Η τύχη βοηθάει τους ισχυρούς, αλλά ο Φερστάπεν ίσως δεν τη χρειαζόταν στην Ίμολα

Η τύχη βοηθάει τους ισχυρούς, αλλά ο Φερστάπεν ίσως δεν τη χρειαζόταν στην Ίμολα
Ο Ολλανδός της Red Bull πήρε το 4ο συνεχόμενο τρόπαιό του στο GP Εμίλια-Ρομάνια, αλλά πίσω από την κυριαρχία του κρύβεται μια πιο σύνθετη ιστορία.

Η Ίμολα δεν φημίζεται μόνο για τους αγώνες της, αλλά για την ατμόσφαιρα. Είναι μια πίστα με βάρος. Με ιστορία. Και με τις σκιές της. Αυτήν τη φορά, το Grand Prix Εμίλια-Ρομάνια μας χάρισε και ωραίο αγώνα και ατμόσφαιρα.

Ο Φερστάπεν νίκησε ξανά. Αυτό, από μόνο του, δεν προκαλεί πια έκπληξη. Όμως η νίκη αυτή ήταν προϊόν μιας καθαρής προσπέρασης στην εκκίνηση, ακριβούς διαχείρισης ρυθμού και, ναι, ενός ευνοϊκού VSC. Μπορεί να τον βοήθησε η τύχη, αλλά όλα δείχνουν πως δεν θα την είχε ανάγκη.

Πίσω του, η McLaren τα έπαιξε όλα για όλα και μάλλον καταδίκασε τον Πιάστρι στην πιο δύσκολη «χάρη» που μπορεί να κάνει μια ομάδα στον οδηγό της. Η Ferrari, από το «τίποτα» του Σαββάτου, έφτασε σχεδόν στο «κάτι» ενός κυριακάτικου podium, δίνοντας στους tifosi μια γεύση από ό,τι θα ήθελαν να νιώσουν πιο συχνά. Και το πρωτάθλημα, σιγά-σιγά, αρχίζει να παίρνει μορφή.

 

Διαβάστε ακόμα
» Οι βαθμολογίες της F1 μετά την Ίμολα

Ο Φερστάπεν, το VSC και η «αχρείαστη» εύνοια

Το πρώτο -και ίσως πιο καθοριστικό- χτύπημα του Φερστάπεν ήρθε πριν καλά-καλά αρχίσει ο αγώνας. Όχι στα πιτ, όχι από στρατηγική, αλλά στην πρώτη στροφή. Εκμεταλλευόμενος καλύτερη αντίδραση στο σβήσιμο των φώτων και ελαφρώς ευνοϊκότερη γραμμή, «χώρεσε» από την εξωτερική και πέρασε τον Πιάστρι καθαρά, με ένα προσπέρασμα που είναι περισσότερο ψυχολογική υπεροχή παρά απλή αγωνιστική τοποθέτηση.

Από εκείνο το σημείο και μετά, ο Φερστάπεν δεν χρειάστηκε να προσπεράσει ξανά κανέναν. Απλώς οδήγησε στον ρυθμό του, ρυθμίζοντας την απόσταση από τα μονοθέσια των McLaren, πατώντας γκάζι μόνο όταν έπρεπε – και διατηρώντας πάντα την ψυχραιμία του.

Το ερώτημα, ωστόσο, είναι εύλογο: αν δεν υπήρχε το Virtual Safety Car, θα κέρδιζε; Ναι, τον βοήθησε - ξεκάθαρα. Το VSC λειτούργησε σαν μια φυσική παύση στον ρυθμό του Νόρις και του Πιάστρι και έδωσε στον Φερστάπεν την ευκαιρία να πάρει ανάσα. Αν δεν έμπαινε το VSC, η πίεση ίσως να ήταν πιο έντονη. Ίσως να έβλεπε τις McLaren πολύ πιο κοντά στον καθρέφτη του.

Αλλά αυτό είναι το «αν». Στο «όταν», ο Φερστάπεν ήταν σταθερά μπροστά σε όλο τον αγώνα αγώνα. Και δεν έδειξε ποτέ να αγχώνεται. Τελικά, αυτό που όλοι θεωρήσαμε τεράστια εύνοια της τύχης που άλλαξε τη ροή και τη μοίρα του αγώνα, ίσως να μην ήταν τόσο καθοριστικό όσο νομίζουμε.

Η Red Bull μπορεί να μην έχει φέτος το απόλυτο μονοθέσιο, αλλά στη συγκεκριμένη πίστα, ήταν απροσδόκητα γρήγορη. Και αυτό το στοιχείο – το ότι είχε τον ρυθμό σε ένα σαββατοκύριακο που έμοιαζε να ευνοεί άλλους – ίσως λέει περισσότερα απ’ όσο φαίνεται για τη συνέχεια της χρονιάς.

Η McLaren έπαιξε για τη νίκη και μάλλον πλήρωσε το ρίσκο

Η McLaren μπήκε στην Ίμολα με αυτοπεποίθηση. Μετά τη μεγαλειώδη νίκη στο Μαϊάμι και ένα Σάββατο όπου ο Πιάστρι πήρε την pole -και παρότι ο Νόρις ήταν τέταρτος στην εκκίνηση- η ομάδα ήξερε ότι είχε το ρυθμό. Και δεν είχε καμία πρόθεση να αμυνθεί. Ήθελε να επιτεθεί.

Από την αρχή, όμως, ο Πιάστρι έχασε την πρώτη θέση στην εκκίνηση και βρέθηκε αμέσως σε θέση άμυνας. Η McLaren τότε αποφάσισε να ρισκάρει: τον έφερε στα πιτ πολύ νωρίτερα από τον Φερστάπεν, ελπίζοντας να πετύχει το undercut. Στο χαρτί, ήταν μια λογική επιλογή. Στην πράξη, ήταν το σημείο που έγειρε την πλάστιγγα – και όχι υπέρ τους.

Η McLaren –προφανώς άθελά της– έπαιξε ένα εσωτερικό παιχνίδι που είχε ως τελικό αποτέλεσμα να θυσιάσει τον Πιάστρι στο βωμό μιας ευρύτερης στρατηγικής. Ήταν αυτό συνειδητό; Ή απλώς λανθασμένος timing; Σε κάθε περίπτωση, το ερώτημα μένει: άξιζε να ρισκάρουν τόσο νωρίς;

Αν περίμεναν λίγους γύρους ακόμη, ίσως να μπορούσαν να κρατήσουν τον Πιάστρι μπροστά από τον Νόρις και να πιέσουν από κοινού τον Φερστάπεν. Αντ’ αυτού, βρέθηκαν με ένα βάθρο και έναν απογοητευμένο οδηγό.

Το πρόβλημα για τη McLaren δεν είναι η ταχύτητα – αυτή υπάρχει και είναι πειστική. Το πρόβλημα είναι η λεπτομέρεια. Και στη Formula 1, η λεπτομέρεια μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά.

Η Ferrari υπενθυμίζει ότι υπάρχει

Το Σάββατο, η Ferrari έμοιαζε χαμένη. Ούτε ρυθμός, ούτε ισορροπία, ούτε εμφάνιση που να τιμά την ιστορία της, και μάλιστα μέσα στην έδρα της. Ο Χάμιλτον και ο Λεκλέρ έμειναν εκτός δεκάδας στις κατατακτήριες – και στο paddock ακούστηκε ξανά η φράση που στοιχειώνει τη Scuderia κάθε φορά που πατάει ιταλικό έδαφος: «μην περιμένετε τίποτα».

Κι όμως, ήρθε η Κυριακή. Ο Χάμιλτον ξεκίνησε 12ος και τερμάτισε τέταρτος, σε έναν αγώνα χωρίς λάθη, αλλά με υποδειγματική ανάγνωση. Το σημαντικότερο όμως δεν ήταν η θέση του — ήταν ότι το μονοθέσιο έμοιαζε τελικά να έχει κάτι να δώσει και ο ίδιος έμοιαζε να επικοινωνεί επιτέλους μαζί του. Οι συγκυρίες τον έφεραν τόσο ψηλά -και αν το αγώνας είχε περισσότερους γύρους θα μπορούσε να είναι ψηλότερα, αλλά τελικά κάτι κερδήθηκε στην Ίμολα.

Ο Λεκλέρ ξεκίνησε 11ος, αλλά στον αγώνα έδειξε ότι είχε πολύ περισσότερα να δώσει. Με καλό ρυθμό και καθαρή οδήγηση, ανέβηκε στη δεκάδα και έδειχνε ικανός να απειλήσει για κάτι παραπάνω. Όμως η εμφάνιση του Virtual Safety Car ήρθε τη χειρότερη στιγμή για τη Ferrari, χαλώντας τον συγχρονισμό της στρατηγικής του και κοστίζοντας του σε χρόνο και θέσεις. Παρ’ όλα αυτά, ο Μονεγάσκος πάλεψε μέχρι τέλους, ενεπλάκη σε μάχη με τον Άλμπον – με μικρή επαφή και επιστροφή θέσης για αποφυγή ποινής – και τελικά πήρε την 6η θέση. Ήταν μια εμφάνιση που ίσως δεν απέδωσε σε βαθμούς αυτό που άξιζε, αλλά υπενθύμισε πως όταν οι συνθήκες του το επιτρέπουν, ο Λεκλέρ είναι πάντα εκεί.

Η εικόνα του 2025 αρχίζει να σχηματίζεται

Η Ίμολα μας έδειξε -ξανά- ότι ο Φερστάπεν, ακόμη και όταν δεν έχει το κορυφαίο πακέτο, έχει τον τρόπο. Ότι η Red Bull μπορεί να μην τρομάζει πια, αλλά παραμένει πιο επικίνδυνη από ποτέ όταν τη θεωρείς ευάλωτη. Ότι η McLaren έχει τη δύναμη αλλά ίσως της λείπει ακόμα η ψυχραιμία, και ότι η Ferrari μπορεί να ανασάνει όταν όλα δείχνουν πνιγηρά.

Το πρωτάθλημα δεν άλλαξε δραματικά, αλλά ο τόνος άρχισε να χαμηλώνει. Ο ανταγωνισμός υπάρχει, οι διαφορές είναι μικρές, και όλα θα κριθούν σε λεπτομέρειες στρατηγικής και διαχείρισης.

Και τώρα, έρχεται το Μονακό. Μια πίστα που δεν συγχωρεί και δεν δείχνει έλεος. Εκεί όπου η θέση στο grid είναι πιο σημαντική από τον ρυθμό αγώνα. Εκεί όπου οι ομάδες δοκιμάζονται όχι μόνο στην απόδοση, αλλά και στο ποιος θα τολμήσει να κερδίσει χωρίς περιθώριο λάθους. Η ιστορία του φετινού πρωταθλήματος ακόμα γράφεται.

Φωτογραφίες: Red Bull Content Pool

Ακολουθήστε την σελίδα του gMotion στο Facebook!

Κώστας Παστρίμας
Κώστας Παστρίμας

Ο Κώστας Παστρίμας μπήκε στο χώρο της δημοσιογραφίας λίγο πριν από την αλλαγή του αιώνα ως επιμελητής κειμένων σε ημερήσιες εφημερίδες. Λίγο αργότερα πέρασε «μπροστά» από τα κείμενα, γράφοντας κυρίως για αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, μηχανοκίνητα σπορ και όλα τα σχετικά με αυτά. Από νωρίς πίστεψε στη δύναμη του διαδικτύου, την εποχή που δεν ήταν ούτε κατά διάνοια όσο διαδεδομένο είναι πλέον, «χτίζοντας» τα μέσα που ήταν οι πρωτοπόροι της εποχής τους. Ανήκει στο δυναμικό της Liquid από το 2021.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΛΙΓΟΤΕΡΑ
Φόρτωση BOLM...