Ραψωδός Φιλόλογος: Και όμως, υπάρχει χιπ-χοπ φάση! (vid)

• Ο διαχρονικός «Θανατοποινίτης»
• Άξιζε η αναμονή

Είδα το επίθετο επικός κάτω από το όνομα του και δεν ξαφνιάστηκα. Ο ανώνυμος χρήστης είχε δίκιο. Ο λόγος, η εκφορά και η ταυτότητα έρχονται από πολύ μακριά. Από τόπους σκονισμένους μα ποτέ ξεχασμένους. Τα τοπία ξεπηδούν μέσα από τα βιβλία και οι στίχοι ανήκουν στην Ιστορία. Και ναι, ο εν λόγω καλλιτέχνης συνθέτει ωδές, ποιήματα, ύμνους που μόνο η ραπ μπορεί να αγκαλιάσει. Ευτυχώς, το λυρικό διαχωρίζεται από το μελοδραματικό και ο Ραψωδός απαγγέλλει στο σήμερα για το σήμερα. Κάποτε χάθηκε (ηθελημένα) κι αν αυτό ήταν το «αντίο» κανείς δεν θα του θύμωνε. Υπήρχε, όμως, η απορία: θα επιστρέψει; Το 2021 θα επιστρέψει και επιβεβαιώσει ότι το να επιστρέφεις είναι δύσκολο, είναι απαραίτητο, είναι κατάσταση αναγκαία για να μη χαθείς και να χαράξεις τον δρόμο σου. Αυτός ο αφηγητής κρατά την πένα και σχεδιάζει πάνω στην αστρόσκονη της Ιστορίας, χτυπά τα κόκαλα της ανθρώπινης πορείας και φωτίζει το σκοτάδι του παρόντος. Κάποτε άγγιξε το τελευταίο ανθρώπινο σκοτάδι, κάποτε παρακολούθησε το απίθανο εγκεφαλικό τετ α τετ… Όλα ήταν εκεί. Η όμορφη ιστορία, η ξέπνοη οργή, το επίμονο θαύμα, η γύμνια της αλήθειας. Ο Ραψωδός Φιλόλογος είναι ο ράπερ που θα σώσει τον κόσμο σου και θα αγαπήσει την καταστροφή σου!

Ο διαχρονικός «Θανατοποινίτης»

Ο συγκεκριμένος ράπερ είναι μια κατηγορία μόνος του. Ναι, το ξεκίνημα του είχε πολλά από τα παραδοσιακά στοιχεία του είδους. Ο πρώτος του δίσκος –«Σε μια τόση δα στιγμή» (2007)- «πατά» στο ύφος και τον ρυθμό των πρόδρομων του ελληνικού ραπ. Στίχοι άμεσοι, σκληροί, δεν χαρίζονται σε κανέναν… Σε αυτή τη δουλειά υπάρχει κι ένα ιδιαίτερο κομμάτι, περισσότερο παρωδία, θεατρική πρόζα, παρά τραγούδι. Είναι το «Stand Rap Comedy». Σε αυτό σατιρίζει τα κακώς κείμενα του χώρου. Σε σχεδόν δύο λεπτά παρουσιάζονται οι παθογένειες της ελληνικής χιπ-χοπ σκηνής. Κανείς δεν γλιτώνει! Ράπερ, κοινό, εταιρίες παραγωγής-διανομής, όλα σχολιάζονται. Ο «ΡΦ» έδειχνε από τότε τη διάθεση του να ξεφύγει από τους περιορισμούς και τις καταπιεστικές συνθήκες. Με πείσμα και επιμονή διατήρησε την καλλιτεχνική του ταυτότητα και την εξέλιξε σε μεγάλο βαθμό. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ανήκει στους λίγους «Dope Rapper» της Ελλάδας. Κι αν σας κουράζουν οι αναλύσεις, μια λέξη θα γράψουμε και θα καταλάβετε γιατί του αξίζει ο προηγούμενος προσδιορισμός: «Θανατοποινίτης». Αυτόν τον τίτλο έδωσε στο 19ο track του δίσκου «Εγκεφαλικό τετ α τετ» (2009). Όσοι άκουσαν την αφήγηση του «ΡΦ» σάστισαν από τον λυρισμό, τη μελωδία, την περιγραφή μιας σκοτεινής πραγματικότητας, από το φλόου που «χτύπαγε» κατευθείαν στην ψυχή. Οι ακροατές εντόπισαν εύστοχα την αξία του κομματιού σε δύο καταστάσεις: την ανατριχίλα που προκαλεί και τις εικόνες που φτιάχνει.

Άξιζε η αναμονή

Ο Αλέξανδρος Πτίνης, ο «ΡΦ», έκανε το κοινό του να περιμένει την επιστροφή του. Η αναμονή, όμως, άξιζε τον κόπο και κανείς δεν θα είχε πρόβλημα να τον στηρίξει (και) οικονομικά! Γιατί το αναφέρουμε; Διότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης ήξερε πολύ καλά πού έμπαινε όταν ξεκινούσε την πορεία του. Στο κομμάτι «Περί του Έλληνα ακροατή» (από το άλμπουμ Σε μια τόση δα στιγμή) επισημαίνει μια σοβαρή παθογένεια της ελληνικής χιπ-χοπ σκηνής, την απουσία υλικής ανταμοιβής! Με την παρουσία και το έργο του μάλλον το άλλαξε αυτό. Αντικειμενικά να το δεις, η τελευταία του προσωπική δουλειά είναι συγκλονιστική. Μετά από εφτά χρόνια (το 2014 το προηγούμενο άλμπουμ) «χτυπά» το κοινό με το επιβλητικό σόλο έργο «Αλεξάνδρεια» (2021). Και ο Ραψωδός αφηγείται και μας ταξιδεύει στον χρόνο, στον ξεχασμένο χώρο, στη φωτιά, στις μνήμες που δεν σβήνουν… Ένα επικολυρικό ραπ που τσακίζει συνειδήσεις, δημιουργεί λυγμούς που δεν καταπίνονται και δεν υποχωρούν. Ακόμη και σε αυτό το ύφος, ο λόγος ρέει απρόσκοπτα, οι στίχοι ξεπερνούν το προσωπικό, κοινωνικό και «περπατούν» στα μονοπάτια της Ιστορίας. Η σύνθεση διαθέτει μεγαλείο και η εξιστόρηση αποκτά λάμψη και μια σκιά που σε καθηλώνει. Η χρήση του πιάνου είναι δίνει την ισορροπία ανάμεσα στο χάδι της μουσικής και την επίθεση του λόγου του «ΡΦ». Ο Ραψωδός εμφανίστηκε στη χιπ-χοπ σκηνή με τους «Διαρρήκτες (2004). Έκτοτε, η εξέλιξη του είναι τεράστια. Μοιάζει με πλάσμα πολυμορφικό που εγκολπώνει κάθε εσωτερική-εξωτερική αλλαγή. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει απλησίαστο ερέθισμα, μόνο αφορμή για δημιουργία και ραψωδία. Κι αν κάποτε οι «F.F.C» έλεγαν Κατάλαβες φίλε πως δεν υπάρχει χιπ-χοπ φάση/Δεν υπάρχει σκηνή να μας στηρίξει, ο Ραψωδός έκανε τη δική του φάση να υπάρχει και η σκηνή φτιάχνεται δίπλα του, σχεδόν μόνη της.