Ο Παναθηναϊκός από το μεσημέρι της Δευτέρας μπαίνει και επίσημα στην εποχή του Τσάβι Ρόκα, με τον Ισπανό τεχνικό διευθυντή να παρουσιάζεται στο Κορωπί και να πιάνει δουλειά στο «τριφύλλι» για την επόμενη διετία. Ο 45χρονος μάνατζερ που έχει ως παράσημο την εξαιρετική δουλειά που έκανε για τέσσερα χρόνια στην ΑΕΚ Λάρνακας, αποτελεί τον ορισμό του ποδοσφαιρανθρώπου, ενός ανθρώπου που έρχεται στην Αθήνα για να βάλει «σφραγίδα» και να ανεβάσει επίπεδο τον σύλλογο. Το GWJ με την βοήθεια συνεντεύξεων που έδωσε κατά καιρούς σε κυπριακά μέσα, παρουσιάζει δέκα ξεχωριστά πράγματα που αφορούν την φιλοσοφία, τον χαρακτήρα, την λογική του Ίβηρα τεχνικού διευθυντή.

1. Παιδί της Μπαρτσελόνα, γαλουχήθηκε με την φιλοσοφία των Καταλανών σε όλα τα επίπεδα και δεν θα μπορούσε να μην είναι μεγάλος οπαδός του Γιόχαν Κρόιφ. Θεωρεί πως ο σπουδαίος Ολλανδός άλλαξε το ποδόσφαιρο ολοκληρωτικά με τις ιδέες του σε όλα τα επίπεδα. Έχει άριστη σχέση με τον γιο του Γιόχαν, Ζόρντι, ο οποίος του άνοιξε την πόρτα της ΑΕΚ Λάρνακας και πρόσφατα μιλώντας στο gazzetta.gr έπλεξε το εγκώμιο του Ισπανού συμπαίκτη του στις ακαδημίες των «μπλαουγκράνα».

2. Για να επιλέξει έναν ποδοσφαιριστή δεν φτάνει μόνο η ποιότητα πάνω στο χορτάρι. Για την ακρίβεια δεν αποτελεί ούτε το 50% του κριτηρίου που έχει ο Ισπανός για να κάνει την τελική επιλογή. Τον ενδιαφέρει πάρα πολύ, ο παίκτης που θα βάλει στην ομάδα του, να είναι σωστός στα αποδυτήρια και έξω από τα γήπεδα, τον ενδιαφέρει η προσωπικότητά του, θέλει ο παίκτης που θα διαλέξει να είναι συμβατός με την υπόλοιπη ομάδα. Δεν τον ενδιαφέρει ένας ποδοσφαιριστής που μπορεί πραγματικά να κάνει διαφορά αλλά παράλληλα να δημιουργεί θέματα στο εσωτερικό της ομάδας.

3. Στην ΑΕΚ Λάρνακας οι μεταγραφικές του επιλογές ήταν κυρίως από την ισπανική αγορά, η ομάδα θύμιζε περισσότερο σύλλογο της Segunda Division παρά κυπριακό σύλλογο, καθώς οι γηγενείς ήταν ελάχιστοι. Ο Τσάβι Ρόκα αναγκάστηκε να δουλέψει με αυτόν τον τρόπο, καθώς το επίπεδο των ακαδημιών ήταν χαμηλό.

Στον Παναθηναϊκό νιώθει ευτυχισμένος που θα βρει μια τόσο καλή δουλεμένη ακαδημία, θα βρει τμήματα υποδομής που διαθέτουν δεκάδες αθλητές στις μικρές εθνικές ομάδες. Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος:

«Πιστεύω ότι το έργο του τεχνικού διευθυντή είναι να επιβάλλει τις ιδέες και τη φιλοσοφία του, σεβόμενος τους γηγενείς της χώρας στην οποία εργάζεται».

4. Στην ζωή του, στη δουλειά του, ακολουθεί πολλές φορές το ένστικτό του. Αυτό του... έδειξε τον δρόμο της αποχώρησης από την Λάρνακα, αυτό τον... έστειλε στον Παναθηναϊκό, μετά την αρχική άρνηση στην πρόταση του «τριφυλλιού». Από κει και πέρα, είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει πολύ στην ομαδική δουλειά και λιγότερο στην αρχή του ενός.

Εξηγώντας το... θαύμα που πέτυχε στην τετραετία του στην Κύπρο, έλεγε το εξής:

«Σε αυτό που πέτυχα ήταν στη χημεία που είχαμε στο κλαμπ. Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα, όλοι δουλεύαμε ως ομάδα. Είχαμε ομαδικό πνεύμα. Αρχίζοντας από τον πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο, ήμασταν διαφορετικοί. Προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Να βρίσκουμε τις λύσεις στα προβλήματα. Αυτό ήταν η επιτυχία της ΑΕΚ, όχι δική μου. Γενικώς, τα όσα πετύχαμε αυτά τα χρόνια, για μένα είναι ένα θαύμα. Για μένα»!

5. Θεωρεί τον προπονητή της ομάδας του, ως κομμάτι αναπόσπαστο της συνολικής επιτυχίας.

Έχει μείνει στην... ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου η στήριξη που παρείχε στους τεχνικούς του, ειδικά στον Ιμανόλ Ιντιάκεθ, τον οποίο όπως έχει δηλώσει «τον υπερασπίστηκα μέχρι θανάτου», καθώς ο Ιντιάκεθ είχε μπει στο στόχαστρο σκληρής κριτικής από οπαδούς και Τύπο.

Από κει και πέρα, δεν του αρέσει να παρεμβαίνει καθόλου και ποτέ. Ουδέποτε θα συζητήσει με τον προπονητή ζητήματα ενδεκάδας, καθώς θεωρεί πως αυτό δεν είναι κομμάτι της δικής του δουλειάς.

6. Είναι έντονα συναισθηματικός. Έζησε μέχρι το... μεδούλι την εμπειρία της Κύπρου, δάκρυσε πολλές φορές πίσω από τις κάμερες αλλά και κάποιες μπροστά όπως αυτές. Όπως στον αποκλεισμό από την Βικτόρια Πλζεν που στέρησε από την ΑΕΚ την ευκαιρία να μπει στους ομίλους του Europa League.

Όπως στην κατάκτηση του Κυπέλλου το 2018, όπως έκλεισε η θητεία του με ένα τρόπαιο.

«Μετά τον τελικό κυπέλλου, μου βγήκαν πολλά συναισθήματα. Είχαμε δύσκολες στιγμές, σκέφτηκα την οικογένειά μου, η οποία με βοήθησε αλλά και υπέφερε μαζί μου, ο κόσμος, νεαροί και γηραιότεροι, ήταν πολλοί οι λόγοι που δάκρυσα. Ο τρόπος που επιστρέψαμε στο παιχνίδι, το πώς κερδίσαμε… Γενικά είμαι πολύ συναισθηματικός τύπος».

7. Η ισορροπία για εκείνον στα αποδυτήρια είναι το Α και το Ω. Στην ΑΕΚ Λάρνακας διαχειρίστηκε τους διαθέσιμους πόρους με θρησκευτική ευλάβεια και ποτέ δεν ανέβασε τα συμβόλαια στα επίπεδα που θα έφεραν ανισορροπία και γκρίνια στο εσωτερικό της ομάδας. «Για μένα ήταν πανεύκολο να φέρω παίκτες των 350 ή των 400 χιλιάδων, αλλά θα κατέστρεφα τα αποδυτήρια. Πιστεύω σ’ αυτό τον τρόπο δουλειάς κι αυτόν θα κρατήσω».

8. Εργασιομανής, θέλει να έχει εικόνα για όλα και μέσα στα αποδυτήρια δεν έχει τον ρόλο του «κακού μπάτσου» αλλά προσπαθεί με την απαραίτητη ισορροπία να επιβληθεί στους ποδοσφαιριστές και να τους «κερδίσει».

Στην Λάρνακα υπήρχαν στιγμές που ήταν φίλος με τους παίκτες, υπήρχαν και στιγμές που έπρεπε να σηκώσει τον τόνο της φωνής του.

«Όταν σας μιλώ, πάντα θα σας λέω την αλήθεια και αυτό που πραγματικά πιστεύω, με γνώμονα το καλό σας και το καλό της ομάδας» ήταν μία από τις κουβέντες που είχε πει στα αποδυτήρια. Μια κουβέντα που εκτιμήθηκε απόλυτα, καθώς έγινε και πράξη.

9. Η φιλοσοφία που θέλει να έχει η ομάδα του πάνω στο χορτάρι, ταιριάζει απόλυτα με τον Παναθηναϊκό αλλά και με αυτό που μας έχει δείξει μέχρι τώρα ο Γιώργος Δώνης στον πάγκο του «τριφυλλιού». Θέλει να βλέπει ένα σύνολο με μεγάλη κατοχή μπάλας, που θα νικάει με το ποδόσφαιρό του και θα είναι ξεκάθαρα επιθετική η νοοτροπία της μέσα στο γήπεδο.

10. Θεωρεί πως η δουλειά του στην Κύπρο αδικήθηκε. Τόσο από μερίδα οπαδών και του Τύπου όσο πολύ περισσότερο από τους τίτλους που δεν κατέκτησε η ομάδα του. Η ΑΕΚ Λάρνακας έφτασε δύο φορές κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος αλλά δεν τα κατάφερε. Στην Μεγαλόνησο έγινε μεγάλη κουβέντα για την διαιτησία και για το κατά πόσο έκρινε την τελική «μάχη», σε μια συζήτηση που θυμίζει αρκετά την Ελλάδα της περασμένης δεκαετίας.