Για το panel Generation win, του 1st GWomen Sports Summit, ενώσαμε τις γενιές των πρωταθλητριών και δε γινόταν να λείπει από εκεί η Βούλα Πατουλίδου, αλλιώς η θέση της θα έπρεπε να μείνει κενή.
Η δική της επιτυχία, το 1992 στη Βαρκελώνη, σηματοδότησε μία νέα εποχή για τις γυναίκες στον αθλητισμό και τον στίβο, άλλαξε τα δεδομένα, ήταν μία μικρή επανάσταση ακόμη κι αν η ίδια δεν μπορούσε να αντιληφθεί τον δρόμο που άνοιγε για τις επόμενες γενιές. Η πρώτη Ελληνίδα χρυσή Ολυμπιονίκης, το πρώτο ελληνικό χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στον στίβο μετά το πολύ μακρινό 1912 και τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα στο μήκος άνευ φοράς. Και, από εκεί και πέρα, ιστορία... Το πανελλήνιο ρεκόρ στα 100μ με εμπόδια (12.64) ακόμη έχει την υπογραφή της όμως η ίδια έκανε φανερό το ότι θα χαρεί πολύ να δει μία ταλαντούχα αθλήτρια να το καταρρίπτει: «Πάρτο, πάρτο» έλεγε χαριτωλογώντας στην πρωταθλήτρια των εμποδίων, Αναΐς Καραγιάννη που βρισκόταν μαζί της στο panel.
Η Βούλα Πατουλίδου, αυθόρμητη και με αυτοπεποίθηση, όπως την έχουμε συνηθίσει να είναι, πήρε τον λόγο πρώτη θέλοντας να εξυμνήσει τη νέα γενιά. Πριν βγουν στη σκηνή περίμεναν όλες οι ομιλήτριες μαζί στα backstage και η σύντομη κουβέντα που έκαναν εκεί τη γέμισε με ακόμη περισσότερη ελπίδα: «Η καινούργια γενιά είναι τόσο ευγενής, τόσο προσηλωμένη και τόσο προβληματισμένη για το καλύτερο αύριο. Ειλικρινά αυτό το παρασκήνιο (σ.σ το παρασκήνιο της σκηνής του θεάτρου, όπου βρέθηκε μαζί με τις νεαρές αθλήτριες πριν βγουν όλες μαζί στη σκηνή) μου άρεσε πάρα πολύ. Και τα κάνετε καλά και θα τα πείτε και καλά» τους είπε, απευθυνόμενη στις Έλενα Ελληνιάδη, Άννα Ντουντουνάκη, Αναΐς Καραγιάννη και Ιόλη Μπενέκου. Την ήδη επιτυχημένη αργυρή Ολυμπιονίκη, Τασούλα Κελεσίδου, την παρέλειψε για λόγους... ευνόητους.
«Έχετε μπροστά σας το μεγαλύτερο λάθος του αθλητισμού»
«Έχετε μπροστά σας το μεγαλύτερο λάθος του αθλητισμού» είπε. Και, βέβαια, δεν έχει συνηθίσει κανείς να το ακούει αυτό από μία χρυσή Ολυμπιονίκη. «Αυτό που σας λέω είναι απόλυτα τεκμηριωμένο γιατί ήταν λάθος όλα», συνέχισε και εξήγησε γιατί ήθελε πολύ να καταλήξει στο σημαντικότερο μήνυμα που θα μπορούσε να δώσει στις νεαρές αθλήτριες. «Λάθος ηλικία, στα 21 δεν θα δείτε κανέναν να ξεκινά τον πρωταθλητισμό. Στα 23 περίπου ξεκίνησα τα εμπόδια που είναι απαγορευτική ηλικία και 27 ετών... Ολυμπιονίκης. Και αυτό (το λάθος) φάνηκε πάρα πολύ καθαρά όταν, μετά τον αγώνα, μαζεύονται όλοι οι δημοσιογράφοι στη συνέντευξη τύπου και με ρωτούν «Πότε ξεκινήσατε τον αθλητισμό;» και απαντώ στα 21. Και πέφτει σιωπή. Με ρωτούν για τα εμπόδια και λέω ότι ασχολούμαι από τα 23-23μιση περίπου και τότε αγανάκτησαν, με ρωτούσαν αν δεν καταλαβαίνω αγγλικά. Και τους λέω «Όχι, καταλαβαίνω αγγλικά αλλά εσείς δεν μπορείτε να διαβάσετε μία ψυχή που το θέλει πολύ». Όταν, λοιπόν, η ψυχή μας θέλει κάτι πάρα πολύ, όχι ανώδυνα, όχι αναίμακτα, όχι απροβλημάτισμα αλλά μέσα από πάρα πολλές συμπληγάδες νομίζω ότι μπορεί να το πετύχει. Και νομίζω το νόημα σήμερα είναι αυτό, ότι όλα μπορούν να γίνουν και καμία επιτυχία δεν είναι εύκολη».
«Βαρέθηκα να μετράω τις φορές που έπεσα αλλά ξέρω πόσες σηκώθηκα. Όταν βρίσκεσαι σε ένα δρομάκι που θέλεις να το κάνεις λίγο πιο φαρδύ, λίγο μεγαλύτερο για τους άλλους, τα αγκάθια αφήνουν πολλά σημάδια. Αλλά η μία και μόνο επιτυχία, που σου ανοίγει κι άλλους ορίζοντες και άλλες διαδρομές επιλογής ήταν καθοριστική και αν δεν ήσασταν αγέννητοι τότε (απευθυνόμενη στο panel), αν ήσασταν λίγο πάνω από 30 χρονών, θα καταλαβαίνατε τι λέω» είπε γελώντας, λίγο πριν εξηγήσει λίγο καλύτερα γιατί η ψυχή και η πίστη στον εαυτό μας είναι τα σημαντικότερα συστατικά της επιτυχίας.
«Ούτε μπορούσα να φανταστώ τι γινόταν εδώ. Το 1987 μας βρήκε αυτή η μεγάλη επιτυχία να γυρίζουμε από αγώνες στίβου και να είναι μία Αθήνα που είχε βγει όλος ο κόσμος στους δρόμους και πανηγύριζε, και μαζί με αυτούς κι εμείς. Και μένα αυτή η εικόνα μου είχε μείνει, μου είχε αποτυπωθεί. Και πηγαίνω στην Εθνική ομάδα και γίνεται αυτό που γίνεται στη Βαρκελώνη. Γίνεται όλος αυτός ο χαμός στο Ολυμπιακό χωριό και νόμιζα πως αυτή η χαρά είχε περιοριστεί εκεί. Και αναρωτιόμουν αν ξέρουν (στην Ελλάδα). Δεν μπορούσα να διανοηθώ το μέγεθος της διείσδυσης αυτής της μεγάλης επιτυχίας στην ψυχή του καθενός που παρακολουθούσε γιατί και τότε την Ελλάδα τη λιγορούσαν. Και, τότε, στην επιτυχία του ενός όλοι στην Ελλάδα ψήλωσαν. Και εκείνο το «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο» ήταν παράκληση, αγανάκτηση και σαν προσευχή. Δεν ήταν καθόλου βρισιά και νομίζω ότι γι’ αυτό διαχρονικά υπάρχει. Ναι, κανένας δεν το πίστευε. Σα να λέμε τώρα, που ξεκίνησε και το μουντιάλ, ότι η Ελλάδα θα το κερδίσει γιατί το είδαμε κι αυτό το 2004 (Euro). Θα το φανταζόταν ποτέ κανείς; Όμως όταν το έχεις ζήσει, στα μάτια των άλλων βλέπεις αυτή τη σίγαση της μεγάλης επιθυμίας, είτε είναι ομάδα είτε είναι μονάδα. Όταν το έχεις ζήσει μπορείς να το αναγνωρίσεις».
«Ο σπόρος που έπεσε το 1992, είδες τι καρπούς έφερε»;
Αυτή η ερώτηση της δημοσιογράφου και συντονίστριας του panel, Ευγενίας Γήτα, έδωσε την αφορμή στη Βούλα Πατουλίδου να «ξεσπάσει» και να «φωνάξει» για όλη την αδικία που περικλείει τον πρωταθλητισμό και τους ανθρώπους του.
(Photo credits: Τζίνα Σκανδάμη, Λάμπρος Στοιχειός)
«Ο σπόρος όχι απλά έχει πιάσει και έχει ανθίσει αλλά έχει βγάλει όχι απλά λουλούδια αλλά διαμάντια. Και όσο παρακολουθούσα και άκουγα όσα έλεγαν (οι ομιλήτριες) έλεγα «Ρε παιδάκι μου, τι ωραία»! Νομίζω ότι όλοι συγκινούμαστε και κλαίμε και ουρλιάζουμε πολλές φορές όταν κλείνει η πόρτα γιατί έχουμε και μία περηφάνεια… Κι εγώ τωρα συγκινήθηκα γιατί αγαπάς αυτούς τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τέτοιες λέξεις τις οποίες τις ξέρεις, τις έχεις βιώσει με τον καλύτερο ή τον χειρότερο τρόπο. Και θα μείνω μόνο σε μία που νομίζω μας εκφράζει όλες. Είναι, πολλές φορές, άκομψη η συμπεριφορά ανθρώπων από τους οποίους εξαρτάται αν θα χρηματοδοτηθείς ή όχι. Και επειδή έχω περάσει από την απέναντι πλευρά του ποταμού τώρα, ως διοίκηση και ως άνθρωπος που διεκδίκησα να με στηρίξουν, όχι χαριστικά αλλά για να διοικήσω, προσπαθώ να μην ξεχνώ αυτά που βίωσα και ήταν αρνητικά. Έχω δεν έχω την αρμοδιότητα να είμαι εκεί κοντά, όσο μπορώ να βοηθήσω γιατί δεν μπορεί να λες σε κάποιον «Μπράβο» όταν είναι στην κορυφή. Απαιτείται να του πεις όταν ξεκινάει γιατί τότε σε έχει ανάγκη γιατί στην κορυφή δε σε βλέπει.
Θέλουν τον πρωταθλητή να είναι πρωταγωνιστής εντός του αγωνιστικού χώρου και εκτός να είναι «δουλάκι»
«Πολλές φορές έχω πει ότι θέλουν τον πρωταθλητή να είναι πρωταγωνιστής εντός του αγωνιστικού χώρου και εκτός να είναι «δουλάκι». Δεν ταιριάζουν αυτά τα δύο μαζί. Ή θα είσαι αρχηγός παντού και έτσι πρέπει να σε αντιμετωπίζουν ή όχι. Δεν γίνεται εντός του αγωνιστικού χώρου να πηγαίνεις να διεκδικήσεις τη νίκη, απέναντι σε ισάξιους αντιπάλους γιατί όταν φτάνεις σε ένα σημείο τελικού όλοι είναι οι καλύτεροι και βλέπεις ποιος θα αντέξει ψυχικά. Δεν γίνεται εκεί αν σε γονατίσει κάποιος, επιβάλλεται να σε στηρίζει σα να είσαι ανώτερός του είτε είναι πρόεδρος της ομοσπονδίας είτε είναι πρόεδρος της ΕΟΕ είτε είναι πρωθυπουργός».
(Photo credits: Τζίνα Σκανδάμη, Λάμπρος Στοιχειός)
Τα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από τους Ολυμπιακούς της Σεούλ με αυτούς της Βαρκελώνης έκαναν όλη τη διαφορά για την Πατουλίδου. Δύο εντελώς διαφορετικές στιγμές στην καριέρα της που όμως και οι δύο αποτέλεσαν σημαντικούς σταθμούς: «Έχω πει πάρα πολλές φορές, που με ακούτε να μιλάω με πάθος και μου λέτε να είμαι πιο «τρυφερή» γιατί κλείνει η φωνή μου αλλά δεν μπορώ. Όταν φοράς το εθνόσημο στο πέτο δεν το φοράς ως καρφίτσα. Για εμάς είναι συνείδηση, ότι είσαι εκπρόσωπος μιας χώρας και ως αυτό πηγαίνεις και διεκδικείς. Γύρισα αποτυχημένη από τη Σεούλ, βγήκα σα σκατό στο αεροδρόμιο, έφυγα από την πίσω μεριά. Τέσσερα χρόνια ήταν και μετά ήμουν ξαφνικά από τη μπροστινή μεριά και όταν άνοιξε η πόρτα τρόμαξα, έλεγα «Όλος αυτός ο κόσμος για μένα»; Ναι αλλά το πριν ήταν αυτό που έφερε το μετά. Αν, λοιπόν, μπορούν όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να χαίρουν σεβασμού και αν κάνεις λάθος θα το πεις και θα ζητήσεις συγγνώμη και θα διορθωθείς αλλά… μία σπιθαμή στον χάρτη είμαστε. Μία ονειρεμένη χώρα, με καλούς πολίτες που μπορούν να γίνουν πολύ καλύτεροι. Εκπροσώπησε ο καθένας, με τον καλύτερο τρόπο. Όχι «ποιος είσαι» και «ποιος είμαι». Ο πρωταθλητισμός σε συνταξιοδοτεί πολύ γρήγορα. Όταν αρχίζει το μυαλό και μεστώνει, το κορμί δεν ακολουθεί. Η ζωή είναι και μετά και δες όλα αυτά τα παιδιά έχουν και τα προσόντα για το μετά. Δεν υπάρχει μόνο καλλιέργεια άρα ο σπόρος είναι πολυποίκιλος και αυτό είναι ό,τι καλύτερο».