Χρυσός, ασήμι, χαλκός και κάρβουνο

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να νιώσεις, να μιλήσεις την ίδια γλώσσα με έναν αθλητή, αν δεν έχεις υπάρξει αθλητής ο ίδιος. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να προβάλεις στο μυαλό σου την αφετηρία, τα όνειρα, τις θυσίες, τους κόπους, τις στερήσεις, τους τραυματισμούς, την αποκατάσταση. Και βέβαια είναι εξαιρετικά απίθανο να αντιλαμβανόμαστε όλοι το ίδιο την έννοια της συμμετοχής, της διάκρισης, της επιτυχίας και της αποτυχίας.

Σκεφτείτε μια κολυμβήτρια ή έναν δρομέα που ονειρεύεται τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως στόχο ζωής, αγωνίζεται, βελτιώνει προσωπικά ρεκόρ και κερδίζει μια θέση στον τελικό του αγωνίσματος. Είναι δηλαδή μέσα στους 8 καλύτερους αθλητές του κόσμου! Αν κερδίσει μετάλλιο χρυσό, ασημένιο, χάλκινο θεωρείται νίκη. Αν βγει 7η ή 8ος , άνθρακες για πολλούς ο θησαυρός, κάρβουνο! Δυστυχώς από την αδαή πλειοψηφία της χώρας μας, τους ανθρώπους που πολλοί εξ αυτών έμαθαν τι είναι η σωματική άσκηση, όταν τη χρησιμοποίησαν στέλνοντας sms 6 για να βγουν βόλτα με freddo, τσιγάρο και τζιν παντελόνι στη γειτονιά ξεγελώντας τον Χαρδαλιά…

Τα πάντα ξεκινούν από πολύ μικρή ηλικία, όλα μας τα προβλήματα άλλωστε τότε εγκαταστάθηκαν μέσα μας. Όλο το ελληνικό σχολείο, η δωρεάν δημόσια παιδεία, η ιδιωτική εκπαίδευση και η βιομηχανία της παραπαιδείας κυνηγούν από νωρίς έναν βαθμό. Επιτυχία δεν είναι η γνώση και η πρόοδος αλλά το πτυχίο, ο τίτλος σπουδών, τα αποτελέσματα των εξετάσεων στις ξένες γλώσσες, στο ωδείο, σε κάθε είδους σχολική κι εξωσχολική δραστηριότητα.

Ομοίως και στον παιδικό αθλητισμό. Σε αθλητικά σωματεία σπανίως συνδεδεμένα με τη σχολική εκπαίδευση, όπου τα παιδιά ανταγωνίζονται εκεί που θα έπρεπε να συναγωνίζονται, με φορτικούς προπονητές να δουλεύουν για νίκες με ηλικίες ευαίσθητες δημιουργώντας συμπλέγματα ανωτερότητας και κατωτερότητας. Οι περισσότεροι από μας που ασχοληθήκαμε μικροί με τον αθλητισμό και δεν είχαμε αρκετό ταλέντο, αρκετή διάθεση και αρκετή στοχοπροσήλωση κουβαλήσαμε κόμπλεξ που κρύψαμε πίσω από δικαιολογίες και κριτική διάθεση. Ο πρώτος είναι πρώτος και οι από κάτω του… απλά δεν είναι πρώτοι.

Ολυμπιονίκες είναι οι 6 πρώτοι νικητές, εξαιρετική διάκριση αν σκεφτείτε πόσοι αθλητές δουλεύουν ταυτόχρονα χρόνια ολόκληρα για την Ολυμπιακή τους στιγμή. Σκεφτείτε πόσα νέα παιδιά σε όλο τον πλανήτη δουλεύουν σκληρά εποφθαλμιώντας την ίδια θέση, στην οποία βρέθηκαν ο Ντούσκος, ο Τεντόγλου, ο Πετρούνιας, η Κορακάκη, ο Ιακωβίδης, η Ντουντουνάκη. Αυτοί που δεν έχουμε ιδέα περί τι προσπάθειας κι αγώνα πρόκειται, αφήνουμε να μας φύγει και μια ανόητη αντίδραση του τύπου, «ε κρίμα» γιατί το μετάλλιο του Πετρούνια δεν είναι χρυσό κι είναι χάλκινο!

Η περίπτωση του Θοδωρή Ιακωβίδη ανέδειξε όμως και τη λογική «κάρβουνο» που διέπει την αθλητική ηγεσία της χώρας διαχρονικά. Κατ’ αρχάς να θυμηθούμε ότι οι Ιακωβίδηδες στον ελληνικό μη επαγγελματικό αθλητισμό είναι αμέτρητοι. Άγνωστοι στο ευρύ κοινό, στους χορηγούς, στους δημοσιογράφους. Πολλές φορές μόνοι στα προπονητήρια, στα χειρουργεία, στα φυσικοθεραπευτήρια. Ανίσχυροι κυνηγούν μια διάκριση απέναντι σε αθλητικές υπερδυνάμεις που έχουν δομές, διαδικασίες και πρόγραμμα. Πριν ξεφωνίσουμε τα Υπουργεία, ας αναρωτηθούμε εμείς που εργαζόμαστε στα ΜΜΕ, πόσες ευκαιρίες δώσαμε σε αθλητές «άλλων αθλημάτων» να έρθουν σε επαφή με τους πολλούς και μετά με τις εταιρίες που θα μπορούσαν να στηρίξουν τις προσπάθειές τους. Σε μια χώρα με δημοσιονομική εικόνα δύσκολη, τί ρόλο παίξαμε ώστε να ενισχύσουμε τις Χορηγίες; Αμ δεν φέρνουν click αυτά τα θέματα…

Αν ο Ιακωβίδης έλεγε απλά «αντίο, έφτασε το τέλος», σήμερα όλα θα ήταν απολύτως ίδια για τους διαδόχους του. Τα δάκρυά του «έγραψαν» σε έναν λαό που λατρεύει το μελό στα social media και έγιναν απαρχή εξελίξεων. Σε αυτό το τελευταίο βάζω κι έναν αστερίσκο γιατί αν δεν δω έργα, δεν πιστεύω λόγια.

Το εξαιρετικά παράδοξο είναι να φτάνουν αθλητές μας στο χρυσό και αν δεν αντιμετωπίσουν υπομειδιάματα περί της σπουδαιότητας του αγωνίσματος στο οποίο νίκησαν, να εξασφαλίζουν το «ε κρίμα», αν την επόμενη φορά το χρυσό γίνει χάλκινο ή αν είναι έκτοι Ολυμπιονίκες. Λες και λέρωσαν το εθνόσημο με κάρβουνο!

Μικρή άσκηση Ολυμπιακής γνώσης και κρίσης μαζί. Κατά τη γνώμη σας ποια ομάδα είναι η πλέον επιτυχημένη στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού; Κι αν συμπέσουμε στην κρίση και στην απάντηση, που οφείλεται; Στα χρώματα των μεταλλίων ή στη συνέπεια της αγωνιστικής παρουσίας;