Το περπάτημα στο νερό ήταν η αρχή. Μέσα στο μπλε υγρό όλα ήταν αθόρυβα και αληθινά. Ύστερα το φως «τρύπωσε» και άνοιξε τα μάτια. Το περπάτημα έγινε τρέξιμο και έτσι γυμνοί αρχίσαμε να μετράμε στάδια. Ένα, δύο, τρία… Ώσπου κάποια στιγμή είδαμε το είδωλό μας. Όχι, δεν υπήρχαν καθρέφτες.
Ένας άλλος κολυμβητής είχε βγει στη στεριά, στη γη, στο διάστημα και μας κοιτούσε. Και η ατέλειωτη ευθεία έγινε μεμιάς κύκλος. Το ακίνητο σημείο ήταν ο μόνος δικαστής, το μοναδικό θείο σημάδι. Πριν συνεχιστεί η πορεία, τα χέρια έπρεπε να ενωθούν, τα κορμιά να χτυπηθούν και ο ιδρώτας να γίνει το θαυματουργό ύδωρ της νέας πλάσης. Η κυριαρχία ήταν το ζητούμενο, ο σεβασμός, ο αγώνας, η αναγνώριση του εδάφους, του χώματος που θα ήταν πάντα εδώ για μας…
Η πάλη ξεκίνησε και ο πιο δυνατός, ο πιο έξυπνος, ο πιο «χωμάτινος» βγήκε νικητής. Και το στρογγυλό πεδίο έγινε ξανά ευθεία και το περπάτημα ξανά τρέξιμο. Ο παλαιστής είναι ο πρώτος άνθρωπος του κόσμου μας και δεν ζητά τίποτε άλλο εκτός από το χώμα που του αναλογεί! Η υποταγή σε αυτό είναι η πρώτη και παντοτινή νίκη. Η Μαρία Πρεβολαράκη είναι παλαίστρια και ξέρει πώς είναι να παλεύεις για τον χώρο που αξίζεις να έχεις.
Δεν τα παρατά ποτέ!
Όταν ο αθλητής λέει «τα κατάφερα» σημαίνει ότι σας λέω την ιστορία της ζωής μου σε δυο λέξεις. Η Μαρία Πρεβολαράκη θα μπορούσε να προσθέσει το ρε γαμώτο! Έχει μοχθήσει, ιδρώσει, πονέσει και λυπηθεί πολύ πριν φτάσει στο σημείο που είναι τώρα. Ποιο; Αυτό της καταξιωμένης αθλήτριας, αυτό της κορυφαίας παλαίστριας της χώρας μας.
Η 33χρονη Πρεβολαράκη είναι παράδειγμα της φράσης «δεν τα παρατάμε ποτέ!». Και με τίποτα να μείνει, «γυμνή» από στήριξη και πίστη, αυτή θα συνεχίσει, θα επιμείνει και τα τραύματά της θα δικαιολογήσει. Το να είσαι παλαίστρια, παλαιστής, σημαίνει να κρατάς ζωντανή τη μνήμη του παρελθόντος, του κόσμου που φτιάχτηκε πριν από μας και μας άφησε τα θεμέλιά του.
Ο αγώνας με τα χέρια και το σώμα είναι καθαρός, πρέπει να είναι, και ζητά τέτοιους αθλητές, ανθρώπους. Και η Μαρία Πρεβολαράκη είναι τέτοιος τύπος. Στα 33 της έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης και συγκινήθηκε. Έτσι κάνουν αυτοί που «σπρώχνουν» τον κόσμο λίγο παραπέρα. Όρθιοι, αποφασισμένοι, τίμιοι και ταπεινοί παλεύουν και τα δίνουν όλα για να κρατήσουν το αρχαίο, άχρονο χώμα που τους αναλογεί. Χαίρε Μαρία!
Ναι, είναι υπέροχη
Κοιτάς τις φωτογραφίες και βλέπεις πόσα έχουν να σου πουν το βλέμμα και το σώμα της Πρεβολαράκη. Κάθε πόρος του σώματος «φωνάζει» μη μας ξεχάσεις! Και όταν βλέπεις την τελευταία πάλη (μέχρι την επόμενη) «ακούς» το η δική μου προσπάθεια σηκώθηκε λίγο ψηλότερα. Και η διαδρομή ήταν μεγάλη. Το χρυσό στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ήρθε μετά από πολλές απόπειρες. Το ταξίδι έγινε 13 φορές και αρκούσε η μία διαδρομή να είναι χρυσή.
Ό,τι κι αν έχει κάνει η Πρεβολαράκη έχει μείνει στη σκιά που επιβάλλει το άθλημά της. Η πάλη δεν θέλει λαμπερά φώτα και εκτυφλωτική δημοσιότητα. Ένα «ευχαριστώ» και την αναγνώριση στα μάτια ζητάει. Γι’ αυτό και η Πρεβολαράκη δεν έχει τη ματαιοδοξία της δημοσιότητας. Γι’ αυτό και τα δίνει όλα για το «ευχαριστώ» και την αναγνώριση των ανθρώπων. Και όταν εισπράττει το ελάχιστο, αυτή το επιστρέφει εκεί που ξέρει, σε αυτούς που το έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, στη νέα γενιά παλαιστών.
Πώς να μην τη χαρακτηρίσεις «υπέροχη» και πώς να μην βγάλεις μπροστά της όλα τα καπέλα σου. Τέσσερις φορές έχει λάβει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Κι αν δεν έχει κατακτήσει ολυμπιακό μετάλλιο, σίγουρα έχει την ευλογία του κότινου στα μαλλιά της, στην καρδιά της.