Δεν μπορεί να δει κανείς ούτε τα μάτια τους. Αλήθεια, οι ίδιες πόσα μπορούν να δουν κάτω από τη μπούρκα που καλύπτει κάθε ίντσα του κορμιού τους και αφήνει ακάλυπτες μόνο τις παλάμες των χεριών τους;
Με μία μπάλα του ποδοσφαίρου στα πόδια, μία μπάλα του μπάσκετ στα χέρια, πάνω σε ένα ποδήλατο... Όλες τους νοσταλγούν ξανά τις μέρες που μπορούσαν ελεύθερες να βγουν και να προπονηθούν, είτε για χόμπι είτε γιατί ο αθλητισμός ήταν το μονοπάτι που ήθελαν να επιλέξουν στη ζωή. Φαντάζεται κανείς πως θα μοιάζουν τα μάτια τους, θλιμμένα και γεμάτα απογοήτευση για τη ζωή που κάποιοι άλλοι διάλεξαν για εκείνες.
«Νιώθω πως είμαι νεκρή από τότε που ήρθαν οι Ταλιμπάν. Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος πια» λένε Αφγανές που ήταν αθλήτριες αλλά πλέον δεν μπορούν ούτε στο ίδιο τους το σπίτι να κάνουν προπόνηση. Και όχι μόνο δεν επιτρέπεται πια οι γυναίκες να ασχολούνται με τον αθλητισμό αλλά όσες ασχολούνταν πριν έχουν κακοποιηθεί για την επιλογή που είχαν κάνει, ακόμη και από τους ίδιους τους γονείς τους.
Αυτή τη στιγμή, όλες οι πρώην αθλήτριες ζουν με τον τρόμο αφού δέχονται τηλεφωνήματα ακόμη και επισκέψεις από τους Ταλιμπάν που τις προειδοποιούν να μην ασχοληθούν ξανά με τον αθλητισμό. Κάποιες από αυτές ίσως και να μην φορούσαν μπούρκα νωρίτερα, και να κάλυπταν το κορμί και το πρόσωπό τους με άλλα ρούχα και το νικάμπ (το πέπλο που κρύβει μόνο το πρόσωπο), αλλά πλέον θα τη φορέσουν πάντα γιατί φοβούνται να αποκαλύψουν τις ταυτότητές τους.
Η φωτογράφιση για το Associated Press έγινε υπό το καθεστώς πλήρους ανωνυμίας και με τη συμφωνία πως δεν θα διαρρεύσει κανένα όνομα από τις εικονιζόμενες αφού αν κάτι τέτοιο συνέβαινε θα έρχονταν αντιμέτωπες με σκληρές τιμωρίες.