Το τραγούδι στο σπίτι!

Κάποτε τον είχαν κατηγορήσει ότι δεν προβάλλει αρκετά το μέρος του, πως ίσως δεν το αγαπάει όσο θα έπρεπε επειδή δεν αναφέρεται στην πατρίδα του μετά από κάθε επιτυχία. Κι εκείνος κάποτε αρνήθηκε να παίξει με τη φανέλα των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στην άσημη και μη αναγνωρισμένη Εθνική ομάδα μπάσκετ του τόπου του. Ο Τιμ Ντάνκαν είχε πάντα τον δικό του τρόπο να ερμηνεύει καταστάσεις, να αντιδράει στις προκλήσεις, να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, να δίνει απαντήσεις. Έτσι μεγάλωσε, έτσι έμαθε στο σπίτι του. Το μοναδικό που έμεινε όρθιο, όταν ένας τυφώνας θα διέλυε το μαγευτικό Σαιντ Κρουά των αμερικανικών Παρθένων Νήσων.

Οι αρχές στο σπίτι του Γουίλιαμ, οικοδόμου στο επάγγελμα, και της Ιον, μαίας που συχνά δούλευε τη σκληρή νυχτερινή βάρδια, προκειμένου να είναι δίπλα στα παιδιά της, ήταν ξεκάθαρες. Θεμελιώθηκαν όταν ήρθαν στη ζωή η Σέριλ και η Τρίσια και παρέμειναν ίδιες για τον Τίμοθι Τίοντορ Ντάνκαν που ήταν τον Απρίλιο του 1976 το τελευταίο μέλος που θα προστίθετο στην οικογένεια. Ήταν και ο λόγος που η μητέρα του έβαλε τα κλάματα από τη χαρά της, όταν αντίκρισε επιτέλους ένα αγόρι! Το τραγούδι που τα τρία παιδιά θα έλεγαν σε έναν χαρούμενο παιδικό ρυθμό πριν πέσουν για ύπνο θα ήταν εκείνο που θα τα σημάδευε στη ζωή τους.

«Good, better, best. Never let it rest. Until your good is better, and your better is your best». Ο… ύμνος της ζωής του. Ο Τιμ θα αποδεικνυόταν χαρισματικός, όσο και υπεύθυνος από την παιδική ηλικία. Στα οκτώ του χρόνια πήδηξε μια τάξη λόγω ευφυΐας, ενώ το ταλέντο του στον αθλητισμό ήταν ένας συνδυασμός του οικογενειακού dna με τον παράδεισο της Καραϊβικής, όπου μεγάλωνε! Νερό και κολύμβηση… Η Σέριλ και η Τρίσια ήταν οι πρώτες που πήγαιναν καθημερινά στη μοναδική πισίνα που υπήρχε στο Σαιντ Κρουά, ένα νησί λίγο μικρότερο σε έκταση από την Ικαρία. Ο Τιμ τις ακολούθησε… Το ίδιο και η μητέρα τους, που δεν έχανε την ευκαιρία να φωνάζει από τις κερκίδες και λέγεται πως ακουγόταν περισσότερο απ’ όλες. «Ήταν η μεγαλύτερη οπαδός μου. Με κάποιο τρόπο πάντα κατάφερνε να ακούγεται πιο δυνατά από όλους και την άκουγα ακόμα και κάτω από το νερό».

Το σώμα του Ντάνκαν ήταν ιδανικό για κολύμπι… Όπως ήταν και της Σέριλ, αλλά και της Τρίσια που έφτασε μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σεούλ το 1988, όπου κατέβηκε στους αγώνες εκπροσωπώντας τις Παρθένους Νήσους και όπου κατετάγη 34η στο 100άρι και 30η στο 200άρι, αμφότερα στο ύπτιο. Ο Τιμ προτιμούσε το ελεύθερο. Στην ηλικία των 13 ετών ήταν ανάμεσα στους καλύτερους των Ηνωμένων Πολιτειών στα 400 μέτρα ελεύθερο, ενώ τα ρεκόρ του στα 50 και 100 μέτρα ακόμα δεν έχουν καταρριφθεί στο Σαιντ Κρουά. «Ο Τίμι ήταν καλύτερος από μένα. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία στο μυαλό μου ότι θα ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τους καλύτερους του κόσμου». Ο μικρός Τιμ ένιωθε πως βρίσκεται στον παράδεισο. Μόνο που ακόμα και εκεί υπάρχουν εισβολείς.

Hugo… boss!

Πίσω στο 1989, η τεχνολογία δεν πρόσφερε τα μέσα που προσφέρει σήμερα. Ούτε η επικοινωνία, ούτε καν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το Σαιντ Κρουά ήταν ενημερωμένο για το τι επρόκειτο να συμβεί. Δεν μπορούσε, όμως, σε καμία περίπτωση να είναι προετοιμασμένο. Κι όταν οι σειρήνες χτύπησαν, ο πανικός και η αγωνία μιας οικογένειας που έχει στοιβαχτεί στο μπάνιο μέχρι το κακό να περάσει αποτελεί μια πολύ δυνατή εμπειρία για ένα 13χρονο αγόρι. Ο τυφώνας «Hugo» που ξεκίνησε ως κατηγορία πέντε και πέρασε από το νησί με την ορμή κατηγορίας τέσσερα, άφησε πίσω του δύο νεκρούς, ογδόντα τραυματίες, 1 εκ. δολάρια ζημιές και το 90% των σπιτιών κατεστραμμένα. Το σπίτι που είχε χτίσει με τα χέρια του ο Γουίλιαμ είχε μείνει όρθιο και ο ίδιος είχε κάτσει στο σαλόνι επιτηρώντας την κατάσταση και αφήνοντας τη γυναίκα και τα παιδιά του στο ασφαλές μπάνιο.

Το νησί χρειάστηκε κοντά έξι μήνες για να επιστρέψει στους κανονικούς του ρυθμούς, ακόμα και για να αποκατασταθεί στο ακέραιο η ηλεκτροδότηση. Εκείνο που είχε καταστραφεί ολοσχερώς ήταν το κολυμβητήριο… Ο Τιμ έπρεπε να ξεπεράσει τη μεγαλύτερη φοβία του. «Όταν μεγαλώνεις στην Καραϊβική, μαθαίνεις ότι πρέπει να φοβάσαι τους καρχαρίες». Οι προπονήσεις μεταφέρθηκαν στη θάλασσα. Ο Ντάνκαν πάλι όχι… Ο πρώτος εισβολέας είχε εξασθενήσει το κίνητρό του. Ο δεύτερος θα το εξαφάνιζε.

Λίγο καιρό μετά το χτύπημα του τυφώνα, η μητέρα του Τιμ Ντάνκαν κάλεσε στο δωμάτιό της την Τρίσια. «Νιώσε αυτό στο στήθος μου. Να φροντίσεις να μην συμβεί ποτέ σε εσένα». Η Ιον είχε καρκίνο και πέθαινε από αυτό. Έκανε χημειοθεραπείες κάτω από μια τέντα, αφού το νοσοκομείο ήταν ερειπωμένο και σχεδόν πέντε μήνες μετά τη διάγνωση, πέθανε. Ο Τιμ Ντάνκαν ήταν 14 ετών και ο θάνατός της ήρθε μια μέρα πριν τα γενέθλιά του. «Πέρασα την ιστορία με τη μαμά μου και συνειδητοποίησα πολύ νωρίς τι είναι η ζωή, τι είναι ο θάνατος και όλα όσα συμβαίνουν ανάμεσά τους. Σε κάνει να αντιληφθείς τη θνητότητά σου, αλλά κι εκείνη των ανθρώπων γύρω σου. Καταλαβαίνεις ότι δε θα ζεις για πάντα και πως δεν είσαι άτρωτος».

Ο Τιμ Ντάνκαν εκείνη τη στιγμή θα καταλάβαινε και κάτι ακόμα… Δεν θα έπεφτε ποτέ ξανά στην πισίνα για αγώνα.

Το δώρο της αδελφής!

Η Σέριλ ήταν η πρώτη που είχε φύγει από το σπίτι. Ήταν και η μεγαλύτερη, οπότε όταν παντρεύτηκε μετακόμισε για να φτιάξει τη δική της οικογένεια. Ο Τιμ ήταν ο χαϊδεμένος της κι έτσι τον Δεκέμβριο του 1988 του έστειλε για τα Χριστούγεννα μια μπασκέτα. Ο Γουίλιαμ έκανε καλή δουλειά στην τοποθέτησή της, ούτε ο τυφώνας κατάφερε να τη ρίξει. Ο Ντάνκαν συνήθιζε να κάνει μερικά σουτ για πλάκα, όταν γύριζε σπίτι από το σχολείο, όμως ουδέποτε κάτι παραπάνω. Μετά το θάνατο της μητέρας τους, η Σέριλ γύρισε στις Σαιντ Κρουά. Μαζί και ο σύζυγός της, ο Ρίκι, ο οποίος θα γινόταν ο μεγάλος αδελφός του Τιμ. Έστω κι αν οι συμβουλές του, ξεκίνησαν με λάθος ερεθίσματα… «Έχεις δει ποτέ κάνα κολυμβητή να οδηγεί Πόρσε;», του είπε και αποφάσισε να τον κάνει μπασκετμπολίστα.

Ο ίδιος είχε παίξει σε κολεγιακό επίπεδο και ήταν τουλάχιστον αξιοπρεπής για να μπορέσει να μάθει τα μυστικά στον μικρό. Σε εκείνη την ηλικία ο Τιμ ήταν περίπου 1μ.80, οπότε η διδασκαλία ήταν γύρω από τις κινήσεις των γκαρντ. Πολλές ντρίμπλες, πολλά σουτάκια με ταμπλό, διεισδύσεις, πάσες και προετοιμασία για ένα κορμί που έμοιαζε ότι θα φτάσει κοντά τα δύο μέτρα. Τον επόμενο χειμώνα, ο Ντάνκαν θα έμπαινε στην ομάδα του γυμνασίου του. Πίστευε τότε πως θα παίξει για ένα χρόνο και μετά θα επιστρέψει στην κολύμβηση. Δεν είχε ιδέα τι θα επακολουθούσε. Η φήμη του ξεπέρασε τις Παρθένους Νήσους, ξεπέρασε ολόκληρη την Καραϊβική και σύντομα έφτασε εκεί που χτυπάει η καρδιά του μπάσκετ.

«Αν ήταν σε οποιαδήποτε από τις 48 όμορες πολιτείες θα είχε γίνει πόλεμος για τον Ντάνκαν», θα έλεγε ο προπονητής του στο κολέγιο που ταξίδεψε αυτοπροσώπως για να τον δει να παίζει και να του μιλήσει. Ήταν και εκείνο που εντέλει έκανε το «Wake Forest» να επικρατήσει του Hartford, του University of Delaware και του Providence και ήταν εκείνο που έκανε τον Ντέιβ Οντόμ γνωστό σε όλη την Αμερική. Ο μετέπειτα τεχνικός του, μάλιστα, λίγο έλειψε να χάσει την υπομονή του με τον Τιμ όταν προσπαθούσε στο σπίτι του να του μιλήσει για την προοπτική του κολεγίου. «Ήταν κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση και έμοιαζε να μην είχε καμία επαφή με το περιβάλλον. Αναγκάστηκα να πάω δίπλα στην τηλεόραση και να του ζητήσω να την κλείσει για να με ακούσει. Μου απάντησε εκφέροντας λέξη προς λέξη ό,τι του είχα πει τόση ώρα. Έμεινα έκπληκτος. Έχει αυτή την απίστευτη ικανότητα να μοιάζει αλλού και ταυτόχρονα να αντιλαμβάνεται ό,τι συμβαίνει γύρω του».

Ο Ντάνκαν ακολούθησε τον Οντόμ στη Βόρειο Καρολίνα, όπου στο πρώτο του παιχνίδι είδε και χιόνι για πρώτη φορά στη ζωή του. Αντιπαρερχόταν στα πειράγματα τύπου «φοράτε ρούχα εκεί», που του έλεγαν για τις Παρθένους Νήσους με την πληρωμένη απάντηση πως «τα αγόρασα όλα πριν έρθω». Στο κολέγιο διάλεξε να σπουδάσει ψυχολογία και επέλεξε να τελειώσει τις σπουδές του, παρότι σχεδόν από την πρώτη του χρονιά υπήρχε το κάλεσμα του ΝΒΑ. «Η μαμά μου είναι η μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μου. Πέθανε από καρκίνο του στήθους όταν ήμουν 14 ετών. Πριν πεθάνει έβαλε την αδελφή μου κι εμένα να της υποσχεθούμε ότι θα πάμε σε κολέγιο. Κι αυτή η υπόσχεση είναι ο λόγος που ήθελα να ολοκληρώσω τα τέσσερα χρόνια σπουδών μου, πριν πάω στο ΝΒΑ. Ήταν πάντα αφοσιωμένη σε μας και της το χρωστούσα».

Στα τέσσερα χρόνια, ο Τιμ Ντάνκαν εξέλιξε το παιχνίδι του. Στους πρώτους έξι μήνες ένιωθε πως όλα ήταν πολύ γρήγορα για εκείνον και φοβόταν ακόμα και να κάνει σουτ, ενώ μετά από μια πολύ κακή βραδιά – απέναντι στον Σαρόν Ράιτ, που κάρφωνε ασταμάτητα στο πρόσωπό του – χρειάστηκε να διαβεβαιώσει τον προπονητή του την επόμενη μέρα πως «είμαι καλά». «Ήταν ένας άντρας απέναντι σε ένα αγόρι. Το ένα κάρφωμα μετά το άλλο. Ανησύχησα για τον Τίμι. Δεν ήθελα να φοβηθεί και προσπαθούσα να του μιλήσω. Με διέκοψε εκείνος για να με διαβεβαιώσει πως δεν είχε κανένα πρόβλημα».

Ο Ντάνκαν έμεινε τέσσερα χρόνια στο κολέγιο, ήταν εξαιρετικός μαθητής και πήρε πτυχίο στην ψυχολογία. Το «21», νούμερο που πήρε και φοράει ακόμα προς τιμήν του γαμπρού του που του έμαθε μπάσκετ, λίγα χρόνια μετά αποσύρθηκε. Στην τελετή πήρε το μικρόφωνο ο μπαμπάς του. Άρχισε να μιλάει για τη μητέρα του Τιμ που είχε φύγει από τη ζωή και ξεκίνησε το παιδικό τραγούδι «good, better, best»… Ο Τιμ Ντάνκαν σηκώθηκε, τον άρπαξε και του έκλεισε το στόμα. «Μπαμπά φτάνει», του είπε», θυμάται ο Οντόμ. Ο Τιμ δεν ήταν πια παιδάκι, αλλά πρωταθλητής του ΝΒΑ.

Η σίγουρη επιλογή…

Το καλοκαίρι του 1997, όπως άλλωστε κι εκείνο του 1996 και εκείνο του 1995, ο Τιμ Ντάνκαν ήξερε που θα προσγειωνόταν στα ντραφτ. Εκείνο που δεν ήξερε ήταν η ομάδα. «Θεωρητικά πρέπει να πω ψέματα. Όμως ο Τιμ Ντάνκαν είναι ο μοναδικός παίκτης που μοιάζει ολοκληρωμένος αυτή τη στιγμή. Τι να πω; Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ εκείνου και του οποιουδήποτε άλλου και όλοι το γνωρίζουν αυτό», έλεγε ο Γκρεγκ Πόποβιτς που θα ήταν, εντέλει, ο πρώτος του προπονητής στο ΝΒΑ. Οι Σαν Αντόνιο Σπερς επέλεξαν τον Ντάνκαν στο νούμερο ένα κι εκείνος σεμνός απλά δήλωνε πως «ελπίζω να κάνω τη διαφορά».

Το φαινόμενο Τιμ Ντάνκαν εμφανίστηκε στο ΝΒΑ δίπλα στον Ντέιβιντ Ρόμπινσον. Στην πρώτη του χρονιά ήταν ρούκι της χρονιάς και μετά από δύο χρόνια ήταν πρωταθλητής και MVP των τελικών. Όλοι μιλούσαν για εκείνον και όχι μόνο για τις εκπληκτικές του δυνατότητες στο παρκέ, αλλά και για την εκνευριστική του ηρεμία σε κάθε στιγμή των αγώνων. Ο Τιμ ήξερε τι έκανε… Άλλωστε, είχε σπουδάσει ψυχολογία. «Αν δείξω εκνευρισμό ή αδυναμία απέναντι σε έναν παίκτη, εκείνος θα μπορεί να το εκμεταλλευτεί», δηλώνει για να έρθει ο Σακίλ Ο ‘Νιλ να τον επιβεβαιώσει.

«Ήταν ένας τύπος που δεν κατάφερα ποτέ να σπάσω. Μιλούσα άσχημα στον Πάτρικ Γιούινγκ, έμπαινα στη μούρη του Ρόμπινσον, την έλεγα στον Μόουρνινγκ και όταν πήγαινα να πω κάτι στον Ντάνκαν με κοιτούσε λες και βαριόταν». Ο Τιμ Ντάνκαν είχε κατακτήσει το ΝΒΑ πολύ νωρίς. «Είδα το μέλλον και φοράει το νούμερο 21. Δεν ήξερα ότι μπορεί να παίξει έτσι. Είναι πολύ καλύτερος απ’ όσο περίμενα», έλεγε εκστασιασμένος ο Τσαρλς Μπάρκλει για έναν παίκτη που την ώρα που βρισκόταν στο αποκορύφωμα της καριέρας του, έτρεχε σπίτι για να πάρει τηλέφωνο την αγαπημένη του από το κολέγιο και να την πείσει ότι αξίζει να είναι μαζί του!

Με την Έιμι, ο Τιμ γνωρίστηκε στο κολέγιο, παντρεύτηκαν το 2001 κι αφού έδωσε αγώνα για να της εξηγήσει πως δεν είναι σαν όλους τους άλλους παίκτες του ΝΒΑ. Μαζί έχουν δύο παιδιά, όμως χώρισαν το 2013 μετά από σχέση σχεδόν είκοσι χρόνων! Με την… έτερη σχέση του ο Τιμ Ντάνκαν έμελλε να μην χωρίσει ποτέ. Το 2000 χρειάστηκε μια σύσκεψη έντεκα ωρών και να διακόψει ο Ρόμπινσον τις διακοπές του, προκειμένου να πεισθεί ο 24χρονος τότε σέντερ να μείνει στο Σαν Αντόνιο. «Υπήρχαν στιγμές που είπα θα μείνω κι άλλες που είπα θα φύγω. Αποφάσισα να μείνω εδώ και να συνεχίσουμε αυτό που έχουμε ξεκινήσει. Θα παίξω λίγο μπάσκετ… Είμαι χαρούμενος που όλη η διαδικασία τελείωσε. Ελπίζω τώρα να σταματήσουν οι άνθρωποι να με ακολουθούν».

Ο Τιμ Ντάνκαν έμεινε στο Σαν Αντόνιο για να παίξει λίγο μπάσκετ. Κατέκτησε τέσσερα ακόμα πρωταθλήματα, δύο ακόμα τίτλους MVP των τελικών, δύο τίτλους MVP της σεζόν, έχει μπει στην καλύτερη πεντάδα δέκα σεζόν, στην καλύτερη αμυντική πεντάδα οκτώ σεζόν και συνεργάστηκε 17 χρόνια με τον Γκρεγκ Πόποβιτς. «Κάθε φορά που είμαι στο σπίτι λέω στη γυναίκα μου «πες ένα ευχαριστώ στον Τιμ». Σε αυτή την ομάδα όλα είναι ο Τίμι. Όταν αποσυρθεί θα είμαστε δέκα βήματα πίσω. Δεν είμαι βλάκας να μην το γνωρίζω».

Ο Ντάνκαν, ο οποίος έχασε και τον πατέρα του το 2002, προς το παρόν δεν σκέφτεται να σταματήσει το μπάσκετ. Εξάλλου, ακόμα στο μυαλό του είναι 1990. «Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν πως μόλις τελειώσει η σεζόν στο μπάσκετ θα γυρίσω στην κολύμβηση. Αλλά πάλι… Δεν έχει τελειώσει ακόμα η σεζόν».