Μοντεβιδέο, 1983…

Μια ακόμα ποδοσφαιρική ιστορία γεννιέται. Ο Εστεμπάν Ντάμιαν Μπατίστα Ερνάντεζ είναι το τέταρτο μέλος της οικογένειας και δεύτερο παιδί που έρχεται στον κόσμο. Το πρώτο του όνειρο; Δεν διέφερε από εκείνο του Ντιέγκο Φορλάν, του Λουίς Σουάρεζ ή του Έντινσον Καβάνι. Ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Η οικογένειά του άφησε σύντομα το Μοντεβιδέο και μετακόμισε στο παραθαλάσσιο θέρετρο της Πλάγια Πασκουάλ. Εκεί, ο Εστεμπάν έπαιζε ποδόσφαιρο όπου μπορούσε. Στις αυλές, στα πάρκα, στην παραλία… Όσο κι αν το προσπάθησε, ωστόσο, δεν κατάφερε να βοηθήσει τον εαυτό του. «Θα έλεγα ότι ήμουν μάλλον ατάλαντος», παραδέχεται και η έλλειψη ταλέντου, όπως και το ύψους τον οδήγησε εκεί που κανένα παιδί δεν διασκεδάζει να βρίσκεται. Στο τέρμα!

Όταν έπαιζε με τους φίλους του ήταν τερματοφύλακας και λόγω φυσικών προσόντων εκεί προσπάθησε να κάνει καριέρα. Γράφτηκε στις ακαδημίες της Νασιονάλ και το πάλεψε μέχρι τα 15 του χρόνια. Τότε, με έναν μάλλον ευγενικό τρόπο οι ιθύνοντες των ακαδημιών τον ενημέρωσαν πως δεν κάνει για το ποδόσφαιρο και δεν θα τον κρατήσουν άλλο στην ομάδα. Ο Εστεμπάν έπρεπε να βρει ένα καινούργιο άθλημα για να βγάζει την ενέργειά του και να ασκεί το σώμα του. Ένα άθλημα που έτσι για πλάκα είχε δοκιμάσει μια-δυο φορές με τους φίλους του, αλλά δεν είχε την παραμικρή ιδέα περί τίνος πρόκειται. Μόνο ότι παίζεται με μια μπάλα και εν αντιθέσει με το ποδόσφαιρο δεν έχει τέρμα, αλλά μπασκέτα. Η περιγραφή δεν είναι υπερβολική… Εξάλλου, μιλάμε για τη Λατινική Αμερική και δη την Ουρουγουάη.

One way ticket!

Πότε σταμάτησες να χρησιμοποιείς τα μέσα μαζικής μεταφοράς;

«Όταν άρχισε να χτυπάει το κεφάλι μου στην οροφή!!».

Σε μια μεταχρονολογημένη συνέντευξη, ο Εστεμπάν Μπατίστα με χιούμορ απάντησε στον δημοσιογράφο, επικαλούμενος τα 208 εκατοστά του. Το καλό για εκείνον είναι ότι μετακινούταν με συγκοινωνίες όσο καιρό χρειαζόταν. Και ακόμα καλύτερο ότι πήρε το λεωφορείο που του άλλαξε τη ζωή. «Με εντόπισαν σε μια διαδρομή εξαιτίας του ύψους μου. Ένας άγνωστος ήρθε και με ρώτησε αν θα έπαιζα μπάσκετ. Μου φάνηκε περίεργο. Έτσι κάπως ξεκίνησα και ουσιαστικά σε εκείνον οφείλω το που βρίσκομαι σήμερα».

Ο μύθος θέλει ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν απλά ένας οπαδός της Club Atletico Welcome. Ο Μπατίστα εκείνη την εποχή δεν ήξερε ούτε τα βασικά για το άθλημα. «Ευτυχώς που με έδιωξαν από τη Νασιονάλ και το γύρισα στο μπάσκετ. Είχα ελάχιστη επαφή με το άθλημα και έμαθα πώς να πετώ τη μπάλα, κάτι που ως τα 16 μου δε γνώριζα». Δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Ο Εστεμπάν ξεκίνησε το 2000 και μέσα στα επόμενα χρόνια διαρκώς βελτιωνόταν. «Άκουγα ό,τι μου έλεγαν, έκανα προπόνηση και ήμουν αφοσιωμένος στους προπονητές μου. Χάρη σε αυτά έφτασα εδώ που είμαι σήμερα».

Η εξέλιξή του έμοιαζε με παραμύθι. Έκανε ντεμπούτο στα 18 του χρόνια με μόλις 2,1 πόντους σε 23 ματς, όμως το 2004 ήταν υποψήφιος για καλύτερος Ουρουγουανός παίκτης. Παράλληλα, θα γνωρίσει τον Όσκαρ «Όσκι» Μολία, τον οποίο χαρακτηρίζει μέντορα, γιο του σπουδαιότερου παίκτη που έβγαλε η χώρα της Λατινικής Αμερικής και μαζί θα κατορθώσουν να φτιάξουν το μέλλον του Εστεμπάν. Ο Μπατίστα θα αντιλαμβάνεται ότι έχει θέση στο παγκόσμιο μπάσκετ και οι εικόνες του θα διαφέρουν από εκείνες που είχε παιδί. «Θαυμάζω στον Αντρές Νοτσιόνι και τον Φαμπρίτσιο Ομπέρτο. Είναι εκπληκτικοί παίκτες και άνθρωποι. Μακάρι να καταφέρω να τους μοιάσω».

Η εξέλιξή του θα ήταν στα βήματα των δύο Αργεντινών. Όταν το 2003 κι ενώ ο Μπατίστα είχε εκτοξεύσει τους πόντους στους 16,4 ανά αγώνα ήρθε η πρόταση της Ρεάλ, ο μεν Νοτσιόνι βρισκόταν στη Βιτόρια, ο δε Ομπέρτο στη Βαλένθια. Δεν θα καταφέρει, όμως, να τους αντιμετωπίσει, αφού η «βασίλισσα» θα επιλέξει να τον παραχωρήσει δανεικό. «Ήμουν πολύ μικρός τότε, μόλις 19 ετών. Κι αν σκεφτείς ότι είχα ξεκινήσει στα 15 μου είχα μόλις τρία ή τέσσερα χρόνια εμπειρίας. Με έστειλαν σε μικρότερη ομάδα για να με δουν να παίζω περισσότερο. Ακούγεται ωραίο να είσαι στη Ρεάλ, αλλά στην πραγματικότητα δεν έπαιξα ποτέ εκεί».

Ο Εστεμπάν Μπατίστα βρέθηκε στην Ποτζουέλο κι έπαιξε στη δεύτερη κατηγορία ένα χρόνο, πριν επιστρέψει στην Ουρουγουάη. «Αποφάσισα να διακόψω το συμβόλαιό μου, γιατί όσο δεν είχα διαβατήριο θα με έστελναν από ‘δω κι από κει, κάτι που δεν μου άρεσε». Ταυτόχρονα χρίστηκε διεθνής, έπαιξε στο Fiba Americas του 2005 και παρότι η ομάδα του απέτυχε, ο ίδιος ήταν πρώτος στα ριμπάουντ του τουρνουά με 15,6 μέσο όρο! Οι εμφανίσεις του θα έφερνε εκεί που μόνο ως αστείο και μακρινό όνειρο μπορούσε να διηγείται.

Μια φορά κι έναν καιρό…

Στην Ουρουγουάη απολάμβανε, πλέον, το τίτλο του σταρ. Όσο μπορεί να είναι σταρ, φυσικά, ένας παίκτης του μπάσκετ. Η δημοτικότητά του εκτοξεύτηκε όταν τον Σεπτέμβριο του 2005, οι Ατλάντα Χοκς τού πρότειναν συμβόλαιο. Ο Εστεμπάν Μπατίστα που σε ανύποπτο χρόνο δήλωνε πόσο ονειρευόταν να αντιμετωπίσει τον Σακίλ Ο’ Νιλ, θα ερχόταν αντιμέτωπος με τη μάλλον σκληρή πραγματικότητα στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου. «Όταν έπεσε πάνω μου, ένιωσα ότι τράκαρα με το πάτωμα», δήλωνε κι ευτυχώς που η συμμετοχή του ήταν λίγο περισσότερο από τα έξι λεπτά. Στο ΝΒΑ ο Ουρουγουανός σέντερ θα δει πράγματα που ούτε μπορούσε να φανταστεί στη ζωή του.

«Στην προπόνηση μπορούμε να έχουμε όποιου είδους αναψυκτικό επιθυμούμε, ενώ στην Ουρουγουάη είχαμε νερό κι αυτό με το ζόρι. Μπήκα στα αποδυτήρια και είχα τη δική μου πετσέτα, ποικιλία σαμπουάν, μία ρόμπα με το όνομά μου και ξυριστική μηχανή. Ήταν σα να έκανα μπάνιο σε ξενοδοχείο πολυτελείας. Επίσης, παίρνεις οκτώ ζευγάρια κάλτσες και τα παπούτσια που θες». Ο Μπατίστα έγινε ενός είδους πρεσβευτής για την Ουρουγουάη, αφού ήταν ο πρώτος παίκτης της χώρας του που κατόρθωνε να παίξει στο ΝΒΑ, γεγονός που τον γέμιζε ευθύνες. «Είναι πολύ σημαντικό για μένα και τη χώρα μου. Μπορεί πλέον να είμαι είδωλο για τη νεολαία της Ουρουγουάης και απολαμβάνω μια τέτοια ευθύνη».

Εκείνο που δεν μπορούσε να απολαύσει ήταν το παιχνίδι. Μετά από την πρώτη σεζόν, την οποία ολοκλήρωσε με 57 ματς, ήρθε η δεύτερη που είχε πολύ πάγκο. Ο Εστεμπάν κουράστηκε από τη μοναξιά και την απραξία, αφού η μοίρα του δεν άλλαξε ούτε όταν έφυγε από την Ατλάντα για τη Βοστώνη. «Φαντάσου πως είναι να πηγαίνεις στην προπόνηση, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να παίξεις ποτέ και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο. Να πρέπει να τρως μόνος σου, να μένεις μόνος σου και να μην έχεις κανέναν να μιλήσεις. Κάποια στιγμή σου διαλύει το μυαλό».

Ευρωπαϊκή διαδρομή…

Ο Εστεμπάν θα έπαιρνε και πάλι το λεωφορείο. Αυτή τη φορά για να βρει ξανά το κέφι του και τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. «Ήταν κάποιος Κέβιν Γκαρνέτ στην ομάδα και μου έλεγαν ότι θα παίζει αυτός», έλεγε χαριτολογώντας όταν προσγειώθηκε στο Ισραήλ για λογαριασμό της Μακάμπι. «Προτίμησα να συνεχίσω στην Ευρώπη γιατί θέλω να παίζω μπάσκετ. Προτιμώ να είμαι εδώ και να νιώθω καλά για τον εαυτό μου». Στη Μακάμπι έμεινε 1,5 χρόνο, πριν αναγκαστεί να βρει νέο σύλλογο, επειδή όπως έλεγε η ομάδα του Τελ Αβίβ ήθελε να κάνει περικοπές. Η επόμενη επιλογή του θα είναι μια από τις πιο λανθασμένες της καριέρας του, κάτι που θα αντιληφθεί γρήγορα και μόνος του θα αποχωρήσει.

«Μόλις πέντε μέρες στη Ρωσία μου έδειξαν ότι δεν μπορώ να μείνω εκεί πέντε μήνες. Είχε πάρα πολύ κρύο και δεν μπορούσα να συνηθίσω. Ούτε τη γλώσσα, ούτε τον καιρό, ούτε τον τρόπο που ζουν εκεί. Πήρα την οριστική μου απόφαση όταν πήγα στην προπόνηση και κανείς δεν μιλούσε αγγλικά». Ο Μπατίστα γύρισε στην Αργεντινή και παρότι είχε μπει στο ραντάρ όλων των ευρωπαϊκών ομάδων, το γεγονός ότι δεν είχε διαβατήριο, αποτελούσε εμπόδιο για να έρθει μια επιθυμητή πρόταση. Μέχρι το 2009 που η Φουενλαμπράδα τόλμησε να τον πάρει ως ξένο και δικαιώθηκε.

Στο ντεμπούτο του είχε 20 πόντους και 15 ριμπάουντ, αναδείχθηκε mvp της αγωνιστικής στην ACB και όταν ένα χρόνο μετά ήρθε και η ισπανική υπηκοότητα, οι προτάσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Στο παιχνίδι της απόκτησής του προεξέχουσες ήταν η Ταουγκρές και η Μπαρτσελόνα, με τη μεταγραφή να έρχεται τελικά τον Ιανουάριο του 2011 με προορισμό τη Βιτόρια. Εκεί που είχαν παίξει τόσο ο Νοτσιόνι, όσο και ο Ομπέρτο. Με την Κάχα Λαμποράλ, όπως λεγόταν τότε η ομάδα της Βασκονίας, θα επανέλθει στην Ευρωλίγκα και στο τοπ επίπεδο και το καλοκαίρι θα φύγει για την Τουρκία.

Στην Ανατόλου Εφές ο μέρος όρος συμμετοχής του θα μειωθεί, όπως και η αποτελεσματικότητά του. Πάνω στην διετία και μόλις το συμβόλαιό του θα τελειώσει, αποφασίζει να αποχωρήσει. «Πέρασα πολύ δύσκολους εφτά μήνες. Το τελευταίο επίσημο ματς που έπαιξα ήταν το Νοέμβριο και παρότι προσπαθούσα καθημερινά στις προπονήσεις, δεν συμπεριλαμβανόμουν στο rotation της ομάδας. Είχα μιλήσει με τον κόουτς και μου είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν με υπολογίζει γιατί έχει τους δικούς του παίκτες». Επόμενος σταθμός του Μπατίστα ήταν η Καρσίγιακα. Εκεί βρήκε και πάλι τον εαυτό του, βρήκε το σκοράρισμα, βρήκε τα ριμπάουντ (17,8 και 8,1 στο eurocup) και το καλοκαίρι βρήκε και τον Παναθηναϊκό.

Τι βρήκε ο Παναθηναϊκός στον Εστεμπάν Μπατίστα; Πέρα από τον διάδοχο του Ρόκο Λένι Ούκιτς στα ντραμς, έναν ακόμα παίκτη να «σκοτώνει» τον Ολυμπιακό. Όπως τελείωσε τη χρονιά ο Κροάτης, την ξεκινάει ο Ουρουγουανός.