Ο παράδεισος στη Μαγιόρκα…

Σε έναν πρόχειρο ταξιδιωτικό οδηγό, ο Καθεδρικός ναός της Πάλμα, οι σπηλιές του δράκου, το μοναστήρι του Γιουκ, η παλαιά πόλη, τα αραβικά λουτρά και φυσικά οι παραλίες, αναφέρονται στα κυριότερα αξιοθέατα της Μαγιόρκας. Δεν είναι πολλά χρόνια που οι χιλιάδες τουρίστες που επισκέπτονται το νησί της Ισπανίας έχουν ανακαλύψει ένα ακόμα. «Έρχονται την ώρα που κάνει προπόνηση για να τον δουν να παίζει. Πολλές φορές τολμούν να μπουν μέσα στο γήπεδο και να ζητήσουν να ρίξουν μια-δυο μπαλιές με τον Ράφα. Κι εκείνος δεν αρνείται ποτέ», διηγείται ο Τόνι, ο άνθρωπος που μπορεί να εξιστορήσει καλύτερα απ’ όλους τον μύθο του Ραφαέλ Ναδάλ.

Ίσως καλύτερα ακόμα και από τους γονείς του, Σεμπαστιάν και Άννα Μαρία, που είδαν το πρώτο τους παιδί να έρχεται στη ζωή στις 3 Ιουνίου του 1986. Ο Ράφα φαίνεται να μοιάζει περισσότερο απ’ όλους στον παππού του, τουλάχιστον ως προς την αφοσίωσή του στην οικογένεια. Τον άνθρωπο που αγόρασε ένα… οικοδομικό τετράγωνο για να μπορέσει όλη η οικογένεια να μεγαλώσει ενωμένη. Και ο Ράφα δεν έφυγε ποτέ από εκείνο, ανεξάρτητα πόσο πλούσιος ή διάσημος έγινε. Έμεινε εκεί με τον πατέρα του Σεμπαστιάν, τον συνονόματο θείο Ραφαέλ, τον σπουδαίο θείο Μιγκέλ Άνγκελ, ο προπονητή-θείο Τόνι και τη θεία Μαρία Έλενα. Όλοι τους έμεναν στο ίδιο σύμπλεγμα διαμερισμάτων και ο μικρός Ναδάλ είχε κάτι να… πάρει απ’ όλους του. «Δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα έμενα κάπου αλλού. Για μένα, είναι φυσιολογικό να ζω στο σπίτι μου με την οικογένειά μου. Είναι πολύ σημαντικοί για μένα».

Το πιο σημαντικό κομμάτι στην οικογένειά του, θα ερχόταν πέντε χρόνια μετά τη γέννησή του. Η μικρή του αδελφή Μάριμπελ, στην οποία έχει παθολογική αγάπη και αδυναμία. Σε βαθμό που συνήθως της τηλεφωνεί ή της στέλνει μηνύματα περίπου δέκα φορές την ημέρα! Μέσα από την οικογενειακή γαλήνη και αγάπη, πήρε τις αρχές που διέπουν μέχρι και σήμερα της ζωή του, αλλά και το dna που τον κάνει τόσο ξεχωριστό.

Ο Μιγκέλ Άνγκελ έκανε σπουδαία καριέρα στο ποδόσφαιρο, παίζοντας στην Μπαρτσελόνα και σε τρία μουντιάλ με την Ισπανία, ενώ ο θείος του Τόνι ήταν επαγγελματίας παίκτης του τένις. Μια ασπρόμαυρη μπάλα στα πόδια και μια ρακέτα στο χέρι ήταν σχεδόν η μόνιμη εικόνα του Ράφα στην παιδική του ηλικία. «Αν δεν έπαιζε τένις, είμαι σίγουρος ότι θα ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής», εξομολογείται ο άνθρωπος που τον προσηλύτισε στο άθλημα. Του χάρισε την πρώτη του ρακέτα σε ηλικία τριών ετών και από τα πέντε ήταν ο προπονητής του. «Έπαιζα και ποδόσφαιρο την ίδια εποχή, όμως πήγαινα κι έκανα προπόνηση και με το θείο μου μερικές μέρες την εβδομάδα. Χρόνο με το χρόνο βελτιωνόμουν και τελικά συνέχισα με το τένις, αφού ήμουν καλύτερος».

Στα δώδεκά του χρόνια ήρθε η στιγμή που έπρεπε να πάρει την πρώτη του σοβαρή απόφαση. Η Ισπανία θα έχανε έναν χαρισματικό και ιδιαίτερα αθλητικό επιθετικό. Το τι θα κέρδιζε θα άρχιζε να αποκαλύπτεται χρόνο με το χρόνο…

Το αριστερό μου χέρι…

Κάποτε προτάθηκε για το βραβείο του αριστερόχειρα της χρονιάς! Μια υποψηφιότητα που δέχτηκε πολλές επικρίσεις… Κι αυτό γιατί μόνο το πανούργο μυαλό του Τόνι Ναδάλ σκέφτηκε βλέποντας τη δύναμη που είχε και στα δύο του χέρια ο μικρός Ράφα, να τον κάνει πιο ξεχωριστό. Από τα 12 του χρόνια, όταν και η δουλειά εντάθηκε, ο Τόνι πίεσε τον ανιψιό του να γίνει αριστερόχειρας. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα με το αριστερό μου χέρι, παρά μόνο να παίζω. Τρώω, γράφω και κάνω όλες τις καθημερινές δουλειές με το δεξί». Η σχέση του Ραφαέλ Ναδάλ με το τένις θα γινόταν όλο και καλύτερη, συνάμα όμως θα αποδυναμωνόταν εκείνη που είχε με το σχολείο.

Οι γονείς του θα τον έστελναν σε εσωτερικό σχολείο μια ώρα έξω από τη Μανακόρ, κάτι που αργότερα παραδέχτηκε ότι σιχαινόταν. Στο γήπεδο θα αρχίσει να κατακτάει τίτλους της ηλικίας του και στα 14 του χρόνια θα δεχτεί πρόσκληση για να μετακομίσει – με έξοδα της ομοσπονδίας – στο κέντρο αντισφαίρισης στην Βαρκελώνη. Οι γονείς του είναι κάθετοι, το ίδιο και ο προπονητής του. «Πάντα πίστευα κι εξακολουθώ να το πιστεύω πως αν δουλεύεις σκληρά, μπορείς να δουλέψεις οπουδήποτε. Ήταν μεγάλο πλεονέκτημα για τον Ραφαέλ να μείνει κοντά στην οικογένειά του», εξήγησε ο Τόνι, με τον Ραφαέλ στη διάρκεια της καριέρας του να μιλάει για την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξαν οι δυο τους.

«Σίγουρα είναι περίπλοκο κάποιες φορές, αλλά είναι και μεγάλο πλεονέκτημα. Όταν ήμουν παιδί, με φώναζε «παράξενο». Και κάθε μέρα με έσπρωχνε στα όριά μου. Από τότε δεν υπήρχε συμβιβασμός. Ήταν αυστηρός δάσκαλος, αλλά καλός δάσκαλος. Αυτή η συνεργασία με έκανε αυτό που είμαι». Αυτό που είναι άρχισε να φαίνεται από νεαρή ηλικία… «Κέρδισε ένα τουρνουά όταν ήταν οκτώ χρονών. Είχε πολύ καλή νοοτροπία κι έτσι τότε σκέφτηκα πως πιθανόν να κέρδιζε κάποτε ένα μεγάλο τουρνουά. Όχι σίγουρο, αλλά πιθανό». Εκείνο που ο Τόνι τολμούσε να πει μόνο στον εαυτό του, θα ερχόταν ένας θρύλος του τένις να το πει δημοσίως.

Στο Μάιο του 2001, με τον Ναδάλ να μην έχει κλείσει καν τα 15 του χρόνια, ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί ένας αγώνας επίδειξης στη Μαγιόρκα. Ο Πατ Κας θα αντιμετώπιζε τον Μπόρις Μπέκερ, όμως ο Γερμανός τενίστας τελευταία στιγμή το ακύρωσε λόγω τραυματισμού. Οι διοργανωτές έπρεπε να βρουν μια γρήγορα λύση και σκέφτηκαν να «πουλήσουν» το παιδί της τοπικής κοινωνίας, ώστε να παραμείνει εμπορικό το προϊόν. Εκείνο το παιδί έκανε αμέσως γνωστό το όνομά του παντού. Κέρδισε τον 36χρονο τότε Κας και έμπαινε στον κόσμο του επαγγελματικού τένις. «Μόλις ξεπέρασα το θυμό μου που είχα χάσει από ένα παιδί, αντιλήφθηκα ότι μόλις είχα αντιμετωπίσει ένα ταλέντο που θα κατακτήσει τα σπουδαιότερα έπαθλα στο τένις».

Ο Ραφαέλ Ναδάλ έγινε επαγγελματίας – παρά τις αντιρρήσεις της μαμάς του – τον επόμενο χρόνο, κέρδισε στη Σεβίλλη τον Άντι Ρόντικ για το Davis Cup, άρχισε να προπονείται και με τον Κάρλος Μόγια και έψαχνε την ευκαιρία του να κάνει το μεγάλο ξεπέταγμα.

Μεσάνυχτα στο Παρίσι…

Από το 2001 ως το 2005, ο Ραφαέλ Ναδάλ εξελισσόταν. Άλλοτε κέρδιζε, άλλοτε έχανε, άλλοτε μάθαινε και άλλοτε πονούσε. Έχασε το Ρολάν Γκαρός το 2003 λόγω τραυματισμού στον αγκώνα, έχασε το ίδιο grand slam το 2004, λόγω κατάγματος κοπώσεως και πήρε για πρώτη φορά μέρος το 2005. Και το κατέκτησε σε ηλικία 19 ετών, όντας ο πρώτος τενίστας μετά το 1982 που κέρδιζε το French Open στην πρώτη του συμμετοχή. «Ελπίζω πως όλο αυτό δε θα με αλλάξει. Θέλω να μείνω ο ίδιος που πάντα ήμουν. Εύχομαι να το διαχειριστώ σωστά και πιστεύω ότι μπορώ να το διαχειριστώ σωστά. Θέλω απλά να παραμείνω ένας 19χρονος που παίζει τένις».

Ο 19χρονος μόλις ξεκινούσε. Μέσα σε εκείνη τη χρονιά βρέθηκε από το νούμερο 46 της παγκόσμιας κατάταξης στο νούμερο τρία και θα άρχισε να γίνεται μόδα… Είτε για τις περίεργες συνήθειές του πριν από τα παιχνίδια, όπου τελετουργικά τοποθετεί τα μπουκάλια του, είτε για τα κάπρι παντελόνια που επέλεξε να παίζει, είτε για τα αμάνικα μπλουζάκια, είτε για την κορδέλα στο κεφάλι, είτε απλά για το σώμα του. «Οι δικέφαλοί του είναι μεγαλύτεροι απ' το κεφάλι μου», είχε πει αστειευόμενος ο Άντι Ρόντικ, με τον Ναδάλ να επιμένει πως δεν κάνει κάτι περισσότερο απ’ ό,τι όλοι οι τενίστες. Έκανε αρκετά περισσότερα, όμως, στα γήπεδα. Είτε σε χορτάρι, είτε σε σκληρή επιφάνειά, είτε στο αγαπημένο του χώμα.

«Ειλικρινά, ποτέ δεν προσπαθήσαμε να δουλέψουμε παραπάνω πάνω σε μια συγκεκριμένη επιφάνεια. Απλά, έτσι μας βγαίνει», απαντούσε ο Ράφα σε όσους επίμονα τον ρωτούσαν, αφού κάθε χρόνο είχε και το ίδιο ραντεβού στο Παρίσι. Τα μεσάνυχτα σε ένα πολυτελές εστιατόριο παρέα με τους γονείς του, ένα καλό ποτήρι κρασί και θέα τον Πύργο του Άιφελ να γιορτάζει τη νίκη του. Το έκανε το 2005, το 2006, το 2007 και το 2008, πριν έρθει το διάλειμμα του… καταραμένου 2009. Τη χρονιά που ακολούθησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και την διπλή επιτυχία στα Grand Slam (Wimbledon, Roland Garros), o Ναδάλ κατόρθωσε να κατακτήσει από μεγάλα τουρνουά μόνο το open στην Αυστραλία.

Στη συνέχεια, μια σειρά από αγωνιστικά και προσωπικά προβλήματα τον κατέβαλλαν. Το γόνατό του άρχισε να πονάει, όμως εκείνο που πονούσε περισσότερο ήταν η καρδιά του. Οι γονείς του, του ανακοίνωσαν ότι χωρίζουν και για τον Ραφαέλ Ναδάλ ήταν κάτι αδιανόητο. «Το διαζύγιο των γονιών μου ήταν μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μου. Με επηρέασε. Και μετά απ’ αυτό ήρθε ο τραυματισμός που δεν μου επέτρεψε να παίξω στο Γουίμπλετον. Για ένα μήνα, δεν είχα επαφή με τον κόσμο. Τώρα είμαι καλά, αλλά χρειάζεσαι χρόνο για να το δεχτείς».

Η επιστροφή του το 2010 δεν ξεκίνησε ιδανικά. Αναγκάστηκε να αποσυρθεί – κι ενώ έχανε – από τον Άντι Μάρεϊ στην Αυστραλία λόγω του ίδιου προβλήματος στο γόνατο, όμως μετά από μερικούς μήνες ανέβαινε και πάλι στο νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης. Το 2010 κατέκτησε πέρα από το αγαπημένο του grand slam και το US Open και το Wimbledon, ενώ το 2011 ανέβηκε στην κορυφή μόνο στη Γαλλία. Χρειαζόταν ένα ακόμα για να γράψει ιστορία.

Down on my knees…

Κάποτε ο Αντρέ Αγκάσι είχε γράψει για το στυλ παιχνιδιού του Ναδάλ πως «υπογράφει επιταγές που αργότερα δε θα μπορεί να πληρώσει». Στα 26 του χρόνια θα εγείρουν ερωτηματικά για το κατά πόσο θα μπορέσει να συνεχίζει να παίζει τένις. Στις 15 Ιανουαρίου του 2012 θα αναφερθεί για πρώτη φορά στο πρόβλημά του. «Καθόμουν σε μια καρέκλα στο ξενοδοχείο κι ένιωσα ένα κρακ στο γόνατο. Ήταν πολύ περίεργο. Σηκώθηκα κι ένιωθα γόνατό μου παράξενα. Προσπάθησα να ξεμπλοκάρω το πόδι μου και το ανοιγόκλεινα. Ξαφνικά, το πόδι μου κόλλησε, πονούσα απίστευτα και δεν μπορούσα να το κινήσω. Εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν θα έπαιζα ξανά».

Από εκείνη την ημέρα και για τους επόμενους μήνες θα υπάρξουν αρκετά on-off στην καριέρα του. Στιγμές που ένιωθε υγιής και έτοιμος, στιγμές που κατακτούσε ακόμα και grand slam, όπως έκανε και πάλι στη Γαλλία και στιγμής που ένιωθε ανήμπορος. «Σήμερα είναι μια από τις πιο δυστυχισμένες μέρες της καριέρας μου», έλεγε όταν ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ολυμπιακή ομάδα της Ισπανίας για το Λονδίνο. Εκεί, όπου θα ήταν σημαιοφόρος.

Τον Αύγουστο του 2012 έγινε γνωστό ότι πάσχει από το σύνδρομο Χόφα, μια πάθηση που προκαλεί πρήξιμο στην επιγονατίδα με αποτέλεσμα να προκαλεί έντονο πόνο. Από τότε δε δοκίμασε ποτέ ξανά να μπει στο γήπεδο μέχρι τις 5 Φεβρουαρίου του 2013. «Όταν το γόνατό μου νιώθει καλά μπορώ να κάνω όσα έχω συνηθίσει στην καριέρα μου. Αρκεί ο πόνος να είναι ανεκτός. Ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδος για μένα. Δεν έβλεπα βελτίωση για πολύ καιρό. Ξυπνούσα το πρωί, δοκίμαζα το γόνατό μου και δεν ένιωθα καθόλου καλύτερα».

Ανάμεσα στις δεκάδες θεωρίες που αναπτύχθηκαν εκείνη την εποχή για την υγεία του και την καριέρα του, ο Ναδάλ εξέφρασε και το δικό του παράπονο. «Δεν μπορώ να μην παίζω σε σκληρές επιφάνειες, όταν δύο grand slam διεξάγονται σε αυτές, αλλά υπάρχει κάποιο λάθος στο άθλημά μας. Δεν βάζουν τους ποδοσφαιριστές να παίζουν σε σκληρή επιφάνεια, ούτε τους μπασκετμπολίστες». Αγώνα με τον αγώνα μετά την επιστροφή του έδειχνε να ξεπερνάει πρόβλημά του. Κέρδισε στην Βραζιλία, στο Μεξικό, στις Ινδίες, στη Βαρκελώνη, στη Μαδρίτη, στη Ρώμη και εκεί όπου όλοι το περίμεναν. Στο Παρίσι… «Για μένα είναι κάτι παραπάνω από έκπληξη να επιστρέψω έτσι. Είναι ένα μικρό θαύμα».

Ο Ναδάλ επέστρεψε ακριβώς εκεί, ακριβώς ένα χρόνο πριν. Κέρδισε τον Τζόκοβιτς στον ημιτελικό σε ένα ματς που θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών και διήρκησε 4 ώρες και 37 λεπτά για να επικρατήσει στον τελικό του Φερέρ και να γράψει ιστορία. Φέτος συνέχισε με την εκ νέου επικράτησή του στο χώμα, που τον έφερε να ισοφαρίζει τον Πιτ Σάμπρας στους 14 τίτλους και απέχει δύο grand slam από τον Ρότζερ Φέντερερ.

Rafa… superstar!

Η ταπεινότητα είναι το στοιχεία της προσωπικότητας που εκτιμά περισσότερο. Η τελειότητα εκείνο, που όσο κι αν φαντάζει περίεργο, θεωρεί υπερεκτιμημένο. Όσο εκρηκτικός και δυναμικός είναι στις επιφάνειες των γηπέδων τένις, τόσο ντροπαλός και σεμνός είναι έξω από εκείνες. Έστω κι αν κατά καιρούς έχει γευτεί το νέκταρ της δημοσιότητας, ο Ραφαέλ Ναδάλ παραμένει παιδί της οικογένειας. Τη στιγμή που εμφανίζεται στους Pokerstars online μένει στο ίδιο σπίτι με την οικογένειά του, τη στιγμή που παίζει σε βίντεο κλιπ της Σακίρα, κρύβεται να μην δουν την κοπέλα του, τη στιγμή που γίνεται μοντέλο του Armani γίνεται και μοντέλο για τα μπισκότα που έτρωγε από μικρός κι ενώ αγόρασε Άστον Μάρτιν, χρειάστηκε την άδεια του μπαμπά του για να το κάνει.

«Όταν έμαθε ότι θέλω να αγοράσω αυτό το αυτοκίνητο μετά τη νίκη μου στη Γαλλία το 2008, μου είπε πρώτα να κερδίσω το Γουίμπλετον και μετά μπορώ να το πάρω», αποκάλυψε ο Ραφαέλ Ναδάλ, ο οποίος φυσικά και είναι γνωστός για τις ποδοσφαιρικές του προτιμήσεις. Είναι φανατικός οπαδός της Ρεάλ, όμως την ίδια στιγμή είναι και μέτοχος στη Μαγιόρκα. Έχει το δικό του φιλανθρωπικό ίδρυμα, έχει κυκλοφορήσει η βιογραφία του, φοβάται τις αστραπές, τα βαθιά νερά, στα σκυλιά και κοιμάται πάντα με φως ανοικτό. Δεν αισθάνεται απλά καθημερινός τύπος, είναι… Πριν λίγα χρόνια, άλλωστε, όταν τον ρώτησαν πότε κατάλαβε ότι είναι ξεχωριστός, έδωσε μια απάντηση που τα συνοψίζει όλα.

«Ποτέ».