Η Μικάελα Σίφριν ήθελε να εξαφανιστεί. Μόνο αυτό. Τίποτα άλλο. Το μυαλό της, μολονότι η ίδια ήταν στο απέραντο λευκό μίας πίστας σκι, ήταν πλημμυρισμένο από σκέψεις σκοτεινές.
Μέσα στο μυαλό της, η Μικάελα ήταν αβοήθητη. Ένα μικρό κορίτσι, κουλουριασμένο και φοβισμένο. Και την ίδια στιγμή, ο κόσμος να την παρακολουθεί. Και να αναρωτιέται τι (της) συμβαίνει.
Η Σίφριν, τρεις φορές χρυσή Ολυμπιονίκης στο Σότσι στο άθλημα του σκι, αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα ενός αθλητή που λυγίζει στην ψυχολογική πίεση.
Ακόμη και όταν χαμογελούσε, δεχόμενη ένα βραβείο, πίσω από τη συμπεριφορά της ήταν καλά κρυμμένη η απώλεια. Ο θρήνος.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο, η Σίφριν ήταν το φαβορί για να γυρίσει την πατρίδα της, τις ΗΠΑ, με πέντε μετάλλια. Χρυσής απόχρωσης.
Τον περασμένο Φεβρουάριο, η Σίφριν έπρεπε να αφήσει τη θέση της. Και να κατηφορίσει, για άλλη μία φορά, προς τη δόξα. Δεν μπορούσε!
Ένα φοβισμένο παιδί
Έμεινε καρφωμένη εκεί. Λες και ήταν η πρώτη της φορά. Ένα φοβισμένο παιδί. Ανήμπορο. Και ο κόσμος να την παρακολουθεί να δείχνει την ίδια αδυναμία, όπως δύο ημέρες νωρίτερα.
Δεν τερμάτισε την κούρσα. Αν ο Σίφριν ήταν μία τυχαία αθλήτρια, ίσως το πρόβλημα να ήταν μηδαμινό. Μόνο που εκείνη είναι μία αθλήτρια με χρυσά μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες.
«Προσπαθούσα να βρω τον τρόπο να εξαφανιστώ από το βουνό και να λιώσω κάτω από τον φράχτη», παραδέχτηκε λίγο αργότερα.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, με την παρουσία της μητέρας της, Εϊλίν, η Σίφριν άνοιξε το σκοτεινό κουτί του μυαλού της. Με την ελπίδα το... κακό να φύγει και να μη γυρίσει ξανά.
Η πίεση ήταν τεράστια. Τα πρωτόκολλα για τον κορονοϊό, με όλους τους περιορισμούς τους και φυσικά την καραντίνα. Η ανησυχία για τις εκατοντάδες καταγγελίες κατά των Κινέζων διοργανωτών. Η αλλαγή προπονητή, λίγες εβδομάδες πριν τους Αγώνες, αλλά και οι κούρσες που έχασε επειδή είχε προσβληθεί από covid-19.
Και μέσα σε όλα αυτά, η δεύτερη επέτειος από το θάνατο του πατέρα της. Αλλά και η ανάγκη να κερδίσει. Να το αποδείξει με ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο.
Η Σίφριν δε διέθετε καμία απάντηση. Ένα πρόβλημα ξεπηδούσε, μόλις έδινε μία λύση.
Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες δεν ήταν η απόλυτη καταστροφή. Στα μάτια των ουδέτερων παρατηρητών. Σε αυτά της Σίφριν ήταν η απόλυτη!
Έχοντας κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στη γιγαντιαία κατάβαση, 24 ώρες αργότερα έχανε το χάλκινο μετάλλιο για μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου.
«Να μπω σε μία μαύρη τρύπα...»
«Θέλω να μπω σε μία μαύρη τρύπα και να μην βγω ξανά», ήταν τα λόγια της, όταν κατάφερε να φύγει - επιτέλους - από το χώρο των αγώνων.
Η υπεύθυνη για τις δημόσιες σχέσεις της, Μέγκαν Χάροντ, άκουσε για τη... μαύρη τρύπα και σκέφτηκε ότι η Σίφριν είναι τόσο αυστηρή με τον εαυτό της.
Στο μυαλό της 27χρονης αθλήτριας υπήρχε μία ατάκα του μπαμπά της. «Μην αφήνεις τους γύρω σου να σε ρίχνουν», ήταν τα λόγια του Τζεφ.
Και η Σίφριν αποφάσισε να μην το επιτρέψει. Την επόμενη ημέρα πόσταρε μία φωτογραφία στο λογαριασμό της στο Instagram, όπου είναι πεσμένη στη γραμμή του τερματισμού.
Το «ρομπότ» που πέταξε τη μάσκα
Στο μήνυμά της μιλούσε για την επιτυχία, η οποία δεν πρέπει να έχει μόνο χρώμα. Οι απαντήσεις που έλαβε ήταν γεμάτες αισιοδοξία. Και αγάπη. Και η ίδια άντλησε απ' αυτές για να φτάσει στο ασημένιο μετάλλιο στο μικτό αγώνισμα.
Ήταν καιρός να αποβάλλει τους χαρακτηρισμούς του «ρομπότ» και της «μηχανής». Αυτά ήταν τα παρατσούκλια που είχε, επειδή δεν έδειχνε τα συναισθήματά της. Κέρδισε τον έναν αγώνα, μετά τον άλλο και η ζωή συνεχίζεται.
Η εμπειρία σε ένα κινέζικο βουνό την έκανε να αφαιρέσει τη μάσκα. Να αποκαλύψει τις σκέψεις της. Ποιος είναι ότι και τα... ρομπότ δεν έχουν συναισθήματα;