Αυτή τη στιγμή υπολογίζεται πως το 37,6% των αθλητών στις ΗΠΑ είναι γυναίκες. Το ποσοστό είναι ακόμα σχετικά χαμηλό, αλλά τα τελευταία χρόνια ανεβαίνει σταδιακά. Οι διοργανώσεις του γυναικείου αθλητισμού καλύπτονται από περισσότερα ΜΜΕ, περισσότερος κόσμος έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει γυναικεία σπορ και περισσότερα κορίτσια και νεαρές γυναίκες μαθαίνουν -ίσως για πρώτη φορά- ότι μπορούν κι εκείνες να γίνουν αθλήτριες ή ακόμα και πρωταθλήτριες. Με τα ΜΜΕ να παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του γυναικείου αθλητισμού, ίσως είναι καιρός να εξετάσουμε τι συμβαίνει και στην άλλη πλευρά, στα newsrooms, πίσω ή ακόμα και μπροστά από την κάμερα και το μικρόφωνο.
Από τους 1.976 δημοσιογράφους που ασχολούνται αμιγώς με τα σπορ στις ΗΠΑ, μόνο το 21% είναι γυναίκες. Πολλοί πιστεύουν πως σε κάποιες θέσεις, όπως αναλυτής ή σχολιαστής αγώνων, είναι καλύτερο ο δημοσιογράφος να είναι πρώην αθλητής. Ακόμα κι αν αυτό είναι αλήθεια, γιατί δεν υπάρχουν περισσότερες πρώην αθλήτριες που επιλέγουν τη δημοσιογραφία; Για παράδειγμα, η κάλυψη του WNBA γίνεται ακόμα κυρίως από άντρες. Είναι ξεκάθαρο ότι οι γυναικείες φωνές στην αθλητική δημοσιογραφία υποεκπροσωπούνται.
Όπως και στις υπόλοιπες πτυχές της δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής, οι γυναίκες αθλητικογράφοι έπρεπε να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να ασκήσουν το επάγγελμα επί ίσοις όροις με τους άντρες συναδέλφους τους. Το πρώτο τρανταχτό παράδειγμα ήταν όταν τη δεκαετία του 1970 οι συνεντεύξεις τύπου για όλα τα αθλήματα εκτός από το τέννις γίνονταν στα αποδυτήρια, με αποτέλεσμα οι γυναίκες δημοσιογράφοι να μένουν εκτός. «Δεν είναι δίκαιο για τους παίκτες μας» είχε πει ο Bowie Kuhn, ο τότε επίτροπος του Major League Baseball. «Αυτός είναι ο χώρος όπου ντύνονται και δικαιούνται μία κάποια ιδιωτικότητα». Αν το θέμα ήταν όντως η ιδιωτικότητα, τότε θα επιτρεπόταν στις γυναίκες να παρακολουθήσουν τις συνεντεύξεις πριν τους αγώνες, όταν οι αθλητές φορούσαν ήδη τις στολές τους αλλά ο βαθύτερος σκοπός της πρακτικής ήταν να εμποδίσει τις γυναίκες να ασκήσουν το επάγγελμά τους.
Η συγκεκριμένη υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια, όταν η Melissa Ludtke του Sports Illustrated μήνυσε τον Kuhn, τον πρόεδρο του American League Leland MacPhail και τρία στελέχη της τοπικής κυβέρνησης της Νέας Υόρκης. Η νομική νίκη της Ludtke σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για τις γυναίκες στην αθλητική δημοσιογραφία, καθώς απαγορεύτηκε η επιβολή περιορισμών βάση φύλου στα αποδυτήρια. «Ήταν μεγάλο γεγονός γιατί σήμανε ότι, εφόσον τα αποδυτήρια είναι χώρος εργασίας για τους άντρες δημοσιογράφους, μπορούν και οι γυναίκες συνάδελφοί τους να βρίσκονται εκεί» λέει η Kerith Burke, ρεπόρτερ του NBC Sports Bay Area.
Η συμπερίληψη των γυναικών δεν ήταν εύκολη ούτε και στην τηλεόραση. Οι πρώτες αθλητικοί δημοσιογράφοι που εμφανίστηκαν στη μικρή οθόνη έκαναν κυρίως sideline reporting, συμπληρωματικό ρεπορτάζ από μέσα στο γήπεδο, ενώ όλες τις άλλες θέσεις κάλυπταν άντρες. Η πρώτη sideline reporter ήταν η Lesley Visser το 1984, η οποία στη συνέχεια έγινε και η πρώτη μαύρη γυναίκα σχολιάστρια στο NFL και άνοιξε το δρόμο για γνωστά πλέον ονόματα, όπως η Doris Burke και η Erin Andrews.
Αν και οι γυναίκες είναι ακόμα η μειονότητα στο χώρο, τα ποσοστά σταδιακά αυξάνονται. «Νομίζω πως τα πράγματα βελτιώνονται. Πλέον κοιτάω γύρω μου στο γραφείο και δεν είμαι η μόνη γυναίκα» δήλωσε η Doris Burke, που το 2000 έγινε η πρώτη γυναίκα σχολιάστρια αγώνα των New York Knicks στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Το γεγονός ότι πλέον υπάρχουν επαγγελματικά δίκτυα γυναικών στην αθλητική δημοσιογραφία είναι επίσης μια πολύ θετική εξέλιξη. Ένα από αυτά είναι το Association for Women in Sports Media που ιδρύθηκε το 1987. Έκτοτε η οργάνωση έχει διευρύνει τι δραστηριότητές της και πλέον διατηρεί βάση δεδομένων με υποτροφίες και πρακτικές και φοιτήτριες και νέες ασκούμενες στο χώρο.
Οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με τον αθλητισμό σήμερα βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τις συναδέλφους τους στο παρελθόν, ακριβώς επειδή γυναίκες όπως η Melissa Ludtke, η Kerith Burke, η Lesley Visser και η Doris Burke, που έχουν βιώσει τον αποκλεισμό και τις προκαταλήψεις, είναι πρόθυμες να δράσουν ως πρότυπα και να βοηθήσουν τις επόμενες γενιές να αναδειχτούν. «Αν κοιτάξουμε πού βρίσκονται σήμερα οι γυναίκες, θα δούμε πολλές περισσότερες στο broadcasting απ’ότι στην εποχή μου» λέει η Ludtke και συμπληρώνει ότι «οι γυναίκες σήμερα δεν στέκονται στις άκρες του γηπέδου, αλλά έχουν μπει στα broadcast booths. Αυτό είναι μια μεγάλη αλλαγή».