«Θέλω να με θυμάται ο κόσμος ως έναν άνθρωπο που ποτέ δεν κοίταξε μονάχα τον εαυτό του και πάντοτε ανησυχούσε και αγωνιζόταν για να μπορούν οι άλλοι ν' απολαμβάνουν τη δόξα. Που έχτισε μια οικογένεια για την οποία οι πολίτες μπορούσαν να κυκλοφορούν με ψηλά το κεφάλι και να λένε περήφανα “Είμαστε Λίβερπουλ”».

Αυτά τα λόγια του Μπιλ Σάνκλι δεν χρειάζονται επεξηγήσεις και σχόλια. Είναι ο τρόπος που σκεφτόταν, που έβαζε τον λαό, την ομάδα, το συλλογικό ενδιαφέρον και συμφέρον πάνω από κάθε «εγώ».

Που η Λίβερπουλ και το ποδόσφαιρο για εκείνον ήταν «ναρκωτικό». Που είχε τη «δύναμη», μέσα από τον τρόπο που αντιλαμβανόταν το άθλημα και την αναμόρφωση των «κόκκινων» του Μέρσεϊσαϊντ, να συγκεντρώσει 100.000 κόσμου έξω από το «St. George's Hall» το 1974, λίγο μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας, έχοντας ενώσει την ομάδα με τους πολίτες του Λίβερπουλ και έχοντας ουσιαστικά μετουσιώσει το μεγάλο του όνειρο.

Γιατί αυτό που πάντοτε ήθελε, πάντοτε αποσκοπούσε να πετύχει και πάντοτε ενεργούσε έχοντας το συγκεκριμένο σκεπτικό, ήταν πως η Λίβερπουλ, ανήκε στους οπαδούς της. Ούτε στους διοικούντες, ούτε στους μετόχους, ούτε πουθενά. Μονάχα στον λαό της. «Από την αρχή έλεγα στους ποδοσφαιριστές αυτού του συλλόγου ότι θα πρέπει να καταλάβουν πόσο μεγάλη τιμή αποτελεί ν' αγωνίζονται για εσάς, με την κόκκινη φανέλα. Αν δεν το είχαν καταλάβει όταν τους το έλεγα, το καταλαβαίνουν και τώρα που είναι μπροστά σας» είπε με το ένα χέρι στην τσέπη, για να γνωρίσει την αποθέωση.

Αυτός ήταν ο Σάνκλι. Ο Μπιλ Σάνκλι του λαού. Της Λίβερπουλ. Ο άνθρωπος που του πιστώνεται μεγάλο μερίδιο της ιστορίας του συλλόγου, αλλά και μπορεί από ψηλά πλέον να υπερηφανεύεται ότι έβαλε κάποιους από τους σημαντικούς λίθους στο χτίσιμο και τη δημιουργία του DNA της ομάδας.

«Θέλω να φτιάξω μια ομάδα που θα είναι... άτρωτη, έτσι ώστε να μας στείλουν έναν αντίπαλο από τον πλανήτη Άρη μήπως και καταφέρει να μας νικήσει» είχε δηλώσει μεταξύ άλλων και από τη στιγμή που είχε την πίστη να πετύχει ή τουλάχιστον να κυνηγήσει μέχρι τέλους την πραγμάτωση των ιδεών του γύρω από τη Λίβερπουλ ώστε να μπορεί να τη θαυμάζει όπως ακριβώς επιθυμούσε, πέτυχε τους σκοπούς του.

Μπορεί από άποψη τίτλων να πανηγύρισε μόλις τρία πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα κι ένα Κύπελλο UEFA, όμως η προσφορά του στον σύλλογο ήταν πολύ μεγαλύτερη από τα φανταχτερά τρόπαια και τη λάμψη τους... Η λάμψη, η δική του, ήταν περισσότερο φανταχτερή από αυτή των τίτλων...

Όταν τον Ιούνιο του 1974 αποφάσισε να παραιτηθεί, δεν έκανε ποτέ πίσω. Όμως, λογάριαζε δίχως την καρδιά όταν το έκανε. «Όταν παίρνεις μια απόφαση, την τηρείς για να έχεις καθαρή τη συνείδησή σου. Αυτή σου λέει να το κάνεις...» έλεγε τότε, αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι που είχαν πιστέψει ότι πολύ σύντομα ο Σάνκλι θα το είχε μετανιώσει, αν και ουδέποτε επέστρεψε σε κάποιον πάγκο ποδοσφαιρικής ομάδας...

Ο διάδοχός του, Μπομπ Πέισλι, έκανε τη Λίβερπουλ υπερδύναμη, με επιτυχίες που δύσκολα συγκρίνονται, όμως, εκείνος εκνευριζόταν κάθε φορά που ο Σάνκλι εμφανιζόταν στις προπονήσεις των «κόκκινων» και οι ποδοσφαιριστές τον αποκαλούσαν «κόουτς». Έφτασε σε σημείο να πηγαίνει ακόμα και στο προπονητικό κέντρο της Έβερτον κι έπαιζε πινγκ-πονγκ με τον υπεύθυνο των γηπέδων! Δεν μπορούσε να μείνει μακριά από τη μυρωδιά του χορταριού, το πράσινο χρώμα, τις άσπρες γραμμές, τις δύο εστίες...

Την 29η Σεπτεμβρίου του 1981, ένα καρδιακό επεισόδιο τον παίρνει μακριά από τούτο τον κόσμο, στην ηλικία των 68 ετών. «Όταν πεθάνω, θα είμαι ο πιο... υγιής άνθρωπος που θα έχει "φύγει" από τη ζωή» έλεγε, αφού ούτε κάπνιζε, ούτε έπινε και γυμναζόταν σχεδόν καθημερινά...

Η ευχή του, ήταν να σκορπιστούν οι στάχτες του, στο χώρο πίσω από την εστία, μπροστά στο λατρεμένο του «Kop». Όπως κι έγινε...

Το 1992, οι «Πύλες του Σάνκλι» άνοιξαν έξω από το «Άνφιλντ», από τη χήρα σύζυγό του, Νέσι. Ύψιστος φόρος τιμής στον άνθρωπο του οποίου η υπογραφή υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα στην ιστορία της Λίβερπουλ. Στην εξέδρα, πάντοτε θα υπάρχει πανό αφιερωμένο σ' εκείνον. Ο κόσμος πάντοτε θα τραγουδάει για εκείνον.

«Παίζετε για τον κόσμο που έρχεται στο γήπεδο. Αυτό είναι που θα πρέπει να σας νοιάζει. Αυτοί είναι οι σημαντικοί. Αν τους δώσετε αυτό που πρέπει, τότε θα έχετε γίνει ήρωες...» έλεγε πάντα και αυτό που αιώνια θα μνημονεύεται σε κάθε κουβέντα για εκείνον, είναι πως:

«Ορισμένοι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είμαι πολύ απογοητευμένος από αυτή την άποψη. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως πρόκειται για πολλά περισσότερα από αυτά».