Το θέμα σηκώνει πολλή κουβέντα. Το 10 είναι μικρό νούμερο για να τους χωρέσεις όλους όσους έχεις στην κούτρα σου. Αυτό όμως είναι που το καθιστά ξεχωριστό. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το 10 το καλό, μα οι 10... οι καλύτεροι. Η αρχή έγινε με τους τερματοφύλακες, ακολούθησαν οι αριστεροί και δεξιοί αμυντικοί, οι στόπερ, οι λίμπερο (σέντερ μπακ), οι αμυντικοί μέσοι (κόφτες), οι πολυσύνθετοι μέσοι (box to box), οι επιθετικοί μέσοι, τα 10άρια, οι μέσοι - εξτρέμ - επιθετικοί που συνέκλιναν από τ' αριστερά ή τα δεξιά, οι επιθετικοί που έπαιζαν από 10άρια έως και εντός περιοχής, οι κλασικοί killer σέντερ φορ και έφτασε και η ώρα των προπονητών.

Εμείς επιχειρούμε μια -υποκειμενική- αξιολόγηση για τους κορυφαίους των πάγκων. Η επιλογή έγινε με αγωνιστικά κριτήρια. Τι ποδόσφαιρο δηλαδή έπαιξαν-παίζουν οι ομάδες τους, υπό την προϋπόθεση βέβαια της κατάκτησης τίτλων, αλλά και του στίγματος που άφησαν στην ποδοσφαιρική ιστορία.

* Από την άλλη Κυριακή ξεκινάμε αντίστοιχο αφιέρωμα στους 10 κορυφαίους ανά θέση που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα

10. ΖΟΣΕ ΜΟΥΡΙΝΙΟ (26/01/1963)

Οι κακεντρεχείς-εχθροί του εξακολουθούν να τον αποκαλούν κοροϊδευτικά «ο μεταφραστής». Αυτή ήταν η ιδιότητα του όταν ξεκίνησε στο πλευρό του Μπόμπι Ρόμπσον, για να εξελιχτεί στον κορυφαίο σύγχρονο προπονητή του 21ου αιώνα. Αντιπαθητικός, είρων, υπέρμετρα εγωιστής έως εγωπαθής. Ωστόσο, πανέξυπνος και εξαιρετικά καταρτισμένος σε ένα άθλημα που δεν υπηρέτησε ποτέ ως παίκτης. Οι τακτικές και η γκρίνια του δεν αρέσουν στους αντιπάλους, κάτι που ισχύει και για τα περίφημα mind games του που εννίοτε κουράζουν. Ξέρει να διαβάζει ειδικά τα ματς και στήνει τέλεια τις ομάδες του. Το μόνο αρνητικό που του χρεώνουν, είναι πως δεν έφερε κάποια επανάσταση στο αγωνιστικό κομμάτι του ποδοσφαίρου και αυτό είναι αλήθεια.

Οι επιτυχίες του όμως και μάλιστα με διαφορετικούς συλλόγους τον καθιστούν σημαντικό και ακόμα έχει δρόμο μπροστά του να ανέλθει σε πιο ψηλές θέσεις. Τα περισσότερα για αυτόν είναι λίγο πολύ γνωστά, όπως και τα κατορθώματα και τα ρεκόρ του που είναι πάρα πολλά. Πρόκειται για τον πιο ακριβοπληρωμένο που γνώρισαν ποτέ οι πάγκοι και έναν από τους τρεις (Χίτσφελντ, Χάπελ) που έχει κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ με δύο διαφορετικές ομάδες. Από το 2003 μέχρι σήμερα δεν υπάρχει χρονιά που να έχει εργαστεί και να μην έχει πανηγυρίσει τουλάχιστον έναν τίτλο σε τέσσερις διαφορετικές χώρες. Από τις 23/02/2002 έως τις 02/04/2011 δεν είχε ηττηθεί σε εντός έδρας αγώνα για το πρωτάθλημα (150 ματς)! Επικό ήταν επίσης το 2003, όταν πήρε με την Πόρτο και τους τέσσερις τίτλους που διεκδίκησε, αλλά και το τρεμπλ με την Ιντερ το 2010, όταν και του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα των προπονητών.

ΠΟΡΤΟ
Πρωτ.: 2003, 2004
Κύπ.: 2003
Σ. Καπ: 2003
Πρωταθλ./ Τσάμπιονς Λιγκ: 2004
UEFA: 2003

ΤΣΕΛΣΙ
Πρωτ.: 2005, 2006
Κύπ.: 2007
Σ. Καπ: 2005
Λιγκ Καπ: 2005, 2007

ΙΝΤΕΡ
Πρωτ.: 2009, 2010
Κύπ.: 2010
Σ. Καπ: 2008
Πρωταθλ./ Τσάμπιονς Λιγκ: 2010

ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
Κύπ.: 2011


9. ΜΠΡΑΪΑΝ ΚΛΑΦ (21/03/1935 - 20/09/2004)


Επικίνδυνα εξωστρεφής, φλεγματώδης, ιδιότροπος, ακατανόητος, αθυρόστομος, ελαφρώς αλκοολικός, για μερικούς ακόμα και τρελός, ο Κλάφι υπήρξε ο πιο τρανός Αγγλος μάνάτζερ στην ιστορία. Σε όλη τη λίστα είναι αυτός με τους λιγότερους τίτλους. Ωστόσο, έχει κάνει κάτι μυθικό και ανεπανάληπτο σε συλλογικό επίπεδο, αντίστοιχο μόνο της κατάκτησης του EURO από τον Οτο Ρεχάγκελ και την Ελλάδα. Αρχικά έκανε κάτι φοβερό (επίσης θυμίζει την Καϊζερσλάουτερν του Οτο). Ανέβασε την Ντέρμπι από την Τσάμπιονσιπ και έναν χρόνο μετά πήρε το πρωτάθλημα. Το κορυφαίο βέβαια το έπραξε με τη Νότιγχαμ Φόρεστ την οποία υπηρέτησε επί 18 συναπτά έτη (1975-1993). Όταν κάθισε στον πάγκο της, βολόδερνε στην Τσάμπιονσιπ. Την προβίβασε το 1977 και στο τέλος της επόμενης σεζόν ήταν και πάλι πρωταθλητής Αγγλίας. Ωστόσο, δεν σταμάτησε εκεί, μιας και το τέλος της επόμενης σεζόν τους βρήκε στην κορυφή της Ευρώπης, κάτι που επανέλαβαν και το 1980. Η Νότιγχαμ παραμένει η πιο «ασήμαντη» - μικρομεσαία ομάδα που έχει κάνει αυτό το θαύμα στο Πρωταθλητριών και μάλιστα δις. Από τις 26/11/1977 έως τις 09/12/1978 η Νότιγχαμ παρέμεινε αήττητη για 42 αγώνες πρωταθλήματος, ρεκόρ που κατέρριψε η Αρσεναλ τον Αύγουστο του 2004 (συνολικά έκανε 49), έναν μήνα πριν τον θάνατο του. Ο Κλάφι βέβαια όλα αυτά δεν τα έκανε μόνος του. Μόνο στην περίπτωση του αξίζει να γίνει αναφορά στον Πίτερ Τέιλορ, ίσως τον σημαντικότερο βοηθό προπονητή στην ιστορία του αθλήματος.

ΝΤΕΡΜΠΙ ΚΑΟΥΝΤΙ
Πρωτ.: 1972

ΝΟΤΙΓΧΑΜ ΦΟΡΕΣΤ
Πρωτ.: 1978
Σ. Καπ: 1978
Λιγκ Καπ: 1978, 1979, 1989, 1990
Πρωταθλ./ Τσάμπιονς Λιγκ: 1979, 1980
Σ. Καπ Ευρώπης: 1979


8. ΜΠΟΜΠ ΠΕΪΣΛΙ (23/01/1919 - 13/02/1996)


Η ιστορία του είναι εξωπραγματική και αγγίζει τα όρια της προπονητικής μυθολογίας, καθώς πέτυχε τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Υπηρέτησε τη Λίβερπουλ σε όλη την ζωή του. Για 15 χρόνια (1939-'54) ως ποδοσφαιριστής, για να συνεχίσει ως φυσιοθεραπευτής, προπονητής στις ρεζέρβες και να την αναλάβει το 1974 ως πρώτος προπονητής, διαδεχόμενος τον τεράστιο Μπιλ Σάνκλι. Το φοβερό ήταν πως ο Πέισλι ποτέ πριν δεν υπήρξε πρώτος κόουτς σε σύλλογο και όταν αποσύρθηκε (1983) δεν έκατσε σε κανέναν άλλον πάγκο. Σε αυτά τα εννέα χρόνια όμως με τους Κόκκινους έκανε θαύματα. Εκτός από την πρώτη χρονιά του, κάθε άλλη είχε στο τέλος από έναν τουλάχιστον τίτλο. Κορυφαία επίδοση όλων τα τρία Πρωταθλητριών, κάτι που δεν έχει έχει καταφέρει κανείς άλλος! Η δική του Λίβερπουλ που για οκτώ χρόνια κυριάρχησε σε Αγγλία και Ευρώπη (από κεκτημένη ταχύτητα πήρε και το Πρωταθλητριών έναν χρόνο μετά την αποχώρηση του) έπαιζε με τρομερή δύναμη, ταχύτητα. Είχε τεράστιο πάθος και αδιάκοπο τρέξιμο με ασταμάτητο πρέσινγκ ψηλά σε ένα κλασικό βρετανικό 4-4-2.

ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ
Πρωτ.: 1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983
Σ. Καπ: 1974, 1976, 1977, 1979, 1980, 1982
Λιγκ Καπ: 1981, 1982, 1983
Πρωταθλ./ Τσάμπιονς Λιγκ: 1977, 1978, 1981
UEFA: 1976
Σ. Καπ Ευρώπης: 1977


7. ΟΥΝΤΟ ΛΑΤΕΚ (16/01/1935)


Οι 14 συλλογικοί τίτλοι τον καθιστούν ως κορυφαίο στην ιστορία του γερμανικού ποδοσφαίρου. Η επιτυχία του ήταν πως μπορούσε να παντρέψει την γερμανική πειθαρχία με το όμορφο επιθετικό και ενίοτε φαντεζί παιχνίδι. Μάλιστα μαζί με τον Τζιοβάνι Τραπατόνι είναι οι μοναδικοί που έχουν κατακτήσει και τα τρία διασυλλογικά ευρωπαϊκά τρόπαια, αλλά ο Γερμανός το έχει κάνει με τρεις διαφορετικές ομάδες. Ο Λάτεκ δεν ήταν ο προπονητής που έφτιαχνε τις ομάδες του. Σε όλες τις περιπτώσεις τις παρέλαβε έτοιμες, γεμάτες παικταράδες. Πρώτα η Μπάγερν των Μπεκενμπάουερ, Μπράιτνερ, Μίλερ μετά η Γκλάντμπαχ των Σίμονσεν, Χάινκες, Μπόνοφ, η Μπαρτσελόνα των Μιγκέλι, Αλεσάνκο, Ρεσάκ και τέλος ξανά η Μπάγερν των Ματέους, Ρουμενίγκε. Ωστόσο, είχε τον τρόπο του να διαχειρίζεται τέλεια αυτό το σούπερ υλικό και να το αναδεικνύει. Και αυτό είναι εξίσου σημαντικό κομμάτι της προπονητικής. Ο Λάτεκ έφτασε ακόμα δύο φορές σε τελικό του Πρωταθλητριών, όπου ηττήθηκε με τη Γκλάντμπαχ (1978 από τη Λίβερπουλ) και τη Μπάγερν (1987 από την Πόρτο).

ΜΠΑΓΕΡΝ
Πρωτ.: 1972, 1973, 1974, 1985, 1986, 1987
Κύπ.: 1971, 1984, 1986
Πρωταθλ./ Τσάμπιονς Λιγκ: 1974

ΓΚΛΑΝΤΜΠΑΧ
Πρωτ.: 1976, 1977
UEFA: 1979

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ
Κυπελλούχων: 1982


6. ΤΖΙΟΒΑΝΙ ΤΡΑΠΑΤΟΝΙ (17/03/1939)


Οι ομάδες του είναι αλήθεια πως δεν φημίζονταν για το επιθετικό ποδόσφαιρο που έπαιξαν. Λάτρης της τακτικής με αρκετά υπολείμματα από Κατενάτσιο κατάφερε μοναδικά επιτεύγματα και ειδικά με τη Γιουβέντους, την οποία την έφτιαξε εκείνος από την αρχή και την είχε κυρίαρχο στην Ιταλία επί μία 10ετία (1976-'86), κατακτώντας και όλους τους διεθνείς τίτλους στο φινάλε της. Ο Τραπ έχει μαζί με τον Αλεξ Φέργκιουσον τους περισσότερους ευρωπαϊκούς τίτλους (6) και έχει πανηγυρίσει πρωτάθλημα σε τέσσερις διαφορετικές χώρες (όσες και ο Ερνστ Χάπελ). Μόνο εκείνος και ο Ούντο Λάτεκ έχουν πάρει και τις τρεις ευρωκούπες, ενώ είναι πολυνίκης στο UEFA (3). Από το 2008 βρίσκεται στο τιμόνι της Εθνικής Ιρλανδίας, την οποία οδήγησε στα τελικά του EURO 2012 και άξιζε να την πάει και στο Μουντιάλ του 2010, όπου δεν βρέθηκε εξαιτίας διαιτητικής αδικίας (σ.σ.: το περίφημο χέρι του Ανρί).

ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ
Πρωτ.: 1977, 1978, 1981, 1982, 1984, 1986
Κύπ.: 1979, 1983
Πρωταθλ./ Τσάμπιονς Λιγκ: 1985
Κυπελλούχων: 1984
UEFA: 1977, 1993
Σ. Καπ Ευρώπης: 1984
Διηπειρωτικό: 1985

ΙΝΤΕΡ
Πρωτ.: 1989
UEFA: 1991

ΜΠΑΓΕΡΝ
Πρωτ.: 1997
Κύπ.: 1998
Λιγκ Καπ: 1997

ΜΠΕΝΦΙΚΑ
Πρωτ.: 2005

ΖΑΛΤΣΜΠΟΥΡΓΚ
Πρωτ.: 2007


5. ΒΑΛΕΡΙ ΛΟΜΠΑΝΟΦΣΚΙ (06/01/1937 - 13/05/2002)


Οταν κάποτε πήγαν να του δώσουν συγχαρητήρια για την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, απάντησε με τον συνήθη τρόπο του: «Ε, και τι έγινε; Απλα υπήρχαν ομάδες που έπαιξαν χειρότερα από εμάς. Και εμείς είχαμε πολλά άσχημα παιχνίδια». Αναζητούσε την τελειότητα. Ηθελε να παίζει επιθετικά και ήθελε να ελέγχει την παραμικρή λεπτομέρεια στο παιχνίδι. Προετοίμαζε την κάθε κίνηση των παικτών του και είχε δουλέψει πάνω σε δύο-τρία εναλλακτικά σενάρια για κάθε περίσταση. Έστησε τρεις φορές σε ισάριθμες χρονικές περιόδους (σε 20 χρόνια) εξαιρετικές ομάδες στη Ντιναμό Κιέβου, κάνοντας την τον κορυφαίο σύλλογο σε Σοβιετική Ένωση και Ουκρανία μετέπειτα. Ανέδειξε τεράστια ταλέντα, με κορυφαίους όλων τους Μπλαχίν, Μπελάνοβ, Κουζνέτσοβ, Μιχαϊλιτσένκο, Σεβτσένκο κτλ. Με αυτούς έφτασε σε πολύ σημαντικές ευρωπαϊκές επιτυχίες, συμπεριλαμβανομένων και των ημιτελικών σε Πρωταθλητριών (1976-'77, 1986-'87) και Τσάμπιονς Λιγκ (1998-'99). Το αγωνιστικό στιλ το είχε κλέψει από τον Αγιαξ του Ρίνους Μίχελς, ο οποίος όμως τον νίκησε στον τελικό του EURO 1988, όπου είχε οδηγήσει την Σοβιετική Ένωση που αποτελούταν σχεδόν αποκλειστικά από τους δικούς του παίκτες στη Ντιναμό.

ΝΤΙΝΑΜΟ ΚΙΕΒΟΥ
Πρωτ.: (Σοβιετικής Ενωσης) 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985, 1986, 1990, (Ουκρανίας) 1997, 1998, 1999, 2000, 2001
Κύπ.: 1974, 1978, 1982, 1985, 1987, 1990, 1997, 1998 (Ουκρανίας) 1998, 1999, 2000
Σ. Καπ: 1980, 1985, 1986
Κυπελλούχων: 1975, 1986
Σ. Καπ Ευρώπης: 1975


4. ΕΛΕΝΙΟ ΕΡΕΡΑ (10/04/1910 - 09/11/1997)


Ισπανός που γεννήθηκε στην Αργεντινή, μεγάλωσε στο Μαρόκο και έπαιξε (είχε γαλλική υπηκοότητα) για 15 χρόνια στη Γαλλία. Όλη αυτή η πολυπολιτισμική κουλτούρα τον ωφέλησε απίστευτα και ποδοσφαιρικά. Ήταν ο πρώτος που κοουτσάρισε τρεις διαφορετικές εθνικές (Γαλλία, Ισπανία (στο Μουντιάλ του 1962) και Ιταλία. Εγινε διάσημος για τη δημιουργία της «Grande Inter»στις αρχές των '60ς. Τότε που αναλαμβάνοντας την, έφερε ένα σωρό καινοτομίες. Η βασική όλων ήταν πως υπήρξε ο πρώτος που εφάρμοσε το 5-3-2. Αυτό το σύστημα είχε τον libero (σ.σ.: ελεύθερος στην άμυνα πίσω από δύο στόπερ και μπορούσε και να προωθηθεί με τη μπάλα ή χωρίς). Επίσης οι πλάγιοι μπακ ήταν περισσότερο χαφ εξτρέμ, καλύπτοντας όλη την πλευρά.

Αυτό ήταν το περίφημο Κατενάτσιο, το οποίο αντιθέτως με ό,τι το κατηγορούν οι περισσότεροι, δεν ήταν αμυντικογενές σύστημα. Χάρη σε αυτό σάρωσε με τους Νερατζούρι. Επίσης ο Ερέρα ήταν ο πρώτος που έβαλε στο παιχνίδι τα περίφημα «mind games» που τώρα χρησιμοποιούν τόσο καλά Φέργκιουσον και Μουρίνιο. Ο πρώτος (τουλάχιστον στην Ιταλία) που αποκάλεσε τους οπαδούς («ο 12ος παίκτης»). Ο πρώτος που επέβαλε στους παίκτες του να μην πίνουν και να καπνίζουν δημόσια και το φοβερό ήταν πως πολύ συχνά προέβλεπε με φοβερή ακρίβεια τα αποτελέσματα των αγώνων της ομάδας του. Το 1969 η Ρόμα τον χρύσωσε, κάνοντας τον τον πιο ακριβοπληρωμένο προπονητή του κόσμου, δίνοντας του 180.000 ετησίως. Ηταν γενικότερα πολύ μπροστά για την εποχή του!

ΑΤΛΕΤΙΚΟ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
Πρωτ.: 1950, 1951

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ
Πρωτ.: 1959, 1960
Κύπ.: 1959, 1981
UEFA (τότε Εκθέσεων): 1960

ΙΝΤΕΡ
Πρωτ.: 1963, 1965, 1966
Πρωταθλ./ Τσάμπιονς Λιγκ: 1964, 1965
Διηπειρωτικό: 1964, 1965

ΡΟΜΑ
Κύπ.: 1969


3. ΡΙΝΟΥΣ ΜΙΧΕΛΣ (09/02/1928 - 03/03/2005)

Εστησε το ομορφότερο… πανηγύρι που είδε ποτέ το ποδόσφαιρο. Το «total football» του Αγιαξ στα τέλη των ‘60ς και των αρχών των ‘70ς ήταν ότι πιο κοντινό στην εικονική πραγματικότητα. Ποτέ πριν ή μετά (ίσως τώρα με τη Μπαρτσελόνα) η μπάλα δεν είχε κυλήσει τόσο αρμονικά-ολοκληρωτικά στο χορτάρι. Το πιο ιδιαίτερο-μοναδικό σύστημα που εφευρέθηκε ποτέ. Σε αυτό δεν υπήρχαν θέσεις. Ολοι αμύνονταν και όλοι επιτίθονταν, αλλάζοντας διαρκώς ρόλους! Ηταν τέλειο. Τα όσα έστρωσε όμως ο Μίχελς δεν τα απόλαυσε τόσο ο ίδιος όσο οι μεταγενέστεροι που επέλεξαν να τον μιμηθούν. Αυτά που δημιούργησε εξακολουθούν να επηρεάζουν το άθλημα και να εξελίσσονται από τη Μίλαν του Αρίγκο Σάκι έως τη σημερινή Μπάρτσα του Πεπε Γκουαρδιόλα. Το μόνο αρνητικό που μπορεί να του χρεώσει κανείς είναι πως μερικές φορές για χάρη του… ποδοσφαίρου, θυσίαζε το αποτέλεσμα. Κάπως έτσι έχασε και η δική του Ολλανδία τον τελικό του Μουντιάλ του 1974, ενώ ήταν η καλύτερη ομάδα του κόσμου και κάπως έτσι απέτυχε παταγωδώς στο Μουντιάλ του 1990. Και τις δύο φορές από τη… ρεαλίστρια Δυτική Γερμανία. Εάν είχε συνδυάσει όλη αυτή τη φιλοσοφία με μεγαλύτερες επιτυχίες, θα ήταν σίγουρα στην κορυφή όλων των εποχών, απ’ όπου απέχει απειροελάχιστα.

ΑΓΙΑΞ
Πρωτ.: 1966, 1967, 1968, 1970
Κύπ.: 1967, 1970, 1971
Πρωταθλ./ Τσάμπιονς Λιγκ: 1971

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ
Πρωτ.: 1974
Κύπ.: 1978

ΚΟΛΩΝΙΑ
Κύπ.: 1983

ΕΘΝΙΚΗ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ
EURO 1988


2. ΕΡΝΣΤ ΧΑΠΕΛ (29/11/1925 - 14/11/1992)


Αυτά που έχει κάνει πραγματικά δεν τα έχει κάνει κανείς άλλος. Θα μπορούσε να βρίσκεται ακόμα και στην πρώτη θέση. Σε αντίθεση με τα mind games, εκείνος μιλούσε ελάχιστα. Σχεδόν καθόλου. Όπως είχε πει κάποτε ένας παίκτης του για να περιγράψει πως κανείς ποτέ δεν καταλάβαινε τι έλεγε: «Ο Χάπελ μιλούσε πέντε ξένες γλώσσες… ταυτόχρονα!». Είχε πάντα ένα τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλη του και οι δηλώσεις του μετά από τις νίκες ήταν εκπληκτικές: «Πήραμε δύο βαθμούς». Σκέτο! Υπήρξε ωστόσο, προπονητική ευφυΐα. Αν και οι εκάστοτε παίκτες του δεν πολυκαταλάβαιναν τι έλεγε, κατανοούσαν τι ήθελε να τους περάσει ποδοσφαιρικά. Ο Χάπελ έκανε μυθικά πράγματα. Ηταν ο απόλυτος winner. Κατέκτησε τίτλους με επτά διαφορετικές ομάδες και τέσσερα πρωταθλήματα σε ισάριθμες διαφορετικές χώρες.

Κανείς δεν τον έχει ξεπεράσει σε στρατηγική και κοουτσάρισμα από τον πάγκο, ενώ αιφνιδίαζε πάντοτε τους μεγαλύτερους αντιπάλους του και τους κατατρόπωνε. Εχτιζε τις ομάδες του με τα… λίγα και φτωχικά.

Στην Ευρώπη όμως ήταν που ξεχώρισε. Πήρε δύο Πρωταθλητριών με διαφορετικές ομάδες (μόνο αυτός, ο Χίτσφελντ και ο Μουρίνιο το έχουν καταφέρει) που κανείς δεν τις περίμενε, καθώς ήταν τα απόλυτα αυτσάιντερ. Επίσης έχασε έναν τελικό το 1978, όχι με κάποιον μεγάλο σύλλογο, μα με την ταπεινή Μπριζ (από τη Νότιγχαμ του Μπράιαν Κλαφ), για να γίνει μαζί με τον Τραπατόνι οι μόνοι που έχουν κατακτήσει και τα τρία ευρωπαϊκά τρόπαια και ο μόνος που το έκανε με ισάριθμες διαφορετικές ομάδες, έχοντας χάσει και δύο τελικού UEFA με Μπριζ (1980) και Αμβούργο (1982). Το 1978 οδήγησε την Εθνική Ολλανδία στον χαμένο από την Αργεντινή τελικό του Μουντιάλ. Και το έκανε χωρίς τον Γιόχαν Κρόιφ! Αξιοποιώντας αυτούς που είχε…

ΝΤΕΝ ΧΑΑΓΚ
Κύπ.: 1968

ΦΕΓΙΕΝΟΡΝΤ
Πρωτ.: 1971
Κύπ.: 1970
Διηπειρωτικό: 1970

ΜΠΡΙΖ
Πρωτ.: 1976, 1977, 1978
Κύπ.: 1977

ΣΤΑΝΤΑΡ ΛΙΕΓΗΣ
Κύπ.: 1981
Σ. Καπ: 1981

ΑΜΒΟΥΡΓΟ
Πρωτ.: 1982, 1983
Κύπ.: 1987
Πρωταθλ./ Τσάμπιονς Λιγκ: 1983

ΣΒΑΡΟΦΣΚΙ ΤΙΡΟΛ
Πρωτ.: 1989, 1990
Κύπ: 1989


1. ΑΛΕΞ ΦΕΡΓΚΙΟΥΣΟΝ (31/12/1941)

Συνδύασε μοναδικά την διαρκή ανάδειξη ταλέντων με την κατάκτηση τίτλων, κάτι που κάνει σταθερά επί 30 και βάλε χρόνια! Τα λόγια είναι περιττά. Είναι σύγχρονος και άπαντες γνωρίζουν τα επιτεύγματα του. Αυτά είναι αναρίθμητα και ξεκινούν με το θαύμα της Αμπερντίν. Ενώ είχε μόνο ένα πρωτάθλημα Σκωτίας στην ιστορία της, έσπασε το δίπολο των Σέλτικ-Ρέιντζερς και έκανε απίθανα πράγματα στις αρχές των ‘80ς, με κορυφαία την κατάκτηση του Κυπελλούχων με αντίπαλο στον τελικό την μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης. Όλα τα λεφτά βέβαια είναι η πορεία του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που ξεκίνησε το 1986! Σε αυτά τα 26 χρόνια στους Κόκκινους Διαβόλους έχει κατακτήσει τα πάντα (πλην του UEFA) και μάλιστα περισσότερο από μία φορά το κάθε τρόπαιο, ενώ έχει και δύο χαμένους από τη Μπαρτσελόνα τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ (2009, 2001).

Το σπουδαιότερο επίτευγμα του ήταν το τρεμπλ του 1999, τότε που ψηφίστηκε και κορυφαίος κόουτς της σεζόν στον κόσμο. Το πλέον απίστευτο που τον τοποθετεί στην πρώτη θέση, είναι πως όλα αυτά τα χρόνια έχει κατορθώσει να διατηρεί τη Γιουνάιτεντ στην κορυφή, αλλάζοντας πολλές φορές το ρόστερ. Εχοντας ως δόγμα το "my way or the highway", δεν δίστασε να διώξει τεράστιους παίκτες όποτε διαφώνησαν μαζί του. Ο,τι υλικό και αν είχε στη διάθεση του, από τον μοναδικό Καντονά ως τώρα τον παντελώς άγνωστο Κλέβερλι, η μάδα του ήταν πάντα πρωταγωνίστρια και έπαιζε μπαλάρα. Εχει αναδειχτεί 10 περιόδους κορυφαίος μάνατζερ της Πρέμιερλιγκ, κάτι που δεν έχει καταφέρει κανείς άλλος στο Νησί. Αυτά και άλλα πολλά που τα περισσότερα τα γνωρίζετε...

ΑΜΠΕΡΝΤΙΝ
Πρωτ.: 1980, 1984, 1985
Κύπ.: 1982, 1983, 1984, 1986
Λιγκ Καπ: 1986
Κυπελλούχων: 1983
Σ. Καπ Ευρώπης: 1983

ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ
Πρωτ.: 1993, 1994, 1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2003, 2007, 2008, 2009, 2011
Κύπ.: 1990, 1994, 1996, 1999, 2004
Σ. Καπ: 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007, 2008, 2010, 2011
Λιγκ Καπ: 1992, 2006, 2009, 2010
Πρωταθλ./ Τσάμπιονς Λιγκ: 1999, 2008
Κυπελλούχων: 1991
Σ. Καπ Ευρώπης: 1991
Διηπειρωτικό: 1999, 2008


* Τιμή και δόξα στον δικό μας Οτο Ρεχάγκελ και το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, το θαύμα της Ελλάδας!!!!


ΟΙ 5 ΕΠΙΛΑΧΟΝΤΕΣ
ΧΕΡΜΠΕΡΤ ΤΣΑΠΜΑΝ: Υπήρξε ο μεγαλύτερος φιλόσοφος και νεωτεριστής του ποδοσφαίρου. Το 1925 όταν και ανέλαβε τη Αρσεναλ, άλλαξε τον τρόπο που έβλεπε ο κόσμος το άθλημα. Τότε ήταν που καθιέρωσε το W-M ή αλλιώς 3-4-3 που παίζεται ακόμα στις μέρες μας. Όπως και το τεχνητό οφσάιντ, στο οποίο δεν μπορούσαν να αντιδράσουν οι αντίπαλοι του. Δυστυχώς ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο αιφνίδιος θάνατος του το 1934 (55 ετών) δεν του επέτρεψαν να απολαύσει το έργο του που είχε ξεκινήσει με τους Κανονιέρηδες, μένοντας στα τέσσερα πρωταθλήματα.


ΜΑΤ ΜΠΑΣΜΠΙ: Εχτισε δύο διαφορετικές φορές τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η πρώτη αφανίστηκε στο δυστήχημα του Μονάχου το 1958, αλλά η δεύτερη των Μπεστ, Λόου, Τσάρλτον έφτασε στην κορυφή 10 χρόνια αργότερα. Σε αυτές τις περιόδους πήρε και 5 πρωταθλήματα.

ΚΑΡΛΟΣ ΜΠΙΑΝΚΙ: Μετά τον Ερέρα ο κορυφαίος Νοτιοαμερικανός κόουτς με 4 Κόπα Λιμπερταδόρες και 7 πρωταθλήματα Αργενινής που όμως όταν βρέθηκε στην Ευρώπη, απέτυχε.

ΟΤΜΑΡ ΧΙΤΣΦΕΛΝΤ: Πήρε Τσάμπιονς Λιγκ με δύο διαφορετικές ομάδες, κάτι που έκανε και στη Γερμανία με το πρωτάθλημα (7 τίτλοι).

ΜΙΓΚΕΛ ΜΟΥΝΙΟΘ: Είπαν πως ότι κατάφερε το όφειλε σε παικταράδες όπως ο Ντι Στέφανο, ο Πόύσκας και ο Χέντο. Η ιστορία πάντως έχει γράψει δύο Πρωταθλητριών και 9 πρωταθλήματα Ισπανίας, ενώ έπαιξε με την Εθνική στον χαμένο από τη Γαλλία τελικό του EURO ΤΟΥ 1984.


ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Το TOP-10 με τους τερματοφύλακες μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/234683-top-10-hruson-gadion-vids

Το TOP-10 με τους αριστερούς μπακ μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/236317-top-10-ep-aristera

Το TOP-10 με τους δεξιούς μπακ μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/238515-top-10-epi-dexia

Το TOP-10 με τους στόπερ μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/240601-top-10-stoper-vids

Το TOP-10 με τους λίμπερο (σέντερ μπακ) μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/242787-top-10-limpero-seder-bak

Το TOP-10 με τους αμυντικούς μέσους (κόφτες) μπορείτε να το δείτε: εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/244629-top-10-skulon

Το TOP-10 με τους box to box μέσους μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/article/item/246513-top-10-box-box

Το TOP-10 με τους επιθετικούς μέσους μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/europe/article/item/250563-top-10-epithetikoi-mesoi

Το TOP-10 με τα 10άρια μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/kosmos/article/item/255687-top-10-10aria-vids

Το TOP-10 με τους αριστερούς μέσους-εξτρέμ μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/kosmos/article/item/257715-top-10-sta-aristera-vids

Το TOP-10 με τους δεξιούς μέσους-εξτρέμ μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/kosmos/article/item/261487-top-10-apo-dexia-vids

Το TOP-10 με τους 2ους -περιφερειακούς- επιθετικούς μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/podosphairo/article/item/270298-top-10-2oi-epithetikoi

Το TOP-10 με τους σέντερ φορ μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.gazzetta.gr/podosphairo/article/item/272453-top-10-ton-goltzedon