Μεταναστευτικές ιστορίες…

Η Νορβηγία έμοιαζε πάντα ως παράδεισος. Ως ο ιδανικός τόπος διαφυγής και το κατάλληλο μέρος για καινούργια ξεκινήματα. Κυρίως για ανθρώπους που είχαν πληγεί από πολέμους και έψαχναν για καταφύγιο. Κάποτε ήταν οι Πολωνοί, αργότερα οι Γιουγκοσλάβοι και στη νεώτερη μορφή της προσφυγιάς, οι Αφρικανοί. Υπολογίζεται πως πάνω από 700.000 κάτοικοι της χώρας είναι μετανάστες, γεγονός που μεταφράζεται στο 14,1% του πληθυσμού. Οι Πολωνοί είναι στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας, με τους Σουηδούς να έπονται και την πρώτη τετράδα να κλείνουν οι Σομαλοί και οι Πακιστανοί.

«Πάντα θα ευχαριστώ τον Αμπντούλ, τον προπονητή των παιδιών μου. Εκείνος που είπε ότι η Νορβηγία είναι η χώρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ο πατέρας της τεράστιας οικογένειας των Ιμπραήμ, που αριθμούσε πέντε αγόρια και τέσσερα κορίτσια, μόλις έμαθε τα νέα ήξερε τι έπρεπε να κάνει προκειμένου να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά του. Η κατάσταση στη Σομαλία, άλλωστε, γινόταν όλο και χειρότερη από τη στιγμή που ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος το 1991 και η πρωτεύουσα Μογκαντίσου δεν ήταν ασφαλές μέρος για να μεγαλώσεις παιδιά. Ο αρχηγός μιας πατριαρχικής οικογένειας άφησε πίσω του όσα είχε μάθει. Άφησε πίσω του ακόμα και τις σπουδές του κτηνιάτρου και στη Νορβηγία έκανε ό,τι χρειαζόταν.

Δούλεψε ως ταχυδρόμος, λαντζιέρης, μοίρασε τις εφημερίδες και μπήκε στην ευρωπαϊκή κουλτούρα. «Πάντα είχαμε φιλική σχέση με τα παιδιά, είχαμε επικοινωνία, σε αντίθεση με όσα συνηθίζονται στη Σομαλία, όπου ο λόγος του πατέρας είναι νόμος». Τα παιδιά, εξάλλου, είχαν το ένα το άλλο. Και λίγο ακόμα ήθελε για να φτιάξουν μια ενδεκάδα και να παίζουν μόνοι τους ποδόσφαιρο. Ο πατέρας τους, όμως, ποτέ δεν τους άφησε μόνους. «Τον θυμάμαι πάντα στο πλευρό μου. Από έξι χρονών δεν έχανε αγώνα μου. Μπορεί να ήταν μόνος στις εξέδρες, μπορεί να έβρεχε, αλλά ήταν πάντα εκεί», διηγείται ο Αμπντισαλάμ, το μεσαίο από τα πέντε αγόρια της οικογένειας.

Οικογενειακές ιστορίες!

Στο σπίτι τους στη Νορβηγία το ποδόσφαιρο ερχόταν πάντα σε… δεύτερη μοίρα. Μαζί με μια μικρή αφίσα του Ρονάλντο που υπήρχε στο δωμάτιο του μεγάλου αδελφού, Αμντιρασίντ που το μοιραζόταν με τον νέου άσο του Ολυμπιακού. Η Μέκκα ήταν κυριαρχική στο σπίτι της οικογένειας, όπου το ταλέντο ξεχείλιζε. «Δύο από τα αδέλφια μου ήταν καλύτεροι από εμένα και οι δύο μικρότεροι είναι πολύ καλοί τώρα. Εγώ, όμως, ήμουν εκείνος που απλά στάθηκε τυχερός», εξομολογείται ο Αμπντισαλάμ, ο οποίος κάνει και τις συστάσεις… Ο ίδιος είναι γεννημένος την 1η Μαΐου του 1991, ο μεγαλύτερος Αμπντιρασίντ – με τον οποίο έχει και την καλύτερη σχέση – το 1987, ο Αμπντιχακίμ το 1989, ο Αμπντικαρίμ το 1996 και ο Αμπντιτζαμπάρ το 1998.

«Με βοήθησε πολύ, γιατί είναι καλύτερος παίκτης από μένα», δηλώνει ο Αμπντισαλάμ για τον μεγάλο του αδελφό, ο οποίος είχε μετακομίσει μαζί του στην Αγγλία για να τον βοηθήσει στην προσαρμογή. «Ο Αμπντί είναι πρότυπο για όλους στη Σομαλία. Και είναι πρότυπο και για μένα», απαντάει ο μεγάλος αδελφός, με τον οποίο δίνουν ατελείωτες μάχες στο FIFA και στο Pro, με τον πρεσβύτερο να κοροϊδεύει τον μικρό για το πόσο άσχημο τον έχουν κάνει στο βιντεοπαιχνίδι.

Ποδοσφαιρικές ιστορίες!

«Εμένα, τουλάχιστον, με έχει το FIFA», απαντάει με περηφάνια ο 23χρονος μέσος, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του στη νορβηγική Φιελχαμάρ, όπου πρώτα έπαιξε ως τερματοφύλακας και στη συνέχεια ως επιθετικός πριν καταλήξει στη μεσαία γραμμή. «Έχω καλή τεχνική, μπορώ να κερδίζω μονομαχίες, να κάνω τάκλιν, να δίνω πάσες. Και πέρα απ’ όλα είμαι αρκετά δυνατός». Έτσι περιέγραφε τον εαυτό του σε ηλικία 15 ετών, όταν ονειρευόταν να μοιάσει στον Πατρίκ Βιεϊρά.

«Πολλοί μου λένε ότι του μοιάζω», ψέλλιζε με δισταγμό, όμως τότε δε θα μπορούσε καν να φανταστεί ότι κάποια στιγμή θα τον άκουγε να τον συμβουλεύει. Και η στιγμή δεν άργησε. Ο Αμπντί, όντας διεθνής με όλες τις μικρές ομάδες της Νορβηγίας, έγινε αντιληπτός από τους σκάουτερ της Μάντσεστερ Σίτι το 2007 στην Τουρκία. «Έπαιζα εκεί με την Εθνική ομάδα της Νορβηγίας. Μου ζήτησαν να δοκιμαστώ. Πέρασα με επιτυχία και τα δύο τεστ και υπέγραψα».

Τρία χρόνια μετά στην αγγλική ομάδα θα υπέγραφε και ο Γάλλος μέσος, ο οποίος είχε από κοντά τον Νορβηγό… κλώνο του. «Μου μιλάει, μου δίνει συμβουλές και, μάλιστα, μου είπε ότι έπαιξα καλά στο προηγούμενο ματς», έλεγε ο Ιμπραήμ μετά το ντεμπούτο του στην Αγγλία, όταν έπαιξε απέναντι στην Σκάνθροπ στις 24 Ιανουαρίου του 2010. «Είμαι πραγματικά ευτυχισμένος και θέλω να απολαύσω τη στιγμή. Ο προπονητής μας είναι φανταστικός και θεωρεί ότι αν είσαι αρκετά καλός, τότε είσαι και αρκετά μεγάλος για να μπεις και να παίξεις. Δεν τον νοιάζει η ηλικία», θα προσέθετε για τον Ρομπέρτο Μαντσίνι, ο οποίος τον έριξε και σε αγώνα της Premier League.

Στις 21 Φεβρουαρίου του ίδιου χρόνου, ο Αμπντί έπαιξε κόντρα στη Λίβερπουλ κι έγινε ο πρώτος Σομαλός που έχει παίξει ποτέ στο αγγλικό πρωτάθλημα. Κάτι που αυτομάτως, τον μετέτρεψε σε πρότυπο για όλα τα παιδιά. «Το γεγονός ότι μπορώ να δείξω στους συμπατριώτες μου ότι μπορεί να τα καταφέρει κάποιος από τη Σομαλία, μου δίνει κίνητρο να κάνω περισσότερα. Είμαι περήφανος για την καταγωγή μου», δηλώνει, όμως όταν έρχεται η συζήτηση στην Εθνική ομάδα που θα αντιπροσωπεύει, τα συναισθήματα αλλάζουν. «Αν μου δοθεί η ευκαιρία να παίξω στην Εθνική Αντρών της Νορβηγίας, θα την αρπάξω. Θέλω να ανταποδώσω το καλό που μου έκανε η χώρα που καλωσόρισε την οικογένειά μου και εμένα και μας έδωσε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε μια νέα ζωή».

Η συνέχεια της καριέρας του στην Μάντσεστερ δεν ήταν όπως τη φανταζόταν και παρά την επέκταση του συμβολαίου που θα υπέγραφε στις 7 Απριλίου του 2010 και το οποίο θα είχε διάρκεια ως το 2014. Ο ένας δανεισμός ακολούθησε τον άλλο και για τον Αμπντί είχε γίνει ξεκάθαρο ότι έπρεπε να αλλάξει προσανατολισμό. «Όταν ήρθα στη Σίτι, επένδυαν σε ταλέντα επειδή δεν είχαν τόσα πολλά λεφτά. Στεναχωριέμαι για όλους τους μικρούς που ήρθαν μαζί με μένα γιατί δεν πρόκειται ποτέ να παίξουν. Αν η ομάδα με αφήσει να φύγω, θα το κάνω. Δεν είναι θέμα χρημάτων, θέλω να βρω ένα μέρος που θα είμαι ευτυχισμένος. Θέλω να πάω κάπου και να μείνω για μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να χτίσω ξανά την καριέρα μου».

Ο Αμπντισαλάμ Ιμπραήμ πέρασε από τη Σκάνθροπ και τη Ναϊμέγκεν, πριν επιστρέψει στη Νορβηγία για να παίξει στην Στρόμσγκοντσετ, όπου πέρα από τον εαυτό του, βρήκε και μια καινούργια οικογένεια. Ο Αμπντί μέσα στο 2013 έζησε τα δύο πιο ακραία συναισθήματα που τους δύο πόλους της ανθρώπινης ζωής. Η αδελφή του, Φαΐζα, σε ηλικία μόλις 19 ετών πέθανε από ασθένεια και τρεις εβδομάδες αργότερα γεννήθηκε ο Άνταμ, ο γιος του. «Ήταν κάτι που με επηρέασε. Ήταν ακόμα πολύ μικρή. Πέρασα πολλά μέσα σε ένα μήνα. Η γέννηση του γιου μου ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Έχω αλλάξει σε αυτό το χρόνο. Έγινα πιο δυνατός και πιο ώριμος».

Μετά από τρία χρόνια στην αβεβαιότητα και σε μια καριέρα που έμοιαζε να βρίσκεται σε τέλμα, ο Αμπντί είναι έτοιμος να ακολουθήσει ξανά το μότο του. Εκείνο που έστελνε ως μάθημα ζωής στα παιδιά στη Σομαλία. «Να δουλεύετε σκληρά, να ακολουθάτε τα όνειρά σας και να επιμένετε σε αυτά. Να κάνετε σχέδια για το μέλλον, γιατί χωρίς σχέδια δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα». Ο Αμπντί έχει και πάλι σχέδιο!