Ένας Μουσουλμάνος στο Ισραήλ!

Πρώτη ώρα, ιστορία… Δεύτερη γεωγραφία και τρίτη θρησκευτικά! Όπως περνούσαν τα παιδικά χρόνια του Μπίμπρας Νάτχο, που ήθελε να μάθει τα πάντα για τους προγόνους του, έτσι πρέπει να περάσουν και οι πρώτες παράγραφοι του κειμένου. Ανάμεσα σε έναν πόλεμο, σε μια πόλη στους πρόποδες του Καυκάσου και σε εκείνους που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως και θρησκευτικοί πρόσφυγες. Η Δημοκρατία της Αντιγκέα και η πρωτεύουσά της Μαϊκόπ είναι ομοσπονδιακά υποκείμενα της Ρωσίας, δηλαδή λειτουργούν με το δικό τους δίκαιο και μπορούν μαζί με τα ρωσικά να μιλούν την τοπική γλώσσα. Εκείνα που μάθαινε από παιδί ο Μπίμπρας.

«Μιλάω πολύ καλά τη γλώσσα τον προγόνων μου. Αλίμονο αν δεν έμπαινα στη διαδικασία να μη μάθω», εξηγεί για τα κιρκισιανά τα οποία μαζί με τα εβραϊκά και τα αγγλικά εμπλουτίζουν το βιογραφικό του. «Με ενδιέφερε να μάθω τα πάντα για τις ρίζες μου και τα μελέτησα από παιδί». Τότε, λοιπόν, έμαθε ότι στα μέσα του 19ου αιώνα και κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ρωσίας με την Κιρκασία, οι πρόγονοί του ήταν ανάμεσα στους περίπου τρία εκατομμύρια πρόσφυγες που άφησαν τον τόπο τους. Οι περισσότεροι αποδεχόμενοι πρόσκληση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αρνούμενοι να ασπαστούν τον Χριστιανισμό.

Οι πρόσφυγες έφυγαν προς κάθε κατεύθυνση. Συρία, Λίβανος, Τουρκία, Κόσσοβο, Ιορδανία, Αίγυπτος και δύο χωριά στο Ισραήλ. Το Κφαρ Καμά και το Ρικχανίγια. Στο πρώτο που βρίσκεται στη Γαλιλαία και – μάλλον ειρωνικά - κατοικείται εξ ολοκλήρου από Μουσουλμάνους, γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1988 ο Μπίμπρας Νάτχο. Απόγονος μίας εκ των 1.150 οικογενειών που βρήκαν καταφύγιο και ουσιαστικά ανοικοδόμησαν το συγκεκριμένο χωριό, το οποίο πλέον αριθμεί 3.000 κατοίκους. «Μπορεί να είμαι Μουσουλμάνος, όμως στην ίδια στιγμή είναι σημαντικό να θυμάμαι ότι ζω στο Ισραήλ και είμαι πολίτης αυτής της χώρας».

Πολίτης και αρχηγός…

Ο μικρός πολίτης, παρά την εμμονή του με το διάβασμα, δε διέφερε σε τίποτα από τα παιδιά της ηλικίας του. Ή μάλλον διέφερε! Ήταν εκείνος ο παράξενος και ακατανόητος τύπος που δεν είχε πρόβλημα να παίζει στο τέρμα! «Όταν ήμουν παιδί φοβόμουν μη χτυπήσω κι έτσι προτιμούσα να κάθομαι στο τέρμα. Φαινόταν, μάλιστα, ότι θα γίνω καλός, όμως δεν αναπτύχθηκα όσο χρειαζόταν. Έτσι, πήγα στο κέντρο, ενώ έχω παίξει και στην επίθεση». Σε όλες τις θέσεις είχε ένα όνειρο. Να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. «Χάρη τη στήριξη και την επιμονή των γονιών μου το κατάφερα».

Η στήριξη δεν ήταν τυχαία… «Κατάλαβα από πολύ νωρίς τι είχα στα χέρια μου. Ξεκίνησα νωρίτερα τη συνταξιοδότησή μου γιατί ήθελα να περάσω περισσότερο χρόνο με το παιδί. Είχα αποφασίσει ότι θα κάνω τα πάντα προκειμένου να γίνει ποδοσφαιριστής», διηγήθηκε ο Άκραμ Νάτχο, ενώ και η παρουσία ενός ποδοσφαιρικού ανθρώπου στην οικογένεια σίγουρα έπαιξε το ρόλο της. Ο Άνταμ Ναθ ήταν ποδοσφαιριστής στο Ισραήλ, πριν αργότερα ακολουθήσει καριέρα προπονητή. «Από όταν ήμουν παιδί, ήθελα να πηγαίνω μαζί του», θυμάται ο Μπίμπρας που εξέλιξε το δικό του ταλέντο με πολλή δουλειά και επιμονή. Κάθε πρωί πριν το σχολείο πήγαινε στο γήπεδο και εκτελούσε πενήντα με εξήντα φάουλ βάζοντας στόχους στο τέρμα, γεγονός που τον έχει βοηθήσει στη σημερινή του ευχέρεια στις στημένες φάσεις. Γεγονός που τον βοήθησε να ανέβει ένα προς ένα και τα σκαλιά στο ισραηλινό ποδόσφαιρο κι αφού είχε περάσει απ’ όλες τις Εθνικές ομάδες, να φτάσει να γίνει και αρχηγός σε μια εξ αυτών. Ο μοναδικός Μουσουλμάνος αρχηγός στην ιστορία των Εθνικών ομάδων του Ισραήλ.

«Δεν του έδωσα το περιβραχιόνιο επειδή είναι όμορφος. Το πήρε γιατί αυτή ήταν η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Ήταν ο ηγέτης της ομάδας και δεν υπήρχε άλλος ισάξιός του. Είναι πρότυπο για όλους τους υπόλοιπους παίκτες», εξηγούσε ο προπονητής του στην Εθνική κάτω των 19, της οποίας διετέλεσε αρχηγός, την εποχή που έκανε ουσιαστικά την αρχή στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Το… ρουμπιν(ι) της Χάποελ!

Η αρχή είχε γίνει χάρη στον Μπεν Σαχάρ, ο οποίος σύστησε ουσιαστικά τον Νάτχο στη Χάποελ. Ο Μπίμπρας υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο το 2006 επί των ημερών του Ιτζάκ Σουμ και έκλεψε την παράσταση από τις πρώτες του συμμετοχές. «Την πρώτη εβδομάδα αποφάσισα να τον βάλω αλλαγή στο προημιτελικό του κυπέλλου και πέτυχε το νικητήριο γκολ. Στον ημιτελικό έπαιξε βασικός με την Χαποέλ Τίκβα και σκόραρε δύο φορές. Στην πρώτη του χρονιά στη Χάποελ Τελ Αβίβ, σχεδόν έφερε μόνος του το κύπελλο στην ομάδα», διηγούταν ο Νιρ Λεβίν που του έδωσε την πρώτη του ευκαιρία, ενώ τον καθιέρωσε στην ομάδα την επόμενη σεζόν ο Έλι Γκούτμαν.

«Αντιληφθήκαμε ότι μεγαλώσαμε ένα από τα σπουδαιότερα ταλέντα στην ιστορία του συλλόγου», έλεγε τότε παράγοντας του συλλόγου και σε ελεύθερη μετάφραση, πρόσθετε πως σταύρωναν τα χέρια για να μην τον χάσουν. Μόνο που έμοιαζε μοιραίο αργά ή γρήγορα, να ανοίξει ο Νάτχο τα φτερά του… Και ο προορισμός μετά από3,5 σεζόν στο Ισραήλ ήταν μακρινός και παράλληλα με κάποιο τρόπο γνώριμος. Το Καζάν απείχε πάνω από 6.000 χιλιόμετρα από το Κφαρ Καμά, όμως… μόλις 1.790 χιλιόμετρα από το γνώριμό του από τα βιβλία που διάβαζε μικρός Μαϊκόπ.

Η μεταγραφή ολοκληρώθηκε στις 8 Μαρτίου του 2010 έναντι 650.000 ευρώ και ο Νάτχο υπέγραφε τετραετές συμβόλαιο στη ρωσική ομάδα. «Στην αρχή ήταν δύσκολα για μένα. Προσπαθούσα να συνηθίσω, όμως ποτέ δε μου άρεσε. Ήθελα να πείσω τους προπονητές ότι αξίζω να παίζω από το πρώτο λεπτό και ότι είμαι χρήσιμος για την ομάδα. Ήταν σκληρός ο ανταγωνισμός, αλλά και διασκεδαστικός», περιέγραφε για το πρώτο διάστημα προσαρμογής το οποίο ήταν δύσκολο, όμως τα δυσκολότερα είχαν περάσει.

Ο Μπίμπρας μεγάλωσε και ωρίμασε απότομα όταν είχε χάσει τον άνθρωπο που τον πίστευε περισσότερο και δεν πρόλαβε να τον δει στα καλύτερά του. Τον πατέρα του, που πέθανε το 2008. «Ήταν μια τραγωδία που με επηρέασε πάρα πολύ. Έπρεπε να μεγαλώσω γρήγορα γιατί από εκείνη τη στιγμή έγινα το κεφάλι της οικογένειας κι έπρεπε να στηρίξω τη μητέρα μου και την αδελφή μου. Όμως ό,τι και να έκανα δε θα γινόμουν ο μπαμπάς μου. Με στήριξε, με προετοίμασε για να γίνω ποδοσφαιριστής και πάντα μου έδινε καλές συμβουλές».

Στη Ρωσία πήρε μαζί του την αδελφή του, τη μητέρα του, τη γυναίκα του Ταλίγια (σ.σ. την οποία γνώρισε στην τρίτη δημοτικού και της ζήτησε να βγουν 17 χρονών) και την ευχή του πατέρα για να τα καταφέρει. Ήταν προφανώς αρκετή. Οι 20 συμμετοχές της πρώτης σεζόν, έγιναν 56 με 13 γκολ την επόμενη, 41 με έντεκα γκολ το 2012-13 και σύντομα ο Νάτχο απέκτησε το δικό του παρατσούκλι. Τον αποκαλούσαν «Τσάβι της Κιρκασίας», λόγω του θαυμασμού που τρέφει για τον μέσο της Μπαρτσελόνα, ενώ τον χαρακτήριζαν ως τον καλύτερο ξένο μέσο που έπαιζε στη Ρωσία. Ένα μέσο που έπρεπε η Ρούμπιν να πουλήσει όσο είχε την ευκαιρία κι ενώ η αξία του ήταν στα 10 εκ. ευρώ, προκειμένου να μην τον χάσει τζάμπα.

«Επανειλημμένα προτείναμε στον παίκτη να υπογράψει καινούργιο συμβόλαιο με πολύ καλούς όρους και θεωρώντας τον ηγέτη της ομάδας. Δυστυχώς, ο Μπίμπρας αποφάσισε να συνεχίσει αλλού την καριέρα του», έλεγαν από τον Ρούμπιν στα τέλη του προηγούμενου μήνα, όταν ο 26χρονος μέσος ξεκαθάριζε ότι δε θα μείνει παραπάνω στη Ρωσία. Η επιλογή του έμοιαζε ότι θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, στα οποία ονειρευόταν να παίξει. Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία ή ακόμα και Γερμανία που θεωρούσε ότι θα του ταιριάζει περισσότερο. Προτάσεις υπήρχαν… Όπως υπήρχε και ο ΠΑΟΚ.

Στη Θεσσαλονίκη, ο Μπίμπρας Νάτχο θα μπορεί να κάνει ορισμένα από τα πράγματα που αγαπάει περισσότερο. Βόλτες με τη γυναίκα του και το μικρό του γιο, να απολαμβάνει τον ήλιο και τη θάλασσα, να παρακολουθεί μπάσκετ και παρότι δεν μπορούμε να του προσφέρουμε χόκεϊ, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να μεγαλώσει τη συλλογή που έχει από μικρός. Τότε μάζευε τα δώρα από τα αυγά Kinder έκπληξη! Τώρα, είναι εκείνος το δώρο!