To δρόμο της επιστροφής πήρε και η Κατερίνα Στεφανίδη μετά την 4η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Μέσω Σαν Φραντσίσκο θα πάει στο Ντένβερ και θα συνεχίσει τον σχεδιασμό της για τη φετινή σεζόν, με στόχο να ανέβει πιο ψηλά από τα 4.80 των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς πιστεύει ότι είναι στις φετινές της δυνατότητες. «Ο τελικός κρίθηκε με ένα ύψος που το είχα (4.90) και είχα έρθει να το κάνω στο Τόκιο, ήμουν έτοιμη, αλλά ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας της ζωής μου.

Τρεις προσπάθειες στο 4.50, τρεις προσπάθειες στο 4.70, με τη δεύτερη το 4.80! Κανονικά έπρεπε να είχα φτάσει σε αυτό το ύψος με τρία άλματα και εγώ το έκανα με οκτώ», είπε στο Gazzetta λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο.

Μπορεί να μην ανέβηκε στο βάθρο, αλλά είναι ικανοποιημένη από την 4η θέση και εξηγεί το γιατί: «Τον θέλαμε τον αγώνα και προσπαθήσαμε. Αρχίσαμε με μικρά κοντάρια, πήγαμε σε μεγαλύτερα, μετά ξανά σε μικρά. Ηταν επιλογές που δεν είχα κάνει ποτέ τα 20 χρόνια που κάνω επι κοντώ. Ημουν η μόνη κοπέλα στον τελικό από τις 15 που έφτασε το ατομικό της ρεκόρ. Και ήμουν και η μόνη από τον τελικό του Ρίο που ήμουν εδώ, άρα δεν μπορώ να έχω παράπονο.»

Η χρυσή Ολυμπιονίκης πίστεψε ότι μπορούσε να φύγει από αυτόν τον αγώνα με ένα μετάλλιο. «Πριν πάω στον αγώνα αισθανόμουν ότι είμαι καλά για ένα άλμα στα 4.90 ή στα 5 μέτρα παρότι δεν το έχω κάνει φέτος. Οταν πέρασα τα 4.80 πίστεψα ότι μπορούσα να πάρω το μετάλλιο. Δεν ήμουν σίγουρη ότι οι άλλες θα πάνε ακόμα πιο ψηλά, ειδικά τη Βρετανίδα δεν την περίμενα. Από την άλλη, καλύτερα που έγινε έτσι επειδή δεν θα μου άρεσε καθόλου να περάσω το 4.85 και να χάσω το μετάλλιο για τα αποτυχημένα άλματα που έκανα στις προηγούμενες προσπάθειες...»

Η Κατερίνα νιώθει και ανακουφισμένη για έναν επιπλέον λόγο. Πλέον δεν θα έχει τον τίτλο του φαβορί όπως είχε μετά το Ρίο για 5 χρόνια και έτσι θα αποβάλλει όλο το άγχος. «Ηταν διαφορετικά τα πράγματα στο Ρίο. Τότε και δεύτερη ή τρίτη να ήμουν, πάλι επιτυχία θα ήταν, ενώ τώρα οτιδήποτε πέρα από το χρυσό μετάλλιο, θα ήταν σαν αποτυχία. Ετσι είναι διαφορετική η ψυχολογία μπαίνοντας μέσα στον αγώνα, όπου προσπαθείς να μην αποτύχεις, παρά να επιτύχεις και είναι μία διαφορετική αίσθηση για μας. Ετσι προσπαθώ να το δω αυτό ως θετικό. Εφυγε η πίεση από πάνω μου, καθώς είναι άλλες αυτές που την έχουν, αυτές που πήραν τώρα τα μετάλλια κι εγώ γυρίζω 4-5 χρόνια πίσω, όταν έκανα επι κοντώ για τη διασκέδαση».

Αποκαλύπτει ότι τα τελευταία δύο χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα γι’ αυτήν, κάτι που δεν γνώριζαν ούτε οι γονείς της. «Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 2 χρόνια έχουμε περάσει πάρα πολύ δύσκολα, με γεγονότα που δεν τα ξέρει κανείς. Δεν τα έχω μοιραστεί με πολύ κόσμο, ούτε οι ίδιοι γονείς μου δεν ξέρουν τι έχω περάσει, αλλά χαίρομαι που κατάφερα να είμαι ξανά στους Ολυμπιακούς και να παλέψω για ένα μετάλλιο.»

Πριν την αποχαιρετήσουμε , την ρωτάμε ξανά, με τι αίσθηση αναχωρεί από το Τόκιο και κάνει την αυτοκριτική της. «Ακόμα και στα 31 κάνεις κάποιες λάθος επιλογές. Πέφτεις σε παγίδες και λάθη που έκανες πριν από 6 χρόνια κι ενώ λες ότι θα έπρεπε να το είχα μάθει τώρα αυτό. Εγώ αυτό που ήθελα ήταν να κάνω το καλύτερο που έχω κάνει φέτος. Ξέρω ότι είμαι για καλύτερα, αλλά από τη στιγμή που δεν έχει βγει, πρέπει να είμαι ρεαλίστρια. Ηταν διαφορετική η αίσθηση, πριν μπω στον αγώνα, αλλά τόσο εγώ όσο και ο Μιτς, είμαστε πολύ ικανοποιημένοι», καταλήγει η Ολυμπιονίκη μας που ήδη καταστρώνει τα σχέδια της για τους επόμενους αγώνες της σεζόν.