Για όλα φταίνε οι γκόμενες
«Ναι, της την έπεσε ο άλλος, αλλά και αυτή είδες τι φορούσε;»
Αρκεί αυτή η σπίθα να ανάψει πυρκαγιά στα social media και να παλεύουμε με τις φλόγες που πάνε να κάψουν το δίκιο των γυναικών.
Μόλις υποχωρήσει αυτή η φωτιά, αρκεί ένα «η έκτρωση είναι φόνος, η γυναίκα δεν έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει το σώμα της όταν μείνει έγκυος» και να την πάλι η αναζωπύρωση, αντε τρέχα με τους κουβάδες των επιχειρημάτων να προλάβεις πριν γίνουν όλα στάχτες.
Τελευταίος εμπρησμός, από το 1ο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας, το μόνο συνέδριο στην Ιστορία που έκανε τον μεγαλύτερο κρότο χωρίς καν να πραγματοποιηθεί.
Έφτανε μόνο το προμο βίντεο με την 40αρα γυναίκα να συνειδητοποιει με το σβήσιμο των κεριών ότι «ξέχασε να κάνει παιδιά» (έχω πάθει ακριβώς το ίδιο αλλά με ραντεβού μανικιούρ - πεντικιούρ) και ότι «Μα καλά, έκανες καριέρα, ήπιες τις ποτάρες σου, έκανες τα one night stand σου, βρήκες (επιτέλους) τον άνδρα των ονείρων σου και άφησες τα παιδιά για το τέλος;; Τραβά τώρα να ενημερωθείς πόσο λάθος ζωή έζησες, αλλά ευτυχώς είμαστε εμείς εδώ (γιατροί και παπάδες ο-καλύτερος-συνδυασμός-ή-
Και να τα ποστ διαμαρτυρίας, και να τα stories κραξίματος, και να τα ατελείωτα κείμενα από προσωπικές και όχι μόνο εμπειρίες γυναικών που έκαναν παιδιά μετά τα 40, που προσπάθησαν αλλά δεν μπόρεσαν, που δεν ήθελαν βρε αδερφέ στο κάτω κάτω, ούτε θα θελήσουν και μπράβο σε όλες τους.
Πότε θα καταλάβουμε και κυρίως θα συμβιβαστούμε με το σκεπτικό ότι για «όλα φταίνε οι γκόμενες»;
Ξεκινώντας από το προπατορικο αμάρτημα όπου φυσικά η Εύα ήταν εκείνη που έφερε την καταστροφή ακούγοντας το φίδι, γιατί ο Αδάμ, τι έκανε; Τίποτα δεν έκανε, καθόταν ήσυχος ήσυχος και έφαγε το μήλο που του έδωσε ΑΥΤΗ!
Στη συνέχεια, όλα πήραν το δρόμο τους: η γυναίκα φταίει που κυκλοφορεί μόνη τέτοια ώρα (ποτέ γυναίκα δεν έχει δεχθεί επίθεση στις 3 το μεσημέρι. Τι; Εχει δεχθεί; Ναι αλλά τι φορούσε; Η γυναίκα «κάθεται» του αφεντικού για να προαχθεί/μην απολυθεί/πάρει περισσότερα λεφτά, η γυναίκα φταίει που ξεμυαλίζει τον παντρεμένο (εκείνος άβουλο πλάσμα, δεν ήξερε), η γυναίκα δεν πρόσεχε κι έμεινε έγκυος. Ακόμα και όταν ένα παιδί χτυπάει, χάνεται, παθαίνει κάτι, το πρώτο πράγμα που ακούγεται είναι «Μα καλά, μάνα δεν έχει;». Γενικώς, ενώ οοοοοοοολα τα παραπάνω είναι αδύνατο μια γυναίκα να τα κάνει από μόνη της, χωρίς άνδρα, φταίει ή (και) τα προκαλεί εκείνη.
Deal with it που λένε και στο χωριό μου.
Το βασικό ερώτημα εδώ είναι «γιατί μας νοιάζει τι λένε;». Και μετά ακολουθούν άλλα παρόμοια ερωτηματα:
Γιατί πρέπει να ασχοληθούμε, γιατί χρειάζεται να αντικρούσουμε αυτές τις απόψεις, για ποιον λόγο θα πρέπει να απλώσουμε τα «Μα είναι δυνατόν» μας, τα «λέγονται τέτοια πράγματα εν έτη 2021;», τα «καλώς ήρθες 1967!» και να χαλάσουμε - το λιγότερο - την ζαχαρένια μας.
Οχι. Απλώς όχι. Σε όλα, ένα μεγάλο ΟΧΙ! Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι τίποτα.
ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.
Αν δεν τους δώσουμε βήμα, ευκαιρία για διάλογο - μονόλογο, αν δεν ασχοληθούμε, δεν θα έχουν δύναμη, προβολή, φωνή.
Διότι αν είναι να συζητάμε ξανά και ξανά τα κεκτημένα επειδή κάποιοι τα αμφισβητούν, ας αρχίσει από αύριο κουβέντα για το αν έχουμε δικαίωμα να κυκλοφορούμε με παπούτσια, αν μπορούμε να βάζουμε σταφίδες στα γεμιστά, ή αν θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την ελευθερία στη βαφή των μαλλιών.
Καταλαβαίνω πως όλα τα αναχρονιστικά, σεξιστικά, ρατσιστικά που εμφανίζονται κατά καιρούς μπροστά μας ντυμένα ως «απόψεις», «επιλογές», «προτάσεις για να ξεφύγουμε από την κατρακύλα που μας έχει οδηγήσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής», «επιστροφή στις παραδόσεις», μας κάνουν να γουρλώνουμε τα μάτια με ένα τεράστιο ΤΙ;; να πετάγεται από αυτά. Είναι η πρώτη, λογική αντίδραση. Αν ακουμπήσεις στο αναμμένο μάτι της κουζίνας, θα τιναχθείς από το κάψιμο. Αλλά δεν θα κάτσεις να μαλώσεις με την οικοσυσκευή. Θα απομακρυνθείς.
Έτσι και στις παραπάνω περιπτώσεις. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να απομακρυνθείς. Για να γλιτώσεις και το «κάψιμο».
