Για τη Νικόλ Κυριακοπούλου, το Τόκιο ήταν η τέταρτη φορά που προκρινόταν σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μόνο που στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016, παρότι μπήκε στο αεροπλάνο για την Βραζιλία, δεν μπόρεσε να κρατήσει ποτέ το κοντάρι στον αγώνα, καθώς ένας τραυματισμός την κράτησε εκτός.

Γι’ αυτό στο Τόκιο και μόνο στο Τόκιο, η πρόκριση στον τελικό αρκούσε από μόνη της για να είναι ικανοποιημένη. «Ηταν σαν απάντηση για την ατυχία του Ρίο. Είχα πει τότε ότι θα πάρω μέρος στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα κατάφερα. Ουσιαστικά η πρόκριση μου τότε ξεκίνησε…»

Πεισματάρα η Νικόλ δεν το έβαλε κάτω και παρότι από το Ρίο πέρασαν πέντε χρόνια και όχι τέσσερα λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, όχι μόνο εξασφάλισε τη συμμετοχή της στον τελικό, αλλά κατάφερε να πάρει και την καθόλου ευκαταφρόνητη 8η θέση. «Είμαι αρκετά ευχαριστημένη, δεν μπορώ να έχω παράπονο. Ογδοη Ολυμπιονίκης, ωραία δεν ακούγεται. Αν ήθελα κάτι διαφορετικό, θα ήταν το άλμα, να περάσω δηλαδή τα 5.70 και ας έβγαινα και πάλι όγδοη. Αλλά δεν πειράζει, όλα καλά. Εδώ αθλήτριες με καλύτερη επίδοση φέτος από εμένα, πήγαν χειρότερα.»

Για τη Νικόλ ήταν λίγο παράξενο, η μεγάλη διαφορά στην τοποθέτηση του πήχη στα πρώτα άλματα, ειδικά από τα 5.50 να πηγαίνει στα 5.70. «Στην αρχή το είδα ως πρόκληση, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν λίγο σκληρό, όχι μόνο για μένα, αλλά για όλες, γι’ αυτό και δεν κατάφεραν αρκετές να περάσουν τα 5.70. Δεν ήμουν κι εγώ όπως θα ήθελα, αλλά δεν πειράζει, σας το είπα, 8η Ολυμπιονίκης.»

Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι η Νικόλ Κυριακοπούλου ήρθε στο Τόκιο μετά από πολλούς μήνες αβεβαιότητας και προβλημάτων, σε σημείο που σκεφτόταν να πει το αντίο. «Ηταν πραγματικά μία δύσκολη χρονιά. Είχα ένα θέμα τραυματισμού για το οποίο δεν βρίσκαμε τι είναι. Ηταν πολύ δύσκολο για μένα και σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω και να σταματήσω. Ακόμα και ο Ανδρέας ο άντρας μου, μου έλεγε σταμάτα. Μετά ήρθε και ο κορονοϊός… Για καλή μου τύχη, πήρα μία μικρή δόση κορτιζόνης, η οποία τελικά αποδείχθηκε σωτήρια για τον τραυματισμό και βοήθησε σημαντικά στη βελτίωση.»

Η πρωταθλήτρια του επί κοντώ, μετά τον τελικό του Τόκιο, είπε ένα μεγάλο συνεχίζουμε. Ωστόσο, μας διευκρίνησε, ότι όλα εξαρτώνται από την τετράχρονη κόρη της, τη Λένια, που είναι όλη η ζωή της. «Θα κάνω ότι πει η Λένια, σοβαρά το λέω. Ηδη μου έχει λείψει πολύ, έχω ένα μήνα να τη δω. Εγώ έχω τη δύναμη να συνεχίσω αλλά θα ακούσω και την κόρη μου. Και στον Ανδρέα να πω ότι αύριο σταματάω, δεν θα μου πει τίποτα. Αλλά θα δούμε», μας λέει η Νικόλ που μετρά αντίστροφα τις ώρες να σφίξει στην αγκαλιά της, τη μονάκριβη κόρη της.