Κάποτε στην Ιταλία!

Χριστούγεννα του 1982, σε ένα χωριό που τους χειμερινούς μήνες έμοιαζε να χάνει τη ζωή του. Ένα μικρό παιδί, τεσσάρων χρονών τότε, θα ανοίξει το δώρο που τον περίμενε κάτω από το δέντρο. Μια μπάλα ποδοσφαίρου και μια εμφάνιση θα κάνουν τα μάτια του να λάμψουν και τη φαντασία του να γεννήσει εικόνες και όνειρα. «Δεν ήταν κάποιας ομάδας, αλλά δεν είχε σημασία. Ήταν η δική μου», θα πει χρόνια αργότερα για το ερέθισμα που τον έκανε να βλέπει το ποδόσφαιρο ως επαγγελματικό προσανατολισμό.

Ο Τζενάρο Ιβάν Γκατούζο γεννήθηκε τις πρώτες μέρες του 1978, στις 9 του Ιανουαρίου. Μεγάλωσε στο Κοριλιάνο Καλάμπρο, στην Καλάμπρια. Ένα χωριό που ζει τους θερινούς μήνες, κυρίως λόγω χάρη στην αλιεία. Τα άδεια κουτιά λαδιού των ψαράδων ήταν τα πρώτα αυτοσχέδια δοκάρια και η παραλία το πρώτο του γήπεδο. Εκεί που με τους φίλους του έπαιζε ατελείωτες ώρες το καλοκαίρι, τις περισσότερες φορές ξυπόλητος, από φόβο μη χαλάσει τα παπούτσια, που αργότερα του είχε αγοράσει ο πατέρας του.

Ο Φράνκο Γκατούζο είχε μέσα του την τρέλα του ποδοσφαίρου, αλλά και το απωθημένο που του είχε μείνει από μια καριέρα που έφτασε μέχρι τη Serie D. Από εκείνον, ο Τζενάρο κληρονόμησε την ενεργητικότητά του και το πάθος για το παιχνίδι. «Είναι χειρότερος από εμένα. Συνέχεια δούλευε το μυαλό του κι έψαχνε να βρει κάτι καινούργιο. Δεν ανεχόταν να χάνει ούτε στα χαρτιά». Η οικογένεια Γκατούζο ολοκληρωνόταν με δύο κορίτσια.

Η Φραντσέσκα, καρμπόν του Τζενάρο, η οποία τρέχει τα μαγαζιά που έχει αγοράσει ο Γκατούζο και η Ίντα, η οποία ξέφυγε στο DNA και κληρονόμησε τα χαρακτηριστικά της μητέρας τους. Δικηγόρος στο επάγγελμα, ήρεμη και χαλαρή στον τρόπο ζωής της. «Είμαι πολύ δεμένος μαζί τους. Απλά, είναι ελάττωμα του χαρακτήρα μου να μην το δείχνω. Μόνο όσοι είναι πολύ κοντά μου, αντιλαμβάνονται τα συναισθήματά μου».

Δεμένος είναι με ολόκληρη την οικογένειά του. Ο πατέρας του δούλευε ως ξυλουργός για να μπορεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην, αν και υπήρχαν φορές που δεν τα κατάφερνε. «Αγχωνόμουν όταν έβλεπα πως υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσε να μας προσφέρει όσα χρειαζόμασταν», θυμάται ο Ιταλός ποδοσφαιριστής, που ακόμα και σήμερα όποτε βρίσκει χρόνο, επιστρέφει στο πατρικό του για να πιει ένα ποτήρι κρασί με τον Φράνκο.

Τα δοκιμαστικά και η επιτυχία...

Από τις παραλίες της Καλάμπρια θα ερχόταν κάποια στιγμή η ώρα για το επόμενο βήμα. Για τον Τζενάρο Γκατούζο ήρθε στα 13 του χρόνια, αλλά ήξερε πως θα έπρεπε να ιδρώσει για να τα καταφέρει. Φεύγοντας, άλλωστε, από το χωριό του είχε ξεκινήσει να δουλεύει για να βοηθάει τον πατέρα του και είχε φτιάξει τα πρώτα του ξύλινα κουτιά. Η Μπολόνια ήταν η πρώτη ομάδα που θα τον δοκίμαζε σε μια διαδρομή γεμάτη εμπόδια.

Ο Ιταλός μέσος άφησε το σπίτι του και την οικογένειά του πριν καλά-καλά μπει στην εφηβεία και με την μητέρα του να κλαίει, παρακαλώντας τον να μείνει στο χωριό τους. «Ακόμα θυμάμαι τα δάκρυα της μητέρας μου, όταν τους αποχαιρετούσα. Ήμουν αποφασισμένος να μην γυρίσω πίσω, αν δεν τα έχω καταφέρει». Το πείσμα του ήταν εκείνο που τον κράτησε όρθιο, όταν η Μπολόνια τον απέρριψε και η Περούτζια ήταν εκείνη που θα αποφάσιζε να πάρει το ρίσκο. «Κατέληξα σε ένα μικρό ξενώνα μαζί με άλλα παιδιά. Υπήρχαν στιγμές που ομολογώ πως σκέφτηκα να φύγω, όπως έκαναν άλλοι συνάδελφοί μου, που εντέλει απέτυχαν».

Στην Περούτζια θα μεγαλώσει ποδοσφαιρικά και στα 15 του χρόνια θα έχει φτιάξει το όνομά του. Θα κάνει ντεμπούτο στη Serie A στα 17 του χρόνια και αποκτήσει έναν καλό φίλο και... οδηγό! «Θα είμαι πάντα ευγνώμον στον Μάρκο Ματεράτσι, γιατί μου συμπεριφέρθηκε σαν πατέρας και δεν είχε ποτέ αντίρρηση να με πηγαίνει σε όποιο σημείο της πόλης του ζητούσα!». Το ντεμπούτο του έγινε απέναντι στη Μπολόνια, την ομάδα που τον είχε απορρίψει, γιατί ποτέ η μοίρα δεν αφήνει τα πράγματα στην τύχη. Εκείνη τη σεζόν θα αναδεικνυόταν ο καλύτερος παίκτης της Περούτζια. Κι αντί για ήρωας θα γινόταν φυγάς...

Απόδραση στη Σκωτία!

Η επόμενη σελίδα στην καριέρα του Τζενάρο Γκατούζο, θα έμοιαζε με ταινία από εκείνες που έκαναν γνωστό τον πιο διάσημο οπαδό της επόμενης ομάδας του. Ο Σον Κόνερι, οι Ρέιντζερς και ένα ολόκληρο παιχνίδι κατασκοπίας, με τον Ιταλό να φεύγει... νύχτα από την Περούτζια για να υπογράψει τετραετές συμβόλαιο με τη σκωτσέζικη ομάδα. Δεν δεσμευόταν με επαγγελματικό συμβόλαιο στην Περούτζια και τα 500 χιλ. ευρώ ετησίως ήταν πολύ δελεαστικά για να τα απορρίψει. Μετά από ανταλλαγή επιστολών επί μήνες, καταγγελίες, προσφυγές και προτάσεις, τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει. Ο Γκατούζο θα έπαιζε στην Σκωτία!

Η πρώτη του χρονιά, παρότι δεν γνώριζε λέξη αγγλικά, θα ήταν εξαιρετική. Έστω κι αν έπρεπε να περάσει τα... μαρτύρια του Πολ Γκασγκόιν. «Ο Πολ συνήθιζε να κάνει καψώνια σε όλους τους νέους. Για παράδειγμα, μια φορά έκανε κακά του στην κάλτσα μου. Ευτυχώς το είδα, πριν τη φορέσω». Για τον τότε τεχνικό των Ρέιντζερς, Γουόλτερ Σμιθ, ήταν αναντικατάστατος και για τον κόσμο σύντομα θα γινόταν ο δικός τους «braveheart». Η αλλαγή στον πάγκο της σκωτσέζικης ομάδας και η επιλογή του Ντικ Άντβοκαατ να τον «γυρίσει» κεντρικό αμυντικό, οδήγησαν σε μια άλλη επιστροφή. Εκείνη του Γκατούζο στην Ιταλία.

«Όταν έφυγα από την Γλασκώβη, δεν ήταν από την κύρια πύλη. Αναγκάστηκα να τρέξω σαν κλέφτης και είμαι ένας παίκτης που θέλω οι οπαδοί να θυμούνται και όχι κάποιος που τρέχει τη νύχτα. Γι' αυτό και δεν έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο για μένα», είχε πει σε συνέντευξή του, με τη σκέψη επιστροφής να υπάρχει τότε στο μυαλό του. Με τη Σκωτία, άλλωστε, απέκτησε στο σύντομο πέρασμά του ιδιαίτερη σχέση...

Χωρίς φίλους σε μια ξένη πόλη, ο Γκατούζο είχε βρει καταφύγιο σ' ένα ιταλικό εστιατόριο στην πόλη. Εκεί γνώρισε τον ιδιοκτήτη, ο οποίος θα έμελλε να είναι ο πεθερός του! Η φωτογραφία της Μόνικα, η οποία σπούδαζε εκείνη την εποχή στην Ιταλία, είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον του και όταν γνωρίστηκαν, δεν χώρισαν ποτέ. Την παντρεύτηκε, την αποκαλεί γυναίκα της ζωής του, τη ζηλεύει, τη θαυμάζει για την υπομονή της απέναντί του και τη λατρεύει γιατί είναι η μητέρα των δύο του παιδιών. Της 10χρονης Γκαμπριέλα και του 7χρονου Φράνσις.

Επιστροφή και καταξίωση!

Στην επιστροφή του στην Ιταλία, θα τον ακολουθούσε. Παράτησε το πανεπιστήμιό της και έμεινε μαζί του στο Σαλέρνο. Ο Τζενάρο Γκατούζο είχε γίνει ο πιο ακριβός παίκτης στην ιστορία της Σαλερνιτάνα, η οποία πλήρωσε 9 εκ. δολάρια για να τον αποκτήσει και επένδυσε πάνω του της ελπίδες της για παραμονή στην μεγάλη κατηγορία. Ήταν, άλλωστε, μόλις η δεύτερη φορά που θα έπαιζε στα σαλόνια. Για ένα βαθμό, δεν τα κατάφερε και υποβιβάστηκε. Η δυστυχία του ενός, όμως, μπορεί να είναι ευτυχία για κάποιον άλλον και ο Γκατούζο, απορρίπτοντας προσφορά της Ρόμα, θα αναχωρούσε για το Μιλάνο. Εκεί που θα κέρδιζε τα πάντα!

Από το 1999 μέχρι το 2012 έχτισε μια ολόκληρη ζωή στο Μιλάνο. Κέρδισε μόλις ένα νταμπλ, ένα πρωτάθλημα και ένα σούπερ καπ στην Ιταλία, αλλά και δύο Champions League, ένα Διηπειρωτικό, ενώ συμμετείχε στον χαμένο τελικό της Κωνσταντινούπολης. Στέφθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την Ιταλία στην Γερμανία και όταν το καλοκαίρι του 2008, υπήρχε το ενδεχόμενο να φύγει για το Μόναχο, ο Αντριάνο Γκαλιάνι του είπε: «Αν μου πεις ότι φεύγεις, θα πηδήξω τώρα από το παράθυρο!».

Υπήρξε αδυναμία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αλλά κυρίως των οπαδών της Μίλαν. Όχι άδικα, αφού συνήθιζε να σκυλιάζει μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και όταν έπαθε ρήξη συνδέσμων, κατάφερε να παίξει μπάλα μέσα σε 5,5 μήνες και όχι να ξεκινήσει προπονήσεις σε έξι, όπως προέβλεπαν οι γιατροί. Το επόμενο μεγάλο πρόβλημα θα έβαζε ουσιαστικά τέλος στην καριέρα του. Τον Σεπτέμβριο του 2011 ο Τζενάρο Γκατούζο δεν ήταν μεθυσμένος, όμως σε έναν αγώνα κόντρα στη Λάτσιο έβλεπε – όπως θα παραδεχόταν αργότερα – τον Ζλάταν Ιμπραήμοβιτς σε τέσσερα σημεία του γηπέδου.

Στο ίδιο ματς τράκαρε πάνω στον Αλεσάντρο Νέστα και ήταν εμφανές πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο Γκατούζο διαγνώστηκε με παράλυση στο έκτο κρανιακό νεύρο που είχε ως αποτέλεσμα τη διπλωπία στο αριστερό του μάτι. Θα χρειαζόταν πολλαπλές εγχειρήσεις και πολλή υπομονή για να καταφέρει πρωτίστως τα απλά πράγματα που του είχαν κοστίσει, όπως το να μην μπορεί να οδηγήσει για να πάει τα παιδιά του στο σχολείο. «Όταν με είδαν οι γιατροί μού είπαν πως αποκλείεται να παίξω ξανά ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου και θα δώσω σκληρή μάχη για να επιστρέψω. Στην αρχή, φοβήθηκα για την υγεία μου, ανησύχησα για τη ζωή μου. Πλέον, είμαι πιο ήρεμος και θα βγω πιο δυνατός απ’ την περιπέτειά μου. Το σημαντικό είναι να μην εγκαταλείπεις».

Ο πεισματάρης Ιταλός δεν θα εγκατέλειπε ούτε τότε… Το όνειρό του να κλείσει την καριέρα του στη Μίλαν τελείωσε, όταν λύθηκε το συμβόλαιό του στα μέσα Ιουνίου του 2012. Εκείνο να παίξει ξανά στους Ρέιντζερς ναυάγησε λόγω των οικονομικών προβλημάτων της σκωτσέζικης ομάδας, που το ίδιο καλοκαίρι υποβιβάστηκε λόγω χρεών. Η επιμονή του να παίξει ποδόσφαιρο τον έστειλε στην Ελβετία και τη Σιόν, όπου μετά από οκτώ μήνες έγινε προπονητής για πρώτη φορά! Αντικατέστησε τον Βίκτορ Μουνιόθ και άλλαξε επαγγελματικό προσανατολισμό στις 25 Φεβρουαρίου του 2013. Δεν θα κρατούσε για πολύ, αφού μετά από ένα μήνα αντικαταστάθηκε από τον Άρνο Ροσίνι και έμεινε στον σύλλογο με έναν περίεργο ρόλο βοηθού και παίκτη!

Η πρώτη δική του ευκαιρία θα ερχόταν όταν ολοκληρωτικά θα κρεμούσε τα παπούτσια το καλοκαίρι του 2013, στα 35 του χρόνια. Το Παλέρμο τον προσέλαβε στις 19 Ιουνίου με στόχο να το επαναφέρει στη Serie A, υπέγραψε συμβόλαιό για ένα συν δύο χρόνια, όμως έμεινε μόλις μερικούς μήνες. Μετά από έξι αγωνιστικές, στις οποίες είχε δύο νίκες, τρεις ήττες και δύο ισοπαλίες απολύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Τζουσέπε Λακίνι, ο οποίος και εντέλει οδήγησε το Παλέρμο στο πρωτάθλημα, χάνοντας μόλις τρία παιχνίδια ακόμα στα εναπομείναντα 35 ματς!

Οι άγνωστες πτυχές!

Ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από ένα ψαροχώρι και έχει καταφέρει να βρεθεί στην κορυφή του κόσμου. Πάντα με την ίδια αγάπη για ό,τι κάνει, με την ίδια θέληση να πετύχει και με την ίδια παιδική ψυχή. Το ποδοσφαιρικό του όνειρο να παίξει στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, αλλά κατάφερε να ακολουθήσει τις παιδικές του εικόνες. Από τα 13 του χρόνια ήθελε να γίνει ψαράς και το κατάφερε πριν μερικά χρόνια, όταν άνοιξε το δικό του ιχθυοπωλείο. «Πολλοί μπορεί να με κοροϊδεύουν, αλλά για μένα είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα».

Είναι ένας άνθρωπος που αποκλίνει πολύ από το μοντέλο που υπάρχει σήμερα. Δεν έχει καμία σχέση με το facebook, αντιθέτως δηλώνει πως «ήταν εκπληκτικό και μόνο το γεγονός ότι έμαθα τι είναι το skype!». Τηλεφωνεί συχνά στους γονείς του για να τους πει ότι τους αγαπάει και μιλάει με την προφορά της περιοχής του, κοιμόταν μόνος του στις αποστολές γιατί κανείς δεν τον αντέχει και γράφτηκε σε ιδιωτικό σχολείο για να ολοκληρώσει τις σπουδές του και να πάρει πτυχίο λογιστικής.

Έχει κάνει διαφημίσεις εσωρούχων για τον οίκο Dolce&Gabbana και δήλωσε πως «ντράπηκα πάρα πολύ όταν είδα τη διαφήμιση», έχει γράψει τρία βιβλία, έχει πρωταγωνιστήσει σε διαφημίσεις της Vodafone, της Gillette, της Coca Cola και της NIKE, αφού παρότι δεν είναι όμορφος, έχει πέραση στις γυναίκες. Εκείνο, όμως, για το οποίο κυρίως μνημονεύεται είναι το φιλανθρωπικό του έργο.

«Για εκείνους που είναι λιγότερο τυχεροί από εμένα, νιώθω ότι έχω μια ζωή μπροστά μου να τους προσφέρω, έστω κι αν καμιά φορά δεν θα φαίνομαι», δηλώνει και το κάνει πράξη. Είναι ιδρυτής του «Foundation Rino Gattuso Forza Ragazzi», το οποίο βοηθάει τη γενέτειρά και όλη τη Καλάμπρια. Το τελευταίο του εγχείρημα ήταν να ανακαινίσει το νοσοκομείο, ενώ το 2009 ο Γκατούζο εγκαινίασε το πρώτο γήπεδο ποδοσφαίρου στο χωριό του, το οποίο έγινε και σχολή και φιλοξενεί σήμερα 120 παιδιά. «Το ποδόσφαιρο μπορεί να κρατήσει τα παιδιά μακριά από τους δρόμους. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από εμάς και πρέπει να τους βοηθάμε», έλεγε σχετικά, ενώ η χάρη του φτάνει στον μακρινό Καναδά όπου μια τοπική κοινωνία πολιτών της Καλάμπρια γιορτάζει στις 25 Ιουνίου την ημέρα του Γκατούζο! Καιρός να αδελφοποιηθούν με το Ηράκλειο!