Το παζλ του Έρικ Ντάιερ

Η ιστορία του Έρικ Ντάιερ δεν είναι η συνηθισμένη της νέας φουρνιάς Άγγλων παικτών, που με το διπλό στο φιλικό επί της Γερμανίας γέμισαν ελπίδες τους οπαδούς των «τριών λιονταριών». Δεν «ψήθηκε» με δανεισμούς στις σκληρές, ανταγωνιστικότατες χαμηλές κατηγορίες της Αγγλίας. Δεν μεγάλωσε ποδοσφαιρικά στις ακαδημίες του συλλόγου του, ενώ κατηγορήθηκε ότι αρνείται το εθνόσημο.

Ο 22χρονος που πέτυχε το γκολ της νίκης στα χασομέρια του αγώνα με τους Γερμανούς είδε τη ζωή του να αλλάζει από το Euro που θα θυμόμαστε πάντα. Της Πορτογαλίας το 2004. Η μητέρα του κλήθηκε να εργαστεί στο πρόγραμμα φιλοξενίας της διοργάνωσης και η οικογένεια Ντάιερ μετακόμισε ολόκληρη στην ιβηρική. Ο Έρικ ήταν επτά ετών, σε πολύ εύπλαστη ηλικία. Είχε όμως την οικογενειακή παράδοση να τον ακολουθεί. Ο παππούς του, Τεντ Κρόκερ ήταν γραμματέας της FA και μαζί με τον θείο του έπαιζαν επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Τσάρλτον. Ο πατέρας του στράφηκε προς το τένις, αλλά εκείνος αρρώστησε από μικρός με την ασπρόμαυρη.

Σε ηλικία οκτώ ετών ξεχώρισε από τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου του στη Λισσαβόνα και ο γυμναστής τον πρότεινε στις ακαδημίες της Σπόρτινγκ. Για μια πενταετία έπαιζε σε 7x7, ξεκινώντας στα δεξιά πίσω από τον επιθετικό. Για τις ανάγκες του παιχνιδιού στον περιορισμένο χώρο ανέπτυξε φυσικά τόσο ανασταλτικά, όσο και δημιουργικά χαρίσματα. Όταν γύρισε ως δεύτερος στόπερ, συνέχισε να κινείται πολύ με τη μπάλα στα πόδια και να έχει στο μυαλό του και την οργάνωση. Το 2010 οι γονείς του επέστρεψαν στο Νησί, αλλά εκείνος έμεινε, έχοντας ξεχωρίσει στο σύστημα υποδομών των «πράσινων».

Οι Άγγλοι τον είχαν ήδη στα μπλοκάκια τους και σύμφωνα με τα ρεπορτάζ ομάδες όπως η Άρσεναλ, η Τότεναμ και η αγαπημένη του Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προσπάθησαν να τον πείσουν να επαναπατριστεί, αλλά εκείνος αποφάσισε να συνεχίσει την εξέλιξή του στο γνώριμο περιβάλλον της Σπόρτινγκ, υπογράφοντας επαγγελματικό συμβόλαιο. Το 2010-11, όταν πλέον πλησίαζε στα 18, δέχθηκε να πάει δανεικός στην Έβερτον, προκειμένου να προσθέσει «αγγλικά χαρακτηριστικά» στο παιχνίδι του. Να ακολουθήσει δηλαδή, κατά έναν τρόπο, το παράδειγμα του Κριστιάνο Ρονάλντο.

Συμφώνησε για εξάμηνο δανεισμό στην ομάδα Κ-18 των «Ζαχαρωτών». Σε παλιότερη συνέντευξή του στον Guardian θυμάται τον εφιάλτη που πέρασε εκεί: «Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν θα πω ότι το μίσησα, αλλά σκεφτόμουν απλά: "πάρτε με από εδώ". Ήταν τόσο διαφορετικά ως προς αυτό που είχα συνηθίσει. Ο τρόπος ζωής, ο καιρός, το μέρος, οι άνθρωποι. Ακόμα και η γλώσσα, η προφορά τους μου ήταν δύσκολη. Και με ποδοσφαιρικούς όρους το παιχνίδι ήταν πολύ πιο aggressive». Παρεμπιπτόντως, στην ίδια συνέντευξη αναφέρθηκε και στην διαφορετική προσέγγιση στις δύο χώρες. «Ο καλός παίκτης για αυτούς ήταν εκείνος που μπορούσε να καταλάβει το λάθος του και να το διορθώσει. Όταν πρωτοήλθα στην Αγγλία να παίξω είδα προπονητές να την πέφτουν στους παίκτες όταν έκαναν λάθη και να τους τη λένε κυριολεκτικά την ώρα του αγώνα. Στην Πορτογαλία ο προπονητής καθόταν στον πάγκο και δεν έλεγε λέξη. απλά παίζαμε. Είχε να κάνει με το ότι έπρεπε να μάθουμε από τα λάθη μας. Καταλαβαίνεις καλύτερα το παιχνίδι έτσι. Για μένα, το σημάδι για έναν κακό ποδοσφαιριστή είναι όταν επαναλαμβάνει τα λάθη του».

Ωστόσο, συμφώνησε να επεκτείνει τον δανεισμό του για 12 μήνες, γνωρίζοντας πως παρά τις δυσκολίες η παραμονή του στο Μέρσεϊσαϊντ θα τον έκανε καλύτερο. Η ωριμότητα στον τρόπο σκέψης του από μικρή ηλικία, πάντα σε συνάρτηση με τις συμβουλές του πατέρα του ο οποίος ως πρώην αθλητής κατανοούσε καλύτερα κάποια δεδομένα, ήταν κομβική. Ο Άλαν Ιρβάιν που ανέλαβε τις ακαδημίες τον εμπιστεύτηκε περισσότερο και τον έστειλε για μερικές προπονήσεις στην πρώτη ομάδα.

Η διάθεση του πιτσιρικά άλλαξε. Επέστρεψε στην Πορτογαλία και τον Νοέμβριο του 2012 κλήθηκε να βουτήξει στα βαθιά, παίζοντας ως δεξί μπακ απέναντι στη Μπράγκα. Έδωσε την ασίστ στον Φαν Βολφσβίνκελ για το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης. Λίγο αργότερα, ήρθε η αλλαγή στον πάγκο της Σπόρτινγκ που τον επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλη. Ο Ζεσουάλντο Φερέιρα ανέλαβε την τεχνική ηγεσία.

Ο πρώην τεχνικός του Παναθηναϊκού ήταν εκείνος που τον εμπιστεύτηκε για πρώτη φορά στη θέση του αμυντικού χαφ και μάλιστα στο μεγάλο ματς με την Πόρτο. Η αναμέτρηση τελείωσε ισόπαλη χωρίς τέρματα και ο Ντάιερ ήταν απόλυτα θετικός. Ήταν βασικός μέχρι και το ντέρμπι με τη Μπενφίκα. Στη συνέχεια ένα σπασμένο πλευρό τον έθεσε εκτός μάχης. Έκανε μια ακόμα χρονιά με αρκετές συμμετοχές στην 11άδα και τον Αύγουστο του 2014 ήρθε η ώρα να επιστρέψει στο Νησί, αυτή τη φορά σε μόνιμη βάση. Η εποχή Ποκετίνο ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του και εκείνος, έχοντας συνδυάσει στοιχεία από δύο ξεχωριστές ποδοσφαιρικές κουλτούρες, ήταν έτοιμος για την πρόκληση.

Ο Αργεντινός manager, έχοντας ήδη δείξει ξεκάθαρα τα δείγματα της αγωνιστικής του φιλοσοφίας στη Σαθουάμπτον άλλαξε εντελώς τις παγιωμένες καταστάσεις στο βόρειο Λονδίνο. Το work rate πλέον είχε μεγαλύτερη σημασία από την αξία των ονομάτων στην ποδοσφαιρική αγορά. Η μαχητικότητα, η δίψα και η τακτική προσήλωση άφησε πίσω τους «φτασμένους» της εποχής Μπαλντίνι, ο οποίος σταδιακά βυθιζόταν στο περιθώριο μέχρι να λύσει τη συνεργασία του. Το καλοκαίρι, αρκετοί θεωρούσαν πως η Τότεναμ έπρεπε να αποκτήσει εξάρι. Όχι και ο Ποκετίνο. Έβλεπε ότι φέτος ο Ντάιερ στον άξονα με τον Ντέλε Άλι έπρεπε να καθιερωθούν, να στηρίξουν τη φιλοσοφία του. Δοκίμασε στην προετοιμασία τον πρώτο ως anchorman στο κέντρο και πείστηκε. Παρότι άκουσε αρκετές διαφορετικές γνώμες. Παρότι αρκετοί εξέλαβαν την απόφασή του ως αδυναμία απόκτησης ποιοτικού αμυντικού χαφ.

Η προσαρμοστικότητα ήταν πάντα ένα στοιχείο-κλειδί για την καριέρα του Ντάιερ. Παρότι στο ξεκίνημά του στο Βόρειο Λονδίνο έπαιξε περισσότερο ως δεξί μπακ και έδειξε στη συνέχεια πολύ καλά στοιχεία ως κεντρικός αμυντικός, ο Ποκετίνο τον εξέλιξε. Τα τρεξίματά και το συνολικό physical κομμάτι, τα τάκλιν, η εργατικότητα, η πίεση, η αντίληψη του χώρου, οι σωστές γρήγορες πάσες, οι γρήγορες αποφάσεις. Αν ο Φερέιρα ήταν εκείνος που πρωτοείδε την ικανότητα του πιτσιρικά από το Τσέλτεναμ να συνδέσει την άμυνα με την μεσαία γραμμή, ο Ποκετίνο έχτισε πάνω σε αυτό τα θεμέλια της νέας ομάδας που συνεχίζει να διεκδικεί το Πρωτάθλημα. Τον ενέταξε σε ένα σύνολο ιδανικό για την ανέλιξή του στη νέα του θέση και τον έκανε να πιστέψει ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Είναι μέσος, ακόμα κι αν στην αρχή δεν ένοιωθε ασφαλής με αυτό. Πλέον, δίνει την αίσθηση όλο και περισσότερο ότι είναι η φυσική του θέση. «Απαιτεί πολλά από εμάς, πάντα θέλει να βελτιωνόμαστε, πάντα θέλει να γινόμαστε καλύτεροι», τόνισε ο ίδιος ο 22 χρονος, αποδίδοντας στον Ποκετίνο μερίδιο για την εικόνα της Αγγλίας στο φιλικό με τους Γερμανούς.

Μολονότι με το άγχος του να κατευθύνει τους συμπαίκτες του άφησε στον Κρόος το χώρο για το σουτ στο πρώτο γκολ των «πάντσερ», η εικόνα του ήταν πολύ θετική. Δεν ήταν μόνο το τέρμα στο 92' που άφησε χαμόγελα. Ήταν η συνολική του εμφάνιση, που σε συνδυασμό με τη όλη τη χρονιά ανοίγουν το δρόμο για τα γήπεδα της Γαλλίας. Μαζί με τους συμπαίκτες του, βέβαια, στο White Hart Lane. Τον Ντέλε Άλι, τον Ρόουζ και φυσικά τον Κέιν. Κι όμως, σχεδόν δύο χρόνια πριν η απόφαση του Ντάιερ να αποσυρθεί από τα φιλικά της ομάδας Κ-21 για να δουλέψει στο διάστημα εκείνο περισσότερο με την ομάδα του προκάλεσε αρκετούς ψιθύρους. Κάποιοι είπαν ότι αρνείται την εθνική, γεγονός που στη συνέχεια απέδειξε ο ίδιος ότι δεν ισχύει. Απλά, για μια ακόμα φορά, η ωριμότητα προηγήθηκε του ενθουσιασμού.

Ο Ντάιερ δεν έχει ολοκληρώσει το παζλ. Είναι μόλις 22 και ο μεγάλος στόχος, το βασικό κομμάτι, δεν είναι άλλο από την καθιέρωση. Όλα μέχρι στιγμής δείχνουν ότι θα το πετύχει.