Οι αδελφές Μονίκ Λάμουρου-Μοράντο και Τζοσλύν Λάμουρου-Ντέιβιντσον γεννήθηκαν στη Βόρεια Ντακότα στις 3 Ιουλίου του 1989, με την πρώτη να είναι κατά δύο λεπτά μεγαλύτερη και έκτοτε δεν χώρισαν ποτέ, ακολουθώντας παράλληλους δρόμους τόσο στον αθλητισμό όσο και στη ζωή τους.
Η ιστορία τους ξεκίνησε σε μια παγωμένη λίμνη στη Βόρεια Ντακότα. Οι δυο αδελφές λάτρευαν να παίζουν χόκεϊ επί πάγου με τα τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια τους και τους φίλους τους. Οι δίδυμες κατά τη διάρκεια της καριέρας τους αντιμετώπισαν συνεχή εμπόδια και άνιση μεταχείριση, μεγάλωσαν χωρίς την ευκαιρία να παίξουν σε ομάδες χόκεϊ κοριτσιών, όμως αυτά τα γεγονότα δεν τις εμπόδισαν να εξελιχθούν σε δυο από τις κορυφαίες παίκτριες στην πολιτεία.
O πατέρας των δυο κοριτσιών ήταν παίκτης χόκεϊ στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Ντακότα και ώθησε και τα έξι παιδιά του στο άθλημα που αγαπούσε, αποτελώντας και «μέντορας» τους. Η Μονίκ και η Τζοσλύν μιλώντας στο «The Players Tribune» θυμήθηκαν ένα από τα πρώτα του μαθήματα.
Τζοσλύν: «Ο μπαμπάς μας έδενε πάντα τόσο σφιχτά τα πατίνια!»
Μονίκ: «Πολύ σφιχτά».
Τζοσλύν: «Του ζητούσαμε να τα χαλαρώσει λίγο και μετά σχεδόν δεν τα έδενε, έτσι ώστε οι αστραγάλοι μας να λυγίσουν στα πατίνια μας. Είμαι σίγουρος ότι μας έκανε μάθημα. Ήθελε να μάθουμε να καταλαβαίνουμε πώς να δένουμε τα δικά μας πατίνια πολύ γρήγορα».
Μονίκ: «Αυτή είναι η πρώτη μου ανάμνηση από το χόκεϊ».
Aπό τα σχολικά χρόνια στην Εθνική
Παρακολούθησαν το Shattuck St. Mary's School, όπου ανέβασαν το πρόγραμμα χόκεϊ γυναικών σε εθνικό επίπεδο και κέρδισαν τρεις εθνικούς τίτλους στα χρόνια τους στο γυμνάσιο. Οι δίδυμες έσπασαν όλα τα... κοντέρ στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Ντακότα, σημειώνοντας σχεδόν κάθε ατομικό ρεκόρ στην ιστορία του προγράμματος, ενώ έγιναν από τις καλύτερες παίκτριες στην ιστορία του NCAA κατά τη διάρκεια της κολλεγιακής τους σταδιοδρομίας και αφού ολοκλήρωσαν την φοίτηση τους βίωσαν τις δυσκολίες της... καθημερινότητας.
«Όταν αποφοιτήσαμε από τη Βόρεια Ντακότα το 2013 (όταν υπήρχε ακόμα πρόγραμμα χόκεϊ για γυναίκες) και συνεχίσαμε την καριέρα μας στο χόκεϊ μετά το κολέγιο, είδαμε πώς ήταν η ζωή για τους παίκτες μετά το πτυχίο. Ξαφνικά, δεν είχαμε πλέον τους πόρους του κολεγίου μας και ήμασταν έξω στον πραγματικό κόσμο, προσπαθώντας να είμαστε οι καλύτεροι στον πλανήτη στο άθλημά μας, προσπαθώντας παράλληλα να πληρώσουμε τους λογαριασμούς. Τότε, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι το σύστημα είναι βαθιά ελαττωματικό. Για να γίνει το γυναικείο παιχνίδι κάτι για το οποίο ενδιαφέρονται οι άνθρωποι περισσότερο από κάθε τέσσερα χρόνια… οι καλύτεροι παίκτες στον κόσμο χρειάζονταν υποστήριξη κάθε χρόνο, όχι απλώς ελάχιστη υποστήριξη για μερικούς μήνες κάθε τέσσερα χρόνια», ανέφερε η Μονίκ στην «εξομολόγηση» της στο «The Players Tribune».
H χρυσή καριέρα των δυο αδελφών
Κατά τη διάρκεια της 15ετίας τους στην Εθνική Ομάδα Γυναικών των ΗΠΑ, η Μονίκ και η Τζοσλύν έγιναν δύο από τις κορυφαίες όλων των εποχών στο χόκεϊ γυναικών, κερδίζοντας ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, δύο ασημένια μετάλλια, έξι παγκόσμια πρωταθλήματα, ενώ ήταν φιναλίστ σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Οι δίδυμες Λάμουρου σάρωσαν και σε ατομικό επίπεδο, καθώς κέρδισαν πολλαπλά βραβεία και διακρίσεις.
Οι δυο πρωταθλήτριες έπαιξαν κομβικό ρόλο στο Χρυσό μετάλλιο της εθνικής ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών στον τελικό του χόκει γυναικών στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2018 κόντρα στον Καναδά, καθώς σκόραραν τα δυο κομβικά τέρματα. Λίγο πριν το τέλος η Μονίκ ισοφάρισε το παιχνίδι και το έστειλε στη διαδικασία των πέναλτι, όπου η αδελφή της, Τζοσλίν, σκόραρε το νικητήριο τέρμα και ανέβασε την Αμερική στο ψηλότερο σκαλί του βαθρου.
«Το παιχνίδι ήταν έντονο. Η παράταση και τα πέναλτι ήταν εξίσου αγχωτικά. Αυτές οι εικόνες και τα συναισθήματα θα διαρκέσουν μια ζωή — και το να το μοιραστούμε με την Τζοσλίν ήταν όπως το φανταζόμασταν πάντα. Αφού πετυχαίνεις ένα όνειρο ζωής - και ναι, ακούγεται κλισέ - στοχάζεσαι. Εγώ, σκεφτόμουν τις βόλτες από και προς το Purpur Arena, τα carpools στα τουρνουά, τους καταπληκτικούς προπονητές που είχαμε, την ατελείωτη υποστήριξη από τους συζύγους μας για να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, την κοινότητα του Γκραντ Φορκς που πάντα συσπειρωνόταν πίσω μας — όλοι αυτοι άνθρωποι, αυτά τα μέρη που έπαιξαν ρόλο στο να φτάσουμε σε αυτό το σημείο», είπε η Μονίκ ενθυμούμενη τον μεγάλο τελικό.
«Πετύχαμε αυτό που θέλαμε να κάνουμε ως επτάχρονα, και δεν μπορείτε παρά να συνειδητοποιήσετε όλα τα πράγματα που έπρεπε να πάνε σωστά. Αναλογίζεστε επίσης όλη τη δουλειά που έπρεπε να κάνουμε για να έχουμε την ευκαιρία να βρεθούμε σε αυτή τη θέση. Είμαστε τόσο ευγνώμονες σε όλους τους συμπαίκτες μας που τα άφησαν όλα στον πάγο μαζί μας εκείνο το βράδυ, τους συμπαίκτες που έκαναν αυτό το ταξίδι που αξίζει να συνεχιστεί και αυτούς που ήρθαν πριν και έβαλαν τις βάσεις για εμάς. Κάθε φορά που κοιτάζω το χρυσό μου μετάλλιο ή ακόμα και το σκέφτομαι, θα ξέρω ότι σημαίνει πολλά περισσότερα από ένα μόνο παιχνίδι στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για εμάς, αντιπροσωπεύει τους γονείς μας, τους συζύγους μας, τα αδέρφια μας, τους προπονητές μας, τους δασκάλους μας, τους συμπαίκτες μας όλα αυτά τα χρόνια και όλους τους απίστευτους οπαδούς που στάθηκαν δίπλα στην ομάδα μας. Σας είμαστε υπόχρεοι για πάντα και ευγνώμονες χωρίς λόγια», συμπλήρωσε από την πλευρά της η Τζοσλίν.
Oι θρίαμβοι στη μάχη της ισότητας και το κοινωνικό έργο
Μαζί με τις συμπαίκτριες τους, η Μονίκ και η Τζοσλίν αντιμετώπισαν τη μεγαλύτερη δοκιμασία τους - πηγαίνοντας ενάντια στη διοικούσα αρχή του αθλήματος τους, το USA Hockey, το 2017. Οι δυο αδελφές ηγήθηκαν της μάχης για ίση μεταχείριση απειλώντας να μποϊκοτάρουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2017, θέτοντας σε ρίσκο την συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2018, στους οποίους εν τέλει ήταν πρωταγωνίστριες. Αυτή η προσπάθεια οδήγησε σε μια ιστορική τετραετή συμφωνία μεταξύ των αθλητριών και του USA Hockey που αντιπροσώπευε σημαντική πρόοδο για τις γυναίκες στο ερασιτεχνικό χόκεϊ επί πάγου στις Ηνωμένες Πολιτείες, που παρείχε περισσότερες ευκαιρίες, αποζημίωση και οφέλη για γυναίκες και τα κορίτσια που παίζουν χόκεϊ στην Αμερική.
Η επιτυχία τους μέσα και έξω από τον πάγο τις ώθησε στο επίκεντρο του αγώνα για την ισότητα των φύλων, στο χόκεϊ γυναικών, τον αθλητισμό και την κοινωνία γενικότερα. Στις 9 Φεβρουαρίου του 2021 οι δίδυμες που ξεκίνησαν μαζί την καριέρα τους ανακοίνωσαν και από κοινού την απόσυρση τους από την ενεργό δράση και ακριβώς δύο εβδομάδες αργότερα, στις 23 Φεβρουαρίου, έβγαλαν το βιβλίο τους «Dare to Make History», στο οποίο εξιστορούν κάθε βήμα της ανηφορικής τους διαδρομής μέχρι την κορυφή και τη μάχη τους για την ισότητα των δυο φύλων.
Συνεχίζουν να προσφέρουν στην πολιτεία της Βόρειας Ντακότα και να ανταποδίδουν για την κομβική στήριξη που έλαβαν μέσω του Ιδρύματος «Lamoureux Twins», το οποίο βοηθά στην υποστήριξη παιδιών που το έχουν ανάγκη. Οι δίδυμες Λάμουρου με την κοινωνική του δράση έχουν εμπνεύσει μια γενιά να κάνει μεγάλα όνειρα και μέχρι σήμερα αγωνίζονται για την πραγματοποίηση αυτών των ονείρων.
For most of our lives, we have committed ourselves to being the best hockey players and the best teammates we could be, but today we are ready to step away from the great sport we love 🏅#Dare2MakeHistory https://t.co/BNq3QrjotI pic.twitter.com/GuW7UU2vaX
— Jocelyne and Monique Lamoureux (@LamoureuxTwins) February 9, 2021
«Όλα τα γκολ και τα μετάλλια είναι υπέροχα και είναι τιμή μου που φόρεσα το πουλόβερ των ΗΠΑ. Αλλά όταν τα παιδιά μας είναι αρκετά μεγάλα για να καταλάβουν τι έκαναν οι μαμάδες τους και τον ρόλο που έπαιξαν στο γυναικείο παιχνίδι, ελπίζω να γνωρίζουν μερικά πράγματα για τα οποία μπορεί να μην διαβάσουν στο διαδίκτυο. Θέλω να ξέρουν ότι αποτύχαμε περισσότερες φορές από όσες πετύχαμε, και μόνο εξαιτίας αυτών των αποτυχιών πετύχαμε τελικά. Θέλω να ξέρουν ότι η νίκη σε παιχνίδια είναι απλώς ένα μικρό, μικρό μέρος αυτού που κάνει τον αθλητισμό σπουδαίο. Οι σχέσεις, η συντροφικότητα, οι εμπειρίες – όλα αυτά θα υπερβούν κατά πολύ κάθε γκολ που θα πετύχετε, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα εκπληκτικό γκολ "αιφνίδιου θανάτου" για να σας κερδίσει ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Και θέλω να ξέρουν ότι το πραγματικό μέτρο του ποιος είσαι δεν θα βρίσκεται σε μια λίστα στο κάτω μέρος μιας σελίδας της Wikipedia. Θα είναι στο πώς συμπεριφέρεσαι στους άλλους, στο πώς θα ανυψώσεις τους γύρω σου και στο πώς θα αφήσεις τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος από το πώς τον βρήκες. Α, και θέλω επίσης να ξέρουν ότι οι μαμάδες τους ήταν ένα φοβερό δίδυμο στο χόκεϊ» - Μονίκ Λάμουρου