H φανέλα του Τζέραρντ...

Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος είναι ένας καλός συνάδελφος και φίλος. Περάσαμε χρόνια μαζί σε δημοσιογραφικά γραφεία, κάποια στιγμή οι δρόμοι μας χώρισαν, αλλά παραμείναμε φίλοι. Από χρόνια… διπλοθεσίτης, αφού εκτός από δημοσιογράφος εργαζόταν και ως δάσκαλος σε ιδιωτικό δημοτικό σχολείο, με μία περίεργη εμμονή να προσπαθεί να συνδυάσει την τρέλα του για το ποδόσφαιρο με την αγάπη του για τα παιδιά. Ήταν και ο λόγος που του εμπιστεύτηκα το Sportday Kids, την προσπάθεια που κάναμε κάποτε στην εφημερίδα που δούλευα, για μία παιδική αθλητική εφημερίδα.

Δεν μου προξένησε λοιπόν καμία έκπληξη η είδηση ότι έγραψε ένα βιβλίο που ήρθε στα χέρια μου μέσα στις γιορτές. «Η φανέλα του Τζέραρντ» ήταν ό,τι ακριβώς θα περίμενε κανείς από κάποιον που τον γνωρίζει καλά.

Ένα βιβλίο για το παιδί και τις σχέσεις του με τους γονείς, αλλά και ένα βιβλίο γεμάτο ποδόσφαιρο. Αργησα να το ξεκινήσω. Οι υποχρεώσεις των ημερών, κοινωνικές και επαγγελματικές, δεν μου το επέτρεψαν. Όταν το ξεφύλλισα για πρώτη φορά, η αλήθεια είναι ότι το μετάνιωσα για την αναβολή που είχα δώσει στην ανάγνωσή του.

Το διάβασα μέσα σε δύο μέρες, κλέβοντας λίγο χρόνο από τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μου, και η αλήθεια είναι ότι δεν το μετάνιωσα. Αντίθετα, το διασκέδασα!

Ο ήρωας του βιβλίου, ο μικρός Κυριάκος που είναι άριστος μαθητής αλλά μέτριος ποδοσφαιριστής, θα μπορούσε να είναι το δικό του παιδί (κάνει και μία σχετική νύξη στο σημείωμά του), το δικό μου ή οποιοδήποτε άλλο παιδί στη σημερινή Ελλάδα. Ο μπαμπάς του θα μπορούσαν να είναι ο συγγραφέας, εγώ, οποιοσδήποτε μπαμπάς αυτού του τόπου. Το ίδιο και η μαμά και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που εμφανίζονται στο βιβλίο.

Ο μικρός δεν τα καταφέρνει στο ποδόσφαιρο και αυτό στενοχωρεί τον μπαμπά του, που θα ήθελε στο πρόσωπό του γιου του να ζήσει όσα δεν κατάφερε να ζήσει ο ίδιος σαν παιδί. Για τον Κυριάκο η διασκέδαση της μπάλας μετατρέπεται σε μαρτύριο λόγω των κακών του επιδόσεων. Όλα αυτά, μέχρι να εμφανιστεί μία μαγική φανέλα, αυτή του Τζέραρντ (δεν μπορούσε ρε Πάνο να είναι του Ανρί;) δώρο ενός θείου που σπουδάζει στο Λίβερπουλ.

Μία φανέλα που μεταμορφώνει τον Κυριάκο σε σπουδαίο ποδοσφαιριστή όποτε την φοράει και κάνει ευτυχισμένους τον ίδιο και τους γύρω του. Οι θρίαμβοι που τον ακολουθούν όποτε τη φοράει τον θέτουν μπροστά σε ένα βασανιστικό ερώτημα: Είμαι ο εαυτός μου, φορώντας αυτή τη φανέλα; Η απάντηση που θα δώσει ο μικρός ήταν στο μυαλό μου μία πραγματικά έντιμη στάση ζωής, από αυτές που όλοι θα θέλαμε να παίρναμε κάποια στιγμή στη ζωή μας.

«Η φανέλα του Τζέραρντ» είναι ένα βιβλίο που αφορά όλους μας, αυτή τουλάχιστον ήταν η εντύπωση που αποκόμισα διαβάζοντάς το. Για τα παιδιά μας, μία διασκεδαστική ιστορία που θα τη διαβάσουν με κέφι, για εμάς τους γονείς, μία ευκαιρία να προβληματιστούμε πάνω στις σχέσεις μας με τα παιδιά μας και τις υπερβολικές –ενίοτε- απαιτήσεις που προβάλλουμε στη ζωή τους. Πάνο, περιμένω το επόμενο βιβλίο…