 2020 και είμαστε όλοι σε καραντίνα! Πως φτάσαμε ως εδώ Μαξ;
Εκεί θα φτάναμε! Αυτή είναι η μοίρα όταν συνέχεια σε σημαδεύουν με ένα όπλο μου απαντά.
Και πριν προλάβει να ακουστεί η ανάσα μου συμπληρώνει:
Μας τα έχει πει ο Λούτσιο Ντάλα από το 80 ακόμα. Θα μας σημαδεύουν με ένα όπλο και εμείς θα χορεύουμε γιατί πάντα θα ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο ακόμα και αν δεν το ορίζει ο ίδιος!
Ψάχνω σαν τρελός σε όλα τα ράφια. Βρίσκω τον δίσκο σκονισμένο , το φυσάω σαν να θέλω να του δώσω πνοή και μετά βάζω να τον ακούσω!
«Χόρεψε, χόρεψε, χορευτή όλη την νύχτα μέχρι το πρωί
Μην σταματάς, χόρεψε πάνω σε ένα τραπέζι ανάμεσα σε δυο βουνά
Κι αν χορέψεις στα κύματα της θάλασσας, θα έρθω να σε ψάξω
Πάρε τον ουρανό στα χέρια σου , πέταξε πιο ψηλά απ’ τα αεροπλάνα
Μη σταματάς
Μένουν λίγα χρόνια , ίσως λίγες μέρες
που όλα τελειώνουν γρήγορα και στην σειρά
δεν Θα υπάρχει κανείς που θα γυρίσει
χόρευε μην φοβάσαι αν η νύχτα είναι σκοτεινή και κρύα
μη σκέφτεσαι το πιστόλι που σε σημαδεύει
χόρευε στο φως των χιλίων τσιγάρων και σ’ αυτό του φεγγαριού
που σε φωτίζει την μέρα
χόρευε
το μυστήριο αυτού του κόσμου που καίγεται στα γρήγορα , αυτό που χθες ήταν αληθινό
άκουσε με δεν θα είναι αύριο αληθινό
σταμάτησε με τα δυο σου χέρια το τρένο Παλέρμο Φρανκοφόρτε
προς μεγάλη μου αναστάτωση είναι μια κοπέλα στο παράθυρο
με πράσινα μάτια που μοιάζουν με γυαλί
τρέξε και σταμάτησε αυτό το τρένο
κάντο να γυρίσει πίσω
χόρεψε και για όλους τους βίαιους τους γρήγορους στα χέρια με το μαχαίρι
οι ατυχείς αν σε αισθανθούν βλέποντας σε να χορεύεις
θα πεθάνουν για πάντα ακόμα και αν συνεχίσουν να αναπνέουν
πέταξε και χόρεψε σε κάθε άρρωστη και γελασμένη καρδιά, ηττημένη και παρατημένη
χωρίς αγάπη
του ανθρώπου που μπερδεύει το φεγγάρι με τον ήλιο
χωρίς μαχαίρι στο χέρι , μόνο με την φτωχή του καρδιά
επιτέλους έρχεται άγγελος ευλογημένος
προσπαθεί να βάλει τα πόδια του στο στήθος
και αν κουράστηκες να χορεύεις στο ρυθμό των μηχανών και στα μεγάλα λόγια ενός τραγουδιού
να το μυστήριο
κάτω από ένα ουρανό από σίδερο και γύψο
ο άνθρωπος ρισκάρει να αγαπά το ίδιο
και αγαπά πραγματικά
χωρίς καμία βεβαιότητα
τι συναίσθημα τι ελαφρότητα»!
Όντως τι ελαφρότητα! Φόρτωνε μυρμήγκι στην τρύπα σου γνώση και σοφία. Φόρτωνε χωρίς σταματημό ακόμα κι αν ξαφνικά σε λιώσει στο πέρασμα του το πόδι ενός ελέφαντα!
