Τα μάτια δε λένε ψέματα. Ποτέ! Η Ανθή Χαϊνά φροντίζει να ρίχνει μία ματιά στην ψυχή του άλλου. Και ξέρει τι θα συναντήσει.
Από μικρή ηλικία πήρε στα χέρια της μία πορτοκαλί μπάλα. Μόλις τη χάιδεψε, κατάλαβε ότι θα γίνει αναπόσπαστο μέρος της ζωής της. Κάτι απρόσμενο την άλλαξε μία και για πάντα, από τη μία στιγμή στην άλλη.
Η χαμένη ακοή της πρόσθεσε ένα πελώριο «ΑΝ». Μόνο που η Ανθή Χαϊνά δε σάστισε. Δεν ήταν εύκολο, αφού όσο μεγάλωνε συνειδητοποιούσε πόσο σκληρή μπορεί να γίνει η ζωή.
Σχεδόν χαμογέλασε σε αυτό που οι υπόλοιποι ονομάζουν «πρόβλημα». Και πάντα στα χέρια της είχε την μπάλα που ερωτεύτηκε. Η ίδια συνηθίζει να λέει ότι είναι ένα «μικρόβιο» που... κόλλησε και τώρα δε φεύγει. Με τίποτα!
Ποιος ξέρει, ίσως αν δεν έχανε την ακοή της, να μην είχε το μπάσκετ. Ίσως αν τη ρωτήσει κάποιος τι θα προτιμούσε, η απάντηση «μπάσκετ» συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες.
Η Χαϊνά, βασικό και αναπόσπαστο μέλος της Εθνικής μπάσκετ Κωφών Γυναικών, έχει κατακτήσει πολλά μετάλλια. Θέλετε να τα απαριθμήσουμε; Χρυσό μετάλλιο σε EuroBasket (2016). Χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Κύπελλο (2019). Χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2017).
Πλέον, έχει αποφασίσει να ακολουθήσει και άλλο μετερίζι. Σχεδόν σπάνια για παίκτες εν ενεργεία ή πρώην παίκτες: Να γίνει διαιτητής. Μία ενασχόληση που θέλει... γερό στομάχι, όπως παραδέχεται μιλώντας στο GWomen. Αλλά και άλλα πολλά εφόδια.
Η Ανθή Χαϊνά δεν είναι η αθλήτρια που έχετε συνηθίσει.
Πώς ξεκίνησες να παίζεις μπάσκετ;
«Το μπάσκετ μπήκε στη ζωή μου για καθαρά ψυχολογικούς λόγους και να αρχίζω να ασχολούμαι με κάτι. Το αγάπησα από την πρώτη στιγμή, βρήκα αυτό που έλειπε και που όταν το έκανα ένιωθα δυνατή και γρήγορη, όπου τίποτα δεν θα μπορεί να με σταματήσει. Από τότε κόλλησε το “μικρόβιο”».
Τι είναι το μπάσκετ για εσένα;
«Είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου μετά την οικογένεια μου. Με γεμίζει, είναι η διασκέδαση μου, η εκτόνωση μου. Μετά από τόσα χρόνια, είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου».
Έχεις σκεφτεί τη στιγμή που θα σταματήσεις, πώς θα είναι για εσένα;
«Το μικρόβιο το κόλλησα και δεν φεύγει (γέλια). Δεν μπορώ να με φανταστώ μακριά από τα παρκέ. Αν πρέπει όμως να σταματήσω, θέλω να μείνω σε αυτό το άθλημα από άλλο πόστο. Είναι μια συνήθεια που δεν μπορείς να την σταματήσεις, όταν την κάνεις κάθε μέρα για πολλά χρόνια. Θα προσπαθήσω να βοηθήσω κάποια νέα παιδιά, αλλά δεν νομίζω να γίνω προπονήτρια (σ.σ.: γέλια)».
Το πρόβλημα με την ακοή σου, πότε προέκυψε;
«Άρχισα να έχω πρόβλημα ακοής λίγο μετά την ηλικία των 3,5 ετών, μετά από επαναλαμβανόμενες ωτίτιδες... Η ακοή μου χάθηκε σταδιακά».
Πώς το χειρίστηκες;
«Μιλάω και καταλαβαίνω διαβάζοντας τα χείλη και φυσικά και με το βοήθημα μου, τα ακουστικά μου. Δεν το βάζω κάτω... Η δυσκολία ήταν μέχρι να το αποδεχτώ. Από την στιγμή που αγκάλιασα την πραγματικότητα, άρχισα να παίρνω τα πάνω μου . Δεν μου ήταν εμπόδιο, είχα την οικογένεια μου είχα πολλούς φίλους, ολοκλήρωσα το σχολείο και τις σπουδές μου».
Έχεις αντιμετωπίσει ρατσισμό/διαχωρισμό λόγω της ακοής σου και πώς το χειρίζεσαι;
«Όχι, δεν μου έχει τύχει να έρθω αντιμέτωπη με ρητή απόρριψη λόγω της ακοής μου ή ρατσιστική συμπεριφορά... Ίσα ίσα έχω ρίξει γέλιο με κάποιες αντιδράσεις κάποιων».
Πλέον, έχει πάρει και τη σφυρίχτρα σου. Είναι εντελώς διαφορετικό απ' το να παίζεις. Εκεί πώς είσαι στο παρκέ;
«Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο, και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται θα πρέπει έστω μια φορά να πάρει την σφυρίχτρα και να κάνει τον διαιτητή, έστω σε ένα απλό παιχνίδι μεταξύ φίλων και συγγενών.
Πως είμαι στο παρκέ; θα σταθώ περισσότερο στη συμπεριφορά και την εξωτερική εικόνα, γενικώς εμπνέω σεβασμό, αρχικά έξω από αγωνιστικό χώρο.
Από τη στιγμή που θα μπω στο γήπεδο μέχρι και το κλείσιμο του φύλλο αγώνα, τύπος και υπογραμμός.
Είμαι ευγενική προς όλους, τους αθλητές, τους προπονητές, τους παράγοντες, τους κριτές, όλους. Κρατάω τις ισορροπίες και να μην “τιναχθούν” τα παιχνίδια στον αέρα, απέναντι σε πολύ κακές, κάποιες φορές, νοοτροπίες».
Θυμάμαι μου είχες πει ότι αναλαμβάνεις και το πόστο του διαιτητή, επειδή έχεις... άντερα. Χρειάζεται μόνο αυτό;
«Εκτός από... άντερα ή "γερό στομάχι", ένας διαιτητής πρέπει να έχει Παιδεία και να είναι καλλιεργημένος. Ο διαιτητής οφείλει να αποστηθίσει το βιβλίο κανονισμών, αλλά και πάλι δεν αρκεί αυτό. Να ξέρει την μηχανική, να μάθει πως πρέπει να κινείται, πως πρέπει να είναι η εμφάνιση του, ποια τα σήματα του και να βρίσκεται στην ψυχολογία ενός αγώνα. Ο διαιτητής πρέπει πλέον να μπορεί να είναι και ψυχολόγος, να ξέρει πως να συμπεριφερθεί στους παίκτες για να μπορέσει να τους κερδίσει με τον τρόπο του».
Πιστεύεις ότι η Ελλάδα «διαχωρίζει» τους ανθρώπους ανάλογα με τα «προβλήματά» τους;
«Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες και μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει αλλάξει. Νιώθω ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν, παρά να δημιουργήσουν προβλήματα.
Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά, όμως εγώ νιώθω τυχερή γιατί ο περίγυρος μου, τόσο στο μπάσκετ και τις διαιτησίες μου, όσο και στη δουλειά μου είναι δίπλα μου και με στηρίζουν-βοηθούν όπου το χρειάζομαι. Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν "προβλήματα" να νιώθουν όπως κι εγώ».