Το ρίσκο του Αμπράμοβιτς

Την προηγούμενη μέρα η χαρά ξεχείλιζε στα αποδυτήρια. Η νίκη (2-1) στο ντέρμπι με την Αρσεναλ είχε γεμίσει χάι φάιβ και χαμόγελα την ατμόσφαιρα. Πρωτοστάτες στην χαζοχαρούμενη ατμοσφαίρα οι μεγάλοι. Λαμπαρντ, Τέρι και Κόουλ πείραζαν όποιον κινούταν. Την επομένη κόπηκαν απότομα και στους τρεις τα χαμόγελα και κυρίως των Λάμπαρντ, Κόουλ. Ο πρόεδρος Μπρους Μπακ κάλεσε τους μάνατζερ των δύο στο γραφείο του και τους ανακοίνωσε πως η επιθυμία του Ρόμαν Αμπράμοβιτς είναι να κρατήσει στο «Στάμφορντ Μπριτζ» τους δύο διεθνείς Αγγλους, αλλά με τους δικούς του όρους.

Λάμπαρντ και Κόουλ έχουν συμβόλαιο μέχρι τον ερχόμενο Ιούνιο και η πρόταση που τους κατέθεσε ο Μπακ ήταν για μονοετή επέκταση. Με αυτό τον τρόπο εγκαινιάστηκε επισήμως η νέα πολιτική ανανεώσεων που σκοπεύει να ακολουθήσει για τους παίκτες του που έχουν ξεπεράσει τα 30ς. Ούτε ο 34άρης Λάμπαρντ ούτε ο 31άρης Κόουλ απάντησαν κάτι. Αλλωστε δεν ήταν υποχρεωμένοι να υπογράψουν εδώ και τώρα. Θα συνεχίσουν να το σκέφτονται και από τον Γενάρη θα μπορούν παράλληλα να δέχονται προσφορές, να ζυγίσουν τα δεδομένα και να επιλέξουν το πιο συμφέρον.

Ηδη έχουν γίνει οι πρώτες κρούσεις. Η Παρί Σεν Ζερμέν φέρεται να θέλει και τους δύο, με τον Κόουλ να βρίσκεται μετά βεβαιότητας στη λίστα του Κάρλο Αντσελότι, ενώ για τον Λάμπαρντ περιμένουν στη γωνία οι Λος Αντζελες Γκάλαξι με διετές συμβόλαιο. Αυτομάτως αυτό σημαίνει πως θα ακολουθήσουν σταδιακά και οι υπόλοιποι «μεγαλοκύριοι». Ο Τέρι είναι 31 ετών και το 2014 θα δεχτεί κι εκείνος με τη σειρά του την ίδια μονοετή προσφορά που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα απορρίψει.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για τους Μπλε; Ο,τι το αφεντικό από τη Ρωσία επιχειρεί να κάνει μία ριζική ανανέωση στο ρόστερ του. Το έχει δείξει από το καλοκαίρι με όλο αυτό το παιδομάζωμα σούπερ ταλαντούχων παικτών και το επιβεβαιώνει με αυτή την πολιτική των μονοετών συμβολαίων στους 30+. Το ζήτημα έχει δύο πλευρές για να το δει κανείς. Οι ανανεώσεις είναι γενικά καλό πράγμα. Πιτσιρικάδες διψασμένοι και φιλόδοξοι που θα πάρουν την θέση μπαρουτοκαπνισμένος, οι ορέξεις των οποίων κορέστηκαν και με την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ.

Οι ανανεώσεις όμως θα πρέπει να γίνονται σταδιακά και όχι μία και έξω. Κινούμενος στην αντίθετη λογική ο Αμπράμοβιτς κινδυνεύει να ξεμείνει από ηγέτη. Και δεν εννοούμε μόνο ποδοσφαιρικό. Τέτοιος μπορεί να γίνει αργά ή γρήγορα ο Νταβίντ Λουίς, ο Αζάρ ή ακόμα και ο πιο soft Οσκαρ. Κανείς εξ αυτών όμως δεν είναι Αγγλος. Κανείς τους δεν έχει ακόμα μέσα του το feeling του συλλόγου και ως ξένος δεν είναι εύκολο να το αποκτήσει σε αντίστοιχο με τον γηγενή ποδοσφαιριστή βαθμό.

Κατά συνέπεια στα αποδυτήρια θα παρουσιαστεί ένα μεγάλο έλλειμμα ηγεσίας. Λάμπαρντ, Τέρι, Ντρογμπά και λίγο λιγότερο ο Κόουλ είχαν σχηματίσει μία πανίσχυρη κλίκα που έκοβε και έραβε. Κάπως έτσι... φαγώθηκε και ο Αντρέ Βίλας Μπόας, κάτι που είχε θυμώσει αφάνταστα τον Αμπράμοβιτς. Ο Ρώσος μπορεί να χάρηκε με το απίστευτο φινάλε της σεζόν και τη μεγάλη κούπα που του έφεραν, αλλά δεν τους συγχώρεσε που κατέστρεψαν με αυτό τον άκομψο τρόπο τη μεγάλη επένδυση που είχε κάνει με τον Πορτογάλο κόουτς. Τότε αποφάσισε να τους τελειώσει με τον δικό του πιο κομψό τρόπο.

Προφανώς έφτασε η στιγμή του ξεκαθαρίσματος. Είπαμε όμως, αυτό δεν θα κάνει καλό στην ομάδα. Τουλάχιστον όχι αυτή η μαζική αποχώρηση όλων των παλιών. Ο Ρόμαν θα έπρεπε να αφήσει στην άκρη τον όποιο θυμό του και να σκεφτεί όπως προστάζει το ρωσικό αίμα του: ψυχρά. Να δώσει συγχωροχάρτι σε κάποιον από τους παλιούς, να διώξει έναν ή δύο εκ των τριών και να πάει αργά σε ένα κράμα παλιών-νέων που θα του εξασφαλίσει πιο ομαλά την μετάβαση στη νέα εποχή που σχεδιάζει.

Εκτός και αν ισχύουν τα σενάρια που θέλουν να έχει συμφωνήσει ήδη με τον Πεπ Γκουαρδιόλα και εκείνος του έχει ζητήσει να φύγουν οι μεγάλοι και να μείνουν οι μικροί, στους οποίους θα μπορέσει να περάσει τη δική του αγωνιστική φιλοσοφία. Σε αυτή την όχι και τόσο ευφάνταστη περίπτωση, ο Ρώσος κάνει καλά...