H Alexi Pappas (ή Αλεξία Παππά) γεννήθηκε και μεγάλωσε με τον Έλληνα πατέρα της και τον αδερφό της στην Καλιφόρνια. Ξεκίνησε να τρέχει στο λύκειο, αλλά δεν ήταν πολύ καλή -o προπονητής της ήθελε απόλυτη συγκέντρωση, ενώ εκείνη ήθελε να εξερευνήσει και το ποδόσφαιρο, το μαθητικό συμβούλιο, το θέατρο… Την πρώτη της χρονιά στο Πανεπιστήμιο Dartmouth, πάλι τερμάτιζε τελευταία στην ομάδα στίβου γιατί ήθελε να βιώσει πρώτα τη φοιτητική ζωή. Όταν όμως πέρασε και αυτή η φάση, η Alexi συνειδητοποίησε ότι δεν είναι απλώς γρήγορη, αλλά μπορεί αν θέλει να φτάσει μέχρι τους Ολυμπιακούς. Αποφοίτησε με πτυχίο στην αγγλική φιλολογία και τη δημιουργική γραφή το 2012 και συνέχισε την αθλητική και ακαδημαϊκή της καριέρα στο Πανεπιστήμιο του Oregon. Έχοντας πλέον ολοκληρώσει και το μεταπτυχιακό της κι έχοντας οδηγήσει την ομάδα του Oregon στην πρώτη θέση του NCAA Cross Country Championship, το 2013 ξεκίνησε να ετοιμάζεται για τον επόμενο μεγάλο στόχο- τους
Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
Παρά την αφοσίωση στον αθλητικό της στόχο, η Pappas συνέχισε να καλλιεργεί και τα υπόλοιπα ταλέντα της. Ήδη από το πανεπιστήμιο έγραφε δικά της θεατρικά έργα και σενάρια για ταινίες και συμμετείχε στην παραγωγή μαθητικών ταινιών. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η καλλιτεχνική της συνεργασία με τον τώρα σύζυγό της, Jeremy Teicher. Το ζευγάρι γνωρίστηκε στο Dartmouth, όπου η Alexi διόρθωνε τα κινηματογραφικά σενάρια του Jeremy, κι εκείνος την ποίηση και τα θεατρικά έργα της Alexi. «Ξεκινήσαμε να εμπνέουμε και να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλο, όπως σε μια αθλητική ομάδα. Βοηθήσαμε ο ένας τον άλλο να πιστέψει στον εαυτό του και αρχίσαμε να πιστεύουμε πως θα μπορούσαμε να πετύχουμε οποιοδήποτε στόχο θέσουμε μαζί», έχει πει η Pappas στους New York Times. Το πρώτο τους μεγάλο πρότζεκτ ήταν η ταινία μικρού μήκους Tall as the Baobab Tree (2012), για την οποία έγραψαν μαζί το σενάριο. Έκτοτε έχουν συνεργαστεί μαζί στην ταινία Tracktown (2016), στη μίνι σειρά Speed Goggles (2016), που έκανε «πρεμιέρα» στη στήλη Well των New York Times, και στην ταινία Olympic Dreams (2019), που ήταν η πρώτη ταινία που γυρίστηκε ποτέ σε Ολυμπιακό χωριό κατά τη διάρκεια των Χειμερινών Αγώνων του 2018 στο PyeongChang στη Νότια Κορέα. Η Pappas πρωταγωνιστεί και στις τρεις παραγωγές, οι οποίες είναι σε μεγάλο βαθμό εμπνευσμένες από τις εμπειρίες της ως αθλήτρια μεγάλων αποστάσεων και τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Από το 2015 ως το 2017, η Pappas διατηρούσε επίσης ποιητική στήλη στο περιοδικό Women’s Running, στην οποία περιγράφει τις μικρές χαρές -και τις μεγάλες αγωνίες- του αθλήματός της. Ακόμα και σήμερα, όποτε κάποια νεαρή θαυμάστρια της στέλνει tweet για να μοιραστεί μια επιτυχία, να ζητήσει συμβουλές, ή να εκφράσει την απογοήτευσή της για έναν τραυματισμό ή ένα κακό αποτέλεσμα, η Pappas απαντάει με ένα ποιηματάκι. Όταν αυτό έγινε αντιληπτό από το περιοδικό Runner’s World, εκείνη τους απάντησε αστειευόμενη στο Twitter ότι αν οι Spice Girls είχαν απαντήσει στα δικά της γράμματα όταν ήταν μικρή θα σήμαινε πολλά για εκείνη. Η ενασχόληση της με τις τέχνες έχει άλλωστε διττό σκοπό: αφενός να εμπνεύσει μέσω της προβολής της όσο περισσότερο κόσμο γίνεται και αφετέρου να εκφραστεί με όσους περισσότερους τρόπους μπορεί. Όπως λέει και η ίδια, «η αυτοέκφραση είναι τρόπος αυτοσυντήρησης».
Το κοινό της Alexi αποτελείται κυρίως από νεαρές αθλήτριες που τη θαυμάζουν για τις επιδόσεις της αλλά και για το πόσο ανοιχτά μοιράζεται τις νίκες και τις αποτυχίες της. Το γεγονός ότι η καριέρα της εκτοξεύθηκε σε σχετικά μεγαλύτερη ηλικία είναι ένας ακόμα παράγοντας. Το σήμα κατατεθέν της, ο χαλαρός κότσος στην κορυφή του κεφαλιού της, έχει το δικό του φαν κλαμπ, με ολόκληρες σχολικές ομάδες στίβου να της στέλνουν φωτογραφίες με τα μαλλιά τους χτενισμένα έτσι. «Οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει τον κότσο αν τα μαλλιά του είναι αρκετά μακριά. Είναι ένας τρόπος να συνδεθώ με τους νέους δρομείς. Αντί να γράφω στο Twitter “έτρεξα 100 μίλια αυτή την εβδομάδα”, το οποίο δεν είναι έτσι κι αλλιώς υγιές γι’αυτούς (σ.σ. τους θαυμαστές), γιατί να μην ανεβάσω μια φωτογραφία με τα μαλλιά μου;» λέει η ίδια, δείχνοντας ότι ενδιαφέρεται για όσους τη θεωρούν πρότυπο.
Καθώς πρετοιμαζόταν για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016, η Ελληνοαμερικανίδα αθλήτρια επέλεξε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα για να τιμήσει την Ελληνίδα γιαγιά της. Η Pappas, η οποία είχε πολιτογραφηθεί μόλις τον προηγούμενο Γενάρη, ήξερε επίσης ότι, ως μέλος της ελληνικής αποστολής, θα είχε μεγαλύτερες πιθανότητες να φτάσει στο Ρίο. Είναι εξάλλου η πρώτη Ελληνίδα που θα αγωνιζόταν ποτέ στο αγώνισμα των 10.000 μέτρων στα χρονικά της διοργάνωσης. Η πολυπόθητη πρόκριση ήρθε στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια το Μάιο του 2016, συνοδευόμενη από νέο πανελλήνιο ρεκόρ με χρόνο 36:41,85, πάνω από 30 δευτερόλεπτα πιο γρήγορο από το χρόνο της προηγούμενης κατόχου.Στο Ρίο η Pappas έσπασε ξανά το πανελλήνιο ρεκόρ, τερματίζοντας 17η, με χρόνο 31:36,16.
Η Alexi ένιωθε πως είχε επιτέλους πετύχει το στόχο της: στα 26 της είχε πάει στους Ολυμπιακούς, είχε σπάσει το πανελλήνιο ρεκόρ δύο φορές, και ήταν μία από τις καλύτερες δρομείς μεγάλων αποστάσεων στον κόσμο. Όμως, παρόλο που είχε ανέβει στην κορυφή του κόσμου, δεν είχε προετοιμαστεί για την επόμενη μέρα. Άρχισε αμέσως να ψάχνει τον επόμενο στόχο, αλλά είχε κουραστεί, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Μετά το Ρίο, η Alexi ξεκίνησε να εμφανίζει συμπτώματα κατάθλιψης, από αϋπνίες και κρίσεις άγχους μέχρι αυτοκτονικές σκέψεις. Παράλληλα συνέχισε να τρέχει 120 μίλια την εβδομάδα, όπως και πριν τους Ολυμπιακούς. Έχοντας χάσει τη μητέρα της από κατάθλιψη όταν ήταν μόλις τεσσάρων, συνέχισε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μην γίνει σαν εκείνη, οδηγώντας τον εαυτό της ακόμα βαθύτερα στην απόγνωση. Η έλλειψη ξεκούρασης την οδήγησε σε τραυματισμό, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να σταματήσει να τρέχει. Χωρίς αυτή 
τη διέξοδο, τα συμπτώματα της κατάθλιψης χειροτέρεψαν ακόμα περισσότερο. Ο πατέρας της, που είχε δει τις ίδιες συμπεριφορές στη γυναίκα του, την ενθάρρυνε να μιλήσει σε ειδικό.
«Ο γιατρός μου είπε “Alexi, έχεις μια γρατζουνιά στον εγκέφαλό σου. Όπως όταν κάνεις πατίνια και πέφτεις και γρατζουνάς το γόνατό σου, έτσι μπορείς να τραυματίσεις και τον εγκέφαλό σου”», διηγείται η Pappas στους New York Times. Η εξήγηση τη βοήθησε να δει την κατάθλιψη που βίωνε σαν κάτι προσωρινό, κάτι που μπορεί να θεραπευτεί με ένα σωστό πρόγραμμα, όπως ένας αθλητικός τραυματισμός. Για πρώτη φορά συνειδητοποίησε πως, ως πρωταθλήτρια, ποτέ δεν είχε βρεθεί σε περιβάλλον που ενδιαφερόταν εξίσου για τη σωματική και την ψυχική της υγεία και ξεκίνησε τη δική της προσπάθεια να καταπολεμήσει το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, ειδικά στον αθλητισμό.
Τον Ιανουάριο του 2021 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία της, με τίτλο Bravey. Στις σελίδες του βιβλίου, η Pappas μιλάει για τη μητέρα της, τη δική της μάχη με την κατάθλιψη και το πώς έμαθε να ζητάει βοήθεια. Ο τίτλος, εμπνευσμένος από ένα ποίημα της, δεν μεταφράζεται εύκολα αλλά παραπέμπει στη λέξη «brave», δηλαδή «γενναία». «Μεγαλώνοντας, πάντα χρησιμοποιούσα για τον εαυτό μου λέξεις που με περιέγραφαν προς τα έξω, όπως δυνατή, σκληρή, γρήγορη, αστεία. Συνειδητοποίησα ότι όλες αντικατοπτρίζουν την ενέργεια που βγάζω προς τα έξω. Αλλά η λέξη “bravey” μου φαινόταν διαφορετική γιατί έδειχνε πώς επιλέγω εγώ να είμαι στη σχέση μου με τον εαυτό μου».
Η Pappas έχει πλέον αλλάξει αγώνισμα- τώρα τρέχει μαραθωνίους- και συνεχίζει να αγωνίζεται με τα ελληνικά χρώματα. Παράλληλα συμμετέχει σε όλο και μεγαλύτερες κινηματογραφικές παραγωγές, γράφει, μιλάει ανοιχτά για την ψυχική υγεία, εμπνέει τη νέα γενιά δρομέων με την ειλικρίνεια και την αποφασιστικότητά της και συνεχίζει να μας εκπλήσει με κάθε αθλητική και καλλιτεχνική της επιτυχία.