Η δύο φορές Ολυμπιονίκης της σκοποβολής, Άννα Κορακάκη, πριν από λίγο καιρό πέτυχε έναν σημαντικό στόχο που είχε θέσει κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα αεροβόλου πιστολιού. Ήταν το μοναδικό μετάλλιο που έλειπε από την πλούσια συλλογή της και η κατάκτησή του της χάρισε τη χαρά που ήθελε.
Σε εκείνον τον αγώνα, όμως, και ενώ πήγαινε επιθυμώντας να είναι απόλυτα συγκεντρωμένη στον στόχο της -μεταφορικά και κυριολεκτικά- τα απρόοπτα της άλλαξαν τα πλάνα. Τελικά ταξίδεψε χωρίς τον πατέρα και προπονητή της, Τάσο Κορακάκη, ενώ παράλληλα είχε άγχος καθώς ο κόουτς της δεν τη συνόδευσε λόγω ενός ζητήματος υγείας.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια επίσης, μέσα σε μερικές γραμμές, εξύμνησε και τη συναθλήτριά της, Χριστίνα Μόσχη, η οποία στον ίδιο αγώνα πήρε την πολυπόθητη Ολυμπιακή πρόκριση και πλέον μαζί ετοιμάζονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού 2024. Την αποκάλεσε «μικρή της αδελφή» στη σκοποβολή αφού, όπως εξήγησε, είναι «αθλητικό παιδί» του πατέρα της.
Όσα έγραψε στην ανάρτησή της η χρυσή Ολυμπμιονίκης της σκοποβολής:
«Αποχαιρετώ τον πιο επεισοδιακό και ταυτόχρονα συναρπαστικό Μάρτιο της ζωής μου…
Στις 7 του μήνα φεύγουμε από Ελλάδα με «μαυρισμένη» την ψυχή ήδη μια βδομάδα με όσα συνέβησαν. Στις δύο τελευταίες προπονήσεις πασχίζαμε να λύσουμε ένα πρόβλημα του όπλου μου που έμοιαζε άλυτο και αν δεν έκανε το θαύμα του ο πατέρας μου (για πολλοστή φορά), πιθανότατα δε θα αγωνιζόμουν. Εκείνο όμως που ήταν γερή γροθιά στο στομάχι, ήταν ένα έκτακτο θέμα υγείας του πατέρα και προπονητή μου που έχριζε άμεσης αντιμετώπισης και -στην κυριολεξία ώρες πριν την αναχώρησή μας- τον κρατάει πίσω και φεύγουμε χωρίς τον αρχηγό, συντονιστή, ψυχολόγο, προπονητή μας.
Αβέβαιη, κάπως φοβισμένη αγωνιστικά, ασυντόνιστη πολλές φορές, χωρίς να νιώθω ότι «πατάω καλά», με κακή ψυχολογία και εννοείται με το μυαλό «πίσω», «ήρθε να με βρει» αυτό που δεν περίμενα. Ο μόνος τίτλος που έλειπε· πρωταθλήτρια Ευρώπης. Σε έναν τελικό που -όσο «μη επαγγελματικό» κι αν μπορεί να ακουστεί- το μυαλό μου και μεγαλύτερο μέρος της αγωνίας μου ήταν όλα για τη Χριστίνα (σ.σ. Μόσχη). Γιατί η Χριστίνα είναι σαν τη μικρή μου αδερφή στη σκοποβολή. Βλέπετε, πέρα από το δέσιμο που έχουμε, είναι κι εκείνη «αθλητικό παιδί» του πατέρα μου. Πρώτος της τελικός στις γυναίκες σε μεγάλη διοργάνωση και διεκδικούσε ένα από τα δύο εισιτήρια για τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι 2024!!! Και το κέρδισε! Μένοντας μάλιστα για λίγο και εκτός μεταλλίων.
Και κάπως έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία, θα συμμετέχουν στα 10μ αεροβόλο πιστόλι γυναικών, δύο Ελληνίδες αθλήτριες! Χριστίνα, είσαι αξιοθαύμαστη, για χίλιους λόγους, μέσα και κυρίως έξω από τα σκοπευτήρια· αληθινή μαχήτρια. Όσοι ξέρουν, ξέρουν.
Τώρα, για εκείνον που έκανε προπονητική από τα τηλέφωνα, πριν τον αγώνα, πριν τους τελικούς, ήξερε τα προγράμματα, τα ωράρια, ποιο λεωφορείο θα πάρουμε πριν τα δούμε καν εμείς οι ίδιοι, ήξερε τα πάντα για εκεί σαν να ήταν εκεί…Και «οδήγησε» και τις δύο αθλήτριές του στους Ολυμπιακούς.
Μπαμπά…ή πιο «επαγγελματικά», coach -για να μην κατηγορηθώ για υποκειμενικότητα- θα παραθέσω απλώς ό,τι μου μετέφεραν αυτολεξεί προπονητές των άλλων χωρών: "είναι ΤΟ πρότυπο, respect”».