Ο Νίκολ, στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε με τίτλο «5 league titles and a packet of crisps», περιγράφει πόσο δραματικά άλλαξε η ζωή του έπειτα από τα όσα βίωσε σ' εκείνο τον «μαύρο» ημιτελικό Κυπέλλου στο Χίλσμπορο με την τραγωδία που οδήγησε στον θάνατο 96 οπαδούς.

Άσχετα αν ο ίδιος δεν έχασε κάποιον δικό του ή δεν είχε πάθει απολύτως τίποτα, οι σκηνές που αντίκρισε, τον έκαναν διαφορετικό. Τον έκαναν να χάσει το δρόμο. Να χάσει το μυαλό του. Τον εαυτό του. Και να το ρίξει στο ποτό...

«Έπρεπε να έχω φύγει πολύ νωρίτερα από τη Λίβερπουλ. Με κατέστρεψε η τραγωδία του Χίλσμπορο... Όσο κι αν προσπαθούσα να το βυθίσω μέσα μου, με έτρωγε συνεχώς. Συνειδητά και υποσυνείδητα. Μονάχα ο Θεός μπορεί να ξέρει πόση δύναμη έχουν οι οικογένειες των θυμάτων ή όσοι βρίσκονταν στην εξέδρα και γλίτωσαν εκείνη τη μέρα. Επί τρία χρόνια, κάθε μέρα, μου ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ και να σκεφτώ σωστά. Ζούσα στον... αυτόματο. Σε μια φούσκα. Δεν ήμουν εγώ.

Κάποια στιγμή ο σύλλογος μας ρώτησε αν θέλαμε ψυχολόγο... Που να ξέρουμε τι χρειαζόμασταν; Ήμασταν απλοί ποδοσφαιριστές... Έπρεπε να είναι υποχρεωτικό να έρθει... Κάθε φορά που σκέφτομαι όσα συνέβησαν, προσπαθώ να πω στον εαυτό μου να σταματήσει γιατί δεν έπαθα απολύτως τίποτα εγώ. Άλλοι έχασαν τα πάντα.

Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, πάντοτε έρχονται τα δάκρυα στα μάτια όταν το σκέφτομαι, αλλά και πάντοτε έρχονται οι ενοχές που δεν μπορώ να συνέλθω... Από εκείνη τη μέρα, στις συγκεντρώσεις μας με τους υπόλοιπους, κανείς δεν αναφέρει το θέμα του Χίλσμπορο. Κανείς δεν πρόκειται να το κάνει, ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον. Γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε πως να το αναφέρουμε...

Μέχρι και το 1995, όταν αποχώρησα από τη Λίβερπουλ, το μυαλό μου είχε κολλήσει εκεί. Στο 1989. Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος ποδοσφαιριστής. Το έριξα στο ποτό. Δεν έπινα πλέον στο σωστό timing, αλλά έπινα κάθε μέρα.

Μπύρες από 'δω, μπύρες από 'κει, βρέθηκα ξαφνικά να πίνω συνεχώς...

Τον Σεπτέμβρη του 1989, μόλις λίγους μήνες μετά την τραγωδία του Χίλσμπορο, είχα πλέον φτάσει σε σημείο να έχω ανάγκη να μιλήσω στον Νταλγκλίς. Έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον. Του είπα ότι έπινα και ότι είχα χάσει τον εαυτό μου. Θα περίμενα να φωνάξει και να με βάλει στη θέση μου. Όμως αυτό που μου είπε ήταν να προσέξω τον εαυτό μου κι αφού ήξερα ότι είχα πέσει στο αλκοόλ, να βρω τρόπο να το σταματήσω.

Δεν το περίμενα να είναι τόσο συμπονετικός. Η αλήθεια είναι, ότι μάλλον και ο ίδιος ήταν στην ίδια κατάσταση... Δεν ήξερε πως να διαχειριστεί όσα είχαν συμβεί».